Zand, zand en nog eens zand!!

Hallo allemaal,

nu zitten we in Hervey Bay en zijn net terug gekomen van Fraser Island.

Daarvoor zaten we nog behoorlijk ver naar het noorden. Vanaf Mission Beach gingen we een klein beetje de binnenlanden in om verschillende watervallen te bekijken. De ´march flies´ waren nog steeds aanwezig, gelukkig niet meer in zulke mate dat het plezier werd ontnomen. Bij een paar watervallen en kreken gezwommen. Heerlijk verfrissend tijdens de warme uurtjes. Altijd mooi om te zien hoe helder het water is en je kunt de vissen zo naast je zien zwemmen. We hadden een mooie plek uitgezocht om ons bivak op te slaan, ware het niet dat de rangers grote gedeelten van het bos aan het afbranden waren om grote branden te voorkomen. Daar slapen ging dus eventjes niet door.

We kwamen langs Tully een plaatsje groot door haar rietsuiker en bananen, John en ik hebben daar ooit nog eens onze handjes laten wapperen en hebben daar bananen geplukt. Destijds sliepen we bij een ver familielid van hem. Voor de Holtenaren onder u zullen het wel weten. Riek waar we bij sliepen is de zus van de moeder van o.a. Toontje en Huub Brands. John zijn moeder hoort ook in dat rijtje dus de band is verklaard. Ik wilde haar graag nog eens opzoeken, had geen flauw idee of ze nog leefde, maar net zoals in het programma Spoorloos op pad gegaan met een adres op zak. Bij het huis aangekomen wat echt nog in de exacte zelfde staat verkeerde toen wij er dertien jaar geleden logeerden belde ik aan. ´Who´s there?’ hoorde ik vanachter de deur. Onmiskenbaar de stem van Riek, ze was er dus nog steeds. Na even uitgelegd te hebben wie ik ook alweer was, werden we hartelijk ontvangen. Riek met een mengelmoesje van Limburgs en Engels begon te praten. Beetje Parkinson en suiker maar voor de rest nog kwiek. Haar beide echtgenoten en één zoon zijn er helaas niet meer. Maar voor de rest was echt alles in het huis nog hetzelfde, de plek waar wij toen der tijd op grond lagen, leek bijna onaangetast. Wat schetste mijn verbazing? Hangt er een grote foto van John en Jonnie aan de muur. Voordat we afscheid namen moesten we natuurlijk nog even op de foto en John en Jonnie staan er ook bij op. Wij moesten weer verder naar het zuiden en Riek moest naar het ziekenhuis voor een operatie. Het was een leuk weerzien.

In Airlie Beach maakten we een zeil/snorkeltrip. Het plaatsje was ooit klein, maar omdat ze vlak naast de populaire White Sundays (74 eilanden omgeven door blauw water) liggen, is deze plaatst een groot toeristische trekpleister geworden.

Toen wij nog backpacker waren, was het één kleine straat, nu is het één en al hotel omgeven door grote jachten. Daar een wandeling gemaakt over de promenades en parken. Dat moet je de Australiërs nageven; ze weten hoe ze dat moeten doen. Tijdens de wandeling kom je bbq/picknick plekken, mooie toilet gebouwen, drinkfonteintjes tegen en het mooiste kwam aan het eind; een groot openbaar zwembad compleet met alles erop en er aan.

Het zeilen was leuk, er kwam die dag nog wel aardig wat regen naar beneden. Eerst vonden we dat pech hadden (had twee maanden niet meer geregend), maar toen later de zon er door kwam, realiseerden we wel dat we geluk hadden anders werden we als een kreeft gaar gebakken op het dek. De zeilboot bracht ons naar een baai waar we konden snorkelen. Pakkie aan en onder water. We kregen ook wat voer mee. Ben ik niet zo voor, maar het is wel een hele mooie gelegenheid om de vissen echt van dichtbij te zien. Als je voer bij hebt wordt je omgeven door honderden vissen die van gekheid niet weten hoe dichtbij ze moeten komen. Fennie werd nog door een al te hongerige vis in haar lip gebeten. Er zwom ook een grote vis in die school van meer dan een meter. Als je die voert dan kun je die gewoon aaien. Schitterend gevoel. Ik keek even de andere kant op en die vette vis rook dat ik nog visvoer in mijn hand had. Voordat ik het wist had hij mijn hele hand in zijn bek. Wel even schrikken. Hij een handjevol voer, ik een onvergetelijke ervaring.

Na de lunch was het weer tijd om de zeilen te hijsen, wel een heel karwei om dat snel te doen (of zou het komen omdat ik niet meer weet wat arbeid is). Er was de terugweg weinig wind. Toch kwam er een klein briesje opzetten. Hoe snel hij dan kan gaan en hoe schuin zo’n boot kan. Blijft toch apart.

Jaja weer een dagje ouder samen met Fennie. Dat we samen onze verjaardag zouden vieren in Australië hadden we natuurlijk niet zo snel verwacht. We sliepen die nacht in het regenwoud bij een soort ‘Catwezel’ persoon. De entourage was schitterend; een boskeuken en eetruimte middenin het bos. Ontelbaar, zoveel vogels om je heen. Een kreek om in te zwemmen. ’s Avonds komt het vogelbekdier een kijkje nemen. Helaas was het net te donker om dat schitterende beest goed te kunnen zien. Onze boomhut een beetje versiert en een flesje pagne maakte het dat we ons wel een beetje jarig voelden.

Eten mocht je niet bewaren in de hut, dat ging allemaal in een grote trommel. Vlak na het eten, kwam er nog een python de keuken in, mooi reptiel, heb het maar niet tegen Henk en Fennie gezegd. Nog even een ‘bush shower’ en met de geluiden uit het woud en de klaterende kreek op de achtergrond moe in slaap gevallen.

In Hervey Bay aangekomen huurden we een four-wheel-drive om de boot te nemen naar het grootste zandeiland ter wereld, Fraser Island.

Nadat we van de boot afkwamen kregen we meteen een vuurdoop. Steil omhoog en de weg vol met gaten en bobbels. Je moet er eerst toch nog even aan wennen om daar mee te rijden. De Aboriginals noemen dit eiland anders, vrij vertaald betekent het zoiets als; ‘’into paradise’’. Dat klopt ook wel want het is schitterend mooi. Verschillende soorten bos worden afgewisseld met verschillende soorten meren. Het eerste meer wat we zagen was ‘lake McKenzie’. Dit meer is bekend om het witte zand en het blauwe water. Zeer populair dus. Daarna reden we het strand op. We wilden kamperen verderop het eiland. Moesten we nog even vijftig kilometer over het strand afleggen. De maximale snelheid die je op het strand mag hebben is 80 km/h. Dat kan natuurlijk alleen bij laag water en zelfs dan is dat nog niet echt verstandig want het strand zit nog vol met geulen van het terugstromende water uit kreken. Die geulen zijn zeer verraderlijk want als die vol met water zitten dan werkt het als een spiegel. Wat dan als een onschuldig ogend plasje lijkt kan een diepe geul zijn. Uitkijken dus. Tussendoor nog een wandeling gemaakt over en door het mulle zand.

De volgende ochtend vroeg op want het water zou om tien uur weer opkomen en dan kan je niet meer rijden op het strand. Met krieken van de dag de tent opgebroken en eerst nog verder naar het noorden gereden. We stopten totdat we niet meer verder konden rijden en het laatste stukje deden we te voet. Eerst gingen we naar een kaap waar je een goed uitzicht had over het eiland. We zagen nog een glimp van een walvis. Daarna liepen we verder naar de ‘Champagne pools’ dat is het enige plekje waar je veilig kunt zwemmen zonder dat haaien je kunnen opeten. Dit plekje is omgeven door laag koraalrots zodat het water bij vloed erover heen kan stromen en bij laag water blijft staan. Hij dankt de naam aan het feit dat als het water over de rotsen stroomt het net zo bubbelt als dat je een champagnefles ontkurkt. De Aboriginals gebruikten deze plek altijd om te vissen. Met het water blijven ook genoeg vissen achter. Schepnetje en je hebt ze zo. Mooie gekleurde vissen zaten er trouwens bij.

Snel terug gelopen naar de jeep om verder te rijden naar het zuiden. We wilden de vloed afwachten bij een meer. Gedurende zes uur mocht je op het strand niet rijden en dan wil je natuurlijk niet ergens vast komen te zitten waar niets te doen is.

Tijdens het hoge water maakten we een wandeling naar ‘lake Wabby’, dit is een meer dat voor driekwart is omgeven door bos en het andere kwart is een grote zandduin. Elk jaar valt er voor tonnen aan zand in dit water. Dit was een behoorlijke wandeling, we hadden het geluk dat er behoorlijk veel regen was gevallen zodat het lopen iets makkelijke was in het rulle zand.

Die nacht sliepen we in een schitterend bos. Omgeven door bomen van wel bijna drie meter in diameter en wel veertig meter hoog kookten we ons potje. We hoefden in de avond niet bang te zijn voor kwaadwillende dingoes (soort wilde hond) want het kamp was afgeschermd. In de ochtend maakten we een wandeling door een stukje regenwoud. Dat is daar wel zo raar. Op een klein stukje van het eiland is er een microklimaat ontstaan perfect geschikt voor regenwoud. Misschien maar honderd meter breed en een paar kilometer lang, daarom misschien wel zo bijzonder.

Al hobbelend en stotend deden we nog één paradijselijk meer aan waar het zand zo wit was en de zon daardoor zo verblindend dat het niet verstandig was om in de zon te gaan liggen. Het werd weer tijd om naar de boot te rijden. Zonder al te grote krasjes de jeep weer terug gebracht, gelukkig dus geen grote brokken gemaakt. Dat kan daar gemakkelijk want er scheuren genoeg rare snuiters rond en de bomen staan vaak net langs het pad. Je kunt tegen een boom opknallen maar tegen een rots dat kan niet want er is op het hele eiland geen steentje te vinden. Er is een mythe over het eiland dat al het zand dat op Australië te vinden is uiteindelijk eindigt op Fraser. Dat duurt dan nog wel even.

Morgen rijden we weer verder, we zullen zien wat er dan weer te zien is.

Groeten van de Pluijmpjes