Koud zout!!

Hallo allemaal,

was het vorige berichtje nog geschreven met een lekker hoog temperatuurtje, nu zijn we zover afgezakt richting het zuiden dat het nu (ook al is het hier nu zomer) behoorlijk frisjes is. Gelukkig schijnt het zonnetje nog lekker.

(Inmiddels zit er tussen het schrijven en het plaatsen van it bericht alweer een tijdje i.v.m. het slome internetverkeer)

In Buenos Aires was het nog heerlijk weer en de terrasjes druk bezet, Buenos Aires vond ik aangenaam gezellig en de mensen zeer vriendelijk. We sliepen in een sfeervol ouderwets hotel dicht bij het centrum. Om daar te komen moest je wel een wegbaan oversteken met maar liefst zestien rijbanen.

Argentinië is het land van de tango en vooral in B.A. lusten ze er wel pap van. We zijn nog naar een tango show geweest. Dit was in een klein zaaltje in het oudste café van de stad. Echt een gezellige ongedwongen sfeer. Terwijl de dansers hun show opvoerden waar ze d.m.v. dans en zang een verhaal vertelden, kon je rustig een drankje of een hapje bestellen. Super relaxed dus. De tango om te zien is apart en mooi. Echt een leuke avond. Die nacht gingen we naar een plek waar een heleboel kroegen zaten. Eén van onze groep was jarig en hij mocht de kroeg uitzoeken, Hij koos helaas niet voor de sfeer, maar welke bieren ze schonken. Dat was jammer. Heb het café maar verlaten en ben een restaurant ingedoken. De keuken was om half twee ’s nachts nog gewoon open en de zaak zat vol met mensen die uit eten waren. Moet wel zeggen dat het wel raar is om op dat tijdstip er nog een steak in te proppen.

Natuurlijk nog een voetbalwedstrijd meegepakt, River Plate moest thuis tegen de plaatsgenoot San Lorenzo . Het was bijna uitverkocht. De wedstrijd enigszins saai en de thuisploeg won gemakkelijk. Daardoor waren de toeschouwers ook behoorlijk mat, zie ze dan toch liever verliezen en de passie in hun opkomen.

Simeone is de trainer van River Plate en is hier een beetje wat Marco bij ons is. Later op de avond de samenvatting op tv gezien en hij komt dan ook veelvuldig in beeld. De goals waren simpel, dat weerhoud de commentator er niet van om de welbekende kreet te laten gelden: ‘’Gooooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaaalllllllllllllllllll, goooooooooooooaaaaaaaaaaaaaaalllllllllllllllllllllllll’’. Is natuurlijk wat anders dan; ‘’komt dat schot, ja mooi hoor’’. Trouwens negen teams uit de hoogste competitie komen uit het voetbalmaffe B.A.

In de dure buurt van Recoleta waar Maxima regelmatig vertoeft naar het graf geweest van Evita. De begraafplaats (catacomben) maken ze er behoorlijk veel werk van om de doden neer te leggen. ’s Avonds kwamen we weer toevallig door die wijk en het was omgetoverd tot een hippieparadijs; overal kraampjes met kraaltjes, wierrook, bandjes en vage lui. Als nuchtere Holtense jongens natuurlijk hier nog even een kijkje genomen. Natuurlijk nog naar het paleis gegaan waar Evita haar beroemde toespraak van het balkon heeft gehouden.

Na vijf gezellige dagen in B.A. was het tijd om verder te rijden. De bedoeling was om in vier dagen meer dan drieduizend kilometer af te leggen om dan in het zuidelijkste puntje aan te komen. Dat zou ook wel lukken maar onze chauffeur liep het schema een beetje te verklooien. De truck stond bij de garage voor een beurt en wij hoorden via via dat de truck nooit op tijd klaar zou zijn. Dit natuurlijk doorgegeven aan hem, maar we kregen een nonchalante reactie dat het allemaal wel goed zou komen, niet dus. De irritatie begon al toen we terug kwamen met de taxi die was volgeladen met boodschappen maar er was geen truck om het in te laden. Dus we konden alles in onze hotelkamer proppen.

Nadat we terug kwamen van het restaurant hing er een papiertje op onze deur met daarop de boodschap; ‘’niet gaan slapen, we moeten praten over de truck’’. Komt die klojo om twee uur ’s nachts lekker bezopen onze kamer binnen met de boodschap dat de truck nog niet gereed was. We zouden om zes uur in de ochtend vertrekken en niemand wist nog van de vertraging. Met weinig slaap konden we de passagiers te woord staan dat het een beetje later werd. De truck repareerde hij gedurende de ochtend, hij stoer doen terwijl hij dat ook in de avond had kunnen doen, of zelfs nog beter, een paar dagen eerder.

Moet hem wel nageven dat hij behoorlijk wat energie in het rijden stak. Zo reden we vijfenveertig uur bijna aan één stuk. Wanneer wij lunch of diner klaarmaakten ging hij snel even een half uurtje pitten. Met een zere kont de lange saaie weg afgelegd. Het is eigenlijk één kale vlakte richting het zuiden, alleen de laatste twee uurtjes zijn qua uitzicht de moeite waard.

Na vier dagen rijden kwamen we dus aan in Ushuaia, het meest zuidelijke stadje op dit continent. Erg sfeervol met mooie winkels, vele restaurants en bars. Deze plaats wordt gebruikt als vertrekpunt naar Antarctica. Vuurland wordt het hier genoemd, niet omdat het land vuurrood gekleurd is, nee vroeger toen de eerste ontdekkerreizigers kwamen, stonden de inheemsen ze met een brandend hoofd op een speer gespiest ze op te wachten. Zo onvriendelijk als toen zijn ze hier al helemaal niet meer, juist zeer gastvrij.
Daar een wandeling gemaakt door een nationaal park. Water ontzettend helder en bos gevuld met bomen die vol met mos zaten om doorheen te lopen.

Op het meest zuidelijke puntje van het continent een duik in het koude water genomen. Wat nog het meest raar was dat het niet de kou was dat ons overviel, het was meer het zoute water. Natuurlijk wist ik wel dat we in de oceaan doken, maar omdat het totaal rimpelloos was en het tussen de bergen lag, leek het meer op een meer. Nou ja duik, het was meer een hele korte plons.

Ik had het geluk om in een kamer te liggen met een gigantisch uitzicht over het gehele stadje. De bedden waren zacht en de zonsopkomsten schitterend, kon dus eigenlijk niet beter. Helaas kreeg ik daar niet zoveel nachtrust aangezien er altijd wel passagiers zijn die iets moeten/hebben/vragen en dat gebeurd ook vaak midden in de nacht. Zo werden we opgebeld door een meisje dat was achter gebleven in B.A. om daar goed de bloemetjes buiten te zetten. Met haar waren er nog een paar en eentje had iets te veel pillen geslikt. Overdosis dus. Resultaat was met de ambulance naar het ziekenhuis en daar mocht ze een nachtje blijven. Ze hadden wel een probleem dat ze de volgende ochtend het vliegtuig moesten halen. Dus haar het ziekenhuis uitgesmokkeld en haar al ondersteunend het vliegtuig in gedrukt. Bij aankomst bij ons hotel was ze nog steeds ver heen en zo vroeg ze bijvoorbeeld wanneer ze nu naar Patagonie gingen, terwijl ze er toch echt al was. Ha, ha.

Met een boot gingen we naar de zeeleeuwen en de pinguïns, dit was wel een lange dag, maar het geluid van de zeeleeuwen en vooral het gewaggel van de pinguïns zijn voor mij onvergetelijk.

Met Mark een wandeling gemaakt naar een gletsjer. Onderweg kwamen we veel mensen van onze groep tegen die alweer terug liepen. In de mist waren ze totaal verdwaald en konden maar net de weg weer terug vinden. Wij wilden het toch nog even proberen en gelukkig voor ons braken de wolken net op het goede moment open. De gletsjer was niet super spectaculair (meer oude sneeuw) maar het uitzicht was mooi en het glijden over het ijs was grappig ook al koste dit Mark een uitgescheurde broek.

Tot zover………..

Groetjes van de broers.