Kerk in, kerk uit.

Hallo allemaal,

Texas lieten we bijna achter ons. Eerst nog even snel langs het dorpje "Nederland" (ze leggen hier de klemtoon wel anders). Onderweg zien we veel koeien in de weide met altijd wel één ezel er tussen. Deze ezel blijkt achter de coyotes aan te gaan en zodoende dus de koeien en kalveren te beschermen. Voor de schapen hebben ze weer een andere manier bedacht; bij een kudde schapen lopen één of twee honden dag en nacht in de weide. Staan ook bordjes aan de kant van de weg dat als je zo'n kudde tegen komt je niet moet denken om deze hond te aaien, want ze zijn om de kudde te beschermen en dat doen ze dan ook en zullen zeker achter je aan gaan.

We gingen de staat Louisiana binnen. Saint Francisville leek ons wel interessant. Zoals je wellicht de huizen zou verwachten in het zuiden, zo zien ze er dus ook echt uit; houten huizen, met grote stenen pilaren ervoor en natuurlijk een veranda met stoeltjes erop. Elk huis is weer anders en als je een beetje een rijk oud plaatsje treft zoals deze is echt elk huisje een plaatje. Daar in de buurt ook onze eerste kennismaking gehad met het moeras. De bomen in het water, wateroppervlak groen van de waterplanten en kroos en de boomstam loopt aan de onderkant breed uit. Aligators zijn er wel maar nu in de winter is de kans niet groot om ze te zien. Ook al gaan ze niet echt in een winterslaap, toch doen ze nu vrij weinig en rollen zich in de modder en houden zich koest. Kleintjes kun je misschien nog wel zien. Deze koudbloedigen kunnen zich veel sneller opwarmen aan de zon. Als het warmer is dan 20 graden komen ze weer te voorschijn. Ze moeten er zijn want we zagen al een paar dode langs de kant van de weg. Andere schattige diertjes die er hier ook zijn, zijn de oppossums. Dit is familie van de buidelrat. Prachtige dieren, komt vaak tevoorschijn gedurende de nacht, helaas worden ze dus dan ook vaak plat gereden. Nog niet live gezien, wel vaak plat. Water- en roofvogels hebben het door al het moerasgebied hier prima en we zien zoveel verschillende soorten: o.a. ibissen, reigers, havikken en gieren.

Andere bomen die nu het landschapsbeeld vormen zijn bepaalde eiken, enorme grote dikke bomen waar een soort mos op groeit dat in dikke slierten naar beneden hangt. Dit mos wordt "Spaanse baard" genoemd, dit omdat het op de Spaanse baarden leek ten tijde dat de Spanjaarden over de zeeën voerden. Een gedeelte hier heeft nog Spaanse roots en ook wonen hier veel nazaten van de Fransen. Een deel werd verbannen uit Oost-Canada en vond hier weer een geschikte plek om te wonen. De plaatsnamen zijn veelal ook Frans.

In het zuiden dus veel moeras en dat kun je ruiken ook. Met een kano de boel verkennen dat leek ons wel wat. We namen een tour die bekend staat om zijn educatieve karakter. Met een airboot is een hele andere manier en deze voeren de alligators, daar hadden we nu nog niet zo'n zin in. Twee andere meiden gingen die dag ook mee. Onze gids was zeer aardig en wist behoorlijk veel te vertellen over het gebied. We kanoden van een moerassig gebied naar een "marsh", eigenlijk kun je dit vergelijken met een prairie (dus zonder bomen) maar dan met water. De dag stond in het teken van kennisoverdracht en minder om zoveel mogelijk kilometers te maken. Dat was maar goed ook, want die andere dames hadden er echt totaal geen kaas van gegeten en gingen van kant naar kant. Vosje had het prima naar haar zin en lag lekker te chillen in het midden van de kano. Het was net iets te koud om een kans te maken voor de baby alligators, gelukkig was er genoeg te zien en te horen over het moeras en de "marsh".

Op naar New Orleans. Wederom werden we gewaarschuwd voor avondgespuis in bepaalde gedeeltes van de stad. Nou, er liep genoeg vreemd volk rond. Gelukkig hadden we nergens last van. In een oud gedeelte van de stad dat bekend staat om haar boetiekjes en verschillende vintage winkels lekker rondgestruind. Nog leuker was dat er in die straat in een klein parkje tweedehands kleding en lekker dingen werden verkocht. Erg leuke mensen en een zeer gemoedelijke sfeer.

We hoorden over een Kerstmis parade, we hadden geen flauw idee, dus maar een kijkje genomen. Soort zomer carnaval, maar dan alles in het teken van de Kerst. Veel majoretten groepen voorgegaan door enorme speakers. Had ook een beetje weg van een Duitse carnaval optocht want bijna alle wagens gaven wel iets weg. De kralenketting was toch voor bijna iedereen het populairst. Als je een beetje je best deed was je na afloop vol behangen. Zelfs de politie hadden hun paarden in een kerstmis outfit getooid; kerstmuts op en sierlijke sokjes aan hun hoeven. In het donker fietsten we terug en de duurdere prachtige houten huizen hadden goed uitgepakt met het versieren van hun huis met duizenden lichtjes. Geeft dan weer een heel ander aangezicht zo'n stad bij nacht.

Ook lekker eten hier in de stad. Aan de kust, dus verse oesters en garnalen genoeg, zo recht uit de zee.

Voor ons doen vroeg eruit want om tien uur begon op deze zondag de kerkdienst. Echt dus zo'n gospeldienst met veel zang en trompet/saxofoon. De dienst begon al met het verzoek om je naaste buren een goede ochtend te wensen. Gaf een gezellige loop onder iedereen. Werd ons meteen al duidelijk; dit werd geen saaie dienst. Praatjes van de Pastoor over; "make room for change". Enkelen in de zaal waren het er roerend mee eens en lieten dat ook horen met een duidelijke; " yeaah". Praatjes werden afgewisseld met gezang door het koor. Sommige boxen konden de hoge tonen van het gezang niet aan en kraakten behoorlijk. Bij het aanbidden van God tijdens een vers hield iedereen elkaars hand vast en hield die zo hoog mogelijk in de lucht. Moet zeggen, vond het zeker wel wat hebben. Aan het eind vroeg de Pastoor nog of er een jarige in zaal zat. Er was een gelukkige en voor hem werd hard gezongen.

Bij het verlaten van de kerk kregen we een warme handdruk en met een wel gemeend; "always welcome", namen we afscheid.

Onze lunch aten we in het "Louis Armstrong" park. Ja, hij is hier in New Orleans geboren. Kan ook bijna niet anders want New Orleans is natuurlijk de Jazz-plek bij uitstek. In dit park mochten de slaven vroeger hun eigen muziek zingen. Nu zagen we zwarte mensen met een dikke ghettoblaster mega kabaal maken.

In de Franse buurt zat iedereen op het terras en leek het wel dat er alleen maar eettentjes bestonden. Wij kochten een speciaal broodje genaamd "muffuleta", zo rijkelijk belegd met o.a. verschillende vleeswaren en kaas dat je die in je eentje niet eens op kunt. Wederom zijn de Amerikanen bereidt om in een lange rij te gaan staan voor lekker eten, wij nu dus ook. We kochten er een liter cola bij en hebben deze in alle rust aan de Mississippi rivier opgegeten.

Gelukkig hadden we in de avond genoeg honger zodat we een hamburger konden halen bij een bekende hamburger tent. Ze hingen er bijna met de benen uit zo populair het was. Toch duurde het niet lang voordat we de befaamde hamburger meekregen. Niets mis mee.

"Bourbonstreet", de plek bij uitstek om eens goed uit te pakken qua drank. Dit is een lange straat met alleen maar café's. Proppers proberen je naar binnen te praten en straatartiesten doen op elke hoek hun ding. Elke nacht gaat het hier loos. Politie genoeg want door al die alcohol gaat het ook nog wel eens mis. Sommige barretjes zijn gehuisvest in één van die mooie oude huizen. Geeft het gezuip nog een beetje cachet.

Omdat New Orleans wel vaker onder water komt te staan, (Tien jaar geleden nog met orkaan Katrina) en je dan ziet hoe hoog het water dan staat snap je wel dat er zoveel doden zijn gevallen. Velen willen nu nog steeds niet praten over die overstroming en wat er allemaal gebeurd is in de "Superdome" tijdens de eerste dagen van noodopvang. Vanwege die vele overstromingen zien de begraafplaatsen er hier iets anders uit. De doden worden hier boven de grond begraven en sommige familiegraven gaan behoorlijk de lucht in. We hebben twee oude begraafplaatsen bezocht en de graven dateren uit de jaren 1830 tot en met nu en alles wat er tussen zit. Het geeft een nog ander gevoel doordat vele graven behoorlijk zijn verweerd en menig graf is al in elkaar gezakt.

Het werd tijd om New Orleans te verlaten. We pakten nog snel een moerasje mee en tijdens de wandeling zagen we drie schildpadden liggen. Terwijl we daar naar zaten te kijken, zagen we ineens ook een baby alligator op een tak zonnebaden. Zo stil, kwam geen beweging in. De schrik kwam later nadat we twee keer een slang over het pad zagen kronkelen. Je schrikt altijd, maar het zijn wel echt mooie beestjes.

Langs de Golf van Mexico, de huizen gebouwd op zeer hoge palen tegen de overstromingen. Het water bruin als de Noordzee en nog niet zo heel warm. Nog maar even gewacht met een duik nemen.

Het zuiden van de staat Mississippi had ons weinig te bieden zodat we al snel in de staat Alabama aankwamen. Praten ze in Texas al behoorlijk met een zuidelijk accent, hier gaat het nog een stapje verder. Soms versta je er geen klap van, maar het geeft wel een bijzonder sfeertje.

Een oud-collega van Marylou studeert ergens midden in Alabama, dus daar maar eens langs gereden. In het kader: 'verdiep je in de Amerikaan', boekte zij een kerstmis lichtjes tour. Een nationaal park is volgehangen met lichtjes die al tezamen een groot sprookje uitbeelden. Met een kar rij je er in vijf kilometer doorheen en ze doen net alsof je in een kar zit getrokken door een paard. Gigantisch populair en je moet op tijd je kaarten kopen anders kom je er echt niet in. Veel mooier dan ik had verwacht, vooral de bewegende delen waren super gemaakt. Ondersteunend geluid maakte het nog leuker. Volgens mij hangen ze iets van 8 miljoen lampjes op om alle sprookjes uit te beelden.

De volgende dag bekeken we stad en we vielen met de neus in de boter. Die dag was het feest voor de geslaagden van de "mid-terms" op school. Zoals je ook altijd in films ziet, de geslaagden lopen in zo'n zwart gewaad en hebben een baretje incluis hangend touwtje op hun hoofd. Ze keken allemaal erg blij.

De lekkernijen van Alabama geprobeerd. Citroenen uitgeknepen in gecrushed ijs. Erg lekker met dit warme weer. Gefrituurde augurken, totaal niet lekker.

Omdat we voor de zondag speciale plannen hadden stapten we weer in "Theone" en reden de Staat Georgia binnen, om precies te zijn in het dorpje Plains.

Altijd al willen bezoeken; een zondagschooldienst geleidt door oud-President Jimmy Carter. Hij doet dit al een zeer lange tijd en wanneer hij op zondag in zijn geboortedorpje is leidt hij de zondagsdienst. Werd voor hem nog spannend (voor mij ook een klein beetje) omdat een paar maanden geleden bij hem kanker in de hersenen was geconstateerd. Gelukkig was hij een week daarvoor schoon verklaard en hij is weer druk aan het werk. Nou was hij dit weekend ook gewoon in zijn dorpje dus ik kon mijn geluk niet op. De dienst begon om 10:00 uur, maar wil je een plekje bemachtigen in de kerk dan moet je vroeg gaan. Ik dacht dat acht uur vroeg zat was. Gelukkig was dat ook zo. De eersten in de rij stonden er al om vier uur 's nachts. Bij de parkeerplek stond de eerste sheriff de mensen al op te wachten. Daarna een politieman met een hond die op zoek ging naar explosieven. De rij kroop langzaam naar binnen en ik had goede hoop dat ik op tijd zou zijn. Twee beveiligers stonden achter de tafel om de bezittingen van de bezoekers te controleren, dit deden ze zeer grondig, zelfs water werd gecontroleerd en ook werd gekeken of een camera wel echt een camera was. Twee andere veiligheidsbeamten waren bezig om de mensen die naar binnen gingen te fouilleren.

Denk dat er een kleine 250 mensen in de kerk konden zitten, ik had achter mij nog drie bankjes dus ik had achteraf gezien nog speling. De week nadat het bekend was dat Jimmy Carter kanker had, kwamen duizend man op de dienst af, ervan uitgaand dat het zijn laatste dienst zou zijn. Dat was een paar maanden geleden, nu was het aantal weer redelijk normaal geworden. NBC was aan het filmen en reporter van een krant maakte een reportage.

Had een boekje meegenomen om de tijd te doden, daar kwam ik helemaal niet aan toe want we kregen een behoorlijke instructie wat te doen en niet te doen en wat te zeggen en wat niet te zeggen. Vond deze protocollen wel leuk om te horen en ook leuk om de blunders te horen die de laatste jaren gemaakt waren. Het werd zeer vermakelijk gebracht, maar het kwam er wel op neer dat alles zeer serieus diende te gebeuren en het een voorrecht was om hem te ontmoeten en dat zijn tijd schaars was.

Al met al duurde de show van hoe we ons moesten gedragen wel 45 minuten, inmiddels voelde je de spanning in de zaal stijgen. Nog snel een plasje en op je plaats gaan zitten.

Eerste gebed en daar stond hij ineens, via de achterdeur naar binnen gekomen. Zoals altijd vroeg hij van welke staten en landen de mensen vandaan waren gekomen. We hadden het nog zo geoefend, niet wetende dat hij bij een ander vak zou beginnen. Mensen werden zenuwachtig om het goede antwoord te geven. Het was ons namelijk opgedragen om niet twee keer dezelfde staat te benoemen. Maar omdat hij dus een andere volgorde er in gooide, werden de staten ook door andere mensen opgenoemd. Gelukkig was ik de enige Nederlander. "Welcome", was het antwoord nadat ik gezegd had dat ik daar vandaan kwam. In totaal zo'n 25 staten waren vertegenwoordigd en zo'n zes landen.

In elke hoek stond inmiddels een veiligheidsbeamte en achter de de oud-President week een reus niet van zijn zijde. De dienst ging over wereldvrede, milieu en natuurlijk over het geloof. Hij maakte er meer een vraag en antwoord gesprek van. Ik ben niet zo van het boek, dus op vele vragen had ik geen antwoord. Vond dat hij het interessant bracht en met 91 jaren oud deed hij het nog steeds met verve.
Het uurtje met hem was zo voorbij en eventjes pauze voordat de kerkdienst begon. Zat hij samen met zijn vrouw gewoon tussen de rest van gelovige dorpsbewoners. Hij wordt doordeweeks ook gewoon ingedeeld in het klusteam, staat hij dan de rozen te snoeien, mocht hij in het dorp zijn. Vind dat wel bijzonder.

Na afloop mocht iedereen die dat wilde met hem en zijn vrouw op de foto. Dat deed natuurlijk iedereen. Wederom zijn tijd was kostbaar, dus je gaf je toestel af, je liep naar hem toe, meteen werd de foto gemaakt en je moment was alweer voorbij. Van de dokter moet hij tegenwoordig tijdens deze zitting zitten, heb hem nog snel even bedankt en hij zei; "your welcome".

De pastoor stond buiten iedereen te bedanken en schudde iedereen de hand. Ik vond het een geweldige belevenis.

Voordat we het dorp uitreden namen we nog een kijkje in het gebouw waar zijn campagne team voor de verkiezing gehuisvest was. Zijn oude school was omgebouwd tot expositie ruimte. En bij de inmiddels gesloten bezinepomp van zijn broer kochten we een koude cola uit de Coca-Cola machine.

De mensen hadden hier nooit gedacht dat deze pinda boer ooit President kon worden. Helaas maar één termijn, hij verloor van Reagan. Later kreeg hij nog de Nobelprijs van de Vrede. Kunnen weinig hem navertellen. Ik hoop dat hij nog lang zijn zondagdiensten mag geven.

Over smalle weggetjes reden we verder naar het Zuiden. In de meeste dorpjes stonden meer kerken dan huizen. Op de velden zag het wit van katoen en op ander stukken werd suikerriet verbouwd.

Inmiddels reden we Florida binnen en langs de westkust met het zicht op de Golf van Mexico reden we verder naar beneden. Wederom veel moerasgebieden. Op de kaart lijkt de kust eerst nog op strand, maar meestal eindigt het land met een moerassig gedeeltje vaak begroeid met hoog gras. In Keaton Beach was ook weer veel moeras, gelukkig bestond het tipje wel uit 'normaal' land. We parkeerden "Theone" langs het water. Zagen de zon echt geweldig spectaculair ondergaan. Op het strand liepen vele strandlopers te pikken naar iets eetbaars en doken pelikanen met een enorme plons het water in op jacht naar een visje.

"Crystal River" werd onze volgende belangrijke stop. Dit dorpje bestaat uit allemaal kleine kanaaltjes met directe verbinding naar zee. Uit duizenden verschillende plekken uit de aarde stroomt bronwater naar boven. Dit heeft een graadje of 20. Laat dit nu de ideale temperatuur zijn voor de "Manatee" (zeekoe) om hier te overwinteren. Stuk of duizend zijn er dan wel. In de zomer zwemmen ze tot aan midden-Amerika om vervolgens in de winter dicht bij die warme bronnen te blijven. Nu was het zeewater nog niet extreem koud, maar koud genoeg om ze naar de bronnen te laten komen en dus hopelijk te kunnen waarnemen.

Met een bootje op pad, we hadden geluk want er had bij de maatschappij niemand anders geboekt zodat we een privé tour kregen. Omdat het die dag erg bewolkt was, kon je vanaf de boot moeilijk in het water kijken of er eentje was. Ze zijn ernorm groot en de volwassenen wegen wel 1500 kg dus als er eentje in de buurt is dan zie je hem echt wel zwemmen. We hadden geluk. Nog geen 50 meter vanwaar we gestart waren zag de schipper er eentje. Wij meteen de snorkel in de mond en het water in. Alles moest zeer stil en kalm gebeuren. Geen bubbels en geen spattend water. Omdat deze aan het eten waren en ze dus niet bij een bron aan het rusten waren, was het water iets minder helder. Wij erop af. Eerst zagen we nog niets, totdat we er dichter in de buurt kwamen. Mijn Hemel zeg, wat een bakbeest, het was een moeder met baby. Het was ons uitgelegd dat de babys regelmatig affectie zoeken. We zwommen er nog niet boven of dat kleintje kwam al naar ons toe om door ons geaaid te worden. Helemaal niet bang en de moeder vond het ook allemaal prima. Je kon echt zien dat ze het erg lekker vond om geaaid te worden, ze draaide zich helemaal naar ons toe en ze gaf ons nog een 'kus'. De moeder was verderop aan het eten en na een paar minuten vond ze het welletjes. Met twee klikken die nog het meest weg hebben van het geluid dat dolfijnen maken, wist het kleintje dat ze moest komen. Twee ferme halen met haar staart en weg was ze. Dit was zo bijzonder om mee te maken. We hebben het zelfs nog op video. De rest van de tocht zagen we ze eigenlijk niet echt meer. Omdat de we de smaak goed te pakken hadden boekten we de tocht de volgende dag nogmaals. Nu geen kleintjes, maar alleen maar grote jongens. Eentje had nog de zeepokken op zijn rug zitten, teken dat deze net uit de Golf was komen zwemmen. In het zoete water verdwijnt dit weer. Die dag zagen we er wel een stuk of tien. Helaas voor ons waren ze drukker met het eten van gras op de bodem of zwommen ze in een voor hun rustig tempo door. We wilden ze natuurlijk niet achterna gaan, dus het bleef steeds bij een korte kennismaking. Ook al was het zicht onderwater niet zo top omdat de krachtige staarten al het modder op de grond behoorlijk omwoelden. Gaaf om het allemaal te zien.

Moesten we in New Orleans nog moeite doen om een alligator te zien, in Myakka river staatspark is het een makkie. We vierden daar onze eerste kerstdag en alligators waren overal. Sommige van bijna vier meter lang. We mochten geen kano huren want ze waren bang dat mochten we omslaan dat Vosje alligator-Kerst-brunch zou worden. Dus daar gefietst en genoten vanaf de kant van de alligators in het water en op de kant. Ook zeer veel watervogels en veel gieren. Ook veel muggen maar die horen nu eenmaal een beetje bij een moeras.

We hebben de laatste weken gigantisch warm weer, graadje of 28 en het is allemaal behoorlijk vochtig. Tijd dus voor het strand. De stranden aan de westkust zijn al redelijk wit van kleur, het water is wel Nederlands van kleur. Weer veel Pelikanen en "Skimmers" die vlak over het wateroppervlak scheerden. Ze hebben hier ook speciale hondenstranden waar de honden vrij rond mogen rennen, na afloop is er ook een hondendouche. Super druk. Kerst vierden we ook op het strand, meer dan 30 graden en een verkoelende duik als kerstactiviteit.

Voor iedereen natuurlijk een "Happy newyear" gewenst!!!!!!

Tot zover,

Marylou is ook weer aan het plakken gegaan met de foto's, klik de linkjes maar aan om de leuke beelden te zien.

http://youtu.be/m8ofJInNDDI

http://youtu.be/CC2PqoDjnkQ

Geniet ook in 2016,

Free Willie, Vosje en Holleman.