Koffie verkeerd?

Hallo allemaal,

Nu weer in Argentinië, we zijn de afgelopen weken vaak de grens overgestoken tussen Chili en Argentinië.

Paspoort vol met stempels en bij elke grensovergang werden onze rugzakken gescand op eventueel meegesmokkeld groente, vlees of fruit.

Chili is me goed bevallen, de mensen zijn super aardig en beleefd. Als je de weg over wilt steken dan hoef je eigenlijk niet eens op te letten, ze stoppen toch wel. De jonge vrouwen hier zijn mooi, al lijken ze wel heel erg op elkaar; dezelfde lengte, dezelfde haarkleur (zwart), vrolijke glimlach en dezelfde huidskleur.

In Bariloche leek het ons leuk om een mountainbike te huren en voor een dagje te gaan fietsen. We hadden gedacht dat we op een vlak stuk konden fietsen, mooi niet dus. Het hele parcours was steil omhoog en wanneer je eindelijk bovenaan was, dan kon je weer naar beneden. Handrem gebruiken anders vloog je uit de bocht. Beetje gevoel van energie- en tijdsverspilling volgens mij. ’s Avonds met kramp in de benen en geen gevoel meer in de kont het bedje maar ingerold.

De volgende ochtend alweer vroeg uit de veren omdat we gingen vissen op het meer. De schipper liet zich eerst niet zien omdat het teveel waaide. Later met hem afgesproken om het tijdens het middaguur nog maar weer eens te proberen. Zonder zijn oordeel af te wachten zagen we al dat het op dat tijdstip ook niet door kon gaan. Maar zo verzekerde hij zou de wind om vier uur afnemen. Waar het zou afnemen vertelde hij er niet bij, waarschijnlijk ergens in China. Ondanks de enorme wind toch maar gegaan. De bedoeling was om forellen te vangen van zo’n kilootje of vier. Je gooit je lijntjes uit en sleept de lijnen op verschillende diepten met je mee. Op die manier proberen we ze te vangen. We zaten op een boot kaliber speedboot zodat het enorm lachen was om over de golven te stuiteren. Geen beetje gezien of gevoeld. Gelukkig vermaakte de schipper ons met sappige verhalen over prinsen waar hij voor gewerkt had. Zo had hij nog geluncht met een ladderzatte prins Lex.

Om toch nog een beetje een adrealine gevoel te krijgen gingen we nog een dagje het water op met een ‘duckie’, dat is een kajak die je kunt opblazen en zodoende kun je in je eentje de rivier af net zoals in een raft. 99 % doet het normale raften, maar wij wilden dit toch graag proberen. Eerst ging Mark alleen en ik met de gids, later ruilden we. Het mooie hieraan is dat je nu zelf verantwoordelijk bent voor wat je doet.

Met raften volg je de aanwijzingen op van de gids, nu moet je zelf je koers uitzoeken. Tussen de rapids door genoten we van de schitterende natuur die we vanuit de kloof konden bewonderen. Ook al waren de rapids niet super zwaar, vond dit erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar.

Op we naar Pucon sprongen we nog van een brug af. Water was redelijk op temperatuur.

In Pucon wilden we een actieve vulkaan beklimmen en vanaf de top lava te zien stromen. Vroeg in de ochtend op pad, de gehuurde wandelschoenen, speciale kleding aan tegen de modder en as. Pikhouweeltje en ‘crampons’ maakten het geheel af om over het ijs te lopen. Met het busje naar boven en daar waaide het veel te hard zodat de gids noodgedwongen de wandeling moest afblazen. In de avond spraken we een paar die toch de wind getrotseerd hadden en waren bovenaan gekomen. Bleek dat je helemaal geen lava kon zien en na enige navraag bleek dat het de laatste maanden ook al niet te zien was geweest. Hebben we maar snel de maatschappij opgebeld en de boel afgezegd.

Langs dit kleine stadje stroomde nog een rivier, ideaal om te Hydro-speeden. Je gaat dan met een wetsuit het water in en je houdt als ware een grote plastic drijfplank vast waarmee je dus met je bovenlichaam iets boven het water bent en de rest hangt dus in het water.

Flippers onder gebonden en gaan met die banaan. Voor raften was deze rivier te rustig maar voor dit waterspektakel was het gaaf.

Natalie heeft nog familie wonen in Vina del Mar, een plaats dichtbij Santiago (Chili), aangekomen in de stad na een erg lange dag van rijden, meteen in een lokale bus gestapt om daar een kijkje te nemen. Simpel hotelletje gevonden en daar onder gedoken. Wel een keertje fijn om te slapen zonder gestoord te worden of er vroeg uit te moeten.

Als begroeting en ook als afscheid kussen de Chilenen dat het hun lieve lust is. Na aan de halve buurt te zijn voorgesteld zal me een ‘herpie’ lip me niet verbazen.

Na twee dagen van rustig aan doen was het weer tijd om naar Santiago te reizen, daar begon de drukte alweer snel.

Santiago heeft een fantastisch fenomeen en dat is dat ze speciale koffiehuizen hebben waar je dus alleen maar koffie of thee kunt bestellen, maar het mooiste is dat het geserveerd wordt door half ontblote meiden (of door iets te oude dames). De zaak gaat open om een uurtje of vier tot een uurtje of tien. Meestal bezocht door zakenmensen die na het werk nog een koffie willen drinken. Met zes man op pad en al snel vonden we zo’n ‘koffiehuis’, deze zijn te herkennen aan het spiegelglas aan de buitenkant waardoor je dus niet naar binnen kan kijken. Als je de dames ook nog een koffie aanbiedt dan gaan ze nog iets verder dan alleen maar serveren.

We wilden er nog eentje bezoeken, maar konden het maar niet vinden. Met een beetje Spaans dat we kenden de weg vragen; ‘’donde es café…with grande TITAS?’’ gelukkig begrepen ze ook al door de handgebaren al snel waar we naar op zoek waren (dan bedoel ik natuurlijk niet het handgebaar van koffie drinken). Erg gelachen. Sommige bleven extra lang en konden de nacht niet vatten door een overvloed aan cafeïne.

Ik kon helaas niet te lang blijven want we hadden nog een etentje gepland in restaurant ´de vette koe´, steaks zo donders lekker. Schijnbaar was de lasagne ook erg smakelijk.

De aankomende dagen gaan we vele wijnboertjes bezoeken die de Mendoza streek rijk is, u hoort van ons.

Groeten van de Pluijmpjes.