De klungel en de geit

Hallo allemaal,

Nu zit ik op de luchthaven van Mombai, net aangekomen, maar blijf de nacht hier want als het goed is komt Marylooo morgenvroeg vers uit Amsterdam aangevlogen.

Voor degene die liever de foto’s kijkt: http://picasaweb.google.com/freewillieafrika/KajakkenDeel2#

Hoop dat bij jullie oudejaarsavond gezellig en de kerstmaaltijd goed is gevallen, hier (inmiddels daar) is het heel anders gegaan dan ik thuis zou doen, maar bijzonder was het zeker.

Wij gingen dus nog een extra kajaktripje maken. De eerste was zo goed bevallen dat het nog naar meer smaakte. Met de twee uit Enschede en de Belg gingen we dus nog een weekje op pad. Dit keer de Kali Kandaki. Kali betekent zwart, maar vond het water eerder turkooise blauw. Onze gids was weer van de partij evenals de raft waar alles in werd vervoerd en natuurlijk, zeker niet onbelangrijk, de kok.

Het begon eigenlijk meteen al lekker. De plek waar wij onze spullen moesten prepareren werd ook gebruikt als crematieplek. Geen enkel probleem dat doe je lekker naast elkaar. De as van het vuurspektakel werd meegevoerd door de stroming en volgde ons nog de eerste uren. We zagen ook meteen al een paar joekels van gieren. Zonder te overdrijven, denk wel meer dan twee meter in spanwijdte. Waar gieren zijn, zijn dode dingen en inderdaad zagen we vlakbij een opgezwollen koe in het water drijven. Het is overigens maar de vraag of het altijd een dier is want als kinderen onder de vijftien komen te overlijden dan worden ze niet gecremeerd. Het gaat de rivier in en de visjes doen de rest. Trouwens, van datzelfde water drinken wij dus ook gewoon, ook al gooien we er nog wel een scheutje bleek bij voordat we het naar binnen gieten.

Deze rivier was qua temperatuur behoorlijk frisjes, wel hadden we het geluk dat het in de winter in deze valleien altijd wel lekker onbewolkt is, het zonnetje scheen dus ook al was het niet zo krachtig. Voor het gevoel waren we echt bezig met een kleine expeditie: maximaal gaan er maar vier tochten per jaar deze rivier op. Dat was ook wel te merken; elke keer dat we stopten, stroomden de mensen toe. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar binnen ‘no time’ staan ze voor je neus. Eerst behoorlijk afwachtend maar als ze de schaamte hebben overwonnen komen ze dichterbij en vooral de grote raft is een publiekstrekker.

De dagen vulden we met het oefenen van bepaalde handigheden. Helaas ben ik toch niet zo soepel in de heupjes want die Eskimo rol blijft toch wel erg lastig. Hij lukt nu wel. Maar als ik onderga in een snelle stroming dan lukt het niet echt (lees: niet). De Rapids waren allemaal wel te doen. De moeilijkheid was wederom die rare wervelingen die het water maakt na een stroomversnelling of bij ondiep water. Goed je heupen gebruiken is de truc.

We vonden tegen het einde van de middag een mooie plek om te overnachten. Meteen op zoek naar houtvuur, het vuur om thee te zetten en later het eten op te bereiden. Deze trip deden we alles op houtvuur. Daarna de zeiltjes ophangen voor overkapping voor de nacht. De gidsen hadden dan onderhand al een begin gemaakt met het bereiden van het eten. Ik vond behoorlijk veel hout van een oud kampvuur. Tenminste ik dacht dat het een kampvuur was, bleek dat het om een crematieplaats ging. Volgens de kok brengt dat hout ongeluk als je het weer gebruikt. Ongeluk of niet, het fikte prima, haha. De crematieplekken zijn vaak op plekken waar twee (of meer) rivieren samen komen. Dat zijn dus heilige plekken. Tijdens het hout sprokkelen stuitten we op een klein tempeltje. Een man met het uiterlijk van Catweasel bewoonde dit stulpje. Hij bleek een ‘Holyman’ (geen familie van Marylou) te zijn. Aardige kerel en hij legde een beetje uit wat het een beetje inhoudt om zo te leven. Komt er eigenlijk op neer dat je besluit om heilig te worden dat je dan uit huis gaat. Zoekt een plek op om te wonen en je doet afstand van je bezittingen en zegt vaarwel tegen je familie. Deze was dus nu al drie jaar bezig en ze komen rond van de aalmoezen die ze krijgen van anderen. Met een beetje tuin naast zijn tempel doet de rest. Er wordt niet meer gewerkt, dat is natuurlijk dan wel weer lekker. De dag vult hij een beetje met het lezen van de Bijbel. Toen wij hem vroegen of hij dan niet eenzaam was, was zijn antwoord; "de vogels zijn mijn vrienden" en of het zo moest zijn cirkelden er ineens een grote groep roofvogels boven onze hoofden.

Het was tijd om afscheid te nemen en weer in onze kajak te springen. Op de een of andere manier ben ik altijd de laatste.

Nog geen half uurtje verder varen of we kregen een volgende verrassing voor onze kiezen. Op een strandje dichtbij een dorpje was het een kleurrijke verzameling van mensen. Aangezien het volle maan was, werd er een speciale ceremonie gehouden. Met veel zang en een beetje dans was het een bonte stoet. Vele blaadjes en bloemen werden met een speciaal ritueel klaargemaakt om uit te strooien over de rivier. Dat wij dan gewoon aan komen waaien dat vinden ze fantastisch. We werden dan ook al snel uitgenodigd om mee te doen en in ieder geval te blijven voor het eten. Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. Is echt een buitenkans om zo iets van dichtbij te mogen meemaken. Voor die dag wordt er een ‘Chief’ aangesteld en die leidt de dienst met de priester. Na afloop geeft hij iedereen wat geld. Ook wij kregen wat. Zijn portemonnee stond bol van de briefjes. Er werd ook geld en bloemen aan een koperen draad geregen. Deze wordt dan over de rivier gespannen. Kwam dat even mooi uit dat wij er waren. Met de raft konden we ze mooi naar de overkant varen. Normaal gesproken moeten ze zwemmen. Niet alleen het touw werd naar de overkant getrokken, de mensen wilden allemaal een stukje meevaren. Ik kreeg trouwens ook nog een huwelijksaanzoek, maar zestien is toch wel een beetje jong om te trouwen. Ook kregen we allen een tika (stip op de kop). Dat schepte ook wel een band.

De wetsuit maar verruilt voor ons normale kloffie en naar boven gelopen naar het dorp. Bleek dat het nog wel 45 minuten verder weg was. Iedereen blij dat wij er waren. Met een oude versterker en met een microfoon die op een mobieltje wordt gedrukt, schalde de muziek schel door de luidsprekers. Ze vinden niets leuker dan dat je danst. Terwijl wij graag de ceremonie willen zien, ontkomen we er dus niet aan en voor je gevoel sta je voor lul, maar de mensen smullen ervan. Ik overdrijf niet dat als ik zeg dat er wel honderd man naar mijn bewegingen hebben gekeken. Daarna was het tijd voor de maaltijd. Vrijwilligers roerden in enorme potten boven een groot vuur. Mensen zitten overal en krijgen vanzelf een bordje voorgeschoteld. Vooral de rijstepap vond ik verrukkelijk.

Natuurlijk werd er weer teveel ‘local tea’ gedronken zodat onze gids de weg maar moeilijk terug kon vinden. Bij terugkomst hielpen de mensen met het kamp maken en zochten zij in het donker ons hout voor het vuur. Kan eigenlijk niet goed omschrijven hoe mooi die dag was. Bijna geen meter gekajakt, maar de ervaring was super.

Eén dag ging het totaal niet, die dag donderde ik er wel zes keer uit. Voelde me echt op dat moment een klungel. Soms kon ik er niets aan doen, maar toch baal je dan enorm.

Tijdens kerst zaten we dus ook op het water. Om het toch nog een beetje vieren, tuigden we een boompje op. De lokalen kennen kerst wel, maar vieren doen ze het natuurlijk niet. Met wc-papier werden de slingers gemaakt. Cadeaus onder de boom en natuurlijk ontbraken de kaarsjes niet. Kerst zonder lekker eten is natuurlijk geen kerst en daarom besloten we om een geit te slachten. Met de gids en de Belg gingen we op zoek naar een geit in het dorpje vlakbij. Beetje zoeken, toen vonden we er eentje. Beetje onderhandelen over de prijs en we mochten het geitje meenemen. Al mekkerend liep het geitje gezellig en onwetend met ons mee. We moesten ook nog de rivier over dus het geitje heeft zelfs als afscheid een boottripje mogen meemaken. Met mijn gekochte sikkel wilden we hem dus een kopje kleiner maken. Maar mijn sikkel was niet erg scherp meer. Dus op zoek naar een ander mes. Al zoekend staat het geitje rustig te mekkeren en heeft geen flauw benul wat hem zeer snel te wachten staat. Besloten werd om de sikkel toch maar iets scherper te maken. Poten vasthouden, kop naar achter trekken en een teiltje onder zijn kop om het bloed op te vangen. Eigenlijk wel een beetje zielig maar het is gelukkig ook wel heel snel gebeurd.

Dan merk je toch wel dat zij iets anders zijn opgegroeid. Ik weet echt niet hoe je zo’n geit dan verder moet slachten. Zij wel, als een volleerd slager gaan ze te werk. Eerst worden de poten er afgesneden en dan wordt de romp (kop is er dus ook al af) boven het vuur gehouden. De haren worden er dus zo afgebrand. Dan wordt de huid er afgesneden en dat wordt ook in het vuur gegooid. Na een tijdje haal je de geroosterde huid uit het vuur en klop je de houtskool eraf en eten maar. De poten waren na zo’n drie kwartier klaar voor consumptie, had er weinig van verwacht, maar lekker dat het was! De gidsen gingen voor het andere werk: alleen de blaas en de galblaas werd weggegooid, de rest werd allemaal gebruikt. Ze maakten er één grote curry van. Alles werd in stukken gesneden en werd in één grote pot gedaan. De darmen werden natuurlijk eerst even leeg geknepen zodat de poepjes niet in de pot zouden komen. Ook de curry was super!! De avond werd afgesloten met marshmallows boven de gloeiende kooltjes. Vond het een mooie kerst.

De volgende dag was de geit nog niet op. De kop werd in stukken gesneden en echt alles ging in een soep; gebitje, wangetjes, hersenen en natuurlijk het tongetje. Helaas iets teveel zout, maar het smaakte echt lekker. Een deel van de tong had ik trouwens al gebruikt om mee te vissen. Helaas kon ik het gerecht niet aanvullen met een lekker visje.

Eén dag werd het echt menens met de rapids. Knalde één keer in zo’n groot gat dat het echt onmogelijk voor mij was om er in te blijven zitten, het water knalde over mij heen en ik vond het fantastisch. Een paar rapids later kwam het echte werk weer aanzetten. In het begin kon ik nog wel blijven zitten, maar halverwege werd ik alsnog in een gat gezogen. De rest van de stroomversnelling moest ik zwemmend doorbrengen, maar dat is ook lachen man. Voelde me tijdens de laatste dagen en vooral tijdens deze rapids totaal geen klungel meer.

De nachten waren bijzonder: tegen middernacht wordt het zo vochtig dat het lijkt dat je in één grote wolk slaapt. Het matje is zo hard, maar zelfs dat went, zodat je na een nacht of vier het gevoel hebt dat je in een lekker bedje ligt.

De laatste dag kwamen we langs een grote crematieplaats. Drie rondjes met de dode om de stapel hout en aansteken maar. Bij eentje stopten we nog even en de mensen vinden het mooi dat je even stopt om een praatje te maken. De man die we spraken was net kaalgeschoren (tijdens de fik), want dat is de traditie wanneer een naaste overlijdt. Maar van groot verdriet was geen sprake. Hij vertelde dat zijn broer uit het niets de dag ervoor was overleden. Hij was niet verdrietig, dat hoort bij het leven. Hij was meer geïnteresseerd waar wij vandaan kwamen en of Nepal ons goed beviel. Toch wel bizar om het zo luchtig te zien. Zij maakten een beetje foto’s van ons en wij van hun. Was een mooi laatste moment om onze trip na zeven dagen en na 140 kilometer te hebben geroeid te beëindigen.

We eindigden dichtbij Chitwan nationaal park. Dat is een park waar van alles leeft, maar om het te zien daar moet je geluk mee hebben. Wij gingen voor een tweedaagse wandeling door het park. Het eerste stuk in een uitgeholde boomstam, bij ons ook wel kano genoemd. Vele vogels zagen we weg fladderen. Ook hadden we het geluk om de zeldzame Gharial krokodil te zien, deze krokodil kenmerkend met zijn lange snuit eet alleen maar vis. Deze ziet er ook veel vriendelijker uit dan die andere die ik er altijd zo gemeen uit vind zien. Tijdens de wandeling kwamen we oog in oog met een neushoorn, nou ja, oog in oog, de neushoorn ziet eigenlijk heel slecht. We stonden er erg dichtbij en hij werd schijnbaar gealarmeerd door het geluid dat wij maakten, want ineens stoof hij onze richting op.

Vooraf hadden we instructies gekregen om te rennen voor je leven of de boom in te klimmen. Eentje van ons koos voor dat laatste. Helaas voor hem brak de tak. Dat bleke gezicht dat hij toen trok zal ik niet snel vergeten. Denk dat de neushoorn ondanks zijn slechte zicht het ook in de gaten kreeg en maar afdroop. Van een afstandje hadden wij genoeg pret. Zag die dag ook nog een paar verschillende soorten elegante antilopen. Die vind ik eigenlijk het mooiste om te zien. Soms stap je over grote poephopen; wederom de neushoorn legt zijn enorme drollen op dezelfde plek om zijn weg te kunnen vinden.

Na twee dagen wandelen sliepen we in het park in een wachttoren. Klinkt mooier dan het is, hoor. Om ons heen, zij het in de verte liepen antilopen en zwijnen ons voorbij. Wij wilden toch nog voor de tijger gaan en om beurten hielden we ’s nachts de wacht, hopend om iets ritselend, sluipend of zelfs een brul te horen. Helaas werd het een zeer stille nacht en ook nog eens verdomde koud.

Oud en nieuw wilde ik ook in Chitwan vieren. Overdag lekker in de hangmat. ’s Avonds waren er eigenlijk haast geen toeristen meer. De meesten waren vertrokken naar de stad. Hebben we maar besloten om in plaats van een kroegentocht een restauranttocht van te maken. Vol werd ik er wel van. Hoe meer ik mijn buik vulde hoe meer dronken de lokalen werden. Ze wensen je al de gehele dag gelukkig nieuwjaar. Dat ze eigenlijk moeten wachten totdat het twaalf uur is hebben ze nog niet helemaal door. Ook wel een beetje begrijpelijk, want ze hebben hier een totaal ander kalenderjaar. Vlak voor twaalf besloten om met een paar colaatjes richting hotel te gaan en met het licht van één kaarsje (want er was weer een gebruikelijke stroomonderbreking) het nieuwe jaar ingeluid. Was misschien niet zo spectaculair maar wel weer eens wat anders.

Sorry voor het weer te lange verhaal :)

Andere keer weer meer.

Geniet van dit jaar!!!

Tot zover,

Voor de foto’s http://picasaweb.google.com/freewillieafrika/KajakkenDeel2#

Free Willie