Sneeuwschuiver en sneeuwschep

Hallo allemaal,

Alweer veel gedaan en erg veel gezien. Ondertussen ook al genoeg miles op de kilometerteller voorbij zien komen.

In Zion nationaal park kwamen we binnen via de tunnel. Campers moeten even wachten maar hebben dan ook het alleenrecht. De tunnel is te smal om elkaar te passeren. Je rijdt netjes in het midden en dan past het mooi. Meteen aan de andere kant van de tunnel begint het spektakel. Een mooie rode weg met gele strepen meandert van de berg naar benee. Het asfalt heeft dezelfde kleur als de bergen. Plaats zat op de camping en we kozen een prachtig plekje naast de rivier. Meteen vielen we met de neus in de boter want de ondergaande zon kleurde de bergen nog roder dan dat ze eerst al waren. Kan me indenken dat het in de lente nog mooier is wanneer de bomen ook nog eens frisgroen blad hebben. 's Avonds kwamen de elanden weer langs onze camper. Vosje vond het maar wat bijzonder.

Twee dagen hadden we minder mooi weer. Geen probleem, niets mis met een beetje chilltime. We wilden nog wel even wachten op het mooie weer want Zion moet je toch echt met een goed zonnetje en blauwe lucht zien. Op die mooie dag ook naar een uitzichtpunt gelopen. Boven gekomen lag er nog genoeg sneeuw om de dorst van Vos te lessen. Tijdens het uithijgen kwam er een brutale (Alvin and the) chipmunk om de hoek kijken, hij naderde ons tot op een meter, Heb Vosje maar goed vast gehouden, als je over de rand gaat dan donder je zo een meter of 400 naar benee.

Het werd tijd om naar Bryce canyon te rijden, onderweg waren de kleine dorpjes totaal uitgestorven. Alle hotels dicht en op de 'bars' en winkeltjes stond geschreven; ''Closed for the season'' Op een enkele benzinepomp na was dus alles gesloten. Zijn we nu echt zo gek om hier nu te zijn??? Één voordeel hiervan is dat we dus alles voor ons zelf hebben. Bij aankomst lag er nog een dik pak sneeuw op ons te wachten. Bryce canyon vind ikzelf veel mooier dan de Grand Canyon, de kleuren vind ik veel intenser. Eigenlijk kwamen we net iets te laat voor de ondergaande zon, we zagen de vallei nog half rood verlicht wat ook al zeer bijzonder was, het mooie rode van de geërodeerde rotspartijen met daarop nog een laagje sneeuw maakte het een mooie kleurencombinatie.

We hadden nog plannen voor een lange wandeling maar omdat de volgende bestemming aan de andere kant van de bergketen lag en we dus een bergpas moesten oversteken vond de ranger het verstandig om snel te gaan. Dit omdat er sneeuw op komst was en er één punt was waar de afgronden behoorlijk steil waren en je daar niet met sneeuw wilde zijn. Zijn raad opgevolgd; nog snel lopende geglibberd richting één uitzichtpunt, daarna zijn we snel vertrokken.

Het eerste stuk van de pas geen centje pijn, maar uitgerekend op het stuk waar de ranger ons had verteld dat je daar geen sneeuw wilde hebben kregen we de volle laag. Het werd steiler en afgronden werden dieper. Het gevoel werd er niet beter op; we hadden de keuze om het toch nog even te proberen of om de camper te stoppen op de weg en wachten tot het op zou houden met sneeuwen. Maar dat ophouden met sneeuwen kon nog wel ff duren en we hadden ook geen zin om de nacht op de weg te bivakeren. Toch maar gekozen voor doorrijden. Ondertussen Vosje maar los gemaakt uit haar tuigje mochten we moeten springen. Ondanks sommige slipbewegingen had Marylou Schumacher de camper goed onder controle. Opgelucht zagen we het bordje dat we de top hadden gehaald. De afgrond naast ons werd kleiner en de hoeveelheid sneeuw werd elke meter dat we daalden ook minder, Vosje konden we opgelucht weer vastmaken in haar tuigje. Dat was weer een meevaller. We werden beloond voor ons doorzetten, onderaan de berg stonden zo'n 15 ''mule deer'' (soort hert) in de sneeuw ons aan te kijken.

De mevrouw van het informatiecentrum keek ons verbaasd aan toen we aan de balie stonden. ze was aan het voorbereiden voor het aankomende seizoen en ze was eigenlijk nog helemaal niet open en verwachte zeker nog geen bezoekers.

Door de bergpas te nemen kwamen we aan in Capitol Reef nationaal park. Niet zo populair als de bekendere parken maar daardoor niet minder mooi. De vallei staat vol met fruitbomen, op dit moment al vol in bloesem. Bij aankomst was de gehele omgeving omgeven door een dikke laag sprookjesachtige mist waar de bergen bovenuit piekten. Er was nog één andere gek die net als wij bleef slapen. Hij was wel heel erg hardcore want hij sliep in een tent. We kregen nog een uitnodiging om bij hem aan te sluiten bij zijn kampvuur, maar nadat de witte vlokken wel heel erg dik uit de lucht kwamen vallen hebben we hem een fijne nacht toegewenst en zijn we snel de camper ingedoken.

Vosje vond het hier maar wat interessant want er sliepen wel 25 ''mule deers'' naast ons en daarbij liepen er ook nog eens een dozijn aan kalkoenen rond onze slaapplaats.

Het bleef voor ons bij één wandeling, het rijden door de fantastische omgeving was voor ons al super genoeg. De gehele rit waren we de enige weggebruikers. Onderweg zagen we nog een ''prairie dog'', het is een knaagdier maar omdat hij een blaffend geluid maakt hebben ze hem die naam gegeven. Mooi beest.

Nog even de watertank vullen, gelukkig was deze niet bevroren en we maakten ons op voor de rit naar het westen.

Als tussenstop deden we ''Great basin" nationaal park aan. Het bezoekers centrum was dicht voor de winter. De aanwezige ranger kon ons vertellen dat er waarschijnlijk nog één persoon was die ook bleef slapen. De weg was nog mooi schoon, maar je zag ook dat het wel gesneeuwd had. Wij een rondje rijden en we zagen hem al staan. Het was Tom die ook nog een briefje op het notitiebord had achter gelaten met een tekst om aan te geven dat het hier allemaal wel erg stil was. Nog een rondje rijden om een goede plek te vinden om zodoende een beetje recht te staan. Was het inmiddels al zo hard gaan sneeuwen. Binnen een paar minuten lag er al een paar centimeter. We konden geen kant meer op zonder weg te glijden. De camper heeft nog nooit zo scheef gestaan, leek dat scheve huis in Avonturenpark Hellendoorn wel. Het bleef maar sneeuwen en het werd al snel duidelijk dat we behoorlijk ingesneeuwd raakten. Gelukkig hadden we de generator die de verwarming kon aanzwengelen, tenminste dat dachten we. Omdat we zo scheef stonden kreeg de generator geen gas oftewel zaten we dus mooi in de kou. Na het eten maar snel met een warme kruik naar bed. In de ochtend werden we wakker met een dik pak sneeuw om ons heen, maar nog mooier, we hoorden het geluid van een sneeuwschuiver. Deze kwam een paar keer langs en met een dikke laag steentjes achterlatend leek de weg aardig begaanbaar. De sneeuwschep geleend van de ranger om onze plek sneeuwvrij te maken. Gelukkig had ik twee dagen ervoor handschoenen gekocht, dat waren mijn beste bestede dollars ooit. Tijdje scheppen en we konden starten. Nou kan je wel vertellen dat zonder sneeuwschuiver en sneeuwschep sta je er nog tot aan Pasen. Met een zeer behoudend vaartje naar beneden, we hadden gevraagd of de sneeuwschuiver voor ons wilde rijden zodat alles goed schoon bleef en de weg rul genoeg. Blij dat we heelhuids beneden aankwamen.

Verder naar het westen, we namen de weg ''the loneliest road of the USA'', nou eenzaam is het zeker, pak hem beet acht auto's in het uur. Elke paar uur kom je door een heel klein plaatsje, je waant je weer in ''Hazzard county'' ten tijde van Bo en Luke Duke. The Dukes gingen altijd wel iets harder over het asfalt, wij doen het rustig aan, kan ook niet anders want de camper gaat ook niet zo hard, zodoende zie je wel weer meer van de mooie omgeving. In de dorpjes zie je ook genoeg look-a-likes van ''uncle Jesse (Duke)''; lange grijze baard, petje op de kop en een tuinbroek aan.

We hebben onderweg onze eerste coyote ook al gezien. Iets kleiner dan een wolf, maar het is een prachtding hoor! We kiezen bijna altijd voor de zogenaamde ''Byway'' dit is de toeristische route, dus sowieso zonde om te snel te rijden om al het moois te missen.

Het plan was om na de ''loniest road'' de bergpas over te steken en dan uit te komen bij Yosemite nationaal park, maar dat liep anders. Bij het inrijden van de staat Californië was er een voedselcheck. De man die alles moest checken kon ons vertellen dat die mooie ''Byway'' afgesloten was wegens teveel sneeuw. Nou daar waren we niet blij mee. Het enige wat we konden doen om aan de andere kant van de bergketen te komen was er om heen te rijden. Koste ons anderhalve dag extra rijden. Gelukkig vergoede het machtige uitzicht over die bergketen alles. Zolang we reden bleef de bergmassief (zo groot als de Alpen) aan onze zijde. Het enige wat we zagen waren een paar kleine dorpjes en hele dure benzinepompen, deze rukkers weten goed hoe je uit schaarste een slaatje kan slaan.

Één groot voordeel om om die bergketen heen te rijden was dat we dicht in de buurt kwamen van een collega van Marylou. We konden hem dus mooi verrassen met een bezoekje.

Onderweg zagen we jaknikkers de olie de grond uit pompen alsof het hier ''Dallas'' betrof, zagen we tientallen kilometers aan sinaasappels- en olijvenbomen voorbijkomen en zagen we boerderijen die gemiddeld 3000 melkkoeien houden.

Wij vragen naar 'the family Sytsma', zij stonden gelukkig goed bekend en we konden het gemakkelijk vinden. Bij aankomst zagen we Duco al staan, Duco is meer dan 25 jaar geleden hier naar toe gegaan. Eerst een melkveehouderij, nu heeft hij een loonbedrijf met enorm grote trekkers en een grote boomgaard met amandelbomen.

We waren meer dan welkom bij hem, zijn vrouw Laurie en kinderen. We zagen zijn Friese paarden en wat ik vooral interessant vond was zijn boomgaard met amandelbomen en hoe het allemaal werkt. Op dit moment zitten de bloesems aan het eind en waren de bijen die er speciaal voor zijn neergezet zijn nog druk bezig om zichzelf te voeden maar nog belangrijker, de bloesems te bestuiven.

Zij waren zo ongelooflijk gastvrij, we mochten het appartement ernaast gebruiken en ons plan was eerst om maar één nachtje te blijven maar omdat het zo ongelooflijk leuk en gezellig was werden het er uiteindelijk drie.

Hier hadden we ook tijd om onze laatste kleine dingetjes aan onze camper te verbeteren. Kreeg ook weer een hartverzakking toen ineens de generator ermee ophield. Gelukkig hadden Duco en Marylou al snel een ingeving; de hoofdtank was waarschijnlijk te leeg en als bescherming stopt hij dan de benzinetoevoer naar de generator. De kleine Mexicaantjes die bij hem in dienst zijn hadden het allang gehoord en vonden het mooi dat hij het weer deed. Met zoon Henk andere kleine dingetjes gerepareerd (die grote zorgen kunnen opleveren als je geen gereedschap hebt) en voor nog moeilijkere dingen werd even een vriend opgebeld die langs kwam met zijn truck met daarin al het gereedschap dat je maar kunt wensen. Zo mooi dat het zo maar kan; even een belletje en ze komen langs om je te helpen.

De Camper heeft er trouwens nog nooit zo mooi en perfect uitgezien als nu.

De eerste avond maar een zeer lange douche genomen. Doordat wij steeds op plekken kwamen die dus eigenlijk dicht waren of waar de waterleidingen waren bevroren, kozen we ervoor om het douchen maar achterwege te laten en het water te gebruiken om op te drinken. Hoop dat Duco en zijn familie niet erg geschrokken waren bij aankomst. Meteen als eerste maaltijd kregen we steaks van de bbq, nou zo kan ik nog wel een jaar blijven, haha.

Maar ook al was het weer even fijn om in een huis te zijn, het werd helaas toch weer tijd om verder te gaan.

Merk nu wel dat om Amerika echt te ervaren je er door heen moet rijden, alleen dan merk je hoe het hier precies is, geen film of plaatje kan dit gevoel echt geven. Daarom is het ook weer fijn om ''on the road" te zijn.

Volgende keer weer meer.

Geniet van de lente.

Marylou, Fox en Free Willie

Mocht je nog beelden willen zien, klik op onderstaande links. (Heb ook de video van de vorige keer erbij gedaan, want die was eventjes offline).

http://youtu.be/ADxQCLsNWmA

http://youtu.be/FzezWgw98WA

http://youtu.beq/16cA0B_w_1s