Walvissen

Hallo allemaal,

nu in het westen van Australië, de afgelopen dagen veel gereden en genoeg gezien.

Om hier te komen moesten we de woestijn doorkruisen dit over een afstand van 3400 km dit kan je vergelijken als je rijdt van Londen naar Moskou maar dan zonder plaatsjes en bomen.

We begonnen een beetje klungelig want we waren goed en wel de woestijn in of we kwamen behoorlijk laag in het oliepeil te zitten. Geen pompstation in de buurt natuurlijk, we hadden nog wel genoeg om in het eerste dorpje te komen. Echt zo’n ‘outback’ dorpje; maar 200 inwoners en er waren wel een paar winkeltjes maar die waren al een paar jaar gesloten. Beetje in het rond vragen, dat viel nog niet mee want het leek wel uitgestorven.

Gelukkig kwamen we een paar mannen tegen van de gemeentewerken. Ze waren druk bezig hun handen te warmen aan een vuurtje. Misschien niet de meest hardwerkende personen, behulpzaam waren ze wel. Met de auto gingen ze op pad en kwamen een kwartiertje later terug met een busje met nog daarin een likje olie. Genoeg om ons honderd kilometer verder te brengen naar een service station. Daarna met genoeg olie in voorraad de woestijn doorgereden.

Onderweg zagen we honderden kangoeroes, helaas de meeste dood en plat langs de weg, aangereden door de campervans of de vele roadtrains die hier door de woestijn knallen.

Vooral tijdens de schemering is het gevaarlijk rijden op de weg. Kangoeroes komen dan de weg op en als er dan een voertuig aankomt, doen ze maar één ding en dat is stilzitten. Die roadtrains; dikke trucks met twee trailers erachter stoppen niet en rijden ze plat. Wij proben dit te voorkomen en vermijden het rijden tijdens de schemering. Goed voor de kangoeroe en goed voor de campervan.

Een gedeelte reden we door de Nullarbor woestijn, de Aboriginals gaven dit deze naam wat zoiets betekent als; ‘’het land zonder bomen’’. Dat klopt ook wel want uren en uren rijden en je ziet geen enkele boom.

De dorpjes die we onderweg aandeden hadden allemaal een alcohol beperking. De Aboriginals hebben problemen met de alcoholverwerking en daardoor allerlei sociale problemen. Betekent dus dat er maar een paar winkels alcohol verkopen en dus niet aan de Aboriginals. In de cafés mogen ze ook niet zo maar komen. Ongeveer een uurtje per dag is deze open voor hen. Volgepakt met snel drinkende abo’s natuurlijk.
We reden een stuk snelweg waar gedurende 146 km er geen enkele bocht inzat, rechttoe rechtaan. Blik op oneindig en een steen op het gaspedaal. Ha, ha.

Het waren niet alleen de kangoeroes die we zagen. Zo liepen er ook genoeg emoes (kleine struisvogel) rond en zagen we de mooiste felgekleurde groene parkieten. De vogel die ik misschien wel de mooiste vond was de ‘wedged tailed eagle’. Een super grote roofvogel met een behoorlijk vleugelspanwijdte, bruin en zwart gekleurd.

Ook al reden we dagen lang door de woestijn het verveelde geen moment. De woestijn is eigenlijk geen uur hetzelfde en verandert steeds wel in hoogte of begroeiing. Wat ook veranderde was de ontvangst van de radio; op de FM kregen we verder in de woestijn alleen een krakend geluid, overschakelen op de AM, dat gaf nog een dagje wat muziek, later stierf ook dat geluid weg en was er helemaal niets meer te horen uit de luidsprekers. Gelukkig was er nog enige afleiding en dat was het zwaaien naar je medeweggebruiker. Aangezien er niet zoveel auto’s rijden maakt men er een gewoonte van om maar naar iedereen te zwaaien die je tegen komt. Eenzaamheid verbroedert.

Wat ook veranderde was de prijs van de diesel, op de plekken waar we geen radio ontvangst meer hadden, ging de prijs met meer dan vijfentwintig procent omhoog. Je hebt geen keus want tanken moet je toch. Dat weten ze ook en daar maken ze natuurlijk dankbaar gebruik van.

De West Australische staat wordt streng in de gaten gehouden met het inbrengen van fruit en groente. Dit om de fruitvliegjes plaag tegen te gaan. Hadden wij dit toch helemaal vergeten en met een auto volgeladen naderden we de grens. Weggooien wilden we niet, dus een gedeelte weggegeven en het grootste gedeelte op het dak verstopt. Aan de grens een klein beetje fruit overhandigd en met een welbekend praatje en een glimlach lieten ze ons door zonder dat we boel overhoop moesten halen. Zo zie je maar weer dat eerlijkheid het langst duurt maar een beetje oneerlijk levert je een bordje op met genoeg groenten. Dit terwijl de rest van de eerlijke mensen de eerstvolgende dagen het met droge rijst moesten doen. Ha, ha.

Had al een paar weken last van opgezwollen ogen, uiteindelijk naar de dokter en we kwamen tot de conclusie dat het nog wel eens een malaria gevalletje kon zijn van twee jaar geleden uit Afrika die nu nog even om de hoek kwam kijken. Nu een antimalaria kuurtje later is het alweer een stuk beter.

Hoogtepunt van de trip was de ‘Great Ocean Bight’, aan de kust waren wel meer dan zeventig ‘Southern right whales’ om geboorte te geven en de jonge walvissen de eerste maanden te zogen. Ze komen vanuit het koude water van Antarctica en genieten van het warme water (voor hen dan) langs de kust van Australië. Vanaf de kust zie je meestal niet meer dan een zwarte/blauwe vlek in het water met soms een vin dat boven het water uitsteekt, maar soms springen ze uit het water omhoog en zie je ook vaak de staart boven het water uitzwiepen. Ze worden de ‘right whales’ genoemd omdat tijdens de tijd van de walvissenjacht deze walvissen geen moeite deed om weg te zwemmen van de boot en ze dus makkelijk lieten afknallen maar ook vooral omdat ze een hele hoge vetpercentage hebben en het voor de jagers daarom een perfecte prooi was. (Geen bijnaam om trots op te zijn dus). Gelukkig is dit nu over en is het aantal walvissen weer stijgende.

Om een beetje tot rust te komen van al dat rijden gingen we een nachtje slapen in Fitzgerald N.P.
We dachten dat we er zo vanaf de normale weg zouden kunnen komen, niet dus. Over modderige zandwegen gingen we dieper het park in. Geen kip meer te bekennen, nog wel een paar kangoeroes. Het lange rijden werd uiteindelijk wel beloond want aangekomen op de plaats waar we mochten slapen was helemaal niemand. Witte stranden en veel struiken met verschillende bloemen en kleuren. We zijn nu wel hier in de winter, ondanks dat zijn er nog veel bloemen in bloei. Kan me goed indenken hoe mooi het hier moet zijn in de lente.

Wat nog mooier was dat er hier ook een paar walvissen voor de kust aanwezig waren. In de avond waren ze er en in de ochtend waren ze er nog steeds. Nog even een duikje in het koude water genomen. Ook al was ik er nog steeds een behoorlijk stukje vanaf, vind het toch leuk om bijna met ze te hebben gezwommen.

In Albany was een ‘blowhole’ te zien. Zo’n overhangende klif met een gat erin en als dan een grote golf binnen komt dan spuit dit water. De waarschuwingsborden natuurlijk negerend en we kwamen steeds dichterbij, maar kon de ‘blowhole’ nog steeds niet zien. ‘’Zal wel een kalme zee zijn’’ dacht ik nog. Nog één waarschuwingsbordje, terwijl ik die aan het lezen was, bleek ik bovenop de ‘hole’ te staan en net op dat moment kwam er dus wel een grote golf binnen rollen, niet eens dat er veel water uitkwam, het was meer het geluid en het onwetende wat er gaat gebeuren. Was best wel bang want ik dacht dat ik er in zou vallen. Dat bleek achteraf helemaal niet te kunnen want het gat hebben ze grotendeels afgedekt met een zeer zware steen. Zelfs de keren erna was ik nog steeds niet op me gemak. Leek een beetje op het gebrul van dat van Zwelgje waneer hij boos is op O. van Bommel.

Hoorde later een verhaal van een inwoner dat op een ruige zee dag het spuitwater soms meer dan een kilometer verder weg neerdwarrelt en wat ik een nog mooier verhaal vond was dat een toerist boven dat gat ging staan en op dat moment kwam er een joekel van een golf binnen rollen, het water en lucht wat naar boven werd geblazen was zo krachtig dat deze zijn jasje boven zijn hoofd binnenste buiten werd geblazen. Hij kon zijn mouwen nog net vastgrijpen, maar aangezien zijn jasje dus op de kop hing donderde alles wat er inzat er dus uit, waaronder zijn autosleutels en natuurlijk vielen die in het gat, werd dus lopen. Had dat graag gezien. Ha, ha.

Vandaag gingen we nog een klein beetje de lucht in, we deden een canopy wandeling, over bruggen loop je langs de toppen van de bomen. De ‘Karri’ bomen kunnen hier wel 400 jaar oud worden en gaan tot een hoogte van wel meer dan zeventig meter. De dikke boom in Exel is er niks bij.

Hopelijk gaat het weer hier nu ietsjes beter worden, want het is nu wel minder koud dan in het oosten, de warmte brengt helaas nu ook genoeg regen.

Hoorde dat het in Nederland de zomer nu ook echt is begonnen dus geniet ervan!!

Groeten van Willie uit het Westen.