Kampvuur.

Hallo allemaal,

Nu eigenlijk alweer een stukje verder, toch wil ik nog even vertellen waar we zoal geweest zijn de laatste tijd.

In Sipadan, nog steeds in de staat Sabah van Borneo, kom je maar voor één ding en dat is duiken en ook een beetje snorkelen. (Dat zijn dus eigenlijk al twee dingen). Het eiland Sipadan is één van de plekken ter wereld die erg hoog aangeschreven staan om bijzondere dingen onder het wateroppervlakte te zien.

Tegenwoordig mag je niet meer slapen op het eiland zelf. Enkele jaren geleden hebben ze de resorts gesloopt. Je mag nu zelf niet eens meer op het strand lopen om zeeschildpadden die aan land komen, de rust te geven die zij verdienen.

De regering laat elke dag nu 135 duikers toe om te gaan duiken rondom Sipadan. De vergunning is dus zeer in trek en daarom ook duur en lastig te krijgen. Bij aankomst in de haven gingen we op zoek naar een duikmaatschappij die nog wel vergunningen beschikbaar had. Elke maatschappij koopt een aantal vergunningen op. De meeste waren al vergeven. Toch vonden we nog een maatschappij die er nog wel een paar had. Je koopt dus eigenlijk een heel duikpakket met slapen en eten er bij in.

Dat we best wel een redelijk duur pakket hadden dat maakte niets uit, het ging er om dat we konden duiken op de plek waar wij graag naar toe wilden gaan.

Met een super snelle speedboot werden we naar onze plek gebracht. We sliepen niet op het eiland Mabul waar de meesten op slapen. Wij verbleven op een affreus lelijk voormalig olieplatform. Deze deed ooit dienst in Panama en is sindsdien hiernaar toe gesleept. Geschilderd in felle kleuren lijkt het op een stalen regenboog. Het is een lelijk ding maar als je er op staat heb je hoog boven het wateroppervlak een prachtig uitzicht uitkijkend over de zee en op het eiland Mabul. Denk dat de mensen op Mabul er wel anders over denken :0)

Met een open lift werden we omhoog getakeld. Boven aan gekomen werden we gastvrij onthaald en het eten stond al klaar. De eerste duik deden we onder het olieplatform. Daar hadden ze allerlei verschillende dingen in het water gelegd zodat er nu een kunstmatig rif groeit. Omdat eromheen zandbodem is, komen er allemaal vissen en onderwaterdieren naar toe die je anders niet zo snel zou zien. We zagen vele ‘Nudi branches’, zeg maar de Nederlandse waterslak maar nu in veel verschillende kleuren en dito vormen en natuurlijk onder water. Ze zijn maar een paar centimeter groot maar daarom juist extra leuk om ze te spotten. We zagen ook de krokodillenvis, die lijkt, juist inderdaad op een krokodil. Bijzonder mooie vis.

De tweede duik gingen we onder water dichter bij het eilandje en daar zagen we al meteen een ‘Cuttle’ vis, dat is een vis die lijkt een beetje op inktvis maar deze kan net zoals een octopus zijn kleuren aanpassen aan zijn omgeving. Gaaf om deze steeds in verschillende kleuren te zien veranderen. Op de bodem op zo’n tien meter diepte lagen drie schildpadden heerlijk uit te rusten. We konden er rustig naast gaan zitten en ze vonden het wel prima zo. Eentje was nog groter dan Marylou . Ze leken nog geen aanstalten te maken om naar boven te zwemmen. Liet me later vertellen dat deze soort wel vijf uur onder water kan blijven zonder adem te halen.

De volgende ochtend stonden we al om zes uur in de ochtend volledig in duikkostuum klaar om met de lift af te zakken naar de speedboot. Klein stukje varen en we kwamen aan op het eiland Sipadan. Eerst moesten we ons registeren en werden de namen vergeleken met de afgegeven vergunningen. Op het eiland zelf zit nog een kleine legergroep die alles in de gaten houdt. Een paar jaar geleden werden hier nog een paar toeristen ontvoerd. Sindsdien wordt hier extra scherp alles in de gaten gehouden. Het voordeel is dat vissers nu ook niet meer dichterbij durven komen want ook vissen mag hier in de buurt niet. Soms heeft de natuur dus alsnog voordeel bij criminaliteit. Sipadan is vooral zo mooi duiken omdat het eiland het topje is van een steile klif. De wand gaat wel zo’n 600 meter loodrecht de diepte in. Zo diep kunnen we natuurlijk niet gaan. Maar door die steile muur komt er allemaal voedselrijk voedsel naar boven waar de vissen weer op afkomen en in hun kielzog wij natuurlijk ook.

We gingen zo’n 25 meter de diepte in en daarna werd het wel een stuk donkerder dus dieper gingen we niet. Het zag er wel spectaculair uit hoor. Net zoals je in de natuurseries ziet. Veel koraal en veel vis. Die dag deden we drie duiken, de laatste liet ik aan mij voorbij gaan want ik krijg altijd best wel last van mijn oren tijdens en na het duiken. Marylou ging alleen met de groep de diepte in en ik snorkelde er zo’n vijftien meter boven. Had dat zelf niet in de gaten, maar Marylou vertelde me later dat er nog twee keer een explosie te horen was van vissers die tientallen kilometers verder met dynamiet aan het vissen waren. Het is al een hele tijd verboden en zelfs met militairen in de nabijheid gaat dat nog steeds door. Ook al was het nog zo ver weg, het was onder water toch echt nog een hele knal.

We hadden geluk want in de avond zagen we onze naam weer op het bord staan voor de mensen die mochten duiken in Sipidan. Ze hadden iets teveel vergunningen ingekocht dan dat er belangstellende waren. Grappig want bij andere maatschappijen krijg je ze niet of kom je op een wachtlijst van een week en wij mochten twee dagen achter elkaar. Waar ik op gehoopt had hebben we ook gezien. Grote scholen Barracuda’s en ‘Jack’s’ die in één grote kring rondcirkelen. We zwommen er middenin en waar je ook keek het was één en al vis en ze waren op nog geen 30 centimeter afstand. Je werd er bijna duizelig van zoveel vis dat door elkaar heen zwom maar dan allemaal wel in hetzelfde patroon.

Je mocht tijdens de vrije uren ook zelf afdalen met de lift en gaan duiken onder het platform, maar het duiken is toch best wel vermoeiend en mijn oren hadden er ook wel tabak van. Dus wij bleven de vrije uurtjes dicht bij het buffet.

Na drie dagen was het avontuur op het platform voorbij. Toch hadden we geen zin om zo snel weer naar het vaste land te gaan, dus lieten wij ons afzetten op het eilandje Mabul en we boekten daar nog een kamer om te relaxen en zo nu en dan met een snorkeltoertje mee te gaan. Het eilandje Mabul wordt gedeeld door de lokalen en toeristen. De toeristen vaak in luxe resort, de lokalen in kleine hutjes op palen in grote armoede. En een puinhoop dat er ligt, alles wat ze niet meer nodig hebben gooien ze in de zee. Ze zeebodem is gewoon één grote afvalberg. We hebben er ons een beetje in verdiept en het is eigenlijk niet eens zo gek dat zij zich daarover niet druk maken. Ze hebben het gewoon al druk genoeg met overleven. Zo hoorden we een verhaal van een man die al zeven kinderen had verloren doordat er simpelweg geen medische voorzieningen aanwezig zijn. Er is een grote school maar die staat al geruime tijd leeg want er is geen geld voor leraren. Nu lijkt het er ook op dat ze er een hobby van gemaakt hebben om zoveel mogelijk kinderen op het eiland te fokken. Want dat is echt niet normaal meer hoor. Het krioelt er van de kinderen tussen de drie en twaalf jaar oud. Weinig toekomst allemaal. Het geld dat de toeristen betalen gaat voor een groot deel naar de staatskas en het eiland wordt maar verder uitgebuit. Kom je voor natuurpracht wordt het op het eilandje dichtbij helemaal kapot gemaakt. Dat gaat fout.

Tijdens een wandeling over het eiland zagen we een nog een begrafenis ceremonie. Een ouder persoon in een kist werd uit het huis gedragen en de mensen stonden bij de deur te wachten met een tiental meters lang gekleurd doek. De kist werd naar buiten gedragen richting begraafplaats en het doek werd dus de gehele weg boven de kist gehouden. Zag er gezellig uit en de mensen waren ook niet zo heel triest.

Het werd tijd om het vasteland weer op te zoeken. We gingen naar Tawau. Daar wil je nog niet dood worden gevonden, maar we kwamen daar voor een klein natuurparkje. Nog steeds groot genoeg dat het je een kleine week kost om er door heen te wandelen. We wilden kamperen, bij aankomst was het zo ongelooflijk druk met lokalen, ze wisten niet hoe gek ze moesten doen om maar aandacht van ons te krijgen. Het waren allemaal dagjesmensen, dus om een uurtje of drie was het park bijna weer leeg, dit op de makaak aapjes na die alle prullenbakken aan het inspecteren waren om een gratis maaltijdje te krijgen. Het kamperen konden we wel vergeten want inmiddels regende het zo hard dat alles één grote modderbende was geworden. Maar snel nog een bed geregeld voordat het kantoor ging sluiten. Vlak voordat het donker werd werden we nog getrakteerd op een show van een groep ‘red leaf’apen. Zij namen een paar hoogspanningsdraden als hulpstuk om de afstand door de lucht te overbruggen. Nu waren deze draden zeer losjes (slok in het Holtens :0) ) gespannen zodat die apen op clowns leken die in een circus over zo’n draad lopen en dat zogenaamd niet kunnen. Vond dit echt zo’n ongelooflijk mooi gezicht. Deze aap is sowieso al echt mooi van zichzelf en dan kwam dit stukje acrobatiek er ook nog eens bij. Ook al is het park nog wel redelijk groot om in één keer door heen te lopen, als je het in verhouding kijkt met al het gekapte en herplantte palmolie dan is het natuurlijk maar niets. Zo leven er nog maar drie olifanten diep weg getrokken in het park en één eenzame orang-oetang. Triest dus, maar hoe klein het park ook nu is, onderzoekers vinden elke maand wel weer een nieuwe plant of een diersoort, moet je nagaan hoe dat zou zijn als alles nog intact zou zijn geweest.

We maakten het ons zelf makkelijk en vlogen terug naar Kota Kinabalu in plaats van de lange busrit die ons anders stond te wachten.

Daar vielen we letterlijk met onze neus in de boter want er was een foodfestival aan de gang. Daar moest natuurlijk gehoor aan worden gegeven en het gunstige was dat we ‘KK’ de dagen als thuisbasis gebruikten zodat we dus steeds weer naar een lekker restaurant konden gaan. Baal nog dat ik mijn camera steeds niet bij me had, want dan hadden jullie kunnen zien hoe het er allemaal uit zag. Stel jezelf maar een heel goed restaurant voor en hier zaten we dus elke dag, lange leve de vakantie! Toch als je hier naar de nachtmarkt gaat eet je ook lekker voor weinig, maar als zo’n festival aan de gang is dan gaan we echt niet op de markt zitten, ha, ha.

Toevallig was er in de stad ook de 'World Press Photo' tentoonstelling te zien. Indrukwekkend en bijzonder om het toch altijd maar weer te zien.

We gingen weer een paar keer kamperen op één van de eilandjes nabij ‘KK’, overdag super druk met de lokale toerist. Het is altijd wel een komisch gezicht; ze kunnen dus helemaal niet zwemmen en met een reddingsvest spartelen ze een beetje in het ondiepe water. Volgens mij zien ze helemaal niets door hun masker. Rommel maken kunnen ze als de beste, ze flikkeren alles op het strand, vanaf de zeebodem halen ze oud koraal en proppen het in hun tas. Sommigen proppen ook stiekem nog een spons in hun tas zodat ze die thuis kunnen opeten. Zakken vol brood nemen ze mee het water in om de vissen te voeren. De vissen zijn nu zo agressief geworden dat ze je nu soms in de tenen bijten omdat ze denken dat het eten is of omdat ze gewoon eikels zijn. Gelukkig maar voor het koraal dat ze niet zo diep kunnen want anders zouden ze ook al het levende koraal wegrukken. Ze hebben eigenlijk ook een beetje geluk want omdat ze overal gewoon rustig op gaan staan zouden ze hun voeten openhalen aan het levende koraal. Hoop dat ze nog lang hun diploma A niet zullen halen. Tegen een uurtje of twee laten ze het eiland verkracht achter. Vanaf dat moment begint het voor ons mooi te worden. We ruimen een groot gedeelte van de rommel op. En sprokkelen hout voor de avonduren.

De eerste avond hadden we nog gezelschap van een Chinees en een Thaise, de keer erop hadden we het hele eiland voor ons zelf alleen. Nou ja eigenlijk niet helemaal alleen, afgezien van de mega hagedissen loopt hier ook de familie everzwijn rond. Ze zijn behoorlijk brutaal en we moesten alles hoog in de boom hangen want anders eten ze alles op. Stoelen platgelegd als in een cirkel om onze hangmatten heen probeerden we de everzwijnen op afstand te houden. Daar hadden ze niet echt een boodschap aan. Liggen we lekker in ons hangmatje komen ze toch weer om dingen af te pakken. Wegjagen lukte niet maar nadat Marylou er eentje vol op zijn kop gooide met een kei dropen ze af. Nu loopt er dus een zwijntje met blauw oog rond op het eiland.

Met onze pas aangeschafte onderwater zaklampen konden we ook in het donker gaan snorkelen. Man o man! Wat mooi. Alles wat je overdag ziet is er niet meer. De normale vissen zijn weg, die hebben zich verstopt door onder het koraal te gaan zitten of ze nestelen zich in gaten in de rotsen waar ze precies in passen. Dat ze dan omgekeerd en op de kop tegen de rots aanplakken dat maakt ze schijnbaar niet uit. We zagen een mooie vis, leek een beetje op een ‘lion fish’maar dan nog veel kleurrijker. Gigantische slakken. Een hermietkreeft lopend over de bodem met op zijn huisje drie anemonen die alle kanten op wuifden. Zee-egels die ik nog nooit gezien heb in de meest onvoorstelbare kleuren. In verschillende kleuren zacht koraal dat lijkt op een soort varen, schijn je er met je zaklamp op dan krimpt het in elkaar. Als je in het donker een garnaal in het licht van de zaklamp komt dan geeft het wel een heel komisch gezicht, leek wel of hij aan het luchtfietsen was. Had gewild dat ik die lantaarn al veel eerder had.

We kwamen de laatste keer wel heel goed voorbereid voor de dag. Vlees voor op de bbq, paté met stokbrood en een koelbox vol koude drankjes. Stookhout genoeg dus we maakten een gigantisch kampvuur.

Natuurlijk moesten we ook nog even naar Kota Kinabalu Nationaal park. Je kunt daar de hoge berg gaan bewandelen. We hadden niet zo’n zin in om drie uur in de morgen op te staan en dan de gehele dag te gaan klimmen op zoek naar de mistige top. De wandelingen rondom de berg vonden we ook mooi en we hebben het lekker simpel gehouden. We zagen een paar mooie vogels en ook een paar mooie gekleurde vlinders.

In de avond zagen we nog een grote gekleurde mot en we doken met vermoeide beentjes het bed in. Trouwens met dekens want op deze hoogte was een deken wel noodzaak. Fijn gevoel om weer eens onder de dekens te slapen.

O, ja, mijn voorgaande verhaal (AAP) verscheen klaarblijkelijk niet als startpagina, dus mocht je hem gemist hebben dan moet je nog maar even op het vorige bericht klikken. Wil je alleen de foto’s zien dan klik deze link nog maar aan:
https://picasaweb.google.com/111499209145498123229/AAP#

Voor foto’s die bij dit verhaal horen, dit is de link:
https://picasaweb.google.com/102544176456217944751/Kampvuur#

Geniet van de lente,

Tot zover,
Groetjes, MH & FW