Hard hout.

Hallo allemaal,

Nu dicht bij de Grampians, een natuurpark een paar honderd kilometer boven Melbourne. We zitten nu bij een vriend van ons die hier op het platteland een oud krot heeft gekocht en die gaat hij helemaal opknappen. Wij hebben hem hierbij de afgelopen week mee geholpen.

In Melbourne bleven we het weekend bij een paar andere vrienden. Melbourne was overvol vanwege de dagjesmensen vanuit de hele wereld die in Sydney de katholieke wereldjongerenweek gingen vieren. Overal liepen ze in grote groepen, het nationale volkslied zingend en trots zwaaiend met de lag van hun land.

Had het geluk dat Collingwood thuis moesten spelen tegen Adelaide. Nee geen voetbal, maar ‘Ozzie rules’ oftewel Australisch football. De wedstrijd werd gehouden in het ‘Melbourne cricket stadium’, een gigantisch groot ding, helaas maar voor de helft gevuld maar toch zaten er nog meer dan tweeënvijftigduizend man. De wedstrijd begon een beetje rommelig maar uiteindelijk wisten de ‘Macpies’, Collingwood dus, Adelaide ruimschoots te verslaan. Kwam misschien ook wel omdat de sterspeler van Adelaide halverwege de wedstrijd moest verlaten vanwege een verdraaide knie. Blijft toch een mooi spelletje; supersnel en eigenlijk niet eens zo bikkelhard.

Helaas hebben ze de die vangballen waarbij je bovenop je tegenspeler springt min of meer verbannen. Natuurlijk moest er ook een ‘meatpie’ worden gegeten, geef mij toch maar een ouderwets patatje met op Meermanskamp.

Over eten hier in Australië hoor je mij helemaal niet klagen. Zo hebben de meeste supermarkten hier een ‘Dutch corner’ waarbij ze allerlei dingen uit Nederland verkopen. Zo eet ik dus alweer beschuit, stroopwafels, drop en gevulde koeken. Ha, ha.

De wegen zijn goed hier, maar wij vinden het leuk om een beetje de toeristische route te nemen. Vanuit Sydney naar Melbourne reden we langs de kust en het was een beetje of we over de toeristenweg op de Holterberg reden maar dan uren lang en ondertussen soms uitkomend aan zee.

We moesten een beetje lang doorrijden omdat onze bak niet zo snel gaat en we redelijk op tijd in Melbourne wilden aankomen. Laat in de avond vonden we een plek langs de kant van de weg ergens middenin het bos. Het was onze eerste nacht dus een beetje onwennig allemaal want binnenin is het nou ook niet al te ruim. Na het eten bedje uitgeklapt en onder de dekens want het was best wel koud. Horen we toch ineens allemaal van die rare geluiden; leek op geschreeuw en ook hoorden we ineens vlakbij muziek spelen terwijl er toch echt niemand in de buurt kon zijn. Echt Creepie, kreeg zo’n gevoel dat ik ook kreeg van het kijken van de film de Blair witch project, geen pretje dus. Natuurlijk viel het allemaal wel weer mee en in de ochtend weer gewoon wakker geworden, maar wel vreemd.

Na Melbourne namen we de ‘Great ocean road’ in de zomer sta je meer stil dan dat je rijdt vanwege de drukte nu zagen we elk uur maar een paar andere weggebruikers.

De ‘twelve apostels’ is op deze fantastische weg die je leidt over schitterende kliffen de toeristische trekpleister. Goed voor twee miljoen bezoekers per jaar, nu waren we bijna alleen. Blijft een mooi gezicht om die eilandjes die zijn ontstaan door het afbrokkelende land te zien. Op de achtergrond waren een walvis met jong bezig met hun lange tocht naar Afrika.
Onderweg zagen we veel verschillende vogels, de Rosella bekent vanwege haar kleurenpracht steekt toch wel ver boven de rest uit. Lijkt eigenlijk wel een beetje op een kleine papagaai.

Zo zagen we vele koala’s hoog in de boom niets zitten te doen. Hoogtepunt van hun activiteit was dat er eentje aan het eten ging. Blijven wel super mooie beesten om te zien.

In de Grampians zagen we duizenden kangeroes, twee waren er aan het boksen en het gaat er echt zo aan toe zoals je dit ook altijd ziet in tekenfilms. Erg vermakelijk dit tafereel.

Deze week dus geholpen met het huis. Nu is er in dit huis maar één houtkachel en ook al stook je die nog zo hard de warmte verdwijnt het huis door het enkel glas en door alle kieren en gaten. Vooral in de ochtend waarbij in bed liggend je eigen adem als een pluim voor je ziet verschijnen, is het niet zo fijn om er uit te gaan.
Gelukkig is het gedurende de dag wel lekker en vooral als je bezig bent is het erg aangenaam.

Zo ben ik bezig geweest om de fruitbomen te snoeien. Vervelend onkruid (dit door een paar argeloze Engelsen meegnomen en nu volop hier aanwezig) weggehaald en een hele dag houtkloven. Denken wij dat de eik in Nederland hard is, hier hebben ze een paar verschillende bomen waar je helemaal geen spijker in kunt slaan. Eerst voorboren voordat je er een spijker in kunt rammen. Aan het einde van de dag geen rug meer over en over gevoel in de handen helemaal maar niet te spreken.

Tijdens het snoeien gebruikten een groep kaketoes een andere tak boven mij als rustplaats. Mooi gezicht, maar ze schreeuwen nog als kraaien dus na een paar minuten vervloek je ze wel.
Voor de rest werd ik gezelschap gehouden door vele vogels, eentje die leek op een mus maar dan met een knal rode kop en borst vond in gaaf om te zien.

Morgen gaan we rijden, eerst door de ruige Grampians en dan gaan we lange dagen maken om de oversteek te maken naar Perth, zo’n 3500 km verder. Dan praten we dus over een x aantal dagen voordat we die bereiken want hij rijdt lekker, maar zeker niet snel. We zien wel hoe lang we er over doen. Daar is hopelijk de temperatuur ook weer ietsjes hoger.

Iedereen een fijne vakantie en hopelijk volop Bloemendaal, Poppe, Twenhaarsveld bezoekjes voor iedereen.

Groeten Wilfred