Vosje en de glimlach

hallo allemaal,

Inmiddels alweer een stuk naar het noorden afgereisd, nu in de staat Oregon. Daarvoor zeker nog een paar mooie dingen gezien en leuke dingen meegemaakt.

In Sequioa Nationaal park staan de grootste bomen ter wereld. Die wilden we natuurlijk zien. De dagen voor onze aankomst was de weg nog dicht doordat er een bak sneeuw was gevallen, deze was inmiddels van de weg gehaald en had het zonnetje ook genoeg haar best gedaan om het meeste te doen smelten. De weg moest echt wel sneeuwvrij zijn want de wegen kronkelden zo steil naar boven of beneden dat je bij een klein beetje gladdigheid zo het ravijn in dondert. Gelukkig was de sneeuw dus weg en konden wij naar de bomen rijden. Inmiddels was het (zwarte) berengebied geworden. Dat betekent; geen voedsel meer in je camper houden, daarvoor zijn speciale containers voor die overal in het bos staan en als je buiten kookt dan moet je alles binnen handbereik houden. Schijnbaar moet je ze wegjagen door veel geluid te maken en een steentje op hun te gooien, maar dan weer niet op hun hoofd. Dank je de koekoek. Maar wegjagen moet je ze wel want als ze voedsel stelen dan worden ze door de rangers afgemaakt omdat ze dan niet meer bang zijn voor mensen. Gelukkig zagen we ze niet op de camping. Overigens hebben we ze nog helemaal niet gezien, maar Marylou claimt er er eentje gehoord te hebben 's nachts naast onze camper.

Er liepen wel ander motherfuckers op onze camping rond. Er staan zoveel borden van; "niet voederen", dit weerhoudt er velen niet van om de talloze eekhoorns te voeren. Hondsbrutaal zijn ze geworden, vanaf een klein afstandje lopen ze De Vos te jennen en met een grote mond bekken ze je af hoog in de bomen.

Maar we kwamen natuurlijk voor de bomen; meer dan drieduizend jaar oud, bijna honderd meter hoog en met een gewicht van 1,5 miljoen kilogram is het dus de grootste boom ter wereld. De dikke boom in Verwolde is echt een lilliputter vergeleken bij deze kanjers hoor. Ze hebben grote bosbranden nodig om te overleven; andere vegetatie verbrand en hun zaden drogen daardoor goed. Één groot vuur en tweeduizend jaar later staat dan als resultaat nog steeds je nieuwe boom. Van het vuur hebben ze zelf geen last, hun dikke bast van wel bijna een meter dik zorgt ervoor dat ze de heetste vuren kunnen doorstaan. Ziekte wordt weerstaan door een bepaalde chemicaliën in hun systeem. Het enige wat er kan gebeuren is dat ze zo zwaar worden dat de wortels ze soms niet meer houden. Dan heb je echt wel pech dat je er net onder staat wanneer hij na 3000 jaar naar beneden dondert.

Velen zijn inmiddels al gekapt en als je dan oude foto's bekijkt van houthakkers met die grote handzagen die aan beide kanten moest worden getrokken, kan ik meteen voorstellen welk enorm karwei dit moet geweest zijn. Henken en Theone kunnen over zulke bomen nog vaak dromen om een keertje daalder te halen.

''The General Sherman'' boom is echt de allergrootste. Een mooie wandeling bracht er ons naar toe. Kon het natuurlijk niet nalaten om tegen de grootste boom ter wereld te plassen. Ook weer gedaan.

In Sequioa Nationaal park staan de allergrootsten, maar als je de weg vervolgt (dat kon nu dus omdat de sneeuw geruimd was), kom je in Kings Canyon Nationaal park. De weg er naar toe kan zo op een ansichtkaart. Daar zaten we op een mooie camping en werd het weer eens tijd voor een bbq in de sneeuw. Hier waren geen eekhoorns maar zaten dikke raven te wachten voor de restjes. Van ons krijgen ze dus niets, maar aan hun omvang te zien komen ze niets tekort. Machtig geluid hoor als ze zo vlak langs je vliegen. Daar nog een wandeling naar ''the General Grant tree'', ook weer een joekel. we hebben nog naar sporen gekeken, berenpoten zaten er helaas nog niet bij.

Yosemite Nationaal park; ook alweer zo'n machtig park. We hadden geluk want het was daar in twee weken maar twee dagen zonnig en uitgerekend die twee dagen waren wij er. Met de fiets de boel verkend. Mooie manier om de boel op een goed tempo te bekijken. Auto's mogen op de meeste plekken niet komen. Anderen wachten op de bus, wij karren met onze fiets weg wanneer we willen. Ga niet eens proberen om te omschrijven hoe mooi het daar was, dit moet je denk ik met eigen ogen zien. Een lange wandeling bracht ons naar de top van een waterval. Onderweg is het uitzicht schitterend. Honden mogen natuurlijk niet mee, maar omdat Vosje onze 'service' hond is, mag zij overal mee naar toe. Wij hadden de waterfles halverwege de top leeg, zij gaat dan lekker naar het beekje en lest dan haar dorst. Verschil moet er zijn. Ook al was het smeltend ijswater nog zo helder en fris, je mocht er helaas niet in voor een verkoelende duik.

Fietsen we terug richting camping, staan er twee ''mule deers'' dichtbij in het bos, kijken we er zo na terwijl ik de fiets rustig laat uitvieren, knallen we bijna tegen nummer drie op. Mooi dat die knakker niet aan de kant wilde. Stonden echt op een paar meter en als je in zijn ogen keek dan zag je dat hij wel vaker met dat bijltje had gehakt. Er ging behoorlijk veel dreiging van hem uit en als we nog dichter in de buurt zouden komen dan zou hij ons zeker te pakken nemen. Stoer kereltje.

Het binnenland lieten we achter ons en we reden naar San Francisco.

In het voorstadje Oakland speelden die avond ''The Golden State Warriors'' thuis tegen de Detroit Pistons. Liefhebbers weten waar ik het nu over heb. Het was dus een basketball wedstrijd. Bijna altijd uitverkocht, zoals ook die avond, er kunnen bijna 20.000 man in deze uit de kluiten gewassen sporhal. Toch konden er nog wel twee bij. Omdat onze ''service dog'' Vos bij ons was kregen wij speciale kaarten in het vak voor mensen met een beperking. De kaarten gaan vanaf €75 t/m €600 voor een gewone wedstrijd, bij finales gaan de prijzen naar de tienduizend, maar dan zit je ook letterlijk op het speelveld. Wij zaten tweede ring, maar mooi achter de basket. Ik vond het prachtige plaatsen. Daarvoor natuurlijk zoals het bij zo'n wedstrijd hoort een hotdog op straat gehaald bij één van de vele stalletjes. Kochten we de nodige merchandise om ''ons'' team te supporten en kreeg Vos van ons een shirt van de Warriors aan. Voorafgaand aan de wedstrijd werd onder het genot van ''chips with chicken'' het volkslied gezongen door een plaatselijke bekende. Zoals het hier dan gaat staan ze allemaal. Echt Amerikaans allemaal; op een groot scherm dat middenin de zaal hangt wordt je opgezweept voor en tijdens de wedstrijd. Een dj speelt in de hoek zijn houseplaten en aan de andere kant wordt een band in gereedheid gebracht. Bij elke time-out of tussen de ''quarters'' doen ze weer iets geks. Zo mogen sommige mensen proberen drie keer een driepunter te scoren, lukt dit dan krijgen ze $1000 in het handje, lukt het je drie keer achter elkaar dan krijg je $10.000, was er eentje bij die al twee keer raak had gegooid en de derde keer knalde de bal op de ring, spannend, helaas geen jackpot, maar tweeduizend dollar is natuurlijk ook leuk. Kon gewoon zien dat de ''Warriors'' net iets sterker waren, ook al bleven de ''Pistons'' behoorlijk bij en kwamen ze zelfs nog terug op gelijke hoogte. Wanneer ''The Warriors'' echt er een snok aangaven zag je hun kracht wel. Toch gaaf om dan het publiek op te zien leven bij een driepunter, een slamdunk of een geblokkeerd schot. ''Defence! Defence! Defence!'' klinkt het uit vele kelen op de maat van de keyboard wanneer er door de thuisploeg verdedigd wordt. Mooi!!!

Las later wel in de krant zoals ik al verwacht had dat het geen hoogstaande wedstrijd was geweest en dat hun sterspeler ''Cury'' niet in goede doen verkeerde. Maar vind dat ook niet gek met drie wedstrijden in de week. Dit zei speler Drummond in het artikel; "We did a really good job of buckling down in that second half and really making them uncomfortable," Drummond said. "We made a good run, came back, tied it up for a little bit and they made some tough shots down the stretch."

Door naar San Francisco. De verhalen waren er dat je er niet zomaar ergens mocht gaan staan om te overnachten, in de gehele stad geen supermarkt zoals de Walmart waar je meestal wel mag pitten. Nou we gokten er gewoon op om iets tegen te komen. Over de brug kom je dan aan want de stad ligt op het schiereiland en meteen werd het ons duidelijk dat het nogal onmogelijk zou worden om iets te vinden; nauwe straatjes vol met geparkeerde auto's en zo ongelooflijk steil. Heb nog niet zo vaak zulke steile straatjes gezien. In de jaren twintig van de vorige eeuw konden in sommige straten de auto's er niet tegenop, daar maakten de inwoners extra bochten in om zodoende wel boven te komen. Ze profileren zich nu als fietsstad en fietsen dat kun je, maar als je de stad wilt doorkruisen dan moet je dus sowieso de bult over. Als Lance A. hier had getraind dan had hij zeker weten geen extra hulpmiddelen meer nodig gehad. Overigens maakte Marylou zich niet druk en met het gaspedaal vol ingetrapt stuurde ze de camper de steile kronkelige straatjes in.

Dus in die drukte zouden we nooit een plek vinden, koers gezet richting de chicste wijk van de stad, ''Presidio'' en ja hoor een heel mooi parkeerplaatsje, we zagen ook geen bord dat het niet mocht, dus hop onze ''Theone'' mooi in het hoekje geparkeerd. Alle die nachten geen politieman gezien. Wel hoorden we in de verte de scheepshoorns van de Golden Gate Bridge, dit gaf de plek een nog mooier thuis.

Natuurlijk moesten we die brug zien, meer dan 75 miljoen kilogram aan staal en om de brug sterker te maken zijn er meer dan 1,2 miljoen bouten in geslagen. Zoals je hem vaak op de plaatjes ziet staan, zo zagen wij hem ook; half in de mist. Schitterend! Warm weer zorgt ervoor dat de lucht landinwaarts omhoog stroomt, deze onderdruk zorgt ervoor dat de lucht weer wordt aangezogen vanaf het water, die lucht zit vol met waterdamp en wordt zo in de baai gezogen, precies waar de brug zich bevindt. Beetje science is nooit weg.

Vanaf het strand hadden we goed zicht op de brug, Vosje mocht los in het zand, Pelikanen vlogen langszij en een groep dolfijnen kwamen dicht aan het strand.

Zoveel verschillende wijken hier, ook steeds weer een nieuw slag volk om je heen. Als je zo door de stad fietst zit je elke tien minuten wel in een andere wijk. De huizen zijn mooi gebouwd, ze hebben niet die oude stijl zoals bv. Amsterdam maar ze hebben wel een speciale andere twist. Ook veel huizen met hout.

Waar we ook komen, we worden aangesproken door iedereen om ons te attenderen dat we een 'great looking dog' bij ons hebben. Mensen in de auto stoppen om te kijken en roepen van ver dat het een super hond is. Zo'n soort als Vosje is hier niet te krijgen en mensen zijn er echt wild van en menigeen krijgt een glimlach op zijn/haar gezicht als zij langszij komt lopen. Zo net nog kregen we commentaar van twee winkelbediendes die bij het verlaten van de winkel ons toe riepen; "thanks, you made my day". Alleen voor ons oogcontact naar de mensen toe is het niet bevordelijk, de mensen kijken alleen maar naar beneden om Vosje goed te bekijken. Ik denk soms dat ze hier bijna allemaal scheel zijn en dat ze een afwijking hebben naar linksonder.

De vele zwervers zijn overal, ook ideaal voor hun is het klimaat, het wordt eigenlijk nooit te koud of te heet hier. Een potje zooi dat ze meeslepen, denk dat ze meer bij zich hebben dan wij in de camper hebben.

De mensen zijn hier fanatiek met sporten zeg: hardlopers en fietsers overal en in de vele parkjes zie je ze honkballen, frisbeeën en hebben ze fitness toestellen staan.

De dagen dat wij door de stad fietsten was het schitterend weer, volgens de lokalen; ''a perfect day!'' Omdat het ook nog eens voorjaarsvakantie was waren de parken vol met picknickende mensen en branden er overal bbq's. Gezellige sfeertje.

Door de stad rijden nog zeer oude trams, hoe ze die zo goed houden is mij een raadsel. Lijkt wel of je weer in de jaren veertig bent. Op bepaalde stukken hebben ze nog oudere rijden. Merendeel nog gemaakt van hout met een stalen onderframe rijden ze hier nog hun rondje. Toeristen maken er nu nog vooral gebruik van, maar het is een machtig gezicht als ze met een hoop kabaal langskomen. Twee machinisten: één voor en één achter trekken ze aan grote hendels om bij steile bulten af te remmen.

De mensen uit San Francisco staan bekend als zeer liberaal, zo mag iedereen hier bv. een jointje op straat roken, nou daar maken ze ook dankbaar gebruik van. Lopen vele mannen en vele vrouwen hand in hand. We zagen ook nog een groep die de mooie voorjaarsdag gebruikten om ''butt naked'' door de stad te fietsen, zag er wel gezellig uit en ze hadden genoeg bekijks.

We hadden nog heel graag naar Alcatraz gewild en met eigen ogen willen zien waar Frank Morris samen met zijn maatjes was ontsnapt. Helaas waren de boten er naar toe vol geboekt. Gelukkig zagen we in de haven nog wel een groep zeeleeuwen, dat maakte weer het één en ander goed.

We wipten nog even naar binnen bij het Levi's kantoor waar ze de oude spijkerbroeken hadden liggen. De founder of de Levi's broeken heeft hier in San Francisco zijn roots liggen. In 1871 vroeg Jacob Davids aan Levis Strauss of hij patent wilde aanvragen op de Denim spijkerbroek die verstevigd waren met klinknagels, dit omdat hij hier geen geld voor had. Levi werd schatrijk en beroemd, Jacob mocht als dank in de zaak van Levi werken, hier bleef hij werken tot aan zijn dood in 1908, in dat jaar verliep ook het patent op de denim broek met klinknagels, hoe ironisch kan het zijn. Een paar broeken van rond de 1900 lagen nog tentoon gesteld. Ze zien er er qua model en kleur hetzelfde uit als nu. Hoe apart is dit dan?

Tijdens het fietsen kwamen we verschillende bussen tegen die omgebouwd zijn tot rijdende snackkar, maar dan echt met verschillende lekkernijen. Zeer populair bij de locals want ondanks een enorme rij, blijven de mensen aansluiten, wij natuurlijk ook.

Vond het een super mooie stad met een speciale vibe, ook zeer herkenbaar van alle films die hier zijn geschoten. Het werd toch weer tijd om verder te trekken, naar het noorden. Over de Golden Gate bridge vertrokken we, de levendige stad achter ons latend.

Als je het leuk vindt, bekijk de beelden op onderstaande linkjes:

http://youtu.be/37bccf7bu9M

http://youtu.be/NFkPpyZTrPA

http://youtu.be/16cA0B_w_1s


Geniet,

Fox, Marylou en Free Willie