RACK!!

Hallo allemaal,

We hebben Cambodja, het land van de pyjama verlaten. Echt elke vrouw draagt daar de gehele dag een pyjama, zowel de onder- als bovenkant. Lekker vanwege de hitte. Ziet er natuurlijk niet uit maar staat wel schattig al die printjes in de vorm van beertjes, bloempjes en eendjes.

Nu in Vietnam. Grootste sport is hier volleybal, maar wat nog leuker is om te kijken is een ander spelletje. Het is eigenlijk een soort shuttle, maar dan iets groter en langer. Vooraan hebben ze een soort schokbrekertje /veer gemaakt. De bedoeling is dat je in een kring gaat staan en dat ding op alle mogelijke manieren naar elkaar toe passed. Vooral achterwaarts met de hak is een mooie beweging.

We kwamen Vietnam binnen via het zuiden. Daar reden we door de Mekong Delta. Simpele huizen vulden het straatbeeld. Nou ja straat, was meer een wirwar van kanaaltjes en rivieren. Wat meteen opviel was dat de straat gevuld was met een ontelbare hoeveelheid brommertjes. Tussendoor rijden de bussen knetterhard en die zijn levensgevaarlijk. Zij wijken voor niks en de uitdrukking: ‘aan de kant of in de krant’ is hier zeker van toepassing. Ook al zie ik hier weinig kranten.

Meteen doorgereden naar Ho Chi Min City (HCMC), ooit nog bekend als Saigon. Man, wat een drukte daar. Je moet bijn een doodswens hebben om daar de weg over te steken. Je kunt niet wachten op een vrij moment, want die komt er niet. Je schuifelt over straat en claimt steeds een stukje. Zodoende kom je er uiteindelijk vanzelf wel.

In die grote stad was ons grootste doel een motor te kopen. Vele backpackers reizen met zo’n ding van Noord naar Zuid. Wij wilden deze route in omgekeerde volgorde doen. We hadden pech dat er net die week weinig backpackers aankwamen. We zijn dus beland bij een handelaar. Nou ja niet echt wij, Marylou is op pad gegaan. Met een brommertaxi reed ze achterop met zo’n kerel een uurtje uit de stad. Daar namen ze haar niet echt serieus, want een meisje koopt natuurlijk geen motor. Toch na een testritje en een blik onder de hood hadden we er één. Het was een Honda Win, kleintje hoor en heus geen model om de vrouwtjes in Bloemendaal mee te imponeren, wij zijn er blij mee. Er moest nog even een rek voor onze tassen aan de zijkant worden gelast, daarna was hij klaar voor pick-up.

Ondertussen gingen wij de stad bekijken. Het War Remnants museum mocht niet ontbreken. Dit gebouw geeft de geschiedenis weer van de Vietnam oorlog. Alles zeer anti-Amerikaans met heftige foto’s over hoe bruut het is geweest en ook veel aandacht over de pesticiden (Agent Orange) die zij over het land uitgestrooid hadden om de bossen kaal te krijgen. Landschap totaal kapot en mensen krijgen o.a. mismaakte kinderen. Vreselijk gezicht. Er was een foto-expositie te zien van fotografen die gesneuveld waren. Dan zie je zo’n bordje eronder hangen van: ‘’last roll’’. Toch wel erg indrukwekkend om te realiseren dat nadat die foto’s zijn genomen die fotograaf er niet meer is. Mooie foto’s hoor, echte realiteit!!

Op de terugweg hupten we naar binnen bij een waterpoppenshow. Echt een volksvermaak hier, want jong en oud schateren het uit. De mensen die de poppen bewegen staan achter een doek in het water, die zie je dus niet. Voor het doek in hetzelfde water speelt het zich allemaal af. Wel twintig bedrijven. Aan de zijkant speelden ze op verschillende lokale/aparte instrumenten en vertelden er een verhaal bij. Aangezien het stukjes waren bv. vos eet vis of regen met de os. Was het niet zo moeilijk om het te begrijpen. Leuk gespeeld, ook al snap ik niet dat het geluid zo ongelooflijk knetterhard moest. Oordoppen hielpen niet.

Ook een bezoekje gebracht aan het oude paleis van de president. Sinds 1975 is hier dus niets meer veranderd en als je binnen loopt geeft het een beetje een raar gevoel. Het is dus niet zo’n klassiek ouderwets gebouw waar je de oudheid kunt voelen. Dit is jaren zestig stijl en het is eigenlijk zo’n kubus model. Grote ruimtes met ook moderne dingen erin zoals een casino, filmzaal en bar. Al met al heeft het een raar sfeertje. In de kelder bevond zich het commandocentrum van de president. Met simpele getekende kaarten en een klein kamertje waar zijn bed stond en waar hij tijdens veldslagen sliep zijn nog steeds te zien. De beelden van de laatste vluchtende Amerikanen vanaf het dak van het paleis en een moment later de eerste tank van de Noord Vietnamezen die de hekken van het paleis omver rijden zullen de ouderen onder ons zeker weten nog weten te herinneren. Toen was de oorlog ten einde. Bijna zestigduizend Amerikanen gesneuveld en honderdduizenden Vietnamezen vonden de dood. Heftige recente geschiedenis. Waar we nu ook komen, overal zie je wel als stille getuige een oud vliegtuig of tank staan.

De motor was gereed en het was tijd om dat ding op te halen. We kochten er nog een helm bij. Hier trouwens verplicht. Sloten één of andere verzekering af, wat het precies inhoudt weten we ook niet, maar kan altijd handig zijn. Met alle tassen erop gepakt en gebonden, begint het toch wel echt een bakbeest te worden. Marylou scheurde als een volleerd coureur de drukke stad wat echt nog niet zo makkelijk is. De wegen zijn soms goed, maar vaak ook barslecht. Echt snelheid kun je dus niet maken. Zodoende blijft er dan wel weer meer tijd over om onderweg dingen te zien. De weg vinden valt nog niet mee want aan borden doen ze niet echt. Soms staat er op een steen wel beschreven hoeveel kilometer een stad nog weg is, maar dat heeft zo weinig nut als je vlak daarna een splitsing hebt en je moet gokken. Sowieso zijn de borden behoorlijk aangetast door weer en wind zodat vele niet meer te lezen zijn. Niet zomaar de weg vragen, want dan kan het nogal een langdurige kwestie worden. De meesten spreken geen Engels en als je ze dan wat vraagt dan krijg je vaak dezelfde reacties; of ze slaan helemaal dicht en ze kijken maar weg, of ze doen alsof ze je begrijpen en sturen je de verkeerde kant op. De laatste is wel grappig, ze houden een heel betoog in het Vietnamees en dan lullen wij ook gewoon terug in onze taal. Na een minuutje ga je beide glimlachend uit elkaar en soms snap je het ook nog. Tenminste dat denk ik dan.

Wel grappig hier hoe ze dingen uitbeelden hoor. Want als je de weg vraagt en je moet dan bv. rechtsaf dan houden ze de rechterarm omhoog en grijpen ze met de linkerhand om de pols en doen die beweging dan een paar keer. Als ze je roepen en willen dat je naar ze toe moet komen, dan maken ze een wegwerpgebaar. Soms snap je het echt niet meer. Als je vraagt of ze bij een hotel nog plek hebben en het is vol, dan volgt er een handeling in de vorm van de good-old Luv dames met dat hitje; Greatest lover. Maar in plaats van twee handen in de lucht te zwaaien doen ze het met één hand. Komisch allemaal.

We kwamen weer aan de kust bij Mui Ne en namen onze intrek in een mooi resort. Er was een zwembad bij, maar wij doken liever in de zee. We hadden een privé strand met bewaker en dat gelukkig goed schoon werd gehouden. Andere delen van het strand waren één grote teringzooi. Rotzooi maken, kunnen ze als geen ander. Ze hebben hier van die mooie kleine bootjes, eigenlijk lijkt het meer op een ronde badkuip, maar dan van gevlochten bamboe. Met één vastgemaakte peddel varen ze de zee op. Bijzonder snel eigenlijk, maar of zo’n ding echt zeewaardig is vraag ik mij af. Op één van de wandelingen over het strand kwam er een vrouw op ons af lopen en riep de gehele tijd; ‘cooking, cooking’! Het bleek dat haar man net bezig was zijn netten te legen vol met krabben. Zij wilde er dus voor ons wel wat koken. Beetje onderhandelen over de prijs. De prijs werd niet minder, maar we kregen er een paar krabben extra bij. Met haar meegegaan naar haar huisje en ze had buiten een klein vuurtje, potje erboven, water erin, krabben erbij, paar minuten wachten en smullen maar. Vet lekker!

We gingen verder landinwaarts en het werd heuvelachtiger. Onze motor hield zich goed en reed fijn. We hadden maar één probleem en dat was dat de rekken niet goed gelast waren. Natuurlijk, het feit dat wij zoveel meesjouwen, helpt natuurlijk ook niet echt. Bij elke hobbel doe je een schietgebedje en hoop je dat hij het houdt. Is al een paar keer misgegaan. Het grappige is dat je hier zoveel lassers, dus wanneer het afknapt heb je het zo laten fiksen. Omdat het rek al zo vaak is afgeknapt hebben we onze motor nu de naam ‘Rack’ gegeven. De laatste keer hebben we een extra beugel laten lassen en hopen nu dat het probleem voorgoed verleden tijd is. Lassen doen ze hier natuurlijk gewoon zonder lasbril.

In de heuvels bij het plaatsje Da Lat hadden we afgesproken met Roelf Jan Aan- en zijn stoot. Zij zijn ook, in tegengestelde richting, op zo’n scheurmonster door dit. Was leuk om weer eens Holtens te ‘sprek’n’. We kwamen trouwens aan zo rood als een kreeft. De kracht van de zon die dag ietwat onderschat. Nu met blaasjes en velletjes op mijn schouders. Maar dat komt ook wel weer goed.

Daar een canyoning tocht gedaan; je gaat door een vallei de rivier en al abseilend, via natuurlijke glijbanen en springend vanaf hoge rotsen volg je het water. We hadden geluk dat het zonnetje scheen zodat het koude water ons niet al te koud kon maken. Zaten een paar leuke glijbanen bij. Die gids zegt dan wel; ‘vertrouw mij maar’, maar je hebt geen flauw idee wat er staat te wachten, dus dat maakt het extra spannend. Vooral het abseilen waar je grote sprongen kon maken was een machtig gevoel.

De weg naar beneden vanuit de heuvels naar de kust was een mooie. Vele watervallen om ons heen. Het was een beetje slecht weer zodat we soms boven de wolken en daarna weer onder de wolken reden. Gaf een mooi tintje aan het mooie landschap.

In Nha Trang aan de kust was een Ocean festival aan de gang. Elke avond was er wel iets te doen. Groot opgezet. Verschillende podia. Er was geen programma boekje, dus je moest maar een beetje rondlopen om te kijken wat er te zien was.

Op een nabijgelegen eiland konden we naar een attractiepark. Met de kabelbaan zo’n drie kilometer over zee. We kwamen vooral voor het waterpark met haar glijbanen. Sommige zo steil dat het lijkt dat je een vrije val maakt. Super kicken. De echte gevaarlijke moest je zitten in een plastic opblaasbootje, zo snel dat je anders je vel wegschuurt. Hoe we het deden weet ik niet, maar bij één werden we onderaan de glijbaan op het vlakke deel gelanceerd. De boot bleef achter en wij stuiterden over de baan. Gratis klysma was ons deel, haha.

We komen nu net terug van een snorkeldagje. Met een omgebouwde vissersboot de zee op en daar aangemeerd bij drie verschillende eilandjes. Zicht van bijna twintig meter en veel gezien. Het neefje van Nemo nog bekeken en zeepaardjes galoppeerden onder water. Was zo mooi om dat onder water weer eens te zien.

Nu blijven we nog een dagje hier en dan rijden we verder langs de kust op zoek naar een ander idyllisch plekje.
We vermaken ons nog meer dan prima en hebben het goed.

Nog een paar eigenaardigheden die me
zo te binnen schieten:
Ze hoesten/niezen vol over het bord of iemand heen, geen probleem.
Speel je een spelletje bijvoorbeeld basketballen. Komen ze er bij staan, drukken je aan de kant, pakken de bal af en gaan gooien.
In een rij kruipen ze voor of nog liever porren je in de rug, van: schiet eens op!!
Meeste jonge jochies zijn moddervet
Monddoekjes ophouden ook al is het erg schoon.
Men eet natuurlijk met stokjes, toch als ze soep naar binnen werken met bv noodles erin, dan gaat die hele klomp naar binnen, ergens bijten ze die sliert doormidden en het valt hun mond weer uit. Liefst met een dikke boer erbij.

Tot zover,

Voor foto’s check de link:
https://picasaweb.google.com/110746840928221098433/Rack#

Voor iets oudere foto’s check deze link:
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

Groeten,
Willie