Palmbomen, nooit genoeg!!!

Hallo allemaal,

We zitten weer eens in de trein. Dit keer de nachttrein van Kochi naar Chennai. Denk je hitte te kennen.34 graden Celcius is makkelijk te handelen maar dat het in de nacht niet verder afkoelt dan 24 graden, dat is toch wel heel andere koek. We hebben in die hitte gelukkig wel genoeg gezien en gedaan. Hier het relaas.

Met de bus kwamen we na een nachtje hobbelen aan in Hampi. Deze stad ligt echt letterlijk tussen enorme keien (wij zouden ze zwerfkeien noemen), maar dan ook echt enorme joekels. Formaat bus is daar heel normaal.

Tussen al die keien, zijn waar je ook maar kijkt tempeltjes op, onder en tussen gebouwd. Helaas is veel
vernield nadat andere geloven jaren later populairder werden. Toch ademt het nog de perfecte sfeer uit. Aangevuld met de palmbomen en de rijstvelden maakt het het plaatje compleet. We huurden daar een brommer om de vele bijzondere plekken te zien. Beetje scheuren zoals de lokalen, moet wel eerlijk bekennen dat we het wel iets rustiger aangedaan hebben Dus niet inhalen in blinde bochten, wel hebben we de toeter veelvoudig gebruikt. Dat is ook wel weer eens leuk om nu een keer aan de andere kant te staan. Die toeter is ook echt nodig anders gaan ze domweg niet aan de kant. Geen geluid, geen doorgang.

Indrukwekkende bouwwerken hoor. Vind vooral die wasplaatsen bijzonder en hoe ze die irrigatiekanalen in die tijd al goed voor elkaar hadden.

Met de nachttrein gingen we weer op pad en hadden een tussenstop voor een
dag in Bangalore. In de ochtend werden we gewekt. We stonden dus al een tijd op plaats van bestemming en de schoonmaker wilde toch echt wel eens een keer beginnen met zijn klus. We moesten een dagje overbruggen want de volgende trein ging pas tegen de avond. Eigenlijk geen probleem in deze IT-hoofdstad van de wereld. Beetje aanklooien in een park en de vele ochtend joggers aanschouwend maakten we plannen voor later die dag. Bbq-restaurant of toch naar naar het planetarium? Komen we langs het cricketstadium en lopen een mannetje in een opblaaspak tegen het lijf. Leek op een mobiele telefoon met een ouderwetse antenne erboven op. Nadat iemand de opmerking maakte; ‘’follow the bat’’,viel bij ons het kwartje. Geen mobiel, maar het moest een cricketbat voorstellen. Bleek dat er die dag een wedstrijd werd gespeeld om ‘the worldcup’. Wij hadden van alles geprobeerd om bij een wedstrijd te zijn, steeds bleek ons schema niet te passen met de wedstrijdplaatsen en nu we toevallig een tussenstop hadden vond die plaats echt recht voor onze neus. ‘’Zijn er nog tickets’’? Was al snel de eerste vraag. Genoeg tickets nog te krijgen. Toch ging onze trein te vroeg weg om een beetje fatsoenlijk de wedstrijd te kijken. De stad maar in om te kijken of we een reisbureautje konden vinden dat nog andere treinen in de aanbieding had. Dat valt nog niet mee. Een klein toeristisch dorpje heeft genoeg bureautjes, maar in een stad van acht miljoen inwoners, waar ze zich meer bezig houden met computerzaken en niet met reizen. Dit was dus niet wat. Wel er nog een paar gevonden; Misschien een plekje, niet zeker of het computersysteem lag eruit. Dat schoot dus niet op. Dan maar met de riksja naar het station. In de rij wachten (Marylou in de vrouwenlijn, dat gaat sneller), weer een andere rij en teveel gegevens invullen, maar we hadden nu treinkaartjes. De oude in de prullenbak gegooid, wel zonde, maar we konden nu wel na de wedstrijd. Eerst moesten we nog naar de andere kant van de stad om daar onze bagage uit het depot te halen en die te brengen naar het nieuwe station. Goed ook trouwens want die eikel van het eerste reisbureau had ons het verkeerde station doorgegeven van de middagtrein. Die hadden we anders dus mooi gemist. Ook de rest in het depot achtergelaten want in het stadion, zoals we al gehoord hadden, was bijna alles verboden. Na dus vier lange taxiritten verder en drie uur later waren we er klaar voor. Voordat we naar binnen gingen beloonden we ons op een echt Frans stokbrood, dit afgemaakt met brie, chorizo en salami was het echt een traktatie. Waarom dit ineens werd verkocht is me onduidelijk, lekker was het zeker. Dat één stokbrood gelijk stond aan de normale uitgaven van een dag, maakte ons weinig uit. Beter nog; na de wedstrijd zijn we terug gegaan voor nog een keer.

Het stadion was vanbuiten bijna een veste. Zoveel politie en militairen op de been. Je kon wel gewoon rustig rondlopen. Zelfs voertuigen werden gecontroleerd op bommen m.b.v. spiegels en honden. De gebruikelijke handelingen werden verricht om een stadion binnen te komen. Alleen waren ze iets strenger wat je zoal niet mee naar binnen mocht nemen. Lucifers, aanstekers, lipbalsem, rugzak, camera’s. Lever het maar in. Om half drie begon de wedstrijd en wij kwamen ver na die tijd binnen. Dit geeft niet, de eerste uurtjes zijn niet de spectaculairste. Wat een teleurstelling zeg, het stadion was totaal niet vol. In de kranten en op tv is het cricket wat de klok slaat. Helaas niet live. Volgens mij liepen er nog meer bewakers buiten het stadion dan er bezoekers binnen keken.

We keken naar Reus Engeland tegen dwerg Ierland. Engeland was eerst aan het batten en zette een monsterscore neer. Mooi om het live te zien hoor. De bal komt vaak met 150 km/h op de batter af. Zo snel dat wij hem maar nauwelijks kunnen volgen. Het is wel een stilstaand spelletje. Gelukkig op het grote scherm zie herhalingen van verschillende standpunten. De wedstrijd wordt ook stilgelegd voor drinkpauzes. Vond de rust eigenlijk het mooist. Dan zie je pas goed hoe handig ze zijn met het gooien en vangen van de bal. Het batten doen ze ogenschijnlijk makkelijk. Na de monsterscore was het na de pauze de beurt aan Ierland. Nu kon je pas zien hoe graag de Indiërs wilden dat de Engelsen klop zouden krijgen. Passievol moedigden ze Ierland aan en met elke mooie bal klonk er een luid gejuich door het stadion. Kreeg dorst om ze in de zon te zitten. Je kon wel drankjes kopen, deze mochten het stadion niet in. Dus naar beneden, alles naar binnen gieten en dan weer naar boven om de wedstrijd verder te zien. De wedstrijd duurt wel een uurtje of acht, dus je moet vaak genoeg die tocht ondernemen. Ierland liep ver achter en het werd voor ons ook tijd om te gaan want de trein moest worden gehaald. Na zes uur speelden leek het er niet op dat het nog een spannende match zou worden.

Schijnbaar heeft de antipathie tegen de Engelsen van het publiek de Ieren vleugels gegeven want in de ochtend lazen we de krant en ze hadden gewonnen. De kranten stonden er bol van en de Engelsen schreven schande over hun team.

Makkelijk nachtje treinen want we waren moe genoeg om heerlijk te slapen. Kwamen we in de ochtend aan in Kochi. Zelfs in de ochtend was het peentjes zweten. Met de boot gingen we naar het schiereiland. We vonden een hotelletje met een prachtig balkon uitkijkend over een leuk straatje. De uren die we daar door brachten zagen er als volgt uit; koude cola en water kopen, onder de koude douche en dan zonder af te drogen op het balkon. Dit herhaalde zich na een uur weer. Het oude gedeelte werd omstreeks 1700 bewoond/geplunderd door de lieve Nederlanders. Je ziet hier duidelijk nog de hand van onze voorouders in hoe de huizen zijn gebouwd. Ze hebben zelfs nog een begraafplaats waar de Nederlanders nog liggen uit die roemruchte jaren. Daar aan het water is het elke avond een drukte van jewelste. Vissers komen met vissen waar Geert en Rambo jaloers op zouden zijn aan wal en worden meteen verkocht. Al het andere spul zoals garnalen en inktvis, octopus liggen ook uitgestald. Als je die koopt wordt je naar een restaurantje gebracht die het meteen voor je op de grill gooit. Prima buurtje, prima sfeertje!

Met een kleine boot gingen we de binnenrivier op. Langs vele palmbomen, kleine bewoonde en onbewoonde eilandjes voerden we landinwaarts. Op sommige eilanden waren kokostappers bezig om de vloeistof te krijgen nadat ze de bloem uit de boom hadden gesneden. Dit was een andere manier dan verder in het noorden. Deze methode levert een melkachtige substantie en smaakt een beetje naar een combinatie van wijn en bier. Aardige gasten trouwens, sommige konden niet zo goed Engels, mocht de pret niet drukken. Kleine bootjes op het water, daar stond een kerel in die met een groot uitgevallen schepnet (á la wat je als klein kind ook gebruikt om garnaaltjes te vangen op de Noordzee). Beetje woelen en na trekken en duwen haalt hij de prut met daarin de zoetwater schelpen naar boven. Beetje kokos erbij, heerlijk!

Daarna met een houten kano nog dieper de binnenlanden in, we werden voort gepunterd. Ideaal want zo konden we genieten van de rust en de geluiden om ons heen. Ware het niet dat onze gids meer met zijn telefoon bezig was en dat hij praatte (lees schreeuwde) met zijn puntermaatje. Jammer. Ondanks dat kwamen we wel dichtbij de huisjes en zagen we het dagelijks leven aan ons voorbij komen.

Om ons te ontrekken aan die enorme hitte gingen we de heuvels in. Munnar was ‘the place to be’ de rit duurden vijf uur en vooral de laatste uren waren schitterend; de meanderende weg langs het vele dichte groen werd op hoogte plaats gemaakt voor het weidse in de vorm van de theeplantages. Overal waar je keek zag je de groene struiken met een willekeurig patroon op de heuvels.

Was grappig in de bus; er zat nog een Duitser in de bus en de bus was in het begin bijna leeg. Komt er iemand de bus in en wil naast hem gaan zitten. De Duitser schikt iets in en terwijl hij dat doet ziet hij in zijn ooghoek dat de bus helemaal leeg is en wij volop aan het lachen zijn. Die lokalen mogen gewoon graag bij de westerse mensen zitten voor een proatie.

Het plaatsje zelf stelt niets voor, je komt voor de omgeving. De eerste dag huurden we een taxi samen met nog twee andere Nederlanders en daar reden we de dag mee rond. We kregen uitleg over de thee natuurlijk en stopten bij een waterval. Daar natuurlijk een dip ingenomen. Ook al waren we in de heuvels, overdag was het nog warm zat.
Met de lokalen onder de enorme straal gestaan. Die wil ik ook wel in mijn achtertuin (bedoel dus de waterval).

De volgende dag wilden we er zelf op uit en huurden we een scooter. Power genoeg en de heuvels namen we met gemak. We reden naar een uitzichtpunt en onderweg zagen we verschillende meren, bossen en thee aan ons voorbij komen. We kochten onderweg ananassen, wortels, passievruchten, sinaasappels en bananen en maakten één grote picknick.

In de avond vonden we een toprestaurant. Zelfs met echte servetten. Het eten was ook nog eens echt lekker (westers). Jammer dat we daar de laatste dag pas achter kwamen. In de ochtend daar nog wel weer ontbeten.

Om het ons iets gemakkelijker te maken voor de lange reis van nu, gingen we een dagje eerder terug naar Kochi. Natuurlijk ook voor het lekkere eten en gezelligheid. We kregen ons oude kamertje weer en lagen lekker te lamballen op het balkon.

Nu dus in de nachtrein. De rit die we nu maken zal lang duren; eerst dus de boot, nu in trein van een uurtje of twaalf. Dan komen we aan in Chennai (oostkust, redelijk onderin), wachten een tijd, dan nemen we het vliegtuig naar Kolkata (rechtsboven) want er waren geen treinkaartjes meer. Dan een avondje pitten en misschien nog wat zien en dan morgen nemen we het vliegtuig naar Bangkok (Thailand).

India was bijzonder, vooral het zuiden fantastisch en nu maar eens kijken wat Thailand ons te bieden heeft.

Volgend bericht uit een ander land.

Tot zover,

Voor foto’s, check de link:
https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/PalmbomenNooitGenoeg#

Groetjes,
Free Willie