Molivia

Hallo allemaal,

we zitten nu alweer in Peru en hebben Bolivia alweer verlaten. Had graag langer willen blijven maar dat zat er helaas niet in.

Heb erg genoten van Bolivia, de mensen zijn erg aardig en hebben een mooi doorleefd gezicht. Je gaat hier echt een stuk terug in de tijd en alles speelt zich hier af op straat. Dit land is verreweg het goedkoopste land dat ik hier in Zuid-Amerika heb bezocht. Omdat alles zo goedkoop is blijf je maar kopen en kopen en eindig je met een zak vol spullen die je eigenlijk toch niet nodig hebt. Iedereen had grote plannen om alles naar huis te sturen was het niet dat de postbodes hadden bedacht om een drieweekse staking te organiseren.

Stonden we daar voor een leeg postkantoor met dozen vol prul. Het grappige van deze staking was dat ze al van tevoren hadden bepaald dat hij na drie weken afgelopen zou zijn. Gelukkig hadden we nog een dagje in Bolivia om het te posten.

Gingen de postbodes weer aan het werk, nu was het weer de beurt aan de andere ambtenaren om ook het werk neer te leggen. Zo blijven we bezig.

In Sucre (de hoofdstad) hebben we toch een lekker tentje gevonden (ja ik weet het wel, het gaat weer over eten, maar het is niet anders), voor een euro’tje of tien eet en drink je net zoals in een toprestaurant in Nederland. Zijn daar natuurlijk twee avonden achter elkaar geweest. Om de plaatselijke cultuur op te snuiven gaan we altijd lunchen op de plaatselijke markt. Het eten is simpel maar wel lekker. Fruit genoeg zo eet je o.a. jungle fruit (lijkt op een boon waar je het witte om de pit opsabbelt) en cactus fruit (lijkt zonder schil op een kiwi). Waarom er altijd op de markt zo’n knakker staat te spelen op zijn panfluit is mij een raadsel, gek word je er van!

Vond ik eerst de vrouwelijke helft van Bolivia maar zozo. Dit beeld is na Sucre (en ook alleen maar in Sucre) totaal bijgesteld. Of het komt dat er veel studenten zijn of dat er een beetje een westerse invloed heerste, ik weet het niet. Maak ook niet uit hoe het komt, ik geniet ervan!

De meesten uit de groep zijn allemaal wel een paar dagen ziek geweest (sommige nog langer), ze hadden allemaal verschillende theorieën, de meesten vergaten dat ze de meeste tijd boven de drieduizend meter hoogte zaten en dat het lichaam daar erg aan moet wennen. Gelukkig is mij dit allemaal bespaard gebleven en behalve het gepuf en gehijg voel ik mij prima!

In Uyuni, gingen we een overnacht excursie doen over de gigantische zoutvlaktes. Deze vlaktes zijn wel zestig bij zestig vierkante kilometer groot. Aan de randen is het zout maar een paar meter dik, maar in het midden loopt het wel op tot honderd meter!

Eerst nog even langs een treinbegraafplaats, De meeste uit het begin van het stoomtijdperk. Er zijn geruchten dat er Butch Cassidy and the Sundance Kid nog één van die treinen had beroofd, maar dat is volgens mij niet waar.

Rijden en rijden en alleen maar zout om je heen, als je geen zonnebril draagt word je verblind door het reflecterende zonlicht. Het enige wat je uren achter aaneen ziet is wit, wit en nog eens wit.

De avond verbleven we in een simpel verblijf, wij zaten met zes andere meiden in de kamer, nooit geweten dat meiden zoveel moeten piessen gedurende de nacht, leek wel spitsuur. Om vijf uur rinkelde het wekkertje alweer om daarna snel in de jeep te stappen om de zonsopgang te zien op de zoutvlakte.

Er stond nog een beklimming van een oude vulkaan op het programma, maar ik vond het al hoog genoeg zo en bedankte voor de eer. De terugweg voerde ons weer uren over zout, zout en zout, heb daar erg van genoten.

Een lange dag rijden bracht ons naar La Paz (de nieuwe hoofdstad). Ik vind het daar schitterend; vrouwen nog in traditionele klederdracht en met zo’n mooi bolhoedje op de kop. De mannen zien er ook nog behoorlijk authentiek uit. De hele dag gezworven op straat en marktjes. De wegen zijn steil en staan vol met verkeer. Toeteren kunnen ze als de beste. Zo heb je daar de alcoholstraat, de zilverstraat, alpaca snuisterijenstraat (hoeden, sjaals en dekens) en een voodoostraat (gedroogde baby lama’s en potjes vol smeer kun je er kopen).

Kwam ik nog een vent tegen die ik zeven maanden geleden zonder dat hij het wist op de foto heb gezet en die nu inmiddels ook in mijn fotoboek is beland. Praatje gemaakt en ik vond het erg apart om hem weer tegen het lijf te lopen.

Op straat zie je veel schoenenpoetsers, velen zijn studenten die een zakcentje bij willen verdienen. Nu vinden de Boliviaanse dit baantje het laagste van het laagste en de poetsers schamen zich hier voor, daarom bedekken ze hun gezicht met een muts en sjaal om onherkenbaar aan het werk te kunnen. Ook al zijn ze bedekt, volgens mij herken je ze zo.

Vonden we in de avond een Nederlands restaurantje; bitterballen, een kroket en tomatensoep met ballen ging dankbaar mijn maag in. De rest van ons groepje vonden die bitterballen en kroketten maar rare dingen.

De laatste dag in La Paz hadden we gepland voor een fietstochtje en niet zo maar één. Ze noemen het de ‘death road’ en dat is niet voor niets. De afgelopen acht jaar zijn al elf mensen omgekomen. Dit heeft twee redenen; de eerste is dat de Boliviaanse rijden als gekken en rustig in een dode hoek in gaan halen, de tweede reden is dat je langs afgronden fietst van meer dan driehonderd meter diep zonder vangrail.

Met een busje werden we hoog in de bergen gebracht. We starten op een hoogte van 4900 meter en de rit zou ons brengen tot 1200 meter hoogte. Totale afstand was zo’n 64 km en het mooiste van dit alles is dat alles naar beneden gaat en je dus helemaal niet hoeft te trappen.

De eerste twintig kilometer ging over asfalt en sommige stukken gingen snoeihard. Ik had eerst nog de pech dat mijn achterband er niet goed inzat en ik dus behoorlijk aan het slingeren kwam. Gelukkig werd dit probleem snel verholpen. Wij hadden voor de rest uitstekende fietsen en de veiligheid stond bij onze gids hoog in het vaandel. Was er ook wel dankbaar voor want het ging mij veel harder dan ik verwacht had. We werden nog ingehaald door een andere groep van een andere maatschappij, verbaasde mij dat er bij die groep niet meteen al ongelukken gebeurden, stelletje onbenullen.

Na twintig kilometer was de tijd om van het asfalt af te gaan en we kwamen terecht op gravel. Wederom instructies wat je wel en niet moest doen en deze waren zeer handig. De belangrijkste was dat we het linker bandenspoor moesten volgen en daar mochten we niet uit komen. Deed je dat wel, dan kwam je op het losse gravel en stenen terecht en dan had je zeker geen controle meer. Dat er aan de linkerkant van je een gapend gat van wel meer dan driehonderd meter lag dat moest je maar voor lief nemen. Komt er dus een auto om de bocht zeilen, dan kun je beter voor de auto kiezen dan om driehonderd meter naar beneden te vliegen.
Ook dat ging hard en soms gaat het net even mis, gelukkig konden we ons wanneer het penibel werd alles snel corrigeren.

Elke dag worden mensen afgevoerd die zich geschaafd, gescheurd of iets gebroken hebben. Wij waren een gelukkige groep en het bleef bij nagenoeg niets.

Tijdens het rijden verandert het landschap enorm en vooral het gedeelte dat het landschap in een regenwoud was veranderd vond ik schitterend. Daar moesten we ook geregeld onder de watervallen doorfietsen. Stond steeds in een dilemma; of volop genieten van de omgeving of toch maar heel goed op te letten hoe de weg zal lopen en of er geen auto’s aan komen.

Onderweg was er nog een aardverschuiving aan de gang, Mark had het geluk om net een enorme rots te missen die naar beneden zeilde. Even met een paar man de rotsen opzij schuiven en de weg was weer vrij. Wel grappig om die rotsen te zien vallen.

Helaas die dag geen foto’s en video’s gemaakt omdat het wel een beetje link was om dat apparatuur mee te nemen, achteraf wel een beetje spijt want het uitzicht en landschap was schitterend. (Heb nog een paar foto’s gedownload).

We eindigden de tocht bij een dierenopvangcentrum, er liep daar van alles rond, het meeste zat wel in een hok of was aangelijnd. Maar er liepen ook wat ‘Spider Monkeys’ rond, eentje kwam bij me zitten en dronk mijn waterfles leeg, erg grappig.

Omdat we tien dagen verbleven in Bolivia, leek het iedereen leuk om een ‘mo’ (snor) te laten groeien, we bevonden ons dus in MOlivia. Zie foto.

Nu weer genoeg.

HVC1 succes met de laatste loodjes, moet zeker gaan lukken.

Free Willie