Bleke kopjes.

Hallo allemaal,

Heb momenteel niet eens door dat ik op de Filippijnen zit. We zitten nu in Vigan, een plaatsje in het noorden van het land. Deze plaats is echt een oude koloniaal Spaanse stad en is een paar jaar geleden op de Unesco erfgoed lijst gekomen. Lijkt meer op een oude Spaanse stad.

Je moet je hier dus van die grote witte gebouwen voorstellen waar ze de grote ramen open kunnen zetten om de warmte eruit te laten. De meeste gebouwen herbergen nu souvenirwinkels voor de lokalen. Dat betekent dus allemaal voor ons lelijke meuk zoals kitscherige schilderijen, foei lelijke wanddecoraties en nare kettinkjes. Trouwens die decoraties zitten nog in het plastic en die halen ze er ook niet meer af. Overal waar je maar komt zie je ze hangen met het plasticje er nog omheen. Wel makkelijk natuurlijk tijdens het afstoffen.

De straten in het centrum zijn afgesloten voor het verkeer en alleen paarden met koetsjes erachter mogen erdoor. Wij hebben ons ook nog even een plaatsje gegund in de koets. We waren net Bea en Alex, want overal moesten we even met onze handjes wuiven naar het publiek dat even stil ging staan en ons lachend toezwaaide. Zoveel westerse toeristen hebben ze hier nog niet gezien, toch gek want er heerst hier een zeer goede sfeer. Ons hotel ademt nog echt de nostalgie uit van vroeger, de houten trap en de tegels op de vloer alles is nog authentiek. Nu zitten we dus bij zo’n groot raam en een briesje houdt ons koel. “La Vita è Bella!”

We gingen voor de bergen met haar rijstvelden naar het noorden. Daar in het buitengebied leven de laatste koppensnellers nog. Ik had gehoopt om ze nog een bezoekje te brengen, helaas. Ze hebben hier nu nog eens in de tien jaar nog een soort folklore festival en dan worden alle tradities weer tentoongespreid. Nu op de gewone dagen zie je er dus eigenlijk niets van. Jammer. Had nog graag een paar van die oude mannetjes ontmoet met hun vol getatoeëerd lijf en nog lopend in zo’n tangaslip. Elke stam schijnt ook zijn eigen lied te hebben en zo’n lied vertelt dan over hun dorp en haar tradities, één zo’n liedje kan wel vier dagen duren.

Sowieso vind ik het op de Filippijnen behoorlijk gecultiveerd. Beetje het verwesterde Azië in sommige gevallen, maar dan zie je weer iemand een ei met embryo erin oppeuzelen en dan weet je ook weer waar je bent. De mensen zijn één van de vriendelijkste mensen die we hebben mogen ontmoeten hier in Azië. Ze zijn eerlijk, zijn trots op hun streek en land, houden het schoon en lachen veelvuldig hun tanden bloot. Het geloof is hier letterlijk heilig en overal zie je bordjes waarop staat hoe goed en belangrijk God wel niet is, ze geloven er hier echt in. Ze zijn hier zwaar katholiek en de afbeeldingen van Jezus vind je zelfs tot in de jeepney aan toe. Trouwens in die jeepneys betaal je de chauffeur door het geld aan je naaste buurman te geven, deze geeft het ook weer door enz. tot het de chauffeur bereikt, dan schreeuw je je bestemming en dan krijg je wisselgeld via de omgekeerde weg weer terug.

Helaas voelden wij ons al een zeer lange tijd een beetje gammel, constant een beetje moe. Dit wilde maar niet overgaan. Uiteindelijk toch maar besloten om naar de medische post te gaan. Dat was wel lachen want we zaten op de eerste hulp de dokter een beetje uit te leggen wat ons mankeerde. Terwijl wij aan het babbelen waren kwamen verschillende mensen binnen. Naast Marylou lag iemand aan het infuus en aan de andere kant werd iemand open gesneden. Gezellige chaos. We hebben ons bloed laten controleren. Zoals te verwachten gaat het er hier allemaal iets minder steriel aan toe. We hadden gelukkig geen Dengue. Daar was ik eerst wel een beetje bang voor. Helaas kwam er ook niet iets specifieks uit, wel hadden we allebei een lage bloeddruk. Misschien zijn we wel zo ontstrest dat zelfs de druk ervan naar beneden gaat :). De dokter concludeerde uit de wirwar van klachten in combinatie met de resultaten van de tests dat we waarschijnlijk een virus hebben. Met een handvol pillen het ziekenhuis uit en hopen op het beste dan maar weer.

Na een lange nacht van hobbelen in de bus kwamen we in de vroege ochtend aan in het bergdorpje Banaue, daar kregen we verhalen te horen dat het die dag mooi weer was en als we de rijstvelden zonder regen wilden zien moesten we meteen doorgaan. Samen met een Canadees echtpaar een Jeepney gecharterd en wij stuiterend op het dak en zij onderin gingen we verder de bergen in. De normale weg hield op en alleen maar keien en gaten bleven over. Bijna een blauwe kont ervan, gelukkig vergoedde het uitzicht alles. We hadden ons helemaal niet ingelezen en wij verwachtten dat we aan zouden komen in het kleine bergdorpje Batad. Niet dus. Er moest nog even worden gewandeld. Maar zoals de chauffeur ons vertelde; ‘’het is niet ver, het is maar een uur’’. Maar dat uur is dus op lokale snelheid en dat ligt veruit hoger dan onze snelheid met volle bepakking. Komt ook nog eens bij dat wij dus nog steeds niet op volle kracht waren. Gelukkig lag het dorp bergafwaarts. Dat we de terugweg elke stap die we nu omlaag zetten weer omhoog moesten doen, wilden we op dat moment nog niet aan denken. Het kostte ons dus wel twee uur om er te komen.

Toegeven het is mooi, rijstplateaus zo hoog als de berg is, poging tot tellen van de plateaus ging over de honderd. Wel was de rijst al geoogst, zodat er vooral bruine kale plekken overbleven. Het schijnt dat de eerste velden al zo’n 2000 jaar geleden zijn aangelegd. We sliepen in een simpele hut, gelukkig hadden ze het belangrijkste en dat waren dekens, want in de nacht werd het behoorlijk fris. Met een deken over ons heen en met uitzicht over de vallei keken we elke keer weer hoe de dag weer nacht werd. Met behulp van een speciale stekker die we aan kunnen sluiten op de lamp kunnen we onze eigen thee maken. Handig want stopcontacten zijn vaak niet in deze kamers aanwezig. Nu hadden we de supermarkt in Manilla leeg gekocht, dus wij waren op dat simpele kamertje spekkoper. Ook weer zoiets hier in dit land. De mooiste shopping malls met alles wat je maar kunt bedenken is er. De supermarkten puilen uit met alle westerse merken en nog beter ze verkopen hier echt brood. Voor ons een traktatie van jewelste.

Met een gids zijn we door de vallei gaan lopen. Omdat eigenlijk niemand in dat dorpje blijft slapen, waren wij in de ochtend de enige blanken die de glibberige paden door het dal trotseerden. Nou ja, je denkt dat je een hele prestatie levert, tot je de lokalen tegen komt met op hun hoofd een stapel bouwplanken die ze vanuit het bos hebben gehaald hier drie uur sjouwend vandaan. Om een beetje de dag door te komen kauwen ze de gehele dag op Momma, dat is hier het lokale pruimtabak. Grappige rode lipjes krijgen ze er van. Echt alles wat je ziet is aangeleverd door die mannen en dat alles op hun hoofd. Volgens mij zijn ze met het metselen van een huis nog sneller dan ze kunnen aanleveren met aangedragen stenen. Heel vreemd en hier in dit land ook zeldzaam; ze zijn hier minder vriendelijk en lachen ook beduidend minder. Wel een beetje vreemd, maar als je elke dag twee uur moet lopen om bij de eerstvolgende bushalte te komen verklaart hun reactie misschien?

Het wandelen werd wel beloond met een waterval. Onze vermoeide lijven en bleke kopjes konden wel een frisse duik gebruiken. Altijd in het begin te koud en letterlijk adembenemend, toch wordt het na een paar seconden zelfs lekker en uiteindelijk is het gewoon verfrissend. Helaas is die koelte totaal weer verdwenen als je weer naar boven aan het stoempen bent.

Ze eten hier trouwens ook weer veel honden. Echt overal lopen ze. Ze zijn vooral populair bij verjaardagen. De vraag; ‘’hou je van honden?’’ krijgt hier dan ook een andere lading. Heb me er nog niet aan gewaagd, misschien wanneer ik me weer iets beter ga voelen en ik erge trek krijg.

Wat hier ook enorm populair is Pinikpikan, dat is een mega witte kip met rode kuif, echt waar lijkt wel een grote opblaas ballon zo groot en voordat ze die slachten slaan ze haar eerst in elkaar. Op die manier stolt het bloed en wordt het vlees nog lekkerder. Stukje veelzijdige vlees dus :0) daar beginnen we in ieder geval niet aan, heb het niet gezien hoe ze in elkaar worden geslagen en voor het bekijken en/of opeten pas ik voor.

Met volle bepakking teruglopen naar de plek waar de jeepney vandaan zou vertrekken was makkelijker dan we dachten en we waren met gemak op tijd voor het vertrek van de jeepney. Rijden we vijf minuten met dat ding. Komt hij stil te staan. Benzine op, ach ja, waarom zou je ook met een volle tank de berg opgaan? Gelukkig namen wij de eerste en gebeurde dit niet bij de tweede wat ook de laatste jeepney van de dag was. Nu hoefden we gelukkig maar een half uurtje te wachten op de volgende.

In een ander bergdorp Sagada vonden we ons bed bovenop een heuvel uitkijkend over het dorp. De dagen werden weer mooier, de hemel blauw en de zon begon te steken net zoals zij kan doen op de wintersport. Een lokaal bakkertje bakte lekker kaneelbrood en bij een andere plek vonden we huisgemaakte yoghurt. Het douchen was daar echt geen pretje, het water was echt steen en steenkoud. We zijn de laatste dag dus ook maar verhuisd naar een hotel met warm water.

In Sagada worden sommige doden in ‘hangende kisten’ opgeborgen en deze worden aan de berg gehangen. Op bepaalde plekken hangen er wel zo’n veertig bij elkaar, enkele hangen er al 500 jaar. Echt hangen doen ze nu ook weer niet omdat ze een paar metalen staven in de rots hebben geslagen en daar de kist dus weer op rust. Had mij echt een kist voorgesteld die nog met een paar laatste rafels van een touw hangend boven de afgrond. Vond het een beetje een ratjetoe aan kisten.

San Fernando is een plaatsje aan de kust en daar kom je maar voor één ding en dat is surfen. Wij hebben daar nog een ding aan toegevoegd en dat is bbq’en. Omdat de restaurants daar weinig voorstellen en daar een kleine bbq aanwezig was, deden we het maar zelf. Naar de markt om kolen te halen, die haal je hier in kleine zakjes. Vis uitzoeken is makkelijk want de normale exemplaren zijn nog heel en dus makkelijk te herkennen, maar voor je biefstukje wordt het ietsjes lastiger. Er hangt van alles aan die grote haken, de taak aan jou is om te traceren van welke plek op het lijf dat lapje vandaan komt. Moet zeggen dat het ons aardig is gelukt. De vismarkt was wel een bijzondere hoor, we zagen blue marlins liggen met hun lijf zo groot als een varken. We vonden daar ook stapels oesters. Niet de grootste die je ooit gezien hebt, maar om anderhalve kilo te mogen meenemen voor de prijs van nog geen euro is natuurlijk wel spotgoedkoop. In het open maken ben ik maar een klungel, Marylou is zo handig met het grote mes en heeft ze nog eerder open dan dat ik naar binnen kan slurpen. Op de fruitafdeling kochten we ook genoeg, zodat het een geheel als een echte zomer bbq aandeed; oesters, cola, vis en biefstuk, fruitsalade. Wat is het ‘backpacken’ toch zwaar! :0)

O ja, surfen daar kwamen we voor. Het is toch niet echt mijn hobby. We hebben wel weer op de plank gestaan hoor, maar je ligt nog langer te wachten dan dat je eigenlijk echt staat. Denk dat als ik een kleinere plank had gehad het al snel leuker zou worden. Ik vind het meer een gehang.

Nog een opmerkelijke verschijning hier zijn de enorme hoeveelheid ladyboys. Ga je naar een kapper. De kans dat je door één van hen wordt geknipt is volgens mij meer dan 90%. Je hebt ook nog een heleboel ‘halve’. Wel een vriendin aan de hand, maar wel met gelakte teennagels en oogschaduw op. Het is net carnaval. Eigenlijk is het hier net zoals thuis: carnavalstijd!

Geniet en goede gezondheid toegewenst

Free Willie

Voor foto’s, check de link:
https://picasaweb.google.com/111499209145498123229/BlekeKopjes#