Sardientjesgevoel

Hallo allemaal,

Nu alweer een tijdje in India. Wel weer even wennen om hier te zijn. Mumbai is totaal niet te vergelijken met het door mij eerder bezochte Delhi.

Toch wil ik nog iets vertellen over Kathmandu in Nepal. Voor mij een naam die tot de verbeelding spreekt en toch wel altijd bijzonder doet klinken. Nou, het is een bijzondere stad. Natuurlijk is het erg druk en slaat de smog je op je luchtwegen, maar ondanks dat ademt het ook haar eigen sfeertje. Met de vele schreeuwerige winkeltjes en de lawaaiige bars die menig toerist naar binnen trekt.

Had bij aankomst op 1 januari er een busritje van zeven uur erop zitten. Normaal geen probleem, nu had ik de pech dat ik de ‘touristbus’ moest nemen, niet dat er ook maar één toerist inzit. Deze bus heeft gereserveerde plaatsen, zodat ze niet zo vaak hoeven te stoppen. Het zit vol met lokalen en waar zetten ze de toerist? Precies, op het meest kloterige plekje: in het midden achterin. Geen beenruimte en bij elke kuil word je omhoog gekwakt. Beetje uitrusten na 1 januari was er dus niet bij.

Herenigd met Jaycie die alweer tien dagen in Kathmandu zat. Daar mezelf getrakteerd op Westers eten (lees: vlees) en door de straatjes gedoold en vele malen verdwaald. Natuurlijk moest ik ook nog wat cultureels doen. Eén dagje naar Baktaphur gegaan. Dat is een wijkje dat nu onder Unesco-bescherming staat. Je betaalt na Nepalese maatstaven een fortuin, toch is het zeker de moeite waard om te gaan. De tijd heeft hier letterlijk stil gestaan en hier zie je hoe Kathmandu er waarschijnlijk er vroeger heeft uitgezien. Fantastische houtbewerkte balkonnetjes en luiken. Mooie tempels aan schitterende pleintjes. Het mooiste is dat ze overal pingpong spelen. Geen mooie tafel, gewoon een stenen verhoging of nog simpeler: de straat. Als netje gebruiken ze bakstenen of soms een paar schoenen. Ziet er wel een beetje kolderiek uit zo met kromme rug die bal een mep te verkopen.

Ze zouden daar de meest lekkere yoghurt verkopen van Nepal, klopt niets van, die hadden wij ergens anders al gevonden. In een aardewerken kom koop je bij een speciale winkel je yoghurt. Deze blijft wel een week goed bij kamertemperatuur. Niet dat hij zo lang blijft staan, want hij is meestal dezelfde dag alweer op. : )

De dag erna naar de Hindoetempel Pashupatinath gegaan. Eén groot gekkenhuis: bij aankomst staan de mensen je met allerlei beperkingen je op te wachten. Velen zitten aan de kant en hopen dat je ze wat geld geeft, anderen gaan maar midden op de weg liggen om zo nog meer aandacht te krijgen. Weer anderen hebben de tactiek om je maar zoveel mogelijk aan te klampen. Na afloop van een tempelbezoek geven veel mensen nogal wat aalmoezen weg, dit moeten ze zeer snel doen anders wordt het geld bijna uit hun handen gegrist ook door de vele straatkinderen.

Daar is het een belangrijke plaats om de doden te cremeren. Op die plek is ook de Koninklijke familie tien jaar geleden gecremeerd, na die nog steeds onopgehelderde aanslag op het Koningshuis. Stuk of tien brandstapels staan op een rij, de gebruikelijke rituelen zoals het kaalscheren van familieleden is weer te zien. Maar jongens, die zooi in het water, niet normaal meer. Omdat die rivier niet zo hard stroomt, blijft alles gewoon liggen. Dus vele halfafgebrande boomstammen, half vergane bloemen. Tussendoor hengelen de straatkinderen met magneten de net ingeworpen muntstukken weer terug in het zakje. Tegenover doen vrouwen de was en baden anderen zich heilig schoon. De Sadhu’s zien er fantastisch uit, maar die doen zo hun best om zo goed mogelijk voor de camera te poseren dat ik die even oversla. Verschillende rituelen worden uitgevoerd die ik niet allemaal even goed begrijp. Er wordt van alles geofferd en gegeten. Daar weten de apen ook wel raad mee: vele malen hoor je weer een oerkreet, dat is dus een mens die dus weer is bestolen door een zeer rappe aap. Aap eet dus het offer. : )

Daarna was het maar een korte wandeling naar een Budistische tempel Boudha genaamd. Daar heerste eigenlijk bijna een serene rust. Vele waren bezig de in vele verschillende maten geloofswielen een zwieperd te geven anderen luiden de klok (pokkeherrie). De Stupa (zeg maar de heilige piek in het midden in de vorm van een kelk, maar dan een enorme joekel is het middelpunt van het geheel. Hans H. weet hoe het precies zit, dus dan moet je het hem maar vragen). Mensen in gewaden kleurden het plein in een mooie rode kleur.

De Riksja’s (fietstaxi’s) zijn uitgerust met mooie toeters, oftewel zelfgemaakte toeters van een leeg flesje drinken of iets dergelijks. Geeft wel een grappig geluid en ook is het leuk om steeds de meest gekke te vinden. Heb er natuurlijk nog eentje overgenomen. Dus mocht je in de toekomst een vreemd soort toeter horen in de Holtense binnenstraten, dan ben ik weer thuis.

Op de luchthaven kwam ik eerst in gesprek met een Amerikaan die zijn paspoort kwijt was geraakt en zonder zijn pasje het land binnen was gekomen. Zelf zat ik nog een beetje in de piepzak, want om India binnen te komen moest ik twee maanden het land zijn uitgeweest. Nu was ik de vierde vertrokken en kwam de vierde weer binnen. Ligt er dus maar een beetje aan hoe je de maanden telt. Bij het inchecken vonden ze het ook maar een beetje vaag, want zo waren ze mij iets teveel aan het tellen met hun vingertjes. Gelukkig zijn ze hier niet zo goed met tellen. In de rij kwamen we in gesprek met een man in een rood gewaad. Bleek dat hij leeft rondom de persoonlijke kring de Dalai Lama. Leuk om met zo’n man te praten en je gaat er dan ook meteen vanuit dat hij erg wijs is. Hij straalde in ieder geval wel heel veel rust uit. Maar toen hij vanwege alle veiligheidsgedoe nog maar twintig minuten had om zijn vlucht te halen, begon hij toch wel een beetje heen en weer te wiebelen. Het was erg interessant om hem te horen praten over bepaalde onderwerpen in het leven. Bij binnenkomst in India werd mijn paspoort naar de supervisor gebracht, enkele minuten later mocht ik alsnog gewoon door. Misschien toch goede karma van deze Superman meegekregen?! (kleur cape is in ieder geval hetzelfde).

In Mumbai het eventjes rustig aangedaan om weer even te wennen en de tijd genomen om alle nieuwe indrukken te verwerken. Om natuurlijk wel een beetje snelheid te houden gingen we naar de paardenrace. Gewoon op een doordeweekse dag, maar genoeg publiek die niet hoefde te werken. Ze komen hier natuurlijk voor maar één ding en dat is gokken! Daar werkt misschien wel tweehonderd man die achter een loket zit om de weddenschap aan te nemen. Verschillende loketten voor verschillende soorten weddenschappen. Hoe goed we het ook probeerden, we begrepen niet precies wat het allemaal inhield. De mensen waren wel super fanatiek en menigeen denkt er verstand van te hebben en gokt op zijn favoriet. Allerlei cijfercombinaties werden op verschillende borden geschreven, voor de mensen daar duidelijk voor ons Chinees. Met zo’n 60 kilometer per uur leggen ze 1200 meter of 1600 meter af. De jockeys zo licht als een veertje zitten er letterlijk bovenop; de benen van de jockey heeft nagenoeg geen grip om het middel van het paard. Gaaf om te zien hoe de jockeys hun race inrichten. Sommige gaan echt voor de eindsprint en andere gaan volle bak vanaf het begin. Heb er niet zoveel verstand van als Marylou, toch indrukwekkend is het wel als ze langs komen sprinten. Een verrekijker is een must, want het meeste speelt zich ver weg gaande. In de boekjes staan de statistieken beschreven. Maar de echte ‘cracks’ kijken voorafgaand aan de race natuurlijk in de inloopbak waar de paarden warm worden gestapt en waar ze nog één keer mogen pronken naar het publiek voordat ze aan de bak mogen. Wij deden ook mee aan het gokfestijn. Niet op de combinaties, want daar snapten we dus geen bal van. Wij gokten heel simpel op de winnaar. In het boekje staan de favorieten wel beschreven. Nu was het dus gewoon gokken en de keuze van ons hing vaak af hoe de jockey was gekleed of welke kleur het paard had. Marylou is er meer bedreven in dan ik: ik verloor, zij won. Vrouwen zie je hier net zoals op andere publieksplekken natuurlijk niet. De echte ‘bobo’s’ zitten apart van het volk. Zelfs voor ons als westerse was het verboden terrein.

Na afloop nog even een kijkje genomen in de Haji Ali moskee, deze tempel gebouwd in de zee is alleen te bereiken via een weg van zo’n 200 meter bij laag water. Onderweg kon je allerlei kitscherige zooi kopen, maar het populairste was toch wel een voor geprint doorschijnend doek waar een afbeelding van een heilige op stond. Mensen kochten die evenals bloemenkettingen en aangekomen in de moskee werd deze over een soort tombe gelegd. Vrouwen natuurlijk in een andere rij en ingang. Natuurlijk schoentjes uit. En een rij dat er voor staat, man. Iedereen schuifelt in de drukte vooruit. Aangekomen geef je je presentje af en een paar helpers gooien het over de tombe. Elke dag komen er wel duizenden doeken over de tombe te liggen. Ben benieuwd of die ’s avonds weer worden verkocht aan de stalhouders. ’s Avonds moe het bed ingestapt, dit was letterlijk stappen, want oma lag voor onze deur en dit was schijnbaar haar slaapplaats gedurende de nachturen. Wel lastig met de deur open doen trouwens.

Dicht bij het station ligt een wijkje dat niets anders doet dan wassen. Met honderden wassen ze de kleding dat door hotels, restaurants etc. is gebracht en dat allemaal met de hand. Met man en macht maar slaan op de vuile was en boenen maar. Na afloop hangt alles als een fleurig kleurenpatroon op de daken te drogen.

We bleven een extra dagje in Mumbai, want we wilden een tochtje maken door de sloppenwijken. Het geld dat betaald wordt voor de toer gaat grotendeels uit naar het goede doel. Met een gids en twee anderen werden we rondgeleid door de ‘slums’. Deze sloppenwijk herbergt één miljoen mensen op een oppervlakte van 3,5 km^2, vond dat een beetje moeilijk te geloven trouwens, want zo druk vond ik het nu ook weer niet. Weinig criminaliteit daar, want er is werk genoeg. Vooral recycling doen ze daar. Plastic uit heel Mumbai wordt daar naar toe gebracht en wordt daar vermalen en omgesmolten tot nieuw. Oude tinnen vaten worden schoongebrand, uitgedeukt en schoongespoeld, voordat de fabrikant ze weer terug koopt en er weer een nieuwe sticker opplakt, alvorens het te vullen met bijvoorbeeld frituurolie. Er is een levendige handel in van alles. Aangezien de honger weer aanwezig was wilden we wat eten kopen. Onze gids stelde bananen voor, want dat vond hij het enige veilige dat wij als toerist daar konden eten. Nadat wij daar vriendelijk voor hadden bedankt en voor het straatvoedsel gingen en ook nog eens het water uit de kraan naar binnen slurpten had hij het niet meer. Politie is ook aanwezig en als je goed doet dan heb je geen last van ze. Mocht je toch over de schreef gaan dan word je hard aangepakt, toch zijn ze ook weer heel gemakkelijk omkoopbaar.

Vroeg in de ochtend op weg naar de haven. Daar werd in alle vroegte en in het donker de vis uit de ruimten geladen. De haven was vroeger misschien wel groot genoeg, nu dus bij lange na niet meer. Bij het uitladen worden de kleinere vissen overal in manden uitgestald. De grotere vissen liggen gewoon op grond. Stel je dit dus voor dat de manden zo opgesteld staan dat je er net tussendoor kan lopen. Nu is er dus geen eenrichtingsverkeer. Vrouwen met manden op hun hoofd lopen al duwend en wachten nergens voor. Ze willen die vis en als ze die hebben dan als een speer richting uitgang waar de vrachtwagens staan te wachten. De vis in de wagen en dan met je lege mandje weer in een spurt richting je nieuw te kopen waar. Soms werd je gewoon vooruit geduwd dat je ingeklemd tussen de mensen staat. Dat je soms op een vis staat dat is dan pech. In het begin dachten we nog aan onze kleding. Maar wanneer er uit een lekkende mand het viswater op je hoofd drupt, went dat ook weer snel. De sardientjes in de manden hadden volgens mij nog meer ruimte dan dat wij hadden.

Kreeg er honger van. Helaas waren de vissen en de garnalen niet voor ons bestemd. Nadat Marylou richting uitgang voor de tweede keer werd getest of ze wel de vrouwelijke vormen bezat die ze hoorde te hebben, besloten we om maar af te taaien. Bij de uitgang zaten tientallen mensen de net binnengehaalde garnalen te pellen. Dat dat ook gewoon in de goot gebeurt, dat is alleen maar makkelijker voor de rommel. Super ervaring.

De drukte van Mumbai achter ons gelaten en met de trein richting een klein rustig plaatsje in de heuvels gegaan. Hoe dat is bevallen lees je de volgende keer.

Tot zover,

Voor liefhebbers van foto's:
http://picasaweb.google.com/freewillieafrika/Sardientjes#

Groetjes Free Willie