Tweeënhalve centimeter!!!

Hallo Allemaal,

We hebben Argentinië nu voor een paar dagen verlaten en zitten nu in Chili.

Nu dus in Chili een paar dagen geleden gewandeld in Torres del Paine Nationaal park. De rit in het park naar de camping gaf al enkele adembenemende uitzichten. De camping was goed opgezet met warme douches en hier en daar overkappingen om de koude wind, die hier raast als een gek tegen te houden.

De eerste wandeling was er eentje naar ‘Torres del Paine’, dat zijn drie hoge rotspieken. Dat ik weer een sloompie was met wandelen was weer duidelijk aangezien ik weer als laatste boven kwam. Er zaten gigantische steile stukken bij waar je het wandelen echt vervloekt. Ook al was het bewolkt en de drie ‘towers’ gedeeltelijk in de wolken gehuld waren, was het prachtig.

Terwijl de meesten een rustdag namen, gingen wij met onze eigen tent op pad. Eerst met de boot om aan de andere kant van het meer te komen. Aan de andere kant ons net nieuw aangeschafte tent opgezet (De oude was niet veel meer en hier tijdens de nacht ook kapot gewaaid). Gelukkig konden we dus alle spullen in de tent opbergen en hoefden we niet zoals al die echte hikers onze spullen meesjouwen. De tweede wandeling bracht ons langs een paar prachtige gletsjers en door vreemd uitziende bossen. (bomen weer totaal begroeid met mos). Het kraken van de gletsjers en het geluid van de lawines en daarna het opspattende sneeuw was gaaf.

We kwamen net voor het donker terug en bij de camping kwamen we nog twee hardcore hikers tegen waar we acht maanden geleden de ‘lost city’ hike mee hadden gedaan in Colombia. Wel grappig om ze aan beide uiteinden van het continent tegen te komen.

Met alle hikers in een ruimte om je potje te koken. Ze hebben allemaal van die mooi lichtgewicht kookspulletjes en gedroogd voedsel aangezien zij wel voor een week op pad gaan. Wij niet, we bleven maar een nachtje en hoefden dus niets te sjouwen. Dus wij konden uitpakken met verse groenten en flessen wijn. Ha, ha

De derde dag hadden we een lange dag voor de boeg. Ons doel was om een gletsjer te bereiken die uitmond in een meer. Vroeg uit de veren dus. De tent nog even laten staan en lopen maar weer. Met een koud windje is het nooit echt plezierig lopen, dan zweet je weer en is het warm, doe je je jas open dan is het weer koud.

Halverwege de tocht zagen we de gletsjer al, dachten we er bijna te zijn, mooi niet dus. We moesten nog vele steile stukken en inhammen passeren. Dat laatste stukje duurde nog meer dan twee uur. Het leek ons wel grappig om nog een duikje te nemen in het koude water gevuld met ijsblokjes (zie video). Op zich was het water wel oké, maar het was weer die wind die het akelig koud maakte. Mark had nog pech doordat hij op een scherp stukje ijs terecht kwam. Met een paar sneetjes, ballen onzichtbaar en gekrompen lid maar met vooral pret onze kleren weer aangedaan.

Ik deed al die wandelingen in afgetrapte gympies, zat eigenlijk geen zool meer in, aan het einde van die dagen waren de onderkant van mijn voeten beurs en zeer pijnlijk. Het gevoel was een beetje als je met blote voeten over een grindpad loopt. Volgende keer mijn sandalen maar weer aan, aan die echte wandelschoenen daar waag ik me nog steeds niet aan, die stinken.

In het park ook nog mooie dieren gezien. Zo zagen we veel Guanaco’s (soort lama), zag ik nog een grijze vos en twee stinkdier, vooral die laatste twee waren pluizig mooi.

Na drie dagen hiken werd het weer tijd voor een beetje relaxen, we gingen naar het plaatsje Calafate, dit plaatsje bekend vanwege de lekkere chocola, de ‘Calafate’ bes, natuurlijk ook geen toeval dat ze deze bes veelvuldig in de chocola stoppen. Maar Calafate is vooral bekend omdat dit een uitvalsbasis is om naar de ‘Moreno’ gletsjer te gaan. Deze gletsjer mondt uit in een meer en is aan het einde zo’n tweehonderd meter hoog waarvan er zo’n veertig tot zestig meter nog boven het water uitsteekt. Dit is één van de weinige gletsjers ter wereld die nog groeien. Eerst voerden we met een bootje langs de bijna vijf kilometer brede gletsjer. Helaas regende het een beetje zodat de foto’s waar ik op gehoopt had (knalblauw ijs) met een blauwe hemel niet ging lukken. Dat maakte eigenlijk helemaal niet zoveel uit want om het te zien was het erg indrukwekkend. Omdat de gletsjer dus nog steeds groeit hoor je het ijs kraken en vallen er hier en daar grote brokken ijs in het water. Nu moet je dus hopen dat je een groot stuk ziet vallen. Het is een behoorlijk gezichtsbedrog want die muur van ijs lijkt helemaal niet zo hoog aangezien je geen referentiepunt hebt.

Na een paar kleine ijsblokjes die eraf brokkelden hadden we geluk en een joekel van een stuk brak ervan af. Helaas kon je het gekraak en geplons niet goed horen omdat veel mensen luidruchtig enthousiast waren. De golven die werden veroorzaakt waren enorm. De mensen in de boot dronken whisky met ijs dat ze uit het meer hadden gevist, wij stonden aan dek met slippertjes want we hadden mooi weer verwacht. Teentjes bijna net zo blauw als het ijs. Ha, ha.

Na de boottocht gingen we vanaf land de gletsjer bekijken, hier waren op verschillende hoogtes plateaus gebouwd waarvandaan je het schouwspel kon bekijken, kon daar de hele dag wel staan om het te horen kraken en te zien breken.

Terug in Calafate nog een kijkje genomen in een chocolade fabriek, chocola, chocomelk, ‘Calafate’ likeurtjes en cakes proeven. Erg lekker en natuurlijk weer teveel gekocht, maar gelukkig weten we daar wel raad mee……

We hadden de volgende dag al moeten vertrekken, helaas ging dit niet door omdat onze chauffeur de boel weer eens verklooit had, hij bracht de truck weer eens naar de garage en ging er weer vanuit dat alles wel weer goed zou komen, niet dus. Je zal denken dat als je al zo vaak dit gedaan hebt en het elke keer fout gaat dat je er dan wel bij zal blijven. Hij niet dus. Geeft hij weer de schuld aan de garage. Jammer. Volgens mij kennen ze dat spreekwoord over die ezel met die steen niet in Australië. Gelukkig rijdt de truck na een dag van vertraging weer soepeltjes.

In ‘los Glaciers’ National Park het plaatsje El Chalten bezocht. Het was die dag schitterend weer en ook al was het wat laat meteen begonnen met wandelen richting de Fitzroy gletsjer. Moest me behoorlijk haasten en in het begin was het me veel te steil, later werd het vlakker en had ik al uitzicht op de gletsjer. Knalblauwe hemel en mooie beekjes met ijskoud water. Had me een tijd voorgenomen om terug te keren om voor donker binnen te zijn. Maar bij elke bocht wilde ik toch weer verder. Oftewel de terugweg moest ik rennen. Ha, ha

Terwijl mark een lange wandeling met ijsklimmen aan het doen was, ging ik met Natalie een bootexcursie doen naar de Viedma Gletsjer (jawel, weer een gletsjer, maar ze zijn echt super). Omdat het tijdens de excursie naar de Moreno niet zo mooi weer was, gaf ze mij deze excursie cadeau om zo hopelijk bij mooi weer foto’s te kunnen maken.

Deze was lang niet zo toeristisch en er ging dan ook maar één boot er naar toe. Eerst een tijdje voor de ijsmassa ronddobberen, ik vond vooral de ijsbergen het mooiste. Daarna was het tijd om aan land te gaan. Stukje lopen en daar begon hij dan; een ijsmassa van jewelste. De rotsen waar we op liepen waren door het ijs gepolijst tot gladde stenen. Vijftien jaar geleden waren al die rotsen waar we nu op liepen nog onder het ijs. Zal mij benieuwen hoeveel er over nog eens vijftien jaar over is. De ‘crampons’ (soort spikes) onder gebonden en een simpele wandeling gemaakt over het ijs. Bepaalde plekken waren knalblauw en op sommige plekken grote spleten. Bij een rustpunt bij een mooie ijsgrot kregen we een baileys met daarin natuurlijk ijs aangeboden. De ijsmassa verandert elke dag doordat het schuift en smelt zodat je nooit weet wat je aan zal treffen. Ook al was het nog geen topweer zijn sommige foto’s volgens mij wel mooi geworden en was het een leuke dag.

Hier kennen ze de 'Boake' traditie niet maar voor de mensen die gaan veel plezier en eet niet teveel eieren.

Tot zover dan maar weer………

Paselijke groet van Wilfred