Kopje onder in de tempel

Hallo allemaal,

nu in Mission Beach, een plaatsje zo’n honderd kilometer onder Cairns (bovenaan de oostkust).
Net terug van een dagje raften en de spieren zijn goed gebruikt en vanavond kunnen we denk ik wel goed liggen.

Een kleine week geleden kwamen Henk en Fennie aan op het vliegveld van Cairns, het duurde nog wel even voordat ze naar buiten kwamen. Wij zagen al genoeg andere passagiers naar buiten stappen, maar mijn ouders waren nog spoorloos. Sprak een vrouw van de douane mij aan en zei dat als ik op mijn ouders zat te wachten ik nog even geduld moest hebben want ze werden ge’searched’, oftewel alle bagage van hun werd binnenstebuiten gekeerd. Wat bleek het geval? Zij hadden ingevuld dat ze niets aan te geven hadden. Was hun even ontgaan dat je ook het voedsel dat je meeneemt aan moest geven. Tja, dan vergeet je natuurlijk al snel dat je o.a. pepernoten en chocoladeletters in je tas hebt zitten. Laat er nu uitgerekend die snuffelhond naast de tassen gaan zitten. Zij dreigden eerst nog met een vette boete, maar gelukkig later mochten ze zonder geldstraf het land binnen. Na vierentwintig uur in het vliegtuig zit je daar natuurlijk niet op te wachten, welkom in Australië, ha, ha.

Meteen naar het noorden gereden om uit te komen in Cape Tribulation. Dit natuurpark staat bekend om het regenwoud dat strekt tot aan de zee. We bleven drie nachten op een zeer mooie camping; palmbomen en uitgestrekte velden waar je je tentje op kon zetten. Het mooiste was dat er geen kip was dus ruimte genoeg. Fennie moest nog even wennen aan de joekels van padden (formaat konijn) en reuze spinnen die hier rond kruipen, maar na de gewenning was alles oké. ’s Nachts kregen we nog visite van een paar dingo’s en ook kwam er nog een muis onze campervan binnen, maar die vond het daar niet pluis en ging gelukkig maar weer.

De eerste dag in het park gingen we naar een centrum waar je een ‘canopy walk’ kon maken, deze bracht je hoog langs de toppen van de bomen van het regenwoud. Je kreeg een walkman mee (H & F in het Duits) waar er bij heel veel punten iets verteld werd. Echt super informatief en ik vond dat een top plek waar ik veel nieuwe dingen kreeg te horen en te zien. Lunchen op onze Australische manier oftewel veel! Om niet te zwaar te worden gingen we maar snel een wandeling maken door het regenwoud.

Alles is hier altijd prima voor elkaar, als het nu gaat om een picknick plaats of om een wandeling, alles is tiptop in orde. Zo ook deze wandeling; al wandelend over vlonders bracht het ons door zoveel verschillende kleuren groen. De kennis net op gedaan in het centrum kwam goed van pas.

In de avond moesten we natuurlijk de traditionele manier van eten proberen. De bbq werd van stal gehaald en met een kangoeroe biefstuk tussen de kiezen konden we genieten van de sterren en de jungle geluiden om ons heen.

In het park kon je ook een boottochtje maken om proberen de krokodillen te spotten. De ‘Salties’ kunnen wel zeven meter lang worden, nog groter dan de boot waar wij inzaten, gelukkig was die grote daar niet op die plek. Wij zagen er drie waarvan de grootste er eentje was van zo’n kleine vier meter. Toch nog groot genoeg om maar niet te gaan pootje baden.

Om een beetje een indruk te krijgen wat er allemaal rondkruipt en rondvliegt, zijn we naar een museum voor insecten gegaan. Eerst kregen we een kleine rondleiding om de levende insecten te zien. Sommige hebben een dergelijke schutkleur dat je ze haast zonder aanwijzing niet kan zien. Zo kan de wandelende tak zomaar een wijfie pakken zonder dat wij het in de gaten hebben. De opgezette vlinders, kevers waren ontelbaar en behoorlijk indrukwekkend. De verzamelaar had zijn hele museum zelf gebouwd en dat was misschien nog wel imposanter.

Het was tijd om naar huis te gaan, was het niet dat we halverwege werden aangehouden door een ietwat oudere man in een afgetrapte bus. Hij hield ons aan en wilde ons iets bijzonders laten zien. Hij deed dit omdat hij vond dat wij er uitzagen als hippies (weet nog steeds niet of dat komt doordat Henk en Fennie op de achterbank zaten of wij voorin?). Die plaats die hij liet zien stond bekend als de tempel en werd vaak bezocht door de hippies. H & F vonden het maar iets om hem maar zo te volgen diep het bos in. Auto geparkeerd en een korte wandeling naar de plek (des onheil?). De sceptische personen hadden ongelijk want waar we uitkwamen was werkelijk waar een tempel middenin het paradijs. Kristalhelder azuurblauw water omgeven door zoveel verschillende bomen met ook zoveel verschillende kleuren groen. Fennie ging niet als Jane maar als een echte tarzan een reuze zwaai maken om met een grote plons in het koude water terecht te komen.

Helaas was het tijd om het park te verlaten en we lieten ons iets naar het zuiden afzakken. Geen nood want de volgende dag stond een snorkeldag op het programma naar de buitenste gedeelte van de ‘Great Barrier reef’. H & F hadden de dag ervoor zich al bekwaamd in het snorkelen op zee, dus zij konden volledig ervaren de tocht aanvaren.

Zo’n honderd kilometer uit de kust bracht de catamaran ons en met een pak ter voorkoming van kwallenbeten waren we er klaar voor.
Onderwater zagen we veel verschillende koraalsoorten en we honderden verschillende vissen. Sommige zwemmen alleen rond, anderen in tweetallen en sommige die zwemmen met honderden tegelijkertijd door het heldere blauwe water. Nemo zagen we niet, maar wel zagen we zijn neefje, die er op lijkt maar dan de kleuren ietsjes anders heeft. De vorige keer dat ik ging waren de golven meters hoog, nu hadden we een bijna vlakke zee, kon niet beter dus. In totaal naar drie verschillende plekken gegaan om een duik te nemen. In totaal zo’n vier uur in het water. Al met al zeer vermoeiend, vooral nadat we één keer buiten het rif kwamen en de stroming vol grip op ons hard, wat je ook deed, je kwam geen meter verder. Gelukkig geldt het spreekwoord; ‘’de aanhouder wint’’ hier ‘Down Under’ gelukkig ook. De terugvaart was voor mij meer slapen en heb dan ook niets meer gezien. Haaien zagen we die dag niet, wel zagen we een drietal vissen formaat badkuip met een lelijke kop en gevaarlijk uitziende tanden. Gelukkig deden ook deze ons niets.

Die avond meteen doorgereden naar een ander natuurpark in het donker aangekomen en snel bivak gemaakt. Honger genoeg van al dat zwemmen om een goede maaltijd te verorberen. Door de lekkere geur kregen we ook bezoek van een soort kleine kangoeroe. Fennie vond deze meer op een grote rat lijken en at die avond met de voetjes van de vloer (moet eerlijk zeggen dat hij ook wel een beetje op een knoert van een rat leek).

In de ochtend opbreken en inbreken om daarna naar een kreek te gaan. Inpakken ging wel goed alleen wilde de auto ineens niet meer starten. Accu zo leeg als een whisky glas van een dorstige Wampie. De campervan naar een heuvel gedrukt en hem daar vanaf laten rollen. Dit lukte niet, wanhoop nabij? Nog één keertje proberen dan? En trucker Henk (Wijngaard) kreeg hem aan de praat. Gelukkig maar. Van al dat geduw maar snel een verkoelende duik in de nabijgelegen kreek genomen.

Op weg naar Mission Beach zagen we kilometers van bananenplantages en zover de horizon reikte was de grond beplant met suikerriet. Kleine plaatsjes, rijk geworden door zoveel vruchtbare grond om hun heen laten de schoorsteen letterlijk branden; al het suiker wordt uit het riet gekookt en stoomwolken gaan onafgebroken de pijp uit. Hier hebben ze twee seizoenen; het winterseizoen en het regenseizoen. Het winterseizoen daar zitten we nu aan het einde ervan, oftewel super lekker weer. Het regenseizoen dan moet je hier niet zijn. In Nederland praten we over mm regenval hier praten ze over meters. Ik heb me laten vertellen dat in regenachtig Londen zo’n 1,8 meter regen per jaar valt. Hier komt minimaal vijf meter regen elk jaar naar beneden met uitschieters naar de acht meter!!! Daar is geen paraplu tegen bestand.

Deze weersomstandigheden zijn ideaal om te gaan raften. Daar nu net van terug. Henk en Fennie waren veruit de oudste, dit weerhield ze er niet van om alles te doen. Zesenveertig rapids variërend van grade twee tot en met grade vier werden bedwongen over een afstand van dertien kilometer.

Zo sprongen van rotsen van vijf meter hoog, zwommen we door stroomversnellingen, dreven we rustig onder een waterval door waar het water met een geweld op ons neerkwam. Klapper van die dag was een soort natuurlijke glijbaan waar je vanaf kon glijden, dit ging zo heftig dat je gedurende acht seconden onder water werd gezogen. Je kwam vanzelf wel weer boven maar omdat het water je zo diep onder water trok moest je je oren onderweg nog wel even klaren. Vertellen ze er niet bij dat je ook nog wel een paar salto’s onder water kon maken. Ikzelf maakte denk ik twee backflips zonder dat ik er ook maar enige controle over had. Tussen de rapids door hadden we genoeg tijd om te genieten van het omliggende regenwoud. De lunch bestond natuurlijk uit een Ozzie hamburger.

Morgen nog één dagje aan het strand relaxen en dan gaan we weer op pad, nu zonder Natalie want die is voor een cursus naar Melbourne gevlogen. Aan het eind komen we haar weer tegen.

Wordt vervolgd.

Groeten van de Pluijmpjes