Donder en bliksem

Hallo allemaal,

nu in Ciudad Bolivar, de groep maakt zich op om morgen het vliegtuigje te pakken naar de Angel falls. Wij blijven achter omdat we er al een keertje geweest zijn en om het kerstdiner voor te bereiden.

Moet zeggen dat de mensen uit deze nieuwe groep mij wel bevallen. Een leuke mix van jongelui en stelletjes. Natuurlijk is de weg nog lang, maar het begin is veelbelovend.

In Caracas de nieuwe groep opgepikt en ze een beetje wegwijs gemaakt in truck Bernie. Sommige hadden helemaal geen dollars meegenomen om in te wisselen tegen Bolivars op de zwarte markt, tja dan wordt Venezuela toch wel heel erg duur.

De piccolo van ons hotel wilde wel geld voor ons wisselen. Maar dit keer ging de handelswijze iets anders; hij wilde eerst het geld hebben en zou dan ergens naar toe gaan om het te wisselen. We waren hier niet erg blij mee, maar toe maar. Kwam hij een kwartiertje later terug, zonder de dollars en zonder Bolivars, maar wel met een klein briefje met erop de serienummers geschreven van alle dollarbiljetten. Wij kregen al snel het gevoel dat hij ons zou bedonderen en later met valse biljetten terug zo komen. Maar het was in het begin nog erger; hij kwam helemaal niet terug. Wij naar zijn collega en die begon over een drukke spits, kapotte telefoon, bla, bla. Wij dachten al dat we ons geld nooit meer zouden zien. Negen uur later was hij er weer. Rood hoofd en een bezweet gezicht. Maar nog belangrijker hij had de Bolivars bij zich. Gelukkig dus. Hadden wij hiervan geleerd? Het antwoord is nee, want de dag erna hadden we weer een hele zwik nodig. Dit keer ging het wel allemaal voorspoedig.

Chavez heeft zijn referendum verloren en nu zie je dat veel meer mensen hun nee-stem durven tonen. Op veel auto’s staat nu een dikke vette ‘NO’ geschreven. De vorige keer dat er een referendum was heeft Chavez zijn tegenstemmers hard aangepakt; baantjes werden verzegd, studenten mochten niet meer studeren en voor de rest kwam je overal onderaan de lijst van wachtende. Hoezo democratisch??

Om toch nog weer een beetje belangrijk te lijken heeft hij besloten om de klok een half uur terug te draaien. Zijn standpunt is dat het dan lekker licht is als je wakker wordt, hij vergeet erbij te zeggen dat het dan ook eerder donker is in de avond waardoor er meer criminaliteit op straat is.

Een excursie hadden we naar Catatumbo; onderweg bekeken we nog een rietsuiker- en een pruimtabakfabriekje.

We bleven de nacht in een dorpje waar de huizen geheel zijn opgebouwd op palen. Grappig om te zien dat er ook straten zijn verlicht met lantaarns maar nu geen klinkers maar water. Catatumbo staat bekend om zijn onweer. Chavez claimt dat er hier meer blikseminslagen zijn waar dan ook ter wereld. Zo tegen
zonsondergang kwamen we aan bij ons huisje. Aangezien er weinig te doen was begonnen de meeste mensen de tijd te doden met het legen van de koelbox. Ik ging al snel mijn hangmatje in om dan fris de rest van de nacht wakker te blijven om het onweer te bekijken.

Helaas de slaap niet echt gevat want de drinkers begonnen zo luidruchtig te worden dat slapen er niet meer bij was. Zo rond een uurtje of één begon het onweer in de verte. Aangezien we aan het eind van het regenseizoen zaten, was het al bekend dat het geen groot spektakel zou worden. Toch was het mooi om te zien. De bliksem was op zo’n veertig kilometer op midden van het meer en wij konden er droog naar kijken. Jammer dat de sfeer een beetje werd verpest door de drinkers.

De volgende ochtend na zeer weinig slaap een boottochtje door het dorpje gemaakt. Natuurlijk geen riool. De wc bestaat uit een gat dat uitmondt op het water. Ik zag nog wel een plek waar wat vuilnis werd gedumpt, ondanks dat dreef er nog genoeg vuil rond. Van Pampers tot lege drink- en olieflessen. Zul je denken dat het water voor hen ook smerig is, welnee hoor, ze wassen en zwemmen er rustig in, zelf tanden poetsen met dat water is voor hen geen probleem. Hoezo een goed immuunsysteem?

Wederom mooie dagen gehad in Los Llanos. Er waren maar een paar weken verstreken dat we er waren geweest, maar het waterpeil was bijna drie meter gezakt.
Het zag er allemaal iets anders uit; meer zandbanken en ook sommige vogels leken verdwenen terwijl er weer andere voor in de plaats waren gekomen. Vooral de rode Ibissen vond ik zeer bijzonder.
Allan onze gids liet ons weer veel moois zien en hij toverde nog twee anaconda’s uit de Llanos hoed. Gelukkig werd het geen showparade en werden ze nadat iedereen ze gevoeld hadden weer vrij gelaten. Zelf vond ik de ‘tree boa’ de mooiste; parmantig staat hij overeind en beweegt zijn bovenlijf sierlijk heen en weer.

We sliepen één nachtje in de open lucht. Ik vond het fantastisch. In de ochtend hoorde ik toch van een heleboel dat ze het maar stoffig en vies vonden. Toch wel grappig hoe verschillend je over iets kunt denken. Misschien lag het ook wel aan de vele beten die ze die avond hadden opgelopen. Velen zien er nu uit als een net gearriveerde toerist; net iets te witte benen en de ledematen vol met bulten.

In het kamp kon je weer op piranha’s vissen, ’s middags was het makkelijk zodat we een behoorlijke buffer vingen voor de avond maaltijd. ’s Avonds ging ik nog in mijn eentje er op uit om het te proberen. Was fantastisch. Koud colaatje, heldere hemel en ondanks een bijna volle maan mooie sterren. Eerst dacht dat ik nog in mijn eentje aan het vissen was, maar nadat ik mijn zaklantaarn aanknipte keek ik in wel twintig kaaiman ogen. Mooi gezicht. Één Piranha beet me nog in de vinger, gelukkig viel de schade mee.

Op één van de boottochtjes bracht Allan ons naar een boerderij. Vele kippen en kalkoenen, maar daar kwamen we niet voor. Ze hadden daar een otter als ‘huisdier’, na vier jaar verkopen ze hem aan een dierentuin. Natuurlijk was hij ergens toen hij nog jong was gevangen. Heb daar eigenlijk gemixte gevoelens bij. Wat ik niet had verwacht dat was hoe zacht zijn vel was. Ik heb denk ik nog nooit zo iets zachts gevoeld. Tenminste als hij droog is dan. We hadden nog een vis voor hem meegenomen. Zoals een poes kan spinnen als hij blij is, zo doet een otter dat ook. Bijzonder om te zien.

Was eigenlijk niet moeilijk om voor hem een vis mee te nemen. De vissen zijn nu aan het migreren en elke tien minuten springt er wel eentje in je boot, vind het vooral grappig als ze over de boot heen springen. Had nog de pech dat ik wijdbeens zat te suffen en er een vis in volle vaart mijn kruis indook. Resultaat natuurlijk zere ballen en een bewusteloze vis, ha, ha.

Na twee dagen Los Llanos konden we weer bijkomen in een mooi verblijf genaamd River camp. Zo mooi daar; Overvliegende Macaws, papagaaien en kanariepietjes in de buurt en een rivier waar je kunt ‘tuben’; met een tractorbinnenband de rivier af. Het ging niet zo spectaculair als de eerste keer omdat er nu niet zoveel regen meer was gevallen. Maar dat maakte eigenlijk helemaal niet uit. Beetje klooien en hier en daar iemand eruit sodemieteren, veel gelachen.

Ben Sinterklaas vergeten, maar aan de Kerstman ontkom ik niet. Kerstbomen zie je hier niet zoveel, wat je ziet zijn de neppers. Wanze zou hier goede business kunnen hebben.
Waar de Venezolanen wel helemaal gek van zijn zijn het maken van kerststalletjes. Maakt niet uit op welke plek en de ene nog kitscher dan de andere.

Voor degene die met de kerst een balletje gaan trappen in de zaal allemaal veel plezier. Ook na afloop met de Bingo! Zou trouwens ook leuk zijn als we de nacht weer eens winnen!!

Vanaf een warm Venezuela wens ik in ieder geval iedereen een fijne kerst, misschien wel op de schaats en alvast een gezellige oud- en nieuw!!!!

Groetjes Willie