Bridge over the River Kwai

Hallo allemaal,

Dit berichtje uit een ander land: Thailand is nu the place to be. Eventjes een cultuurschok, maar we zijn inmiddels bijgekomen.
We kwamen aan met het vliegtuig op de mooie luchthaven in Bangkok. Daar werd het meteen al duidelijk. Bankok is schoon en modern. Met de skytrain (een combinatie van een zeer moderne trein en metro ineen) werden we verder de stad ingebracht. Om op de plek van bestemming te komen namen we de tuk-tuk. Dat zijn dus riksja’s, maar dan een behoorlijk opgepimpte versie. Compleet met dikke vette discolampen en al. Ons hotel lag naast de straat Khao San road. Deze straat die iedereen wel kent als je ooit in Bangkok bent geweest is vol met barretjes, massagebanken, eettentjes en souvenirs shops. Zoals je al verwacht wordt al het nepspul hier verkocht. Je koopt zelfs een vals rijbewijs hier op straat. Ons hotel zag er goed uit en hield het lawaai van de barretjes die de gehele nacht doorgaan gelukkig goed buiten. Als we in de ochtend naar buiten komen dan slaat de hitte ons meteen om de oren en zien we de laatste party-gangers met hun ‘laatste’ pilsje nog op straat lopen. Het mooiste vonden we hier toch wel dat we weer vlees konden kopen. Sateetjes op elke hoek van de straat en sommige restaurants hadden het vlees op de bbq. Na maanden van vleesloos bestaan voelt het hier dus als een paradijs. Lang leve Bangkok!! De dagen vulden we dus met eten en drinken. Het is hier zo warm en klam dat je constant eigenlijk wat wilt drinken. Je ziet dus ook iedereen in deze straten met een pils in de hand. Ze drinken hier ook uit grote emmers: grote mixdrank en met z’n allen eromheen met een rietje in de mond. De lokalen zitten onder de tatoeages, het lijkt erop dat de reizigers ze willen imiteren, want iedereen heeft hun rode verbrande huid al vol of ze maken de gang naar de vele shops waar ze een nieuwe kunnen laten zetten.
Naar de bioscoop is hier ook een belevenis. Joekels van zalen en in aantal het dubbele van de bioscoophallen die wij kennen in Nederland. Om er te komen dat valt nog niet mee. De meeste grote bioscopen zitten in van die shoppingmalls. Nu zijn die zo groot en luxe dat wij echt meermalen zijn verdwaald, voordat we eindelijk het witte doek gevonden hadden. Alles van hightech tot aan de duurste kleding is er te vinden en druk dat het er is. De mensen in Bangkok lijken te bulken van het geld. Hier geen pauze tijdens de film. De films zijn in het Engels en worden in het Thais ondertiteld. De zitplaatsen zijn top. Je hebt zelfs plaatsen waar je in een echte sofa zit en er een dekentje voor je klaar ligt. Dat is ook wel nodig, want de airco blaast volop. Het mooiste komt nog. Vlak voordat de film begint krijg je het volkslied voor je kiezen met oude en recente beelden van het koningshuis. Iedereen gaat dan staan en betuigt respect. Apart dat de jongelui ook nog zo koningsgezind zijn. Waar je trouwens ook loopt, je ziet de afbeelding van de koning in verschillende poses. Wat eigenlijk nooit ontbreekt is zijn trieste blik, net alsof hij een enorme last met zich meedraagt.
Nog eventjes naar de drijvende markten gaan kijken. Chinese buurt waar ze kanalen hebben gegraven waar ze met hun bootje waar hun motor met propeller als een lange stok achter het bootje in het water wordt gestoken. We gingen naar de markt kijken. Volgens mij werd er meer verhandeld voor de toeristen dan dat ze zelf handel bedreven. Beetje een boerendansersgevoel: niemand loopt meer op klompen maar ze doen net alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Toch hebben we ons wel vermaakt met het kijken naar de ‘toerist’ en ook het lekkerste fruit geproefd, de namen weet ik helaas nog niet.
Hoe fijn zijn hier de wegen dan! Met een ‘normale’ snelheid gingen we naar Kachanaburi: plaatsje in de heuvels. Veel groen om ons heen en de krekels tjirpen als nooit tevoren. Mooi plaatsje, rustig, maar nog genoeg te beleven. Deze plek doen veel reizigers aan om de brug over de rivier de Kwai te bekijken, zo dus ook wij. De meeste zullen hem kennen van de oude film ‘Bridge over the River Kwai’. Oorspronkelijk gebouwd van hout en tijdens de oorlog verbeterd tot een stenen versie. Aan het einde van de oorlog is deze gebombardeerd door de geallieerden, na de oorlog weer herbouwd. Groot gedeelte is nog origineel. De brug is natuurlijk maar een klein gedeelte van de Birma-spoorlijn. Toch komt iedereen naar deze plek om het te bekijken. De aanleg van de spoorlijn kostte destijds 75 man het leven per dag, door uitputting, ziekte of verhongering onderdrukt door de Jappen. We zijn daar naar twee begraafplaatsen geweest. Mooi aangelegd en bijgehouden door de Commonwealth Graves foundation. Dik groen gras en mooie planten en bomen groeien daar. De begraafplaats iets buiten het dorp daar ligt ongeveer 1700 man, daarvan zijn 300 Nederlander. De andere in het dorp biedt plaats voor bijna 7000 oorlogsslachtoffers. Indrukwekkend gezicht. Om nog een beter inzicht te krijgen gingen we naar ‘Thailand-Burma railway centre’, dit museum laat zien hoe de oorlogsgevangen moesten werken en leven. Dit werd zeer goed uitgebeeld en nu kreeg je pas echt een beeld hoe het toen moest zijn geweest. Honderdduizend man is tijdens het werken aan die spoorlijn gestorven. Absurd. Dit is één van de betere musea waar ik ooit geweest ben.
We sliepen daar trouwens op een soort woonboot, de Kwai stroomde onder ons door en kikkers kwaakten de gehele nacht en brulden er op los.
De tocht bracht ons verder naar Sangkhlaburi, voor de meeste reizigers het eindstation, alleen de mensen die (illegaal) de grens overgaan naar het buurland Birma reizen nog iets verder. Hier zitten we nu op een fantastische plek. Het hotel is luxe de friemel en we kijken uit op een meer. Iets verderop zien we de langste houten brug van 1500 meter een stuk van het meer overbruggen. Zo leuk hier dat we een paar dagen extra zijn blijven hangen om niets te doen.
Vele natuurparken hier in de omgeving. Een brommer huren om er te komen. Kronkelige en soms steile wegen lijden je door groen en nog eens groen. De parken liggen er zo verzorgd bij. Goede faciliteiten zoals toiletten, informatiepunten en afvalbakken. Bovenal geen rotzooi en vernieling. Het rijden met de brommer is al een belevenis op zich. Nu in de heuvels hebben ze schakelbrommers. Tachtig km/h haal je gemakkelijk als je de bult een beetje af gaat. Niet denken dat je de enige bent, want iedereen rijdt hier op een brommer. Tienjarige op een brommer is heel normaal, evenals vier man op een brommer natuurlijk. Gelukkig zijn de wegen heel erg rustig dus je hebt genoeg oogruimte voor de omgeving. Bij één park lieten we de brommer achter en gingen al lopend verder. Door een smal paadje liepen we en het gaf aan dat we naar een waterval zouden lopen. Hoever wisten niet, want alles staat in het Thai geschreven. Bamboestruiken zo hoog al huizen, bananenbomen en ander groene struiken wisselende elkaar af. Muggen wisten onze huid te vinden en prikten ons lek. Bloedzuigers klampten zich vast aan ons en met moeite (en pijn) kun je ze van je huid aftrekken. Het was het allemaal wel waard, want ineens stonden we voor de waterval. Niet eens zo hoog, maar hij had verschillende platforms. We kozen er eentje uit voor de plons en het koude water is heerlijk verkoelend na dat gepuf in die klamme hitte. Het leukste aan de wandeling en zwempartij is eigenlijk dat je niemand tegenkomt. Geeft een bijzonder tintje aan het geheel.
We blijven hier nog een dagje en morgen gaan we weer op pad. Wat we dan zien en doen lees je de volgende keer.

Foto’s…. Check de link: https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/BridgeOverTheRiverKwai#

Groetjes,
Wilfred