Lekker riet en wonder

Hallo allemaal,

nu weer terug in Cuzco na net vier dagen de Inca trail te hebben gelopen. Nog wel een beetje spierpijn van al dat geloop, maar het was meer dan de moeite waard.

Daarvoor waren we nog in Puno (Peru), het was die dag voor onze chauffeur een dagje van dokken; zo werd hij aan de grens aangehouden omdat de truck te zwaar zou zijn, resultaat US 350$ en later reed hij in de stad een eenrichtingsweg in en werd hij weer aangehouden. Iemand die hij daar kende ‘hielp’ hem met ompraten van de politie. Later zei hij dat hij geld had betaald, heeft dat natuurlijk nooit gedaan, maar onze nobele chauffeur was weer 100 dollar armer.

Daar In Puno gingen we nog een dagje met een boot op pad. Allereerst kwamen we aan bij een soort dorpje waar de huizen zijn gebouwd op drijvende eilandjes. Ze nemen grote plakken riet en rijgen met een touw de grote plakken riet aan elkaar. Er bovenop leggen ze een flinke lading rietstengels. Hierop bouwen ze dus hun huisjes. Het mooiste hieraan vind ik dat het hele eilandje mobiel is. Je licht het anker en de wind brengt je waar je maar wilt. Het was een beetje een mix van traditioneel en ook een beetje toeristisch. Ze lieten ons hun dagelijks leven zien en hoe ze aan hun voedsel kwamen. Een erg populair gerecht was hoe kan het ook anders; riet. Je haalt het buitenste groene laagje eraf en kauwt op het binnenste, lekkerder dan ik verwacht had eigenlijk.

Het super grote meer waarop we voerden is nog steeds een beetje zout, dit komt doordat dit meer vroeger in contact stond met de zee. Daarom kunnen niet alle vissen erin leven die je normaal zou verwachten. Forel zwemt er wel en die was heerlijk. Twee kindertjes stalen de show en deden de uitleg van onze gids verbleken. Mark bleek toch nog bijna een echte ‘vader’ om deze de beginselen der borduren bij te brengen. We hadden een paar Amerikanen aan boord en die vonden die twee kleintjes maar vies, hadden zij even de pech dat zij het wel leuk vonden om ons allemaal we tien keer een knuffel te geven.

Ze eten op het eiland o.a. kip, guinea pig (soort hamster), forel, aardappelen (waaronder een hele vieze door vrieskou gedroogd) en dus heel veel riet.

Op weg naar het volgende eilandje, dit was een eiland waar ze nog echt traditioneel leven; de mannen en vrouwen in klederdracht met hun speciale gewoonten. De vrouwen dragen een gewaad en hebben van die speciale pompoenen eraan hangen zo kan iedereen zien of ze nog vrij is of niet. De mannen dragen een soort te korte obers vest en dragen een muts. Aan de kleuren van de muts kun je zien of hij al getrouwd is of niet en of het een belangrijk persoon is. Het gaat er allemaal nog ouderwets aan toe, zo vraag je bv een vrouw niet ten dans maar je sleur haar hardhandig de dansvloer op. Beide voelen zich er prima bij, zo kan het dus ook. De invloed van de zon eist hier zijn tol en de kopjes zien er mooi verweerd uit.

En daar was weer het wonderschone Cuzco, de straten geplaveid met bolkopjes, mooie kathedralen en mooie kerken. Deze schoonheid is dan wel verkregen door de Inca tempels te slopen. Dat is natuurlijk wel jammer. Cuzco is eigenlijk het Mekka van de Inca’s.

Overal om dit stadje zie je de overblijfselen hiervan. Ook vlak hiernaast is Machu Picchu gelegen, het heiligste van heiligste van de Inca’s. Om daar te komen gingen we lopen en wel over Inca trail. Deze weg werd lang geleden door de Inca’s aangelegd en bestaat uit een weggetje van een paar meter breed die je brengt over die valleien en hoge pieken. Wij gingen in vier dagen zo’n zesenveertig kilometer lopen. Normaal niet zo moeilijk, maar het gaat de hele tijd steil op en af. Om alles een beetje te vergemakkelijken gaat er een heel stel dragers mee. Voor onze groep hadden we vijfendertig dragers. Ongelooflijk wat zij met zich meedragen; complete tenten, kookstellen, enorme gaspotten en natuurlijk al het eten. Diep respect krijg je daarvoor. De dragers variëren in leeftijd van twintig tot halverwege de vijftig, sommige werken al meer dan twintig jaar op de Inca trail.

De eerste dag was een makkie en de beentjes en koppies waren nog fris. De tweede dag was er een van enorm klimmen en een enorme steile afdaling. Links blijven lopen anders word je omver gelopen door de hardlopende dragers, zij moeten namelijk alles weer in orde maken als wij aankomen. Het uitzicht mooi en vooral in één dal de variëteit en bloemen enorm. Veel verschillende kolibries zien vliegen en dat is toch altijd wel een bijzonder gezicht. Veel mensen zien de Inca trail als een race en scheppen in de avond behoorlijk op hoe snel ze die dag wel niet gelopen hadden, ik kon weinig zeggen, kwam als laatste binnen met een zeer ruime achterstand, maar had zeer genoten van al het natuur om me heen.

De derde dag was een zeer lange, niet extreem steil maar gewoon erg lang. Gelukkig staat onderweg de kooktent al weer gereed en werd er door de koks een lekkere driegangen lunch bereid. De laatste drie uur waren wel steil naar benee en toen had ik het wel even gehad.

Bij aankomst konden we een voorproefje nemen op Machu Pichu, want bij onze camping lag een ander oud Inca dorpje, alles nog intact; de huizen staan nog gewoon ( al is het rietendak natuurlijk wel verdwenen), het irrigatiesysteem brengt het water nog naar de putten en de aangelegde terrassen hebben dan wel geen groentes meer, meer is nog volop groen van het gras. Erg mooi gezicht.
In de avond was het tijd om afscheid te nemen van alle dragers, koks en gidsen en om onze dankbaarheid te tonen. Wederom stelden zij zich voor en het was ontroerend om te zien hoe nobel/trots/zenuwachtig ze dat deden. Zij zongen nog een speciaal lied, wij gaven een fooi en gaven ze een warme handdruk waarbij de dames hun kusten.

Op tijd naar bed want om half vier ging de wekker zodat we op tijd bij de ‘sungate’ (uitkijkpunt over Machu Pichu)zouden zijn om de eerste stralen over het stadje te zien komen.
Alle spullen die Natalie en ik niet meer nodig hadden zoals, slaapzakken, warme jassen, hoofdlampen aan de een paar dragers gegeven. Zij waren er erg blij mee.

Bij het controlepunt werden we staande gehouden; een andere gids had teveel mensen meegenomen en omdat wij met z’n drieën achteraan stonden hadden wij de pech dat we er niet door mochten. Hoop geouwehoer en beargumenteer later mochten we alsnog het huisje van de overijverige controleurs passeren, Zonsopkomst zat er niet meer in. Het was toch mistig dus we misten niet zo veel.

Nog twee uur lopen en daar was ie dan eindelijk; MACHU PICCHU, fantastisch bouwwerk, zij wisten precies hoe je kon bouwen en met hun constructies de aardbeving tegen te gaan. Het plaatsje biedt aan zo’n honderdenvijftig huizen plaats en erom heen allemaal terrassen waarop hun groente en bloemen werden verbouwd. Moet een fantastisch gezicht zijn geweest toen het nog in vol bedrijf was. Steile afgronden om het stadje heen maakte het voor de Spanjaarden onmogelijkheid om er te komen en af te breken. De enige toegangsweg was de Inca trail en zij hadden die op bepaalde plekken ook goed verborgen. Machu Picchu werd in 1911 herontdekt door een professor van de Yale universiteit in Amerika , helaas kreeg hij permissie van de toenmalige onwetende president van Peru om alles wat hij zou vinden mee te mogen nemen. Nu liggen er 46000 kunstvoorwerpen uit Machu Pichu in een museum in Amerika terwijl ze hier haast niets meer hebben om te laten zien, dat is toch wel erg jammer.

Nog één klimmetje dan; de nabijgelegen berg OnePicchu wilde ik op om het uitzicht te bewonderen over de stad. Gigantisch steil en je moest vaak je handen gebruiken om niet te vallen. Soms zulke kleine treden dat je voeten er haast niet op passen en daarnaast weer die super steile afgrond naar beneden. Naar boven klimmen, maakt je moe, maar dat is geen probleem, naar beneden is gewoon eng. Gelukkig zonder kleerscheuren ervan af gekomen. Bovenop nog een leuk klein slangetje gezien en een schitterde kleine kolibrie, o ja niet vergeten het uizicht natuurlijk.

Kon wel een hele dag rondzwerven in het stadje, helaas de trein wachtte op ons. Nog snel een paar laatste foto’s en het was tijd om afscheid te nemen van zo’n wonder.

Nu nog een weekje en dan gaan we met z’n drieen alleen verder.

Groetjes Wilfred.

Opoe gefeliciteerd met je honderdste
verjaardag.

Holten 1, één puntje is genoeg, succes!