Een extra pasagier

Hallo allemaal,

Natuurlijk allereerst iedereen een gelukkig Nieuwjaar gewenst want dat hoort er natuurlijk bij.

Net terug van een jungletocht in de Amazone en daar ook oud- en nieuw gevierd, was totaal anders dan thuis. Niet super knallend, eigenlijk erg rustig, maar dat maakt het ook wel erg leuk.

Kerst vierden we nog in Venezuela, de groep was een excursie aan het doen en wij hadden ze naar het vliegveld gebracht. Op de terugweg begon het te regenen en we moesten een beetje zoeken naar onze camping. Natalie nam de bocht iets te ruim en doordat het wegdek was veranderd in een glibberige kleimassa, gleden we een greppel in. Daar stonden we dan; klei tot aan je enkels en geen passagiers om te helpen drukken. Dit kon nog wel eventjes gaan duren….. De scheppen voor de dag gehaald en de nog nooit gebruikte twee zandmatten voor de dag gehaald. Stenen zoeken om onder de banden te leggen, klei weg schrapen en de bult wegscheppen waar de truck tegen aan was gegleden. Daar waren we nog wel even mee zoet. We dachten hulp te krijgen van een paar Venezolanen, maar na een paar minuutjes hadden ze het wel bekeken en gingen weer aan hun bier dat ze bij zich hadden. Ze waren nog wel zo fris om een beetje bijdehand te lopen te doen en in et geven van leuke adviezen.

Venezolanen houden sowieso wel van een biertje en de simpele kroegjes (een luik met een paar plastic stoeltjes ervoor) zijn de gehele dag wel bezet. Ze stapten weer in hun auto en zeiden dat ze later terug zouden komen met een truck. Ja, ja... Eventjes uitrusten en toen maar weer verder gaan graven want die beloofde hulp geloofden we al lang niet meer. Net nadat we echt dachten; ‘’hier komen we niet meer uit’’, kreeg de truck grip en met rokende banden kwam hij uit de greppel. Ook weer opgelost dus. Bij thuiskomst konden we de truck gaan schoonmaken en we hadden er weer een leuke ervaring bij.

De andere vrije dag besteed aan het zoeken van voedsel voor de kerstmaaltijd. Valt niet mee in een door Chavez gerund land dat langzaam naar de knoppen gaat. Gen enkele dode kip te vinden, Nog steeds geen eieren, melk, bloem en brood. In de supermarkt lange rijen en geen winkelwagentje meer te krijgen. Het koste ons bijna een volle dag maar uiteindelijk wel het meeste gekregen.

Eerste kerstdag besteden we geheel aan de voorbereiding voor het eten. Bij terugkomst van de groep hadden we het meeste wel gereed. Het rijden naar het vliegveld ging gelukkig niets mis. De groep had een mindere tijd dan wij de vorige keer hadden gehad. Misschien lag dit wel aan de hoeveelheid regen die ze op hun kop hadden gekregen. Wel jammer voor hun.

Met veel hapjes, kaasplanken en wijn nog uit Argentinië meegenomen begonnen we de avond. We deden ‘secret Santa’; net zoals bij Sinterklaas lootjes trekken, helaas zonder surprise of gedicht. Het hoofdgerecht (grote bbq) lieten we al snel voor wat het was aangezien er hapjes genoeg waren en de meeste al vroeg behoorlijk in de olie waren. Het begon nog rustig, maar om een uurtje of tien waren de meeste al bezopen. De temperatuur was lekker dus een avondduik in de pool hoorde er natuurlijk ook bij.
Daarna maar naar bed gegaan. Niet gezien dat er nog een paar stoelen braken, half naakte meiden aan het dansen waren en dat een Duitser die wilde slapen de muziek uitdeed waarna een dronken Amerikaan hem te lijf wilde gaan.

De volgende ochtend was de eigenaar niet al te blij, maar nadat één van onze groep haar camera kwijt was en zijn personeel beschuldigde van diefstal wilde hij haar de camping uitzetten. Liep allemaal met en sisser af, maar helaas ook zonder camera.

Deze dag en de volgende dag konden we vlees eten zoveel we maar wilden want het vlees bedoelt voor de kerst moest toch op, aangevuld met zelfgemaakte toetjes van Natalie ontplofte ik dus weer bijna.

We hadden drie lange reisdagen voor de boeg om in Manaus (Brazilië) te komen. Onderweg geen camping dus ook geen douches, je komt dan wel achter de karaktereigenschappen (lees Chagrijnig) van de meeste mensen. Kwamen we eindelijk aan bij een rivier dat de lokalen gebruiken ter recreatie was het weer niet goed. Terwijl zij zaten te dubben lag ik er al in. Ha, ha.

De grensovergang duurde lang, maar het was wel succesvol. Een jongen uit de groep had last van zijn buik en moest snel gaan zitten achter een struikje, niet realiserend dat hij dit deed op militair terrein, hij werd in de kraag gegrepen door twee militairen en nadat hij zijn paspoort uit de truck had gehaald moet hij mee naar de kazerne. Wij schaterlachten het uit, hij (en de militairen)konden de humor en niet van inzien. Met een preek kwam hij er later vanaf en de leidinggevende vroeg nog wel of hij echt klaar was of dat hij hem nog weer terug zou zien. Had het graag willen zien; wat doe je dan? Halve keutel nog in de broek of ga je uitgebeid zitten afvegen? Ha, ha.

We verlieten dus lachend Venezuela, het land van vrouwen met grote borsten, alle dagen drinkende mensen, laag overhangende elektriciteitsdraden, bedonderende verkopers maar vooral allemaal erg aardige mensen.

Natalie kreeg de afgelopen dagen er nog een extra passagier bij in de vorm van een worm onder haar huid. Waarschijnlijk gekregen van een erg schattige puppy die helaas een paar wormen cadeau gaf. De worm zat vlak onder haar huid en elke dag ging hij weer zo’n vijf centimeter verder. Dan groef hij zich weer even naar de oppervlakte om daar weer een gat achter te laten en hij ging weer verder. Als hij aan het graven is schijnt het behoorlijk te jeuken. Zijn graafwerk lijkt een beetje op een mollennetwerk maar dan natuurlijk in het klein. Nu met pillen is ze er volgens mij wel vanaf. Wel een raar gezicht om te zien.

In Manaus gingen enkelen een avondje stappen. Één ging er met een meisje vandoor (volgens hem geen dame van lichte zeden), maar deze werd opgebeld door haar ‘broer’ om op te komen draven. Dus dan weet je het wel. Een meisje werd belaagd door een lesbienne, waar we later dachten dat ze ook nog iets in haar drankje had gedaan. Toen een ander meisje haar wilde helpen werd ze gestoken door een naald. Beiden waren de volgende dag nog zo dronken dat ze het allemaal erg lichtjes opvatten. Een jongen was hem daarvoor al gepeerd aangezien hij zag dat zijn drankje werd gedrogeerd. Welkom als ‘gringo’ in de grote stad.

Met de boot de jungle in. Onderweg nog gekeken hoe de ‘Rio Negro´(zwart) samenkomt met de ´solomoies´ rivier (melkachtig). De rivier is dus verdeelt in twee kleuren. Deze ‘ontmoeting’ is elf kilometer lang te zien.

Oud en nieuw dus gevierd in de Amazone, geen elektriciteit dus geen licht en geen muziek. Kaarsen maakten de sfeer wel gezellig. Het was totaal geen spectaculaire avond maar toch had het wel iets.

Tijdens de avond op zoek naar krokodillen, we vonden twee ‘spotted alligators’. Eentje was nog een baby van acht maanden oud, zeer schattig en zijn kop was erg lachwekkend.

Om twaalf uur werden er een paar babypijltjes afgevuurd en dat was het gehele knalwerk. (sorry Frekie) Hoe klein dan ook, het was wel bijzonder. Het werd niet laat want de volgende dag moesten we al vroeg op om een wandeling te maken.

De wandeling was mooi en de zeer informatief. Onze gidsen wisten veel te vertellen. Helaas waren ze buiten de jungle aartslui en ging er geen enkel initiatief uit deze gidsen, dat was jammer.

Het regenseizoen is nu ook begonnen. Dat uit zich nu in dat het elke dag wel een paar uurtjes behoorlijk hard regent. Dus de blauwe heldere hemels zijn eventjes verleden tijd.

Aangezien we nu weer in Brazilië zijn bestel ik nu dus i.p.v.’pollo’, frango, oftewel de spreektaal is weer Portugees i.p.v. Spaans. Niet dat dat voor mij veel uitmaakt, want er komt (gaat ook niet gebeuren) nog steeds geen fatsoenlijk woord uit mijn mond. Ik red me wel, alleen is het jammer dat ze hier een handje hebben van het bedonderen van de toeristen die de taal niet spreken.
Daar baal ik wel een beetje van dat deze toch aardige mensen je zo een hak willen zetten. Toch maar in de buurt van Natalie blijven dus.

Vandaag een dagje om onze tassen te pakken en morgen gaan we weer op de boot voor een tochtje van vier dagen op de Amazone rivier. Hopelijk dit keer geen vertraging.

Succes met het verorberen van de laatste oliebollen en natuurlijk de mensen die de loopschoentjes aantrekken om als pannenkoek, kniepertje, of als oliebol te gaan rennen allemaal veel plezier!!

MAAK ER EEN MOOI JAAR VAN!!!!!

Wilfred