HCM trail
Door: Free Willie
Blijf op de hoogte en volg Free Willie
30 Juni 2011 | Vietnam, Hué
Hallo allemaal,
Nog steeds in Vietnam en nog steeds zitten we op het scheurijzer. Mooie manier om het land op een andere manier te zien.
We hadden iets gehoord over een privéresort op een eiland. Wij hadden wel zin in een beetje vakantie, dus scheurden we er naar toe. Aangekomen bij de kade waren ze eigenlijk niet gewend dat mensen zo maar ineens bij de kade staan te wachten voor de overtocht met de boot. We kregen al snel een telefoon in de handen gedrukt met de vraag wat nu de bedoeling was. Dat was natuurlijk snel uitgelegd. Eventjes wachten en de boot stond klaar voor vertrek. Walviseiland was onze bestemming. Jammer genoeg in deze periode geen walvissen. Aangekomen werden onze tassen naar ons huisje gedragen. Voor het huisje kwamen we ook niet. We kwamen voor de unieke plek en wederom de onderwaterwereld. Het was allemaal luxe en we waren wel een beetje een vreemde eend in de bijt met onze ietwat vieze kleding. Gelukkig heb je daar toch alleen maar je zwembroek aan. Aan de andere kant van het eiland was een vissersdorpje. Evenals andere dorpjes en boten flikkeren ze echt alle afval zo de zee in. Tijdens een snorkeltrip was dat ook wel te merken. Het koraal was machtig mooi, de vissen divers en kleurrijk, maar om nu op sommige plekken in een soort afvalsoep van plastic te zwemmen is toch wel jammer. Op het resort hielden ze de rommel buiten door een grote drijvende afscheiding in het water te leggen. Al snorkelend kwamen we Nemo tegen en zijn daddy cool beet me nog in mijn vinger. Zwommen we in een joekel van een school van kleine visjes. Elke beweging die wij maakten werd meteen gekopieerd door de hele school. Kwam Marylou nog in pijnlijke aanraking met een zee-egel, wat echt geen pretje is. Los daarvan, prima dagen daar gehad.
Lange dagen op de motor hadden we voor de boeg. Landinwaarts reden we om daar onze weg te vervolgen op de Ho Chi Min trail. Deze weg is zo genoemd omdat het tijdens de Vietnam oorlog deze weg werd gebruik door de Noord-Vietnamezen om stiekem richting het zuiden te trekken. De weg bracht ons over de heuvels van midden Vietnam. Het eerste gedeelte vonden we nog erg druk en viel een beetje tegen. Later werd het asfalt beter, het uitzicht mooier en was er soms geen kip meer op de weg. Echte kippen waren er natuurlijk nog wel genoeg te zien. Soms moest het regenpak nog wel aan omdat het regenseizoen nu toch wel begonnen is. Vooral kinderen zwaaien hun arm eraf en ook vele anderen hebben een grijns op een hun gezicht zodra wij langs komen rijden. Helemaal als Marylou aan het roer zit, want dat blijven ze toch echt vreemd vinden. Gebeurt vaak dat als wij in de stad mensen spreken, dat zij al weten dat wij met de motor zijn en dat het meisje achter het stuur zat. Soms hadden ze het zelf gezien, andere keren hadden ze het van anderen gehoord (en die weer van anderen). Het lijkt Holten wel! :-)
Tijdens een overnachtingstop in een klein dorpje vonden we een simpel restaurantje. Gelukkig kon de zeer jonge dochter een paar woordjes Engels, zodat we duidelijk konden maken dat we wat wilden eten. Het simpele bestellen lukt altijd nog wel, toch als je iets extra’s wilt, dan komen ze met de meest grappige dingen aanzetten wat zij denken dat je bedoelt. Vraag je bijv. om zout, dan krijg je een vork. Naast ons zat een grote groep lokalen en zij hadden ieder een flesje sterke drank naast hun bord staan. Was grappig om te zien dat ze ieder een eigen flesje hadden. Maar toen kwam het waar we al bang voor waren. De eerste stond op en bood ons een glaasje aan. Weigeren ook al zou je willen, dat lukt echt niet. Beetje Maatsgevoel; ‘en noe Zoep’n!!!’ Nu was het hek van de dam want of ze wilden niet onderdoen voor hun vriend die al zijn flesje gedeeld had met buitenlanders of ze wilden gewoon graag gastvrij zijn. Ik weet het niet, maar één voor één stonden ze op om te delen. Tussentijds toch snel de rekening gevraagd en voor een mogelijke dronkenschap het pand verlaten. Natuurlijk eerst nog uitvoerig onze friends bedankt.
Tijdens het rijden zie je in elk dorp en soms langs de weg herdenkingsmonumenten ter nagedachtenis van de Vietnamoorlog. Duidelijk indertijd gesponsord door de Russen want het is één en al beton en ze zijn echt super lelijk. De fantasie was duidelijk op, want ze lijken allemaal op elkaar. Als het maar veel beton is, beetje tanks en een paar mensen erop en 'klaar is boris'. De Russische invloed is ook te merken als je door sommige steden rijdt; driebaanswegen aan beide kanten (onze snelwegen zijn niet eens zo breed), dit om eventuele parades in goede banen te leiden. Dat er nu helemaal geen parades meer zijn, maakt natuurlijk niet uit. Kunnen wij er lekker overheen paraderen met onze Rack! 8-)
Na een paar lange dagen op de motor en geen gevoel meer in de kontstreek, vonden we een prachthotel in Hoi An. Dit plaatsje ademt een Chinese sfeer uit. Dit komt omdat er vroeger veel handel werd gedreven met de Chinezen, zij kwamen in de lente en als de wind na vier maanden weer gunstig was, zeilden ze terug. Gedurende die maanden lieten ze huizen bouwen in de stijl van hun thuisland. Mooie binnenstad hoor. Staat ook op de wereld erfgoedlijst van Unesco. Veel gebouwen zijn nog in originele staat. Helaas is in veel van die huizen inmiddels al een souvenirshop of kledingwinkel gehuisvest. Allemaal met dezelfde meuk natuurlijk. Toch is het daar fijn om te lopen, ook zeer goed gegeten en een beetje op het terras gezeten om op je gemak de mensen te bekijken. Ook nog een paar dagen naar het strand gegaan, omdat het ook echt wel knoeperts warm was. Je verbrand je voeten in het zand.
In Hue deden we een toertje naar de tunnels. De tunnels werden gebruikt tijdens de Vietnamoorlog om te schuilen. Drie verdiepingen diep en de diepste zat op 23 meter. Allemaal kleigrond dus dat maakt het gelukkig iets makkelijker graven. Was leuk om te zien, maar we hadden er veel meer van verwacht. De godganse dag in een bus gezeten en de ene na de andere onzinstop. Jammer, maar toch ook nog wel een beetje inzicht gekregen hoe het er aan toe ging tijdens die jaren.
Nu maken we ons op om verder te gaan naar het noorden. We gaan om een paar dagen rijden te besparen met Rack de bus in, tenminste als hij past met zijn dikke rack, maar dat weten we nog niet. Zo’n 500 kilometer ten noorden van hier zullen we dan weer verder gaan op onze trouwe Rack.
Tot zover.
Voor foto’s check de link:
https://picasaweb.google.com/110746840928221098433/HCMTrail#
Voor iets oudere foto’s check deze link:
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos
Groetjes,
Willie en Motormuis Marylou
Nog steeds in Vietnam en nog steeds zitten we op het scheurijzer. Mooie manier om het land op een andere manier te zien.
We hadden iets gehoord over een privéresort op een eiland. Wij hadden wel zin in een beetje vakantie, dus scheurden we er naar toe. Aangekomen bij de kade waren ze eigenlijk niet gewend dat mensen zo maar ineens bij de kade staan te wachten voor de overtocht met de boot. We kregen al snel een telefoon in de handen gedrukt met de vraag wat nu de bedoeling was. Dat was natuurlijk snel uitgelegd. Eventjes wachten en de boot stond klaar voor vertrek. Walviseiland was onze bestemming. Jammer genoeg in deze periode geen walvissen. Aangekomen werden onze tassen naar ons huisje gedragen. Voor het huisje kwamen we ook niet. We kwamen voor de unieke plek en wederom de onderwaterwereld. Het was allemaal luxe en we waren wel een beetje een vreemde eend in de bijt met onze ietwat vieze kleding. Gelukkig heb je daar toch alleen maar je zwembroek aan. Aan de andere kant van het eiland was een vissersdorpje. Evenals andere dorpjes en boten flikkeren ze echt alle afval zo de zee in. Tijdens een snorkeltrip was dat ook wel te merken. Het koraal was machtig mooi, de vissen divers en kleurrijk, maar om nu op sommige plekken in een soort afvalsoep van plastic te zwemmen is toch wel jammer. Op het resort hielden ze de rommel buiten door een grote drijvende afscheiding in het water te leggen. Al snorkelend kwamen we Nemo tegen en zijn daddy cool beet me nog in mijn vinger. Zwommen we in een joekel van een school van kleine visjes. Elke beweging die wij maakten werd meteen gekopieerd door de hele school. Kwam Marylou nog in pijnlijke aanraking met een zee-egel, wat echt geen pretje is. Los daarvan, prima dagen daar gehad.
Lange dagen op de motor hadden we voor de boeg. Landinwaarts reden we om daar onze weg te vervolgen op de Ho Chi Min trail. Deze weg is zo genoemd omdat het tijdens de Vietnam oorlog deze weg werd gebruik door de Noord-Vietnamezen om stiekem richting het zuiden te trekken. De weg bracht ons over de heuvels van midden Vietnam. Het eerste gedeelte vonden we nog erg druk en viel een beetje tegen. Later werd het asfalt beter, het uitzicht mooier en was er soms geen kip meer op de weg. Echte kippen waren er natuurlijk nog wel genoeg te zien. Soms moest het regenpak nog wel aan omdat het regenseizoen nu toch wel begonnen is. Vooral kinderen zwaaien hun arm eraf en ook vele anderen hebben een grijns op een hun gezicht zodra wij langs komen rijden. Helemaal als Marylou aan het roer zit, want dat blijven ze toch echt vreemd vinden. Gebeurt vaak dat als wij in de stad mensen spreken, dat zij al weten dat wij met de motor zijn en dat het meisje achter het stuur zat. Soms hadden ze het zelf gezien, andere keren hadden ze het van anderen gehoord (en die weer van anderen). Het lijkt Holten wel! :-)
Tijdens een overnachtingstop in een klein dorpje vonden we een simpel restaurantje. Gelukkig kon de zeer jonge dochter een paar woordjes Engels, zodat we duidelijk konden maken dat we wat wilden eten. Het simpele bestellen lukt altijd nog wel, toch als je iets extra’s wilt, dan komen ze met de meest grappige dingen aanzetten wat zij denken dat je bedoelt. Vraag je bijv. om zout, dan krijg je een vork. Naast ons zat een grote groep lokalen en zij hadden ieder een flesje sterke drank naast hun bord staan. Was grappig om te zien dat ze ieder een eigen flesje hadden. Maar toen kwam het waar we al bang voor waren. De eerste stond op en bood ons een glaasje aan. Weigeren ook al zou je willen, dat lukt echt niet. Beetje Maatsgevoel; ‘en noe Zoep’n!!!’ Nu was het hek van de dam want of ze wilden niet onderdoen voor hun vriend die al zijn flesje gedeeld had met buitenlanders of ze wilden gewoon graag gastvrij zijn. Ik weet het niet, maar één voor één stonden ze op om te delen. Tussentijds toch snel de rekening gevraagd en voor een mogelijke dronkenschap het pand verlaten. Natuurlijk eerst nog uitvoerig onze friends bedankt.
Tijdens het rijden zie je in elk dorp en soms langs de weg herdenkingsmonumenten ter nagedachtenis van de Vietnamoorlog. Duidelijk indertijd gesponsord door de Russen want het is één en al beton en ze zijn echt super lelijk. De fantasie was duidelijk op, want ze lijken allemaal op elkaar. Als het maar veel beton is, beetje tanks en een paar mensen erop en 'klaar is boris'. De Russische invloed is ook te merken als je door sommige steden rijdt; driebaanswegen aan beide kanten (onze snelwegen zijn niet eens zo breed), dit om eventuele parades in goede banen te leiden. Dat er nu helemaal geen parades meer zijn, maakt natuurlijk niet uit. Kunnen wij er lekker overheen paraderen met onze Rack! 8-)
Na een paar lange dagen op de motor en geen gevoel meer in de kontstreek, vonden we een prachthotel in Hoi An. Dit plaatsje ademt een Chinese sfeer uit. Dit komt omdat er vroeger veel handel werd gedreven met de Chinezen, zij kwamen in de lente en als de wind na vier maanden weer gunstig was, zeilden ze terug. Gedurende die maanden lieten ze huizen bouwen in de stijl van hun thuisland. Mooie binnenstad hoor. Staat ook op de wereld erfgoedlijst van Unesco. Veel gebouwen zijn nog in originele staat. Helaas is in veel van die huizen inmiddels al een souvenirshop of kledingwinkel gehuisvest. Allemaal met dezelfde meuk natuurlijk. Toch is het daar fijn om te lopen, ook zeer goed gegeten en een beetje op het terras gezeten om op je gemak de mensen te bekijken. Ook nog een paar dagen naar het strand gegaan, omdat het ook echt wel knoeperts warm was. Je verbrand je voeten in het zand.
In Hue deden we een toertje naar de tunnels. De tunnels werden gebruikt tijdens de Vietnamoorlog om te schuilen. Drie verdiepingen diep en de diepste zat op 23 meter. Allemaal kleigrond dus dat maakt het gelukkig iets makkelijker graven. Was leuk om te zien, maar we hadden er veel meer van verwacht. De godganse dag in een bus gezeten en de ene na de andere onzinstop. Jammer, maar toch ook nog wel een beetje inzicht gekregen hoe het er aan toe ging tijdens die jaren.
Nu maken we ons op om verder te gaan naar het noorden. We gaan om een paar dagen rijden te besparen met Rack de bus in, tenminste als hij past met zijn dikke rack, maar dat weten we nog niet. Zo’n 500 kilometer ten noorden van hier zullen we dan weer verder gaan op onze trouwe Rack.
Tot zover.
Voor foto’s check de link:
https://picasaweb.google.com/110746840928221098433/HCMTrail#
Voor iets oudere foto’s check deze link:
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos
Groetjes,
Willie en Motormuis Marylou
-
30 Juni 2011 - 04:32
Roelf-Jan:
Het rookmonster is verkocht -
30 Juni 2011 - 06:55
Peukie Boy:
Hoezo? :shock: -
03 Juli 2011 - 08:51
Trouwe Lezer :
weer leuk verhaal -
09 Juli 2011 - 00:59
Annet:
Same comments as last story:-) enjoy! xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
