Life is like a box of chocolates.

Hallo allemaal,

Inmiddels eigenlijk al helemaal gewend aan het leven hier met z'n drietjes hier in de camper en we trekken nu vrolijk door het land van park naar park.

Het leven in de camper met al zijn knopjes beginnen we steeds beter te begrijpen en daardoor hebben we ook veel meer vertrouwen gekregen dat hij ons overal zal brengen en nog belangrijker dat hij ons ook elke keer weer laat vertrekken.

Over een hobbelige weg kwamen we aan in Mohave national park. Zeer dorre vlakte, maar er was schijnbaar nog water genoeg om het alsnog groen te doen zijn. De poema, hier zo mooi ''Mountain lion'' genoemd nog steeds niet gezien. De kans is ook zeer klein en dat is misschien maar goed ook. Maar zou hem graag eens willen zien, wat een prachtbeest is het toch. We hadden de camping bijna voor ons alleen en behalve het suizen van de wind was er voor de rest niets.

Dat park was een leuk tussendoortje, toch hadden we onze zinnen gezet op de meer bekendere parken. Op de weg naar de Grand Canyon stopten we even bij de Hoover dam. Om daar te komen werd eerst onze camper aan een grondige inspectie onderworpen door de plaatselijke politie. Sinds 9/11 wordt deze dam constant bewaakt om te zorgen dat niemand deze dam kan opblazen. Geen bom aan boord en dus mochten we door. Sowieso geen spatsjes hebben daar want de politie houdt niet echt van geintjes.

Omdat het nu nog een beetje winter is, is het totaal niet druk in de Grand Canyon. Zomers mag je er niet eens rijden, word je vervoerd met bussen en sta je schijnbaar overal in de rij. Nu mag je gewoon zelf rijden, omdat er zo weinig auto's zijn is dit totaal geen probleem en heb je het gevoel dat de vallei voor jezelf is. Via de Colorado rivier werd genoeg vers water aangevoerd zodat wij onze camper weer vol konden pompen met schoon drinkwater.
's Avonds kwamen de ''white tailed deer'' (soort hert) langs bij onze camper, Vosje spot die trouwens altijd als eerste. In de ochtend hoorden we boven onze hoofden het gekraai van joekels van kraaien. Die vogels slopen alles om eten te krijgen, handige beestjes. Het was eigenlijk niet alleen gekraai, ze maakten echt zoveel verschillende geluidjes, zeer grappig. Met de camper reden we langs de vallei en op verschillende plekken stopten we om ons te vergapen aan het uitzicht.
We vierden de verjaardag van Marylou in de camper. Volgens mij is het alweer een lange tijd geleden dat ze haar verjaardag thuis heeft gevierd. Toch heeft zo'n verjaardag ver weg altijd wel iets bijzonders.

Het hoogtepunt voor mij kwam na dit park. Ik heb altijd al zo graag naar ''Monument valley Navajo tribal park'' gewild en nu was het zover. Bekend van zoveel speelfilms waarin het prachtige decor van geërrodeerde buttes en joekels van zuilen te zien zijn. Omdat de buttes hoger zijn dan breed, lijkt het echt op oude bouwerken maar dan wel zo'n 300 meter hoog.
John Wayne speelde daar in zijn eerste Western en daarna nog ongelooflijk vaak te zien; zo werd Michael J. Fox samen met Dog achterna gezeten door indianen in ''Back to the future part 3'', klom Tom Cruise tegen een steile wand voordat hij zijn opdracht kreeg in Mission Impossible II en liep Tom Hanks in Forrest Gump zijn laatste meters voordat hij moe werd en omkeerde, zijn volgers gedesillusioneerd achterlatend.

Het park gerund door Indianen en waar nog steeds indianen stammen in leven (nee, niet meer met verentooi). Apart om te zien hoe dan ineens zo'n gedeelte van het land bewoond wordt door de indianen en ik vind het erg mooi om de typische gelaatstrekken te zien.

Als je aan komt rijden word je letterlijk omver geblazen. ZO ONGELOOFLIJK MOOI!! Dit had in mijn verbeelding vooraf één van mijn hoogtepunten moeten worden van mijn reis door the USA en het heeft mijn verwachtingen overtroffen.

De indianen hebben aan de rand een hotel neergezet. Wij hadden nog meer geluk; iets verderop zat een camping, nou ja camping? Het was een plek in de woestijn, maar dan wel een super plek. Het uitzicht hadden we op één van de tafelbergen en nog mooier was dat we helemaal alleen stonden. Tijdens het eten kwam de landeigenaar, ook een Indiaan langs om ons stageld te innen. Hij beloofde ons om hout te brengen voor een kampvuur.

Klein uurtje later was hij terug, scheut benzine over het hout en fikken maar. Hij kwam er graag bij zitten en vertelde enthousiast over zijn cultuur en was ook zeer geïnteresseerd in Nederland, maar dan vooral hoe het eten en drinken bij ons was. Dat hij geobsedeerd was door het vele eten en drinken konden we ook al zijn postuur zien en daar kwamen we gedurende de tijd dat we samen waren nog meer achter.

Hij wilde ons de volgende dag wel voor een vriendenprijsje met zijn ralle jeep het Navajo tribe landschap laten zien.

Om kwart over zes in de ochtend, pikkedonker nog stond hij voor bij onze deur. Het vroege tijdstip weerhield hem er niet van om al een blik bier open te trekken. Zijn de mensen gek of weten ze niet wat ze missen? Echt niemand in het park om dit wonder van de natuur in ochtendlicht te aanschouwen. Het was pikkedonker, de sterren vervaagden en de hemel kleurde in een combinatie van oranje, geel, roze en paars. Het was nog wel bokkoud, in de schaduw lag nog ijs. Mustang paarden kwamen in de ochtendkou langszij om te kijken of wij nog hooi in onze achterbak hadden liggen.

We reden langs verschillende buttes en zuilen en elke keer was het weer prachtig. Bij elke stop er natuurlijk uit om foto's te maken. Vosje rende als een blije hond door het mulle woestijnzand. Bij elke stop trok onze Indiaan weer een blik bier open. De stemming werd er steeds beter op en met op de radio zijn countrydeuntjes meezingend kreeg hij er nog meer zin in. Halverwege gebruikte hij de stops niet alleen meer om een blik open te trekken maar ook om zijn steeds vollere blaas te legen.

Heb echt mijn ogen uitgekeken. Hoe mooi ik de natuur daar vond. Bij terugkomst had zijn vrouw, je kon aan haar zien dat ze ook van lekker en veel eten hield, voor ons ontbijt gemaakt. Natuurlijk op traditionele Indiaanse manier; hutje mutje van gehakt, ei en soort aardappel en brood op open vuur gebakken. Thee met lokale kruiden maakte de maaltijd compleet.

Hij was ook nog cowboy en had in zijn vervallen schuur nog een paar verweerde oude westernzadels hangen. Wij vroegen of we er eentje konden overnemen. Dat mocht, hoe we dat ding in godsnaam straks in het vliegtuig krijgen is weer een ander verhaal. In zijn achterbak had hij nog een schaap staan, die ging hij een kopje kleiner maken voor een feest maaltijd. Lang leve het wilde westen!

's Middags liepen we door de woestijn om zo'n tafelberg. Weer een geluk om nu in de winter hier te zijn, afgezien dat er nu haast niemand is, is de temperatuur ook lekker aangenaam. Zo rond de twintig graden, prima wandelweertje. Vosje kon daar weer prima alleen rondsnuffelen en elke keer veranderde het landschap weer; als je de hoek om was zag je weer andere bergen. In de wind rolden de uitgebloeide losgeraakte bosjes als een voetbal door de prairie. Ik voelde me meer dan 100% op mijn gemak en in gedachten zag ik de indianen weer voorbij galopperen en zag de cowboys in hun ''wagon'' zitten.

Natuurlijk moesten we bij het verlaten van het park nog even naar het puntje rijden waar dus Forrest Gump zijn rennen beëindigde. Zo zegt hij in de film; ''My momma always said, "Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get." Zo is het maar net!!!

Tot zover,

Als jullie het leuk vinden om beelden te zien, klik op onderstaande linkjes:
http://youtu.be/CzV986r-cFI
http://youtu.beQ/16cA0B_w_1s

Geniet,

Fox, Marylou en Free Willie