Zere bips op een kameel.

Hallo allemaal,

Kamelen en een zere kont, dat gaat volgens mij goed samen.

Drie dagen in de woestijn en ik weet er inmiddels alles van. Heus geen kommer en kwel, hoor. Heb een mooie tijd gehad.

In de ochtend werden we met nog vier anderen naar de woestijn gebracht. Niet alleen maar zand voorstellen, het overgrote deel van de woestijn bestaat hier uit struiken, hier en daar een boom en zoals je verwacht ook hier en daar wat zandvlaktes die zijn uitgegroeid tot duinen. Tachtig kilometer zouden we uit het plaatsje Jaisalmer worden gebracht, maar ik denk dat het hoogstens de helft is geweest. Maakt ook niet uit, want woestijn is woestijn en we kwamen zelden andere toeristen tegen.

Het grappigste dat meteen op viel was de ontelbare hoeveelheid windmolens. Aangezien we ons dicht bij de Pakistaanse grens bevinden, zie je de militairen overal en ze scheren met hun straaljagers vlak over de oppervlakten. Beetje hoe ze dat bij ons een tijdje geleden ook nog deden. Jaisalmer heeft in dat opzicht geluk, want sinds de windmolens er staan hebben ze nog maar weinig elektriciteitonderbrekingen gehad. Eén zo’n windmolen levert 1250 KW, we hebben er honderden zien staan, kun je nagaan hoeveel het leger opslurpt om de grenzen te bewaken. Dicht bij de grens kom je toch niet. Wij als toerist mogen hier niet dichterbij komen dan veertig kilometer afstand, maar ach, het land is groot genoeg.

De eerste dag was een beetje een oefendagje, beetje klooien. Aangezien dat dier dus zo groot is, ga je er eerst opzitten en dan laat je hem pas staan. Is een hele rare manoeuvre. Beetje rodeostier-gevoel. Is ook niet gek, aangezien de poot van het dier uit vier stukken bestaat. Ze hebben, wat ik eigenlijk totaal niet verwachtte, hele zachte voetkussentjes. Ze hebben één kleine bult en daar gaat dan een kleurrijke doek overheen met een kleine uitsparing, dan nog twee grote kussens, dan nog weer een grote jutezak waar uiteindelijk dan het zadel wordt geplaatst. Biedt plaats voor twee. Toch gooien ze er meestal nog genoeg spul achterop dat nodig is voor onderweg. Tweehonderd kilogram om te sjouwen is geen probleem voor dat beest. De teugels zitten gekruist, zodat je met beide teugels de kant op moet trekken waar je naar toe wilt. De teugel eindigt met een pin door de neus. Toch lijken ze er weinig last van te hebben. Je hebt geen beugels, dus je benen hangen maar wat naar beneden en daar begint het gelazer. Kramp in de benen en schuurplekken aan de binnenkant van je benen en je kont heb je al snel. Voor zo’n enorm beest drinkt hij wel erg weinig. Zo’n vijfentwintig liter per dag en hij kan ook best een paar dagen zonder. Niet voor niets een woestijndier natuurlijk. Dat hij er zuinig mee doet, lijkt me dan ook wel logisch, maar om dan ook zo zuinig te piesen is wel een gek gezicht: nog trager dan bij sommige jongens die ik ken komt het er in een dun straaltje uit. Dit duurt dan wel een paar minuten. Ze stinken trouwens ook, hoor. Al boerend halen ze hun voedsel weer naar boven en beginnen te herkauwen. Die lucht die er dan uit hun bek komt is geen pretje. De scheten die ze dan ook nog eens laten, maakt het niet echt een dier om meteen verliefd op te worden.

De dorpjes waar je langs rijdt zit weinig leven in. De mensen zijn verpest door de vorige toerist en vragen alleen maar om een pen of rupees (Indisch geld). De eerste overnachtingsplek was in de zandduinen en het was ook wel een beetje een rommeltje. Achtergelaten plastic flessen, talloze kampvuurplekken en toiletpapier dat vergeten is te verbranden. Waar de kamelen overnachten worden steeds grotere poephoopjes gevormd. Helaas voor ons staan de kamelen steeds op een andere plek, waardoor er overal poep is. Gelukkig een droge keutel, dus je hebt er eigenlijk helemaal geen last van. Toch nog wel een leuke plek gevonden om een kampvuur te maken. Het eten was net als de woestijn natuurlijk: simpel, doch smakelijk. Een jongen van een naburig dorpje kwam in de avond langs om cola en bier te verkopen. Hij bleef dan bij het kampvuur overnachten en in de ochtend maakte hij de lange rit weer terug. De nacht was prima. We vonden een prima plek om te slapen. Met een paar geweldig zware dekens hielden we ons warm in de koude nacht.

In de ochtend was het ook alweer tijd om afscheid te nemen van de anderen. Zij gingen terug naar de bewoonde wereld, wij gingen er nog verder vanaf. Met allebei een kameel en onze gids al lopend ervoor trokken we verder de woestijn in. Nog steeds zicht op de ontelbare hoeveelheid windmolens en met nog steeds telefoonbereik, voel je je nog niet echt ‘Remi, alleen op de wereld’, toch was het gevoel wel een beetje aanwezig. Deze dag vond ik ook veel mooier. De rust om ons heen en van een afstandje zagen we antilopen voor ons uit springen. Twee joekels van roofvogels keken op ons neer, terwijl we onder hun boom voorbij sjokten. Machtig gezicht. Het mooiste voor mij was dat een vos kwam aangetrippeld en probeerde door al springend aan de takken van de struiken te hangen om volgens mij een nestje eruit te krijgen. We waren er dichtbij en de sluwe vos had ons nog steeds niet opgemerkt. Onze gids kreeg hem ook in het vizier en zijn oprechte enthousiasme zorgde ervoor dat de vos er snel vandoor ging.

Zoals het hoort in de woestijn werd er een lange siësta gehouden. De gids kookte ons potje weer bij elkaar en voor de thee werd een jongen die zijn geiten aan het hoeden was een lege beker voorgehouden. Volgooien met geitenmelk alstublieft. Leuk gezicht om die jongen achter de geiten aan te zien rennen met een bekertje in zijn hand. De geiten wilden niet echt stil staan, dus elke keer als hij weer een paar keer aan de uiers kon trekken, vertrok de geit weer.

Na het eten was het tijd om te rusten in de schaduw van de boom.
We hadden één kameel die was een jaartje of twaalf en volgens de gids in de jaren van ‘horny’ aanbeland. Dat was ook wel te merken want Ron Jeremy (alias S.) was er niets bij. Zijn tong kon hij opzwellen en die hangt dan half uit zijn bek. Met een raar geluid laat hij hem dan weer leeglopen. De vrouwen weten dan dat hij behoefte heeft en kunnen zich dan aanmelden of zich uit de voeten maken. Dat laatste is vaak een beetje lastig, want ze binden de poten vaak vast, zodat ze niet kunnen weglopen. Met een hoop kabaal en Cam(el)sutra, zoals ze hier noemen wordt het klusje gefikst. Schuimend uit zijn bek zit hij boven op haar. Dat zij later ook onder het schuim zit, maakt het nog meer tot de welbekende klassiekers.

Aan het eind van de dag kregen we wolken en daarna kwam zelfs sputterregen. Zal toch niet waar zijn, zijn wij in de woestijn, gaat het regenen. Het bleef ons gelukkig gespaard.
Omdat het ook hard ging waaien zochten we beschutting tegen de wind achter spaarzaam helmgras. Bood net genoeg voor ons drieën om beschut de nacht te kunnen doorbrengen. Werd nog getrakteerd op een super vallende ster; oranje gloed, langzaam, lang in tijd en een lange streep achterlatend. De nacht was prima, het zand dat eerst zo zacht lijkt wanneer je er op zit is na een paar uur gelegen te hebben eigenlijk zo hard als een plank. Toch wen je daar wel een beetje aan, je wordt gewoon steeds wakker wanneer je je wilt omdraaien.

In de ochtend nog stijf van de twee vorige dagen rijden en de harde nachten, leek het de gids leuk en ons trouwens ook wel, om de laatste dag in draf te gaan. Hij kon er natuurlijk niet voor blijven rennen. Dus wij gingen met z’n tweeën op één kameel en hij nam de andere. Kon ook goed, want die enorme zak voer dat we voor hen hadden meegenomen was nagenoeg op. Achterop was het trouwens best wel comfortabel zitten. Marylou nam de teugels en het enige wat ik hoefde te doen was mee te hobbelen. Nou, dat hobbelen kan ik nog steeds goed, want elke keer dat de kameel iets omhoog gaat, dan doe ik dat ook. Ik wip dus steeds op wanneer ik het eigenlijk niet hoor te doen. Na vijf uur hobbelen had mijn kont het wel gezien. Ondanks die pijntjes is het leuk om te doen, hoor. Om de laatste lunch iets extra’s te geven besloten we om een kip te slachten. Wij maakten kamp en sprokkelden hout, terwijl onze gids in galop richting het eerste dorp ging waar ze kippen hadden. Vanwege het zand konden we de kip niet zelf slachten en lieten het voor ons doen. Uurtje later was hij alweer terug en in de zak zat de kip, alleen nu in stukjes. Zoals hier natuurlijk gebruikelijk is gaat het hart en dergelijke natuurlijk allemaal de pot in. Onwerkelijk om te zien met zo weinig potjes hij een maaltijd kan bereiden. Zijn omwikkeldoek gebruikt hij ook als snotlap. Toch handig zo twee in één. Hier geen afwasbak, afwasmiddel, borstel en water. Beetje zand op je bord, je wrijft een beetje met je vingers. Je doet dat nog een keer en het wordt zo schoon dat ‘tante Blank’ er jaloers op kan zijn.

Tijdens het eten kwam er nog een geitenhoeder langs. Het is hier normaal dat je dan aanschuift en dat je dan mee eet. Dat hij kon aanschuiven voor een kipmaaltijd was boffen natuurlijk. Vind dat trouwens een fijn gebruik hier. Ook al ben je een vreemde, je mag zo mee eten.

Na drie dagen was het kamelenavontuur voorbij. Nu wacht ons een rit van twaalf uur naar een volgende stad en wellicht weer een nieuwe gebeurtenis.

Tot zover!
Groeten uit de warme desert.

Voor foto’s; check de link:https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/ZereBips#

Free Willie