Nachtrust

Hallo allemaal,

Nu in Rishikesh, een plaatsje in de heuvels net onder het Himalaya gebergte. Vroeger de plaats waar de Beatles een paar maanden verbleven om inspiratie op te doen. Hangt hier nog steeds een bijzonder sfeertje: ‘holy men’ lopen af en aan en (wannabe)hippies die verschillende yoga en spirituele cursussen volgen vullen het straatbeeld.

Hiervoor verbleven we nog in een paar andere heilige Hindoe stadjes daarvan eerst een verslag.

In Pushkar kwamen we ’s nachts na een lange busrit aan. Geen mens op straat en vind dan maar eens een geschikte locatie. We hadden van een paar hippies een goede tip gekregen om te overnachten. Dat die plek niet in de boeken stond maakte het vinden er niet gemakkelijker op. Het voordeel van in de nacht lopen is dat je niet wordt lastig gevallen door die vervelende rickshaw drivers, proppers voor de vele hotelletjes en de sadhu’s die met hun blikje je staan op te wachten en altijd verwachten dat je er een beetje geld in gooit. Het hotel had die nacht eigenlijk geen bed meer over. Geen probleem, we konden op een matras liggen op het terras. Wel een beetje koud, maar de uren die nog resten, hebben we heerlijk gelegen. Toen we in de ochtend onze ogen openden, keken we in de ogen van verbazende ontbijters die hun plekje al hadden ingenomen.

Het oude gedeelte van Pushkar is gebouwd om een meer (twee keer de grote van het Vletgoor). Om het meer zijn tientallen plekken waar de ‘holy man’ zich kunnen baden. Grote brede en hoge trappen als lijkt het op een ouderwets stadion worden gebruikt om de tulbanden te laten drogen nadat ze zijn gewassen. Deze banden zijn wel zo’n zes meter lang en hebben verschillende kleuren. Daar liggen ook nog de omwikkeldoeken bij die ze dragen. Het geheel maakt het tot een kleurenpallet van jewelste. Die ochtend namen velen een bad want het was nieuwe maan en dan is het tijd om je maar eens te wassen. Geen dame te zien. Wanneer die het water induiken zou ik niet weten. Wel vervelende lui hoor. De gehele dag een beetje zitten en wanneer ze van hun plek komen dan lijkt het dat ze dat alleen maar doen om hun blikje al bededelend te vullen. Ik verdenk ze er wel eens van dat ze ‘holy man’ zijn geworden om lekker het leven al niets doen door te brengen. Kom je te dicht bij de badplekken dan komt er meteen een nep priester op je af. Met mooie verhalen en slinkse truckjes haalt hij menig bankbiljet uit de portemonnee van de argeloze toerist.

Dat we soms wel aan nachtrust moeten inleveren hoort een beetje bij het reizen, niet eens zo zeer de harde/dunne matrassen en betonkussens, nee ook andere dingen.Zo ook hier.
De eerste nacht na nieuwe maan gaan de moskeeën als een malle tekeer. Niet zo als elke avond, middag en ochtend gewoon een klein uurtje. Nee, deze nacht ging die kerel de hele nacht door. Een vrouw maakte de show compleet door er ook als een pas gecastreerde kater er doorheen te blèren. De klagende mensen over de Keunefeesten zouden hier eens een nachtje moeten verblijven. Daarbij vergeleken zijn onze feesten muisstil.

We namen de nachtbus naar onze volgende bestemming Agra. De bus waar we plaatsnamen viel bijna uit elkaar. De bodem was in tweeën gebroken en er zat wel tien centimeter verschil tussen voor- en achterkant. Bij de scheur keek je zo op het wegdek. De ideale plaatsen zijn voorin, dat scheelt een heleboel gehobbel. Daar zaten wij dus niet. Het één na laatste plaatsje was voor ons. De chauffeur probeerde ons nog met een hoop machtsvertoon ons op de achterbank te gooien. Gelukkig konden we hem afwimpelen.

In Agra aangekomen word je figuurlijk overvallen door de vele rickshaw rijders en de proppers die je naar binnen willen trekken voor restaurant of hotel. Zeer vervelend. Toch houden we het altijd netjes, maar moe word je er wel van, wat nog het meest vervelende is dat iedereen blijft toeteren. Vaak zo’n schel geluid en niet één keer van ‘kijk uit, ik kom er aan’, nee ze houden die knop maar ingedrukt en knallen langs je heen. Menig Indiër loopt hier ook met oorwarmers op en deze zijn niet bedoeld tegen de kou.
Gelukkig kwamen we hier voor iets anders: de 'Taj Mahal', bekend van menig ansichtkaartje uit India. Je koopt een entreekaartje bij het loket; een vervelend jochie probeert je prutspul zoals Taj sneeuwschudbekers en ander prullaria te verkopen. Aan de andere kant van je probeert een kerel zich op te dringen om als gids te mogen fungeren. Na alles genegeerd en afgewimpeld te hebben loop je met je veel te dure kaartje in vergelijken wat de Indiërs betalen door de detectiepoortjes naar binnen. Nou het is zoals ze vaak zeggen één van de mooiste gebouwen ter wereld en daar zit men niet ver naast. Je komt binnen de muren van het complex en je ziet het paleis als een statig pronkstuk aan de andere kant van de tuin staan. Alles symmetrisch. Aan de linkerkant staat een moskee, om aan de symmetrie te voldoen, hebben ze er ook eentje gebouwd aan de rechterkant. Mooie eenvoudige tuin ervoor met veel gras en in het midden een fontein net zo lang als de tuin is. Nadat die later stopte met water te spuiten, verscheen het gebouw in spiegelbeeld in het water.

Niet denken dat je er rustig van kunt genieten, mensenmassa van jewelste. Toch als je aan de zijkant van de tuin gaat staan kom je alweer snel in de rust en zie je de groene parkietjes om je heen vliegen. Je kon ook het gebouw van binnen bekijken, niet dat ik dat zo indrukwekkend vond. De mensen schuifelden ongeduldig en het verzoek van schoenen uit en geen foto’s maken volledig negerend ging men al voorkruipend naar binnen. In de moskee was iemand luidruchtig aan het bidden. Dit was de eerste keer dat ik dat mooi vond, met een luide duidelijke mooie stem ging hij los.
Je moet het ding natuurlijk zien bij zonsopkomst of ondergang. Wij zagen de zon verdwijnen, ook al was het niet zo kleurrijk als je het kent van de vele plaatjes, het wel mooi om het verschil in kleur te zien. Er doen verschillende verhalen de ronde over de bouwers van dit complex. Om te zorgen dat er nooit meer zo’n mooi gebouw als deze gemaakt kon worden, zouden de handen van de werkers afgehakt worden en de ogen uitgestookt van de architecten. Nu maar hopen dat dit niet waar is.

Overigens heeft de opdrachtgever niet lang kunnen genieten van zijn creatie. Na een paar jaar werd hij door zijn zoon in de gevangenis gegooid. Vanuit zijn cel had hij er wel uitzicht op, haha.

Buiten de Taj vonden we de lekkerste thee in India. Met een hoge drukketel die lijkt op een tijdmachine brouwt hij zijn brouwsel. Super lekker en we zijn vele malen terug gegaan.

We gingen weer voor de nachtbus. Kregen we een uur daarvoor te horen dat die gecanceld zou zijn. Waren we niet zo blij mee. Hij had ons vooraf al gewaarschuwd dat er een kans was van één procent dat dat zou kunnen gebeuren. Nou hou er hier maar rekening mee dat als ze dat zeggen dat het dan voor honderd procent is. Nu kon hij gelukkig nog wel een andere bus regelen. Na een dodemansritje in de rickshaw kwamen we aan op het station. Hier zagen we niet de bussen waar we naar op zoek waren. Hier alleen die oude rammelbakken, we waren dus een potje aan het wanboffen van jewelste. Op zoek naar onze bus en toch nog een beetje hoop op geluk. Niet dus. Ons nummer kwam overeen met een bus die twintig jaar geleden bij ons al niet door de keuring was gekomen. De bus stond klaar voor vertrek en in het begin denk je nog dat het wel zou meevallen. Nou dat was niet echt het geval. De stoeltjes waren zo krap dat je er bijna afviel. Geen hoofdsteun en omdat je niet schuin kunt zitten is slapen er dus niet bij. Daar ging dus weer een nachtje slaap. De rit zou maar tussen de twaalf en zestien uur duren. Toch nog een paar uur slaap kunnen pakken doordat we om beurten op de grond gingen zitten. Waarom er nu een meneer altijd ons raampje uitkoos om de gehele nacht daar vanuit te kotsen is mij een raadsel.

In Rishikesh stroomt met een sneltreinvaart de Ganges. Ideaal om te raften. We zouden graag een meerdaagse toer doen. Die werd wel aangeboden, maar wordt door anderen nooit geboekt. We gingen dus voor de kortere versie. Met minimale uitleg werden we samen met een chagrijnig meisje uit Zweden en twee meiden uit Zuid-Korea in de jeep geladen. Met opzwepende muziek werden we gedurende de bochtige rit in de stemming gebracht. We kregen daar een helmpie op de kop een reddingsvest aan en met de peddel in de hand werden we in de raft gestopt. Daarvoor kregen we nog een minimale uitleg van onze chauffeur. Daar onze raft-instructeur geen Engels kon moesten we het daar mee doen. Die twee meiden uit Zuid-Korea hadden een volledig trainingspak eronder aan en bij het eerste beste golfje schreeuwden ze het uit. De stroomversnelling waren van een categorie van max drie plus. Technisch waren het zeer makkelijke. We hoefden dus de ideale lijn maar te zoeken en peddelen maar. Er kwam zowaar zelfs nog een glimlach op de mond van de Zweedse en de twee Aziaten gingen zelfs het water nog in ondanks de onhandige kleding. Bij de grootste versnelling kreeg Marylou ineens zo’n grote golf water over haar heen dat ze prompt bij mij op schoot eindigde aan de andere kant van de raft. Zo sprongen we nog een paar keer in de heilige Ganges om met de versnellingen mee te drijven. Als onze zonden nu niet zijn weggespoeld dan weet ik het niet meer. We sprongen nog van een hoge rots aangemoedigd door Indische mafkezen en warmden ons op aan een warme kop Chai. Dat de verkopers toch altijd wel weer een goede plek vinden om iets te verkopen doet me deugd.

Een klein stukje onder Risikesh ligt het plaatsje Haridwar. Daar zijn we vanmorgen het nationale park ingegaan. De kans op een tijger was maar één promille, dus die ook niet gezien. De gidsen en de chauffeurs waren eigenlijk wel een stelletje klungels. De chauffeur kwam meermalen in de modder vast te zitten, terwijl het enige dat hij hoefde te doen is het gas erop houden. Als we iets zagen reed hij eerst te ver door waarna de gids dan wel zo hard schreeuwde dat het wild al het hazenpad koos. Bij die schreeuw remde de chauffeur wel al was het met piepende remmen en slippende banden.

Ook gingen we een paar keer lopend de boel verkennen. De jeep maakt een heleboel kabaal gaf hij te kennen en dit was een betere manier vertelde hij. Dat hij daarna niet meer kon stoppen met praten en de heleboel bij elkaar praatte maar het wild juist niet, had hij niet door. Toch zagen we nog een olifant. We moesten stil zijn want anders was het gevaarlijk. Dat zijn telefoon afging met een luide ringtone ontging hem even. Toch zagen we nog verschillende pauwen, bushkippen, paar leuke vogels, zagen we genoeg antilopen, look a likes a la Bambi en hoorden en zagen we de pootafdruk van een luipaard.

In de avond is er altijd een ceremonie op de rivierbedding van de Ganges. Duizenden mensen zitten en staan te wachten op het ware moment. Dan beginnen ze te zingen en grote fakkels worden ontstoken. Wij als toerist moeten ons eerst langs verschillende Sadhu’s wurmen die al dan niet met halve ledematen om een aalmoes vragen, bedelende kinderen genoeg. Als je in de buurt van het water komt wordt je opgewacht door vrijwilligers die je om een bijdrage vragen, wat geld lichter maar een kwitantie rijker loop je verder. Om een wens te mogen doen koop je een bakje gemaakt van bladeren, daarin zitten allerlei bloemen en een kaarsje. Hoe groter de wens hoe groter de bak. Na het gezang laat je deze gaan in de Ganges. Maar daar ben je nog zo maar niet. Twee neppriesters zijn heel behulpzaam en leggen je uit hoe het allemaal moet.

Allereerst sta je met je blote voeten in de Ganges dan beginnen ze een leuk ritueel waar ze eerst je bloemetjes besprenkelen met het heilige water. Dan gaan ze een gebed prediken waar je ze steeds moet herhalen. Aan het eind van het liedje wordt er een wens gedaan voor een lang en goed leven voor je familie maar er wordt ook meteen een bedrag aan gekoppeld van zo’n veertig euro. Nadat ik dat laatste dus niet herhaalde, maar vertelde dat ik al gedoneerd had, moest hij lachen en ging mij weer voor in het gebed; ‘voor een lang en gelukkig leven voor mijn familie doneer ik veertig euro’, ik dus weer mijn mondje dicht. Dit herhaalde zich nog vijf keer en ik elke keer mijn mond houden. Sorry, mam en pap. Daarna taaide hij maar af. Kaarsje aansteken en hem in het water gelegd. Zo’n jochie dat in het water staat geeft hem nog een extra duw en gooit een paar sputters water op je kop waarna hij natuurlijk ook weer geld wil. Jammer dat ze hun geloof toch een beetje lopen te bedonderen met al dat gezeur om dat geld. De wens komt alleen maar uit als je mandje blijft drijven. De mijne bleef drijven dus mijn wens komt uit!! Ook al lopen velen te zeuren om geld, het was wel een mooi schouwspel, zowel de ceremonie als al die brandende kaarsjes in het water. Ze blijven niet zo lang branden hoor, want vijftig meter verder stroomt hij al zo snel dat je erin verzuipt mocht je erin zwemmen.

Zo meteen nemen we de nachttrein naar Varanasi, eens kijken of we vannacht de slaap nog kunnen vatten.

Tot zover,

Foto’s??? Check de link: https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/Nachtrust

Groetjes,
Free Willie