Flierefluiten in Canada

Hallo allemaal,

nu al weer een tijdje in Canada. Voor de grens en na de grens genoeg gezien en meegemaakt.

Zagen we in ''Seqoia'' Nationaal park de grootste bomen ter wereld, zo zagen we een stuk noordelijker in ''Humboldt Redwoods state park'' de hoogste bomen ter wereld.

Hoe hoog ze ook zijn, we waren er bijna langs heen gereden. Er zijn namelijk twee van die parken waar deze ''redwood'' bomen staan. Gelukkig kwamen we er op tijd achter en we namen de juiste afslag. Als je er dan tussen rijdt dan weet je weer zeker dat dit de hoogste bomen ter wereld zijn. Het zijn eigenlijk uit de kluiten gewassen dennebomen. Door het ideale klimaat; zachte winters met veel regen en mist in de zomer groeien deze bomen naar zo'n maximaal 115 meter. 2000 jaar oud kunnen deze torens worden, niet normaal meer.

We kwamen in het donker aan en reden langs deze hoge torens. Apart gezicht om ze zo in het licht van je koplampen te zien. Omdat het zo nat is als in een regenwoud is het kamperen natuurlijk niet zo ideaal. De dappere mensen die er wel stonden hadden allemaal een zeil over hun tentje gespannen. In de ochtend gingen we nog een wandelingetje maken in het stuk van het park dat nog nooit gekapt was. Helaas is dat nog maar 4%. Volgens de borden moest het er hier in de dinosauriers tijdperk hetzelfde eruit gezien hebben; levensgrote varens waar we tussen liepen en dus met uitstekende bomen boven ons. Je ziet pas echt hoe hoog ze zijn als er eentje is omgevallen. Dan loop je dus de lengte van een voetbalveld langs zo'n boom.

In Portland wilden we weer graag in het centrum slapen dus een parkeerplaats gevonden waar we dachten dat de kans op wegslepen het kleinst was. Portland ligt aan de rivier en is een grote havenplaats, vandaar dus de naam; Portland. Vele grote bruggen over de rivier, we zijn wijselijk maar aan één kant van de rivier gebleven want steile bruggen met twee wegdekken op elkaar daar had ik geen zin in om over heen te gaan. We fietsten naar een mooi park dat uitzicht gaf over de stad, kostte nog genoeg zweet om de steile bulten over te komen. Die Amerikanen kunnen wel mooie parken aanleggen hoor, ziet er picobello uit. Ook gingen we nog naar een monument voor de holocaust slachtoffers uit de Tweede Wereld oorlog.

's Avonds pikten we een filmpje mee in een kerk omgebouwd tot bios. Filmhuis gevoel maar dan met een super zaal met tussendoor gewoon bier en pizza.

In de ochtend werden we wakker. Zagen we een prent achter onze ruitenwisser. Het was dus betaald parkeren wat we overigens steeds netjes deden (ook al mocht je er vast niet blijven slapen), maar de nieuwe dag om te dokken ging al om zeven uur in, wij lagen dus nog in bed terwijl de parkeerwachter in het geniep een bon achterliet, jammer dat hij niet even aanklopte.

We kwamen er achter dat de zijkant van de camper ging bobbelen, oorzaak was dat het dak lek was. Een paar deskundige mannetjes er naar laten kijken en hun oordeel was: een nieuw dak erop. Daar hadden we vanwege de financiéle kosten geen zin in. We hadden bedacht dat we er zelf ook wel een nieuwe coating op konden doen. Geen maatregel voor eeuwig maar hopelijk houdt het zo lang dat we er gedurende de tijd dat we hier zijn er plezier van kunnen hebben. Om dicht bij de experts te zitten, zetten we de camper bij de Mac Donalds. Eerst moest de oude laag eraf, op sommige plekken was dat een eitje. Geen wonder dat het water er doorheen sijpelde. Kitten tot we blaren kregen en er een nieuwe coating overheen geverfd. Omdat het dak al eens eerder geïmproviseerd was gemaakt konden we het achterste gedeelte niet coaten. Op het achterste stuk hebben we nu een soort van plamuurlaag op gekwakt. Als een soort dik pannekoekbeslag was Marylou het met een spatel en soeplepel uit het keukenlaadje het er zo netjes mogelijk aan het opstrijken. Ziet er allemaal naar omstandigheden prima uit. Wij blij. Degene die niet zo blij was, was de manager van de Mac Donalds. Hij kwam boos langszij en vertelde ons dat dit niet de bedoeling was. Hij vroeg hoe lang we nog bleven (eigenlijk bedoelde hij; nu oprotten). Toen ik hem vertelde dat we over een paar uurtjes wel weg zouden gaan ontplofte hij bijna en hij zou ''the cops'' bellen, haha. Nou toen zijn we maar weg gegaan.

Seattle was helaas nat, maar ook wel hoe ik het me een beetje had voorgesteld; mooie skyline gezien vanaf de overkant van het water met natuurlijk ''the space Needle'' als eyecatcher. Deze toren van 182 meter hoogte werd in 1962 gebouwd voor de wereldtentoonstelling en trekt nog steeds een miljoen bezoekers per jaar. Wij hadden geen zin in om in de rij te staan en keken er vanaf een afstandje naar. Ook in Seattle steile bulten genoeg. De meeste hoef je niet eens proberen op te fietsen. Omdat het nogal regende gingen we maar snel naar de overdekte markt; "Pike place'', bijna elke toerist en inwoner van Seattle brengt hier wel een bezoekje aan. Van oude meuk tot aan verse groente en fruit en van vis gooiende visverkopers tot aan heerlijke verse broodjes. Dit allemaal in wel meer dan negen gebouwen aan elkaar geschakeld.

Het werd tijd om Canada binnen te rijden. De grensovergang hadden we iets onderschat. Zo'n stoere grensbewaker incluis donkere zonnebril onderwierp ons aan een stevig verhoor. We waren dus niet echt voorbereid en we hakkelden en stamelden er behoorlijk op los. Hij vroeg ons of we nog groente, fruit en vlees bij ons hadden en toen we zijn vraag met ''ja'' beantwoorden wilde hij wel eens weten wat dan precies. Nou daar gingen we; '' We've got oranges, unions, banana's'' en we gingen maar door; ''and we've got pears and we've got beef and we have also strawberries'' en zo babbelden we maar door en hij maar knikken. Nadat we zo bijna de gehele fruitwinkel en de vleesjes van Slagerij Brands hadden opgenoemd. Vroeg hij ons wat dat allemaal had gekost want het meeste wat we hadden opgenoemd mocht niet mee de grens over. Oei, dat was balen. We mochten onze camper op een speciale plek neerzetten en moesten ons binnen melden. Daar zat ook al weer zo'n streng mannetje en gebood ons naar voren te komen. Daar het hele verhaal weer uitgelegd, nu gelukkig iets minder stamelend dan ervoor. De papieren van Vosje moest hij ook zien, maar daar begreep hij niet al te veel van en hij vond dat wel best. Tijdens het gesprek ontdooide hij al een beetje en nummer één met zijn zonnebril kwam er ook weer bij. Zonnebrilletje ging af en ze werden eigenlijk best wel aardig. Met de man die we binnen spraken moesten we naar onze camper om onze verboden waar te laten zien. Hij zag gelukkig ook wel in dat wat wij hadden niet uit ver exotische oorden vandaan kwam en dat het nu ook niet zo heel veel kwaad kon. Voor de vorm nam hij een paar dingen in beslag en hij vertelde dat feitelijk veel dingen niet konden, maar dat hij het geen probleem vond. We maakten een zwijgende afspraak dat hij die dingen die we allemaal opgenoemd hadden niet wilde zien en hij verliet onze camper maar met een fractie van wat het eigenlijk had moeten zijn. We mochten weer naar binnen om onze stempel op te halen voor ons paspoort. Daar was alles helemaal weer koek en ei (ook al mocht je dus ook geen ei meenemen) en het werd zelfs nog gezellig. Met zijn tweeën gingen we een beetje surfen op het internet waar de leuke skiplekjes waren in Canada. Stoere mannetjes die dus stiekem achter hun zonnebril heel erg aardig zijn.

In Canada moet het echt nog lente worden. In de bergen ligt nog een bak sneeuw zodat de meeste parken nog niet open zijn, laat staan voor ons begaanbaar. Daarom besloten we naar het oosten te gaan. De ''Okanagan'' vallei staat bekend om het beste klimaat van Canada; Milde winters en lekkere temperaturen. Omdat pieken niet echt hoger zijn dan 1800 meter zouden we gelukkig niet zo heel snel in een berg met sneeuw terecht komen. De hele vallei staat vol met fruitbomen bijna gereed om bloesems te krijgen.

In sommige meren zagen we plekken die vol lagen met gekapte boomstammen. Om te weken of transport dat is me nu nog even onduidelijk. Ook lopen er hier gigantische berggeiten rond met joekels van geweien.

In de vallei inmiddels al verschillende mooie plekken gevonden om daar voor een paar nachtjes te staan. Nabij het plaatsje Oliver lazen we over een mooi meertje waar je ook mocht kamperen. Wij er naar toe. Was dat meertje zo slecht aangegeven. De weg vragen en niemand had er uberhaupt van gehoord. Toch vonden we gelukkig nog een mannetje die kende het wel en die wilde ons wel naar het begin van het pad rijden. Dit begin van het pad hadden we anders nooit gevonden, maar het moeilijke moest nog komen, maar dat wisten we op dat moment nog niet. Hij vertelde wel over een steil gravel pad, maar als je er dan zelf rijdt dan is het toch wel even anders dan je had gedacht. Het pad werd slechter en slechter, op bepaalde plekken zo nauw dat we er bijna niet doorheen konden en grote gaten in de weg dat onze camper aan het wiebelen kwam al was het een ouderwetse schommelstoel. Zoeken en zoeken maar geen meer. De navigatie gaf aan dat we er dichtbij moesten zijn, maar deze geeft alles hemelsbreed aan, dus hij vergeet eventjes dat we de bult nog op moeten en ook de slingerweg naar beneden vergeet hij er eventjes bij te vermelden. Bij sommige plekken gingen we zo scheef dat we dachten dat we zouden kantelen, gelukkig bleef het bij dat gevoel. Na een uur van hobbelen zagen we ineens het meertje schitteren in de ondergaande zon. Prachtplek! Een week geleden lag er nog ijs op, nu was het allemaal gesmolten. We kozen de mooiste plek op de heuvel dat ons uitzicht bood over het hele meer. De dagen daar gesleten met bbq'en, wandelen om het meertje (precies een half uur) en vooral niets doen. Vissers kwamen langs om hun eerste hengeltje uit te gooien van dit jaar. Ze komen allemaal met een klein bootje en gaan dan vliegvissen. Ook al was hun vangst magertjes, het zag er wel fantastisch uit hun zwiepende hengel waarvan de lijn bij elke zwiep steeds langer wordt.

We kregen de smaak te pakken van het slapen bij een meertje en nabij Kelowna deden we nog een poging om bij zo'n verborgen pracht te komen. Nou het leek er op dat we ons geluk hadden verspeeld. Eerst hobbelden we zo'n anderhalf uur over een zeer slecht zandpad. De tegenliggers die we zagen wilden niet stoppen en we dachten dat we verdwaald waren. Toch stopte er van de spaarzame tegenliggers gelukkig nog eentje. Die kende het meertje wel en hij vertelde ons gewoon door te rijden. Dat was dus niet helemaal waar want we moesten wel een afslag nemen, maar wat helemaal jammer was dat hij vergat erbij te vermelden dat het niet zo verstandig was om met een camper deze afslag te nemen. Die afslag namen we dus wel en omdat we al op een aardige hoogte waren aanbeland lag er ook steeds meer sneeuw en ijs op weg. Ruimte om te keren was er niet en de enige weg was voorwaarts. Slippende wielen en de weg bracht ons verder en dieper het woud in. Normaal gesproken heel erg leuk, deze omstandigheden maakten het geheel toch minder aantrekkelijk. De weg ging over in een pad dat alleen nog door trucks in de zomer werd bereden om hout af te voeren. Enorme modderige bende. We zagen nog wel een meer, deze lag nog vol met ijs en sneeuw en er was met geen mogelijkheid hier dichterbij te komen. Wel konden we daar omkeren en de hele glibberige rit konden we in het schemerdonker weer naar beneden maken. We hadden genoeg plekken gezien waar we op de terugweg dachten van de weg te slippen. Slippen deed ''Theone'' genoeg, Marylou hield haar gelukkig steeds nog net genoeg op het goede spoor zodat we een uur later en met klammige handjes de hoofdweg weer bereikten.

Zoals bijna altijd zorgt een klein nadeel voor een groot voordeel. Op de andere camping waar we laat aankwamen stond nog één stel uit Kelowna. Joe en Aurelle die met hun enorme camper een weekendje in de sneeuw stonden om te kijken of deze vakantieklaar zou zijn. Tijdens het kampvuur gaf hij ons vele goede tips en plekken om te bekijken.

Joe vertelde ons dat het niet zo verstandig was om Vosje zo los te laten lopen. De beren waren nu nog wel in winterslaap maar daar zou binnenkort verandering in komen. Ook lopen hier coyotes en wolven en die staan er nogal om bekend dat ze af en toe een hond te grazen nemen. Nou Vosje mag dus nu vanaf nu aan de lijn als we in zo'n park zijn.

Op zijn advies een paar beerbellen gekocht. Deze draag je bij en hopelijk rinkelt deze genoeg dat de beer je op tijd hoort en zich uit de voeten maakt. Nu willen we ook niet teveel herrie maken want die beren wil ik natuurlijk nog steeds graag zien.

Een paar dagen later gingen we langs Dave, een vriend van Joe. Hij zit in de camperwereld en we hadden nog een paar vragen over onze accu. We kregen het advies om een accuoplader te kopen. zo gezegd zo gedaan. Deze moest nog wel even ergens worden ingeplugd. Bij Joe en Aurelle waren we natuurlijk welkom. Bij aankomst stond Joe in zijn sportoutfit net klaar om te vertrekken. Hij bleek te gaan een potje te gaan indoor voetballen op kunstgras. Nou daar had ik ook wel zin in. Als verre neef werd ik geïntroduceerd. Allemaal op leeftijd, maar daardoor het potje niet minder leuk. Gaaf om weer eens te ballen. Na afloop ging de zaal over op de jongeren een combi van jongens en meisjes die een balletje gingen trappen. Nou dat is bij ons natuurlijk nog totaal ondenkbaar. Wellicht komt dat ooit nog eens.

Na afloop was er bier en pizza in een grote sportbar. Ontelbaar hoeveelheid tv's die verschillende sporten lieten zien en aan de lange zijde keek je door het raam naar een ijshockey wedstrijd die in de hal ernaast aan de gang was. Zeer mooie avond.

De volgende dag was de accu weer vol. Als afscheids cadeau kregen we van Joe ''BearBangers'', dit zijn knal/fluitpatronen die je naar de beren kunt schieten als je in nood bent. We zijn nu zeer serieus gewaarschuwd en bewapend gaan we nu het bos in! Als tip gaf hij nog wel om ze niet over de beren heen te schieten want dan komen de beren naar je toegerend. Komt nog genoeg bij kijken om ze weg te krijgen.

Omdat we nu eigenlijk weertechnisch iets te vroeg in Canada zijn en we ook niet te snel naar het noorden willen gaan flierefluiten we nu een beetje de omgeving door en wachten een beetje tot alle parken open gaan. Ach tja, een beetje pierewaaien zo nu en dan is niks mee natuurlijk.

Nu Pasen, iedereen een heel goed lang weekend toegewenst! Zag dat HBK een draak van een boake heeft gebouwd. Een andere keer zal ik maar weer eens mee helpen bouwen.

Geniet,

Vosje, Marylou en Free Willie

Als je het leuk vindt om naar foto's en/of beelden te kijken, klik dan op de volgende links:

http://youtu.be/9kXAbllQGMQ

http://youtu.be/_suqxx8KUuQ