Branden maar!!

Hallo allemaal,

Varanasi: de totale gekte van India, wij vonden het het leukste en vriendelijkste.

Crematies, twee verschillende plekken. De dode op een bamboeladder met sneltreinvaart door de stad, dragers zijn bezig wijsjes op te zeggen. Eerst een dip in het heilige water, de gehele meuk. Versierd met doeken en slingers. Dan wordt er hout gekocht, weegschaal, verschillende soorten hout. Stapel gemaakt waar plaats. HBK zou jaloers zijn. Dode erop. Versierselen eraf en ‘de fik erin’. Kopjes kaal. Kraampjes met chips en thee, maar daar vroegen ze bbq-prijzen. Zwangere vrouwen, kinderen, leprapatiënten, pechvogels met een dodelijke cobra beet en sadhu’s gaan zonder te fikken de rivier op met een bootje en met een plons liggen ze erin. Daar gaan nog wel een paar gebedjes aan vooraf. We hebben het gezien en bijzonder snel liggen ze erin. Knipper met je ogen en ze liggen al stroomafwaarts.

Biedt plaats voor een twintigtal, maar er zit geen structuur in. Binnen drie a vier uurtjes is het gepiept. De geur van vuur en met een vleugje aangebrand vlees. Je komt aanlopen en zoekt een plekkie. Iedereen weet wat te doen. De geiten en koeien beginnen de bloempjes al van het lijk te eten, maar zij hebben ook honger.
Geile stier achter de koeien aan, best wel link voor ons in de smalle straatjes en de in vergelijking kleine geiten. Genoeg honden. Mannen wassen zich in leuke omwikkelonderbroeken, poetsen hun tanden en drinken uit de Ganga, gewoon vlak naast het vuur. Waar de resten in het vuur worden gegooid, gaan mannen het water in op zoek naar overblijfselen van ringen en sieraden. Zoeken tussen de botjes dus. Extreme rust, wel een fijn gevoel. Eigenlijk wel gezellig. In tempels gaan mensen los met blowen en opium.

Laatste weken veel gezeur, met riksja-drivers, hotels en andere plekken. altijd om geld, ook het eten even genoeg van. Maar in Varanasi was het plezier weer terug. Wel vragen ze voor een boottochtje, maar dan maar één keer hetzelfde als met de hasjiesj.
Eten ook lekker. Hier de lekkerste lassi ooit. Ook al liepen er muizen langs je heen, zaten er kakkerlakken in de pot waar het in werd gemaakt en werd het ijs donkerbruin van het hout dat afgaf tijdens het kapot meppen. Dit was super lekker. Curd ook fantastisch, gemaakt van vette buffelmelk. In de avond een hele kip, met ei nog in de kont. Op straat een egg roll: chappati met ei en daarin groente. Lang leve het eten maar weer!

Op straat kom je vele sadhu’s tegen, de één nog mooier dan de ander. Toch is het ook zo dat ze met de ene hand je groeten en de andere ophouden. Ik groet ze wel terug. Op de verschillende plekken die aan het water liggen worden waterbuffalo’s het water ingenomen en worden zorgzaam gewassen.

In de middag nam ik op straat een massage. Zeer hard en met intimiderende ogen dichtbij je eigen probeert hij je te vertellen dat deze massage toch echt veel waard is. Zowel op zijn harde handjes en zijn extra verzoek geef ik geen krimp.

Om zeven uur scherp is het weer Hindoe-tijd, jongens in mooie kledij op een rij, onder gezang, aparte bewegingen en geneveld in wierook wordt er iets ritueels uitgebeeld, vuur en andere ongein komt er ook aan de pas. Druk, mannen in torens houden met geweren de boel veilig. Om binnen te komen ga je door detectiepoortjes. Dit keer kwam vanwege weer eens een festival, na afloop onder luid gezang/gelach en geschreeuw grote groepen aanzetten, veelal jongelui. Ze droegen grote creaties met de afbeelding van een godin, veelal met gitaar in de hand, behoorlijk zwaar. Tientallen zijn er gemaakt, lijkt één grote carnavalsoptocht als in Keunedarp. Ze zijn trots op hun creatie. Veel slingers, en met veel kleur versierd, ze gebruiken stro met klei als basis. Hoe meer geld te besteden, hoe groter de creatie. De belangrijkste groepsleden gaan de rivier op, laatste groet en dumpen maar. De creatie drijft nog een tijdje en verdwijnt al snel in het donker. Toch is de ‘Ganga’ nog een beetje verlicht, honderden brandende kaarsjes in een terracottapotje drijven op gevouwen bladeren, velen aangestoken door onwetende toeristen. Dit brengt een mystieke sfeer met zich mee. De sadhu’s staan je na afloop op te wachten, sommige met erge lepra, proberen een grijpstuiver te bedelen, maar ze zijn aardig.

Vanwege het festival, dat twee dagen duurt is er veel dans en knetterharde muziek in de straten. Ze maken weer de mooiste creatie van de afbeeldingen van die Godin. Stoned dansen velen de nacht door. Gedurende de dag worden de vliegers weer opgelaten, blijft een kunst, hoor: wie hem het laagst boven de Ganga durft te laten dalen en dan als een gek dat ding optrekken. Tot een halve meter erboven is voor hen geen probleem, overbluf je jezelf dan gaat hij kopje onder in het heilige water en kun je een nieuwe knutselen.

Het spelletje dat we hier steeds op straat zien en wat ik nog mooier vind dan cricket is het spelletje om met een stuk hout een stokje met aan beide kanten een stomp gesneden punt (lijkt een beetje op een klein potloodje aan twee kanten geslepen, maar dan iets een grotere uitvoering. Je tikt tegen de punt en deze gaat iets omhoog, dan ram je hem zo ver mogelijk weg. Als deze gevangen wordt ben je uit. Op de plek waar hij komt te liggen wordt hij terug gegooid, raakt hij een liggend stokje dan ben je ook uit. Zeer precies werkje, hoor. En vooral het terug gooien een kunst. Teams tegen elkaar en het gaat razend snel en fanatiek.

Helaas was het weer tijd om te gaan. We gingen naar Bandhagarv National Park. We namen de nachttrein, zo lekker gelegen. Daarna bus, maar geen bus. Wel konden we met de taxi, vier uur gezellig met de chauffeur gebabbeld. Na afloop wilde hij nog ‘roadtax’ bovenop zijn gage en wilde ons beslist bij een hotel afzetten dat het best en goedkoopst was. Dat hij ons echt wilde afzetten was ons al eerder duidelijk. Blijven toch Indiërs, jammer, want was toch wel een aardige vent. De weg er naar toe al spotten naar tijgers, ze worden dikwijls aan de kant van de
weg gezien.

Ondanks dat de ‘Lying planet’ schreef dat er alleen dure hotels te vinden waren, vonden we al snel een hotel dat paste bij ons budget. Aardige hoteleigenaar en grappige zoon. Lekker eten en een super ontspannen sfeer. Meteen in de middag een safari, konden de jeep niet delen met anderen, want bijna iedereen komt hier met een hotel package. Dan maar een privéjeep voor ons twee. De volle mep betaalt en werden we alsnog nog met anderen gedropt. Ze kunnen dan ineens niet zo goed Engels. Maakt ook niet uit, laten we tijgers gaan kijken.

Nu is het daar winter, dus de bladeren vallen, maar anders dan thuis, hier valt er eentje en groeit er weer eentje aan. Mooi kleurenpracht. Apen in de bomen, herten eronder voor de vallende blaadjes. We zagen antilopen, wilde zwijnen, pauwen en apen.

Jeep wordt stilgezet waar ze denken dat er een tijger kan komen. Bij stilstand valt op; onderdrukte hoest, gezoem van een irritante vlieg, klotsende waterfles bij het drinken, ruisende blaadjes, piepende veer bij het verzitten. Maar wat rest is stilte. Voor ons erg bijzonder.

Terugweg consternatie. Toch een tijger in de buurt. Op verschillende plekken rondhangen en daar zwaaide een persoon in een andere jeep. Als een gek er achteruit heen gereden, één flits zagen we zijn hoofd en voor twee seconden zijn lijf, daarna verdween hij in de bosjes,
waarschijnlijk te druk voor hem. Dit smaakte natuurlijk naar meer.

In de avond kampvuur en gesprekken met de locals. In de ochtend, jeep voor ons alleen. Het was zondag, dagjesmensen uit India. Veertig jeeps op een rij. Duurde een uur voordat we binnen waren, zonde, want de tijger is in de nacht actief en gedurende de dag ligt hij te pitten. Het normale spul gezien. Alarmroep van de ‘spotted deer’, kort geblaf. Betekent maar één ding: tijger!! Rijden maar. Andere jeep met breed lachende mensen, zij hadden hem gezien, ging net de bosjes in, wij dus niet. Daarna vele alarmroepen, dat was een mooi geluid, maar hij liet zich voor ons niet zien.
Middag gamedrive, met een ‘oale Dütser’, hij praatte maar wat (te) graag, maar was wel aardig, 137 landen op zijn naam, behoorlijk indrukwekkend. Gids te lui. Toch nog een spotted deer, echt letterlijk naast de jeep. Bijna sluitingstijd. Verse tijgerafdrukken over de volle lengte van de weg. Deze leidt naar een waterbron. Vol gas er naar toe. In de verte zagen we genoeg auto’s staan. Spanning door het lichaam. Daar lag hij dan, voor ons gezien achter de drinkplaats. Nog steeds ver weg. Maar was overduidelijk dat hij het wel best vond en geen zin had om richting de drukte te gaan.

Jeeps slaan af, geven weer een dot gas om het beste plekje te krijgen. Indiërs kunnen echt niet stil zijn. Als een gek gaan ze tekeer. Die tijger komt zo echt niet, jammer dat ze dat niet begrijpen en het zo dus een beetje verpesten. Eén geluk: we hebben een super goede verrekijker. Met dat ding was het een genot om de kop van de tijger gedurende tien minuten te bekijken. De rest van zijn lichaam was zo goed als onzichtbaar vanwege het gras. Bij elke gasgevende auto keek hij weer even op. We hebben hem prima kunnen bekijken; magnifieke kop, magnifiek beest, magnifiek moment.
Vol gas richting uitgang om er op tijd uit te komen.

Tijdens het avond eten wederom een fantastische thali. Daarna namen we meteen de hobbelbus, mensen zo aardig, maar een paar kunnen Engels, mannen schurken zich dichter bij Marylou dan nodig, maar blijven netjes. Bij overstapdorp een Hindoe-trouwerij aan de gang. Een auto volgeladen met boxen rijdt langzaam door de straten, knetterzoepers zouden hun ogen uitkijken en oren dichtstoppen bij zoveel kabaal. Daarachter dansende familie en vrienden. Ingehuurde dames dragen een bundel discolampen boven hun hoofd, zo’n tiental aan elkaar verbonden met vele snoeren, komt uit op een aggregaat, houd die maar eens op spanning, zowel het draad als de voltage :)), zware aggregaat wordt voortgeduwd door twee mannen. Tussen de discolampen lopen ingehuurde mannen te rammen op hun trommels, hels kabaal. Daarnaast lopen de naaste dames te dansen. Marylou werd uitgenodigd (weigeren onmogelijk :)) om mee te dansen. Met backpack nog op werd ze ingeleid in de danspasjes. Vuurwerk werd afgestoken op de kruispunten. Erachter rijdt de auto versierd met bloemen. De bruidegom zit trots te kijken en is behangen met bankbiljetten. Hoe rijker, hoe meer biljetten en van grotere waarde. En waar is de bruid????? Die is thuis en wacht op de aankomst van de stoet. De party gaat de gehele nacht door. Familie van de vrouw verzorgt het eten, man betaalt het feest, twee uurtjes slapen en dan gaatnhet feest en de formaliteiten weer verder. Ben je moslim dan is het hele gedoe binnen twintig minuutjes geklaard.

Voorraad eten ingeslagen voor de lange treinreis naar Goa. Na de hobbelbus tot vier uur in de ochtend wachten. Wij kregen de sleutel van de ‘upper class’ wachtruimte. Honderden liggen buiten te wachten, maar gelukkig niet koud. Geluid van rochelende mensen en blaffende honden die achter koeien aangaan. Een stier piest onze entree vol. Een koe zit met horens vast in een afvalbak (zeldzaam, bedoel de afvalbak), die eruit gehaald. In de wachtruimte van een tafel een geïmproviseerd bed gemaakt. Om vier uur ‘s nachts de trein. Werd echt tien keer omgeroepen dat hij eraan kwam. Voor de rest gebeurde er helemaal niets. Trein komt aan, wij zoeken de goede coupé, wij erin, één bedje vrij de andere ligt er eentje in. Gebeurt wel vaker, mensen zoeken een leeg bed en zolang er niemand komt kunnen ze lekker liggen. Wij vertelden hem dat wij daar wilden gaan liggen, hij vond het prima, dus dat was duidelijk. De trein komt in beweging en op dat moment klimt er een jongen in het andere bed, wij hem uitleggen dat wij daar willen gaan liggen. Bleek dat wij volgens hem in de verkeerde trein zaten. Dat geloofden we dus zo één-twee-drie niet, iemand anders erbij die goed Engels sprak en het bleek dus wel zo te zijn. Geen lekker begin van onze vijftig uur durende reis. Maar wat hadden wij een geluk. Deze behulpzame man had die trein in eerste instantie ook geboekt, maar had deze later geannuleerd. Hij wist te vertellen dat de trein waar we nu inzaten in dezelfde richting reed.

Hoe apart is dit dan, één van de weinig Engels sprekende mensen in de trein is ook nog eens wakker en weet het treinschema uit zijn hoofd. Het enige dat we hoefden te doen is uitstappen op het volgende station, taxi nemen naar een ander station in de stad en daar wachten op onze trein. Er zat anderhalf uur tussen, dus dat was geen probleem, kreeg deze trein toch een potje vertraging. Het werd nog spannend om het wel te halen. Aangezien alle tickets moeten worden besteld en als je de trein mist moet je nieuwe kopen, dat is niet zo’n probleem, groter probleem is dat er een wachtlijst voor die tickets is van een paar dagen. Gelukkig ging de trein toch weer bewegen. De man stapte ook in dezelfde plaats uit en bracht ons in een taxi naar het goede station, de kosten waren op zijn rekening, hoe aardig is dat dan. Echt een fijne kerel.

Op het nieuwe station sprak een man ons aan en hij bleek ook te wachten op onze trein, we hadden hem dus nog niet gemist. Was al half acht toen we binnen stapten, iedereen al wakker, wij maakten ons bedje op.

Gedurende de dag is een ‘sleeper’ die ’s avonds een genot is vanwege de rust, een herrie van jewelste. Mensen kwakken gewoon hun tas op je bed of klimmen bij je in bed. Altijd maar een balans vinden tussen sociaal zijn en niet meegaand. Echt weer een volle bak in de trein, gelukkig konden we ons behoorlijk afzijdig houden en veilig vanaf het hoogste bed aanschouwden we de gekte.

Nu in Bhopal, ooit nog in het nieuws geweest, vanwege de giframp. Zitten in een restaurant en net aangesproken door een man die vertelde dat zijn achtjarige zoon erg blij was, was de eerste keer dat hij een blank persoon in zijn leven zag, en die twee blanke personen, dat waren wij!!

Zo’n acht uurtjes beetje tijd doden, tussendoor komen bij ons langs: vele leuke honden, jongelui die met je op de foto willen of voor zomaar een praatje, zwervers en bedelaars en een meisjesvoetbalteam die een uur blijven zitten en echt alles willen weten.

Om half twee vannacht gaat de trein, die zal er ongeveer dertig uur over doen om na vijftig uur in Goa aan te komen. Daar wacht ons hopelijk lekker eten en veel strand, ik ben benieuwd, daar zal ik verder schrijven.

Tot zover,
Voor foto’s; check de link:
https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/BrandenMaar#

Groetjes Wilfred en de jarige Marylou