Free Willy ontmoet Free Willie

hallo allemaal,

Het gevoel is hier nu om de paar dagen anders; we hebben al twee weken een prachtig voorjaarsweertje van een graadje of 24 gehad. De bomen vol trots met hun gekleurde bloesems nu en een paar dagen later zitten we nog onder de tien graden en miezert het en zien we nog geen blaadje aan de bomen. Hoe dat komt? Heel simpel, we halen de lente steeds weer in. Onder in Canada hebben we prachtige weken gehad met stralend weer. Zonde om dat achter ons te laten. Maar om Alaska te willen zien, moeten we toch omhoog en daar is het nu nog eventjes iets kouder.

De wegen door Canada zijn erg mooi. Door het typische landschap zal ik nu Canada altijd meteen herkennen als ik een plaatje of er iets van op tv zal zien; wegen die kronkelen door het landschap, de heuvels bedekt met naaldbomen en elke keer kom je weer langs een mooi meer met daarin de reflectie van de bergen er om heen. Tijdens de rit kom je ook vaak genoeg door een indianenreservaat. Voor het gemak zetten ze er nog een bord bij dat je het reservaat in gaat, maar dat hoeft helemaal niet. Zo'n ongelooflijke troep dat zij kunnen maken. Kun je je gewoon niet voorstellen. De huizen zien er prima uit, maar er om heen is het gewoon een vuilnisbelt. Tientallen sloopauto's die nooit meer iets gaan doen, oud speelgoed, hier en daar karkassen van verbrande auto's en huizen. Maakt ze allemaal niets uit, ze laten het rustig liggen.

Langs een mooie rivier waar het smeltwater doorheen stroomt doken we er voor de fun in. Koud, koud, koud! Wel lachen. Onze enige buurman had onlangs zalm gevangen en die in zijn eigen ton gerookt. Heb nog nooit, maar dan ook echt nooit zo'n lekkere zalm gegeten. Aan de overkant van de rivier duwden en trekten grote locomotieven een grote caravaan aan wagons. Je telt er zo rustig 150 aaneen. Ze hebben altijd één locomtief voor en één achter om ze tegen de berg op te krijgen en ook belangrijk om ze af te remmen als ze berg af gaan. Het gaat met een slakkengangetje. Heb je de pech dat je net voor een spoorwegovergang staat als ze er aan komen sta je toch wel minimaal tien minuten te wachten.

Onderweg zagen we ineens een ''roping'' langs de kant van de weg. Het was bijna afgelopen. Gelukkig zagen we nog genoeg om een goede indruk te krijgen hoe het werkt. ''Roping'' is dus hoe wij het lassootje werpen zouden noemen. Stoere cowboys die aan komen rijden in grote trailers hebben een paar paarden bij zich. Deze zijn allemaal lekker ruw, hier wordt niet geborsteld. Natuurlijk hadden ze een stoere cowboyhoed op hun kop. In een afgesloten weilandje staan twee cowboys al zwaaiend met hun lasso te wachten totdat het hek open gaat zodat een jong kalf als een malle de stoffige ruimte in rent. De Cowboys achter hem aan. Zij werken samen. Nu gaat het er dus om welk tweetal het snelst het kalf te pakken hebben. De eerste cowboy werpt de lasso om zijn nek, dan steekt de scheids, die ook met een paard in het weilandje staat zijn vlag omhoog. Dat is de eerste tijdwaarneming. Dan moet de tweede cowboy zo snel mogelijk met zijn lasso werpen om één van de achterpoten van het kalf. Als dat gelukt is dan gaat het kalf dus plat en dan gaat het tweede vlaggetje omhoog. Die twee tijden worden bij elkaar opgeteld en de snelste wint. Gelukkig voor het kalf hebben ze een soort beschermkap om hun hoofd zodat het minder zeer doet. Hebben ze denk ik ook wel nodig, want het gaat er best wel hard aan toe hoor. Soms wordt zo'n kalf half in een spagaat gerekt tussen de twee lasso's. Toch kunnen ze schijnbaar aardig veel hebben, want als ze dan zijn losgemaakt en de stof is neergedwarreld lopen ze ogenschijnlijk weer normaal naar de rest van de kalfjes.

In Whistler maakten we een stop. Nog wel bekend van de Olympische winterspelen van 2010. Ik zat al een weekje van tevoren op het internet om te kijken hoe de sneeuw zou zijn. Dalafdalingen waren prut, maar boven leek het nog redelijk goed. Zag mezelf wel net als Nicolien Sauerbreij de piste afdalen (ook al ben ik eerlijk gezegd nooit zo'n fan van haar geweest). Maar ja, als je goud haalt ben je toch wel top. In het dorpje aangekomen heerste er een gezellige (maar ook wel een beetje een decadente) ski sfeer. Dametjes aan de wandel met hun hondje en dudes met de beste kleren aan. Het zonnetje straalde volop. Ideaal om op een terrasje te zitten, maar niet echt ideaal voor sneeuw. Pap was het. Besloten om het maar bij het dorpje te houden en niet in de lift te stappen.

Inmiddels hebben we ook een tent gekocht en een luchtbed. Altijd handig als je ergens niet kunt komen met je camper. Onderweg zagen we een prachtplek bij een meer. Bijna geheel omgeven door naalbomen. Er was één plekje aan het water dat precies in het zonnetje lag. Daar dus onze tent neergezet. Het welbekende kampvuur met marshmellows hoorde daar natuurlijk bij. Voor het slapen gaan al ons eten in de beerkastjes gelegd zodat we veilig konden slapen. De nacht was zo helder en in de verte hoorden we coyotes huilen.

In Squamish maar gaan slapen bij een sportpark. Werden we midden in de nacht wakker gemaakt door een kerel van de security. We moesten weg, gelukkig was hij behoorlijk redelijk en mochten we na ons verhaal aangehoord te hebben weer richting bed. Dat we het verhaal hier en daar iets aan hadden gedikt voor de goodwill lijkt me natuurlijk logisch.

De visarenden waren daar net vertrokken. In de winter komen ze vanuit het koude Alaska met honderden tegelijkertijd om daar in voor hun iets warmere omstandigheden de winter door te brengen. Inmiddels zijn ze dus alweer naar Alaska gevlogen. Onderweg zien we ze al steeds meer. Machtig gezicht, met een vleugel spanwijdte van soms meer dan twee meter zie je ze overvliegen of zitten op een paal naast de weg.

Op zoek naar het mooie weer namen we de veerboot naar Vancouver eiland. We probeerden nog een walvis te zien, dat was niet gelukt. Knetterharde wind was er wel. Wij dik ingepakt. Sommige stoertjes liepen rustig met korte broek over het dek.

Onze eerste echte stop op het eiland was in Chemainus. Al sinds begin jaren tachtig zijn ze begonnen om ten minste elk jaar een kunstenaar uit te nodigen die een muurschildering maakt. Ze hebben er nu al bijna meer dan 40 stuks en zo loop je door het dorpje dat ineens een grote buitenmuseum is geworden. De oudste muurschilderingen zijn hier en daar wel wat gerestaureerd maar zien er nog pikobello uit.

Victoria, de hoofdstad van de staat British Colombia. prachtige stad, nou zeg maar meer dorp. Het geheel is zo klein dat het echt gezellig dorps aanvoelt. In het zonnetje liepen en fietsen we langs de promenades. 's Avonds een super hamburgertent bezocht; ''Cooked to perfection''.

In de zomermaanden stikt het hier van de toeristen en zij komen vooral om orca's te zien. Dat wilden wij ook wel graag. Alleen de orca's migreren en ze komen pas in de zomer maanden naar het eiland terug. Toch hadden we nog geluk. Er bestaan niet alleen maar migrerende orca's, er zijn ook een paar groepjes die gewoon blijven zwemmen waar ze zijn. Moeilijker te spotten, maar wie niet waagt wie niet wint.

Halverwege de ochtend werden we in het kantoortje in een waterdichte overall gehesen. Mutsje op de kop en handschoentjes aan. Het kon nog wel eens koud worden op het water. Marc onze gids was schijnbaar het meest ervaren van de hele vloot. Al meer dan 7000 tripjes had hij gemaakt. Na een korte introductie gaf hij al snel vol gas. Omdat er nu weinig toeristen zijn, zijn er ook weinig boten op het water dus ook minder ogen om de eventuele orca's te spotten. Ook waren we de eerste boot van die dag die uitvoer dus moesten we op zijn expertise vertrouwen.

Stuiterend over het water, de watervogels stoven snel aan de kant of vlogen een stuk met ons mee om dan net voor de boot langs te kruisen. We kozen om met een zodiac mee te gaan. Ook al zouden we dan niets zien, de fun was er dan in ieder geval wel. Dit stuiteren over het water ging natuurlijk zo hard dat Vosje op het vaste land achterbleef. De mensen van het kantoortje wilden wel op haar passen.

Na een uur gestuiterd te hebben kreeg Marc een sms dat er een groep gesignaleerd was in Amerikaanse wateren. Gelukkig daar geen paspoortcontrole, dus dat steekt niet zo nauw. Ja hoor in een baai zwommen ze: vijf stuks; moeder, vader een baby en nog twee kleintjes. We waren de enige Canadese boot tussen zes Amerikaanse. Het leuke was aan deze orca's dat het een migrerende groep was. De orca's die altijd bij het eiland blijven, eten alleen maar vis en dan voornamelijk zalm. De migrerende orca's eten ook zoogdieren. Nou deze groep was dus net bezig met hun ontbijt. Terwijl wij van een afstandje naar deze schattige Free Willy's zaten te kijken, speelde zich onder water een heel ander tafereel af. Ze hadden net een zeeleeuw te pakken gekregen en waren die nu onder water kapot aan het scheuren. Het water kreeg een beetje een vettige waas van het bloed en de meeuwen doken in het water om de restjes op te pikken en wij genoten.

Één kleine orca was aan het spelen met de lijn van van een krabval. je zag steeds die enorme dobber opzij getrokken worden. Marc had dit in al die 7000 trips nog maar één keer eerder gezien. Leuk voor ons om te zien en te weten.

We hielden gelukkig genoeg afstand en nadat de Orca's uitgegeten waren en er vandoor gingen besloten wij ze te laten voor wat het was. Ook al gingen sommige boten er nog wel achteraan, wij vonden het goed zo en waren super blij ze gezien te hebben.

Op de terugweg zagen we nog de orca's lunch voor wellicht de volgende dag rustend op een klein eilandje. De mannetjes zeeleeuwen zijn toch wel immens hoor. sommige bijna meer dan 1000 kg schoon aan de haak.

Een klein rondje gemaakt op het eiland. Dat houtkap samen met toerisme het hoofdinkomen is van het eiland was goed te zien. Bomen en nog eens bomen en ook veel omgekapte die al horizontaal lagen op de vrachtwagen. De kleine dorpjes die je sporadisch tegen komt zitten vol met campings en hotels. Nu zijn ze nog dicht, meer dan prima, wij vinden wel een plek. Zo daar ook. Een camping die nog dicht was maar waar we wel mochten staan, helemaal alleen en direct aan zee. Dikke donders van bomen waren daar aangespoeld wie weet waar vandaan? Nog steeds spoelen hier dingen aan van de Tsunami in Japan een paar jaar geleden. Over de aangespoelde bomen voelde Vosje zich Koningin en zij blijkt ineens zeer goed te klimmen over de joekels van aangespoelde bomen

We maakten een wandeling langs het strand en om daar te komen liepen we door een mooi bos. Beetje struinen op het strand, komt er een kerel langs met de mededeling dat we Vosje wel aan de lijn moesten houden want er liep een beer op het strand. Waren we er dus echt vlak langs gelopen. Of hij was op dat moment op het strand of hij hield zich schuil achter een boom. Wellicht dat de beerbellen goed dienst hebben gedaan want helaas (of misschien ook wel goed ook) liepen we hem niet tegen het lijf. Wij als een speer terug om te kijken of hij er nog was. Helaas was hij al uitgegeten en was het bos weer ingelopen. Deze beren komen vaak naar het strand om bij laag water de mosselen van de rotsen te plukken en deze op te peuzelen.

Met de grote veerboot voeren we weer naar het vasteland, stiekem toch nog hopend op een voorbij zwemmende orca, helaas. Wel zagen we fantastische huizen zo direct aan de baaien.

Omdat we verschillende horror verhalen hebben gehoord hoe erg de "Alaska Highway" kan zijn besloten we om onze reserveband maar eens te controleren opdat deze genoeg luchtdruk zou hebben. Haalden we dat wiel eraf, is me dat ding toch een potje te groot, haha. Als we die er op zouden zetten zouden we meer op een schommelauto lijken. Dus maar snel een nieuwe gekocht. Ook extra lucht in de andere banden want de monteur vond onze luchtdruk wel erg laag.

Via onze app vonden we wederom een prachtig plekje aan de kant van een meertje. Hele mooie vogeltjes waaronder de "bluebird" (niet Pino). De bbq weer eens gloeiend heet gemaakt. Was zo lekker weer dat we eigenlijk niet veel meer gedaan hebben dan in het zonnetje de krant lezen.

De boel opgepakt en ineens leek onze hard opgepompte band wel heel erg zacht. We hadden niet echt trek om meteen de band te verwisselen dus heel zachtjes naar beneden gereden naar het dichtsbijzijnde dorpje. Er was één garage, maar die zat de eerste drie weken bomvol en deze deed ook geen grote wagens. Als we langzaam zouden rijden dan konden we volgens de monteur ook nog wel het volgende dorpje halen. Daar was schijnbaar wel een grotere garage. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad met één bandje minder kom je er ook nog wel (achter hebben we dubbele banden). Ze hadden nog wel een gaatje vrij. Bandje in super speed eraf, het leek wel formule 1. Bleek dat het ventiel lek was geraakt bij de band oppompen van de vorige keer. Stelde dus weinig voor, beetje lijm en klaar was het. Nu al wel verschillende monteurs gesproken en we horen steeds weer nieuwe getallen hoe we onze banden moeten oppompen. We gaan dus maar een beetje in het midden zitten.

Het werd echt tijd om het mooie weer achter ons te laten. Voelt toch wel een beetje vreemd. Zit je lekker in het zonnetje en dan ga je je een beetje haasten zodat je weet dat je overeen paar dagen in het mindere weer zit. Om in Alaska te komen moeten we toch een keer naar het noorden.

Inmiddels zitten we nu op de Alaska Highway. Gisteren de gehele dag sneeuw gehad. Paar dagen geleden was het hier nog wel prima, nu is het weer een beetje omgeslagen. Omdat er steeds meer sneeuw op de weg kwam te liggen leek het ons niet meer verstandig om verder te rijden. Nu zitten we heerlijk warm in een wegrestaurant. Het is zo'n restaurantje zo uit een film gehaald incluis serveersters. Er zijn nog een paar andere mensen die ook wachten met verder rijden en hopen dat het weer iets beter wordt. Nou voor mij ook mooi tijd om dit verhaal te plaatsen ☺

De aankomende dagen wachten ons nog genoeg kilometers door het mooie landschap. Ben benieuwd.

Tot zover.

Geniet,

Marylou, little fox and Free Willie

Als je nog wat beelden wilt zien, klik op onderstaande link: (ander filmpje komt nog).

https://youtu.be/ZUAEbPPBAxE