Goed toeven

Hallo allemaal,

nu weer in Sydney, de plaats waar het zo’n vier maanden geleden begon, ‘’de cirkel is rond’’, zoals Harrie altijd zo mooi kon zeggen.

Nu ik dit aan het tikken ben, zitten mijn ouders op meer dan tien kilometer hoogte in het vliegtuig op weg naar huis.

Het weer is nu eventjes niet zo zonnig als gehoopt, gelukkig nog wel lekker genoeg om genoeg te doen.
Natuurlijk is een rondreis langs de oostkust niet compleet zonder een bezoekje gebracht te hebben naar Australian zoo. Deze dierentuin van Steve Irwin (je weet wel van; de crocodile hunter) is super opgezet.

Ik, totaal geen voorstander van dierentuinen moet eerlijk zeggen onder de indruk te zijn hoe ze alles hebben opgezet en was eigenlijk nog meer onder de indruk hoe de oppassers omgingen met de dieren. Er was veel interactie, zo kon je onder andere olifanten en kangoeroes voeren en kon je koala’s aaien. De nagedachtenis van Steve was zeer nadrukkelijk aanwezig. Overal zag je afbeeldingen van hem of waren uitdrukkingen van hem te lezen. We namen ook een kijkje bij een paar shows; zo gingen we naar een roofvogelshow en in een klein stadion lieten ze zien hoe sterk en snel een krokodil kan zijn. Boven onze hoofden scheerden verschillende vogels die voordat ze een hapje te eten kregen een paar rondjes door het stadion vlogen. Één van de mooiste dingen vond ik het uitleg verhaal van de koala’s, zeer informatief. Vond ik ze altijd al bijzonder, dat is nu alleen nog maar meer geworden. Als laatste nog even naar de tijgers. Deze zagen er zeer gezond uit en een oppasser was in het water met hun aan het spelen. Super dagje.

In Tin Can Bay, komen in de ochtend een paar dolfijnen de baai in voor een gratis maaltje vis. Indo-Pacific Humpback dolfijnen zwemmen hier. Voor de kenners onder u zullen weten dat deze een lange snuit hebben. De bekende flipper is een bottle-noosed dolfijn, die ziet er dus iets anders uit. Leuk om ze van dichtbij te zien. Toen de emmertjes met vis kwamen was ik meer geïnteresseerd in de pelikanen die ook op zoek waren naar een maaltje.

Een tijdje geleden waren we nog een stukje verder naar het noorden. In Hervey Bay misten we helaas de walvissen, want zij waren alweer verder naar het zuiden getrokken. Natuurlijk moesten we langs Byron Bay, was dit eerst nog één groot hippie paradijs, nu zijn de straten grotendeels gevuld met wannabees en menig toerist. Één ding dat niet veranderd is zijn de alle surfers die in het water wachten op die ene grote.

Ik had nog een parachutesprong geboekt, helaas waren de weergoden niet met mij. Ondanks de wind konden we nog wel het water op voor een snorkeltocht. Met een speedboot gingen we door de branding. Je handen goed omklemd om de touwen om niet overboord te donderen. Zulke golven hadden ze niet voorspeld…. Het was maar vijf minuten varen naar een eiland waar we schildpadden konden zien. Snorkeltje op en een wetsuit aan om ons te beschermen tegen het koude water werden we overboord gegooid. De golven kregen meteen al vat op ons en in het begin was het wel eventjes wennen. Henk zijn gezicht sprak boekdelen.

Gelukkig na een paar minuten kreeg het uitzicht onder water vat op ons en we vergaten al snel de ruwe zee en genoten van wat we onder ons zagen. Gelukkig kregen we één van de schildpadden te zien. Hij zat rustig op de bodem te eten van zijn dagelijkse portie zeewier. De speetboot kwam naast ons varen en de schipper vroeg of wij ook nog walvissen wilden zien. Tijdens het schildpaddenspel waren op nog geen dertig meter twee walvissen bezig met hun wildwater show. Die vraag hoefde hij natuurlijk niet te herhalen. Snel de boot in en hoopvol keken we alle kanten op, Maar geen walvis te zien. Maar ineens waren ze daar, geen sprongen uit het water. Ietsjes verder dan gehoopt kwamen ze zo nu en dan boven water. Ook kwamen er nog dolfijnen langszij maar daar hadden we even geen oog voor. Was top om ze toch nog even te zien. Moe gestreden van de ruwe zee lieten we ons al dumpend op de golven terug brengen naar de kust. We hadden nog mooi een paar uur de tijd om een wandeling te maken over de kliffen en stranden. De tocht bracht ons naar het meest oostelijke puntje van Australië en naar de daar geplaatste vuurtoren.

In de ochtend nog even een verfrissende duik in de zee en de auto maar weer in, twee dagen achtereen rijden om de nodige kilometers te overbruggen. In South West Rock sliepen we op een camping dichtbij zee. Aangekomen huppelden de kangoeroes vrolijk in het rond. Na het eten kregen we bezoek van twee possums die op zoek waren naar etensresten. Schitterende dieren met mooie zachte lange staart. Fennie en Henk, wijs als ze waren besloten al het eten tot aan tandpasta toe maar uit de tent te halen zodat ze de nacht rustig konden doorbrengen.
De binnenlanden ingetrokken om uit te komen in ‘Hunter valley’, de vallei staat bekend om haar wijnen. Natuurlijk bij verschillende wijnboeren de wijn naar binnen gegoten en bij eentje een kijkje in de keuken genomen. Leuk en informatief. Wel een hoop werk voordat het vocht uiteindelijk in de fles zit.

Onderweg zagen we in het sportgekke Oz genoeg nationale sporten. Zo waren ze bezig met een potje cricket, speelden de oudjes croquet (met een hamer ram je een paar ballen door een poortje) en speelden de pensioengerechtigde een potje long Bowling (in Holten bekend als Ben IJspeerd koersbal). Van dat laatste spelletje gooien we zelf ook nog een paar ballen. Wel een leuk spelletje trouwens.

Als laatste voordat we in Sydney zouden aankomen, gingen we naar de Blue Mountains, tijdens de mistige dagen vormt de olieachtige nevel wat uit het sap van de eucalyptusbomen komt voor een blauwe nevel. Daar kwam Natalie ook met de trein om ons
weer eventjes te vergezellen.

Begonnen met een picknick met teveel eten en wijn, daarna daalden we in de vallei om de ‘Three Sisters’ te bekijken, deze zusters zijn ooit betoverd maar helaas zijn ze nooit meer levend terug gekomen op aarde, nu staan ze als drie massieve rotsen te wachten totdat dat ooit nog gebeurd. Volgens mij kunnen ze nog lang wachten. Het pad naar beneden was zeer steil, gelukkig hoefden we niet zelf naar boven te klimmen. De steilste trein ter wereld (52°) bracht ons super snel weer naar boven.

In Sydney was het zonnetje nog steeds niet te zien, maar eigenlijk ideaal om de stad te zien. Zo zagen we natuurlijk de Harbour bridge, het Opera house, gingen met de lift naar boven in het hoogste gebouw van de stad het Centre tower. Liepen we over verschillende markten en propten onze buik vol in China Town. De avonden brachten we door al buiten zittend met de ouders en broer van Natalie. Natuurlijk werd de bbq aangestoken en we aten vorstelijk. De tweede dag kwamen er nog wat vrienden over en ook kwam Annet nog langs. Dat was ook leuk.
Nu nog een paar daagjes en dan is het voor mij ook alweer tijd om naar huis te gaan. Ben benieuwd wat er allemaal veranderd is in Holten en omstreken. Nu gaan we de campervan die ons uitstekend heel Australië heeft rondgereden weer een beetje opkalefateren en dan gaat hij helaas weer naar een andere eigenaar om waarschijnlijk menig rondje te maken.

Iedereen bedankt voor het lezen van mijn verhaaltjes en ik vond het ook zeer leuk om via mijn site of soms persoonlijk iets van jullie te horen.

O ja, zaterdag voor iedereen die zin heeft kom langs voor een pils en chips. Vanaf een uurtje of acht. Heeft hij dan alweer een nieuw huis? Nee, we doen dat nog lekker even op het Buerenpad. Tot dan of anders later!!.

Groetjes Free Willie

Nu nog even de zee in om te surfen. Ha, ha