BOEM

Hallo allemaal dan maar weer,

nu ik dit zit te typen zit ik te puffen als een oude gek, niet dat er ‘porn’ op tv is of dat er hier allemaal gekke dingen gebeuren, nee het is dat we nu in Bolivia zijn en alles op grote hoogte bevind. Voor mij dus een groot zuurstof gebrek.

Nu aangekomen in het plaatsje Potosi dat zich op meer dan vierduizend meter bevindt, daarover later meer. Eerst even wat we vertellen wat we de afgelopen tijd hebben gedaan.

Toen we nog in Argentinië waren kwamen we door de Mendoza wijnstreek. Ik had er nog nooit van gehoord maar het schijnt dat hier de beste wijnen vandaan komen.

Om dat zelf te kunnen bepalen zijn we een wijntoertje gaan doen. We gingen langs drie wijnboeren. De eerste was kleinschalig. We hadden geluk dat we tijdens het oogsten de streek bezochten. Zo konden we het proces in volle gang zien en waren er genoeg druiven voor jezelf om te plukken. Het schijnt dat de druiven waar je de wijn van maakt niet zo goed smaken als de druif die normaal in je schaaltje ligt, maar dat verschil heb ik niet kunnen proeven. Beide erg lekker namelijk. De rondleiding was zeer informatief en aan het eind moest er natuurlijk ook nog even geproefd worden.

Ook al vind ik wijn nog steeds niet lekker, vond het wel leuk om een beetje te proeven, ruiken en kijken hoe een wijntje is opgedeeld.

De tweede boerderij die we bekeken was er eentje die ze hier middelgroot noemen, toch maakte dit bedrijf meer dan drie miljoen flessen wijn in een jaar. Lijkt mij dus behoorlijk groot bedrijf.

Vooral de kelders zijn ook leuk om te bekijken. Die echte grote wijnvaten gebruiken ze nu niet meer, of het zit nu in kleine vaatjes of het zit nu in de gemoderniseerde vaten.

We lazen in een krantje dat je hier ook mooi kon raften, langs het activiteiten bureautje gegaan en ze beloofden ons ruig water met maar liefst ‘grade vier’ rapids. Meteen geboekt natuurlijk.

Helaas bleek de volgende dag dat het bureautje een beetje kon overdrijven. Het zou niet eens ‘grade drie’ halen. Maar ja op zich maakt dat niet zoveel uit, want het kan altijd weer mooi worden. Het water was ijskoud zodat we de veiligheidsbriefing op het land deden. We kregen extra warme kleding onder onze wetsuit en met een busje werden we naar de rivier gebracht. Wij kwamen in de boot te zitten met drie Koreaanse meiden, eentje kon helemaal niet zwemmen. ‘’Heb ik dat weer’’ dacht ik al, ze begonnen een beetje angstig maar al na de eerste rapids werden ze helemaal dol en onze gids vond het fantastisch zodat hij het zo spectaculair mogelijk maakte. Veel gelachen en ook al donderden we er niet uit, hadden we een topraftdag.

In Cordoba hadden we het geluk dat daar net op dat moment de Argentina Rally 2008 langs kwam en de laatste race was op de dag dat wij er waren. De race was op een aangelegd parcours en de coureurs moesten één tegen één tegen elkaar racen. Het parcours was erg modderig en volgens mij waren de onderlinge verschillen behoorlijk groot zodat zij weinig risico’s namen om een supertijd neer te zetten. Vond het leuk om te zien maar de Erwin Cross vind ik net zo geinig. De rally is hier zeer populair en uren kun je er op tv naar kijken.

’s Avonds zoals gewoonlijk weer een gigantische biefstuk op mijn bord, de volgende dag wilden we er weer zo’n eentje, bleek in het hele restaurant geen stuk vlees meer te krijgen. De boeren lagen in onmin met de regering. Resultaat een staking van meer dan drie weken. De wegen werden bezet en geen vrachtwagen werd meer doorgelaten. Ik eindigde dus met een oude dode kip op mijn bord.

De schappen in de supermarkten waren leeg en van veel producten kon je er maar maximaal twee van meenemen. We hebben zelfs nog een vegetarische avond gehad. Uit het niets was de staking weer voorbij en ik had nog één dag voordat we Argentinië zouden verlaten. Met de lunch er twee gekocht en ’s avonds hadden we weer bbq, lijkt misschien een beetje veel, maar het is gewoon erg lekker.

In Cafayate (ook bekend vanwege zijn witte wijnen) een mountainbike gehuurd en ons vijftig kilometer van het dorp laten droppen. Fantastische omgeving; mooie rood gekleurde bergen en een blauwe hemel. Het mooiste van deze tocht was dat hij grotendeels door de vallei ging zodat we niet heel veel moesten klimmen. Blijkt toch wel dat vijftig kilometer ver is want ik kreeg weer een mooie zere kont.

In Potosi ging Mark nog een mijn in, ik bleef thuis aan de zuurstof. Op de mijnersmarkt kocht hij nog vijf staven dynamiet. Sommige uit de groep begonnen al te steigeren en weigerden de volgende dag in de truck te zitten als wij dat mee zouden nemen.

Maar wij hadden andere plannen; meteen dezelfde dag nog een taxi aangehouden en gevraagd of hij ons buiten de stad wilde brengen om zodoende wat dynamiet op te blazen. Weet niet of hij vaker zulke verzoeken krijgt, maar hij wilde ons (ook al was het met frisse tegenzin) wel brengen. Over de meest onzinnige weggetjes bracht hij ons, kwamen we uiteindelijk op een punt uit waar het dus moest gebeuren. Eerst even een testrondje met de lont en ontstekingshoedje. Gaf al een behoorlijke knal en op die knal kwamen allerlei verschillende mensen op af.
Was dus niet erg verstandig en veilig om het daar te doen. De taxi dus maar weer snel in gegaan. Het weinige enthousiasme dat de taxichauffeur had, was getemperd tot bijna nul en hij begon over illegaal en gevangenis. Gelukkig konden we hem alsnog overhalen om ons naar een plek te brengen dat wij al meteen vanaf het begin voor ogen hadden. Het moest een beetje snel gebeuren want door dat gedonder waren we wel een klein beetje zenuwachtig geworden.

Twee bommen; één van twee staven en de andere met drie. Ammoniumnitraat erbij voor een extra harde knal. Springhoedje erin douwen, lont aansteken en rennen maar, maar dat valt nog niet mee op meer dan vierduizend meter hoogte. Één staaf wordt in de gangen gebruikt om de rotsen weg te blazen, dus we moesten op grote afstand blijven. De knal was hard genoeg, gelukkig legden we ze op een harde ondergrond zodat we niet echt hoefden te vrezen voor rondvliegend gesteente. Natalie bleef op vijftig meter afstand in de taxi zitten en zei vertelde later dat de auto stond te trillen op de grond. Leuke ervaring en ik denk dat vloeken F. en stiekem de tijger best wel een beetje trots zullen zijn. Ha, ha!!

Nu dus in Bolivia en dit is toch wel een heel verschil met de meeste landen hier; traditioneel klederdracht, klein van stuk en behoorlijk arm. De mensen zijn niet echt tolerant in het verkeer; ze drukken overal hun neus tussen en toeteren al bij één seconde stilstand.

Hier geen vlees meer, maar kip. De aankomende tien dagen dus kip op het bord. Zal mij benieuwen hoe het mij zal vergaan op deze grote hoogte.

Groeten van Super kleine Pluijm