Inbraak.

Hallo allemaal,

Helaas was mijn vorige bericht niet helemaal kloppend. Het Dodo kuiken op 1 april spotten is blijkbaar toch niet de juiste dag. Gelukkig zagen we wel volop andere dingen. Hierbij mijn relaas.

Met het vliegtuig naar Mulu Nationaal park, de enige manier om er te komen is met het vliegtuig en dat betaalt zich ook wel uit in de mooiigheid eromheen. Als je aan komt vliegen dan zie je het verschil wel meteen; nog echte jungle die hier rest. Toch zie je aan de randen ook wel weer ruw aangelegde wegen die de alsnog gekapte bomen naar buiten transporteren. Het vliegen was geinig, omdat het maar een kort ritje was bleven we best wel laag. Er waren veel wolken op dezelfde hoogte, veel turbulentie dus. Één keer zakten we zo hard en diep dat sommige begonnen te gillen. Nadat we weer recht vlogen kijken ze dan beschaamd om zich heen, dat was wel lachen.

Het systeem om een kamer te boeken is daar een beetje vreemd want je moet een bungalow nemen en de enige die nog vrij was, was er eentje met acht bedden. Dus hebben we er maar vier aan elkaar geschoven en maakten we een mega bed. Het hele huis was zo belachelijk groot. De geluiden waren in de nacht weer die je hoopt te horen in de jungle.

Je komt hier in dit park o.a. voor de grote grotten die nog niet eens zo lang geleden zijn ontdekt. Met de boot er naar toe. Onderweg stopten we nog in een klein dorpje dat zich behoorlijk had aangepast aan het toerisme. Het authentieke is bijna overal wel weg hoor, toch zagen we nog één jager voorbij lopen, Met blaaspijp en speer, dat hij gekleed was in een ‘Angry Bird’ shirtje maakte het alleen nog maar leuker. Die jagers hebben het meeste wel uit de jungle geschoten, dus ook hier is het met het wildleven behelpen. De gehele rit kwamen we langs badende en kleren wassende mensen.

De grotten waren mooi ook al heb ik het er nooit zo op. Die stank en die vage muffe klamme lucht daar hou ik niet zo van. De ‘mieten’ en de ‘tieten’ waren wel zeer bijzonder en een micro bioloog zou zijn hart ophalen wat er zoal in die vochtige omgeving groeit. Vind vooral het punt waarop je nog daglicht kunt zien en dus nog wat plantjes en mos groeit het leukst. De kleur is dan zo mooi groen met een mooie schittering van de zon er nog op.

Bij één grot stroomde het heldere verkoelende water vanuit de grond op naar boven, daar dankbaar ingesprongen want het was me toch weer een potje heet. 100 meter verder stroomde hij in de bruine normale rivier.

Natuurlijk maakten we ook een nachtwandeling, een paar slangen een ordinaire rat en wat wandelende takken kwamen we tegen. Maar dan weer het geluid, niet normaal zo luid.

Omdat de volgende dag alles in het park vol was sliepen we er net buiten, leek wel een beetje op een ‘long house’. Het was een home-stay en daarom juist leuk. Allemaal zo simpel en je slaapt tussen het familie leven. Dat dan de haan al om half drie in de nacht begint te kraaien recht onder je raam daar word je niet vrolijk van, dat ding kon zijn bek niet houden tot een uurtje of zeven. Die avond bestelden we kip, helaas was het nog niet zijn beurt.

Met een canopy (hangbruggen tussen de bomen) verkenden we op 20 meter hoogte de boomtoppen. Vanuit die hoogte zie je toch weer andere dingen vooral grote fladderende vlinders waren het hoogtepunt. Doordat er naambordjes op de bomen stonden kwam je er pas achter hoe divers het bomenrijk was en voor zoveel verschillende doeleinden werd gebruikt. Ik las dat één boom in een dag 1000 liter vocht uitzweet, daarvan komt 70% meteen weer terug via de neerslag. Dat stond vroeger niet in de Biologie boekjes over de waterkringloop. Er staan toch een potje bomen op een hectare, daar komt dus een flinke bui van.

Via een mooie lange wandeling over een pad van houten planken werden we naar één van de grootste grotten gebracht, de ‘Deer cave’. Ik kan niet goed omschrijven hoe groot dat ding precies is, ze zeggen wel dat er zoveel Boeings in kunnen en zoveel voetbalvelden groot is, toch zegt dat nog steeds weinig, je moet er gewoon in hebben gestaan en het ervaren hoe groot het in werkelijkheid is.

Er hangen tussen de twee en drie miljoen vleermuizen aan het plafond, zoveel aan het plafond, dat betekent ook dat daaronder toch een potje schijt ligt. Op sommige plekken meer dan een paar meter dik. Van allerlei beestjes kruipen daar weer doorheen en doen zich tegoed aan de meststoffen. Hier mag het niet maar in andere grotten scheppen mensen het er weer uit. Schijnt goede compost te zijn. Misschien iets voor de supportersvereniging?

Wachtend op de schemering wanneer ze zouden uitvliegen. Wanneer het regent houden ze zich schuil en blijven ze lekker binnen. Gelukkig hadden we het droog zodat we ze wel verwachtten. Ze kwamen niet in één stroom tegelijkertijd. Ze vlogen in groepen naar buiten, eerst een paar grote cirkels voor de ingang en daarna allemaal dezelfde kant uit. Sommige vliegen in één nacht wel 100 kilometer ver om daar de mugjes te vangen.

Na drie nachten was het alweer tijd om te gaan, raar om alles zo in het werk te zien op het vliegveld. Er komen maar een paar vliegtuigen op een dag, tussendoor gooien ze de boel dicht en hangen de rest van de tijd maar een beetje rond.

Het is trouwens grappig dat ze hier een heleboel woorden net andersom zeggen. Zo eet je bij je friet ‘Sauce Tomato’, neem je het openbaar vervoer in een ‘bus mini’, die trouwens ook wel ‘Bas’ heten. De andere woorden hebben weer een leuke klank, zo hebben ze het bv. over ‘destinasi, informasi en indikasi’.

In Similajau np. Dachten we leuk strand te vinden. Blijkt dat alle stranden in Sarawak de bruine kleur te hebben die wij in de Noordzee ook hebben. We sliepen in een mooi huisje dicht bij de zee. Elke avond maakten we een mega kampvuur. Hout genoeg. Het strand was echt een troep. Helaas de rangers waren te lui om van het strand nog een beetje iets leuks te maken. We hebben nog wel gevraagd waarom, het antwoord was volgen hen heel simpel, want ze konden het wel opruimen maar als er een maand later weer een storm zou zijn dan konden ze weer opnieuw beginnen. Tja, zo word het natuurlijk nooit wat. Tijdens onze hout zoektocht gooiden we al het andere rommel in een grote ton. Een paar nachten later leek een klein deel van het strand toch al een stuk aangenamer. Rommel top vier: aanstekers, volle saus zakjes van de noodles, rietjes en (deels gevulde) flessen.

Na onze nachtelijke vuren kwamen we weer terug bij ons huisje en mega grote kevers zaten echt overal. Leek erop dat ze hun laatste adem uitbliezen. Fantastische mooie kleuren en een hoge piep dat ze produceren, ze liggen dan voor dood, maar zet je ze weer even rechtop dan gaan ze er onder hoog gepiep weer vandoor. Slippers aanhouden want zo zagen we ook nog een knoepert van een schorpioen met zijn scharen in de aanslag.

Een stelletje jonge Christenen waren op kamp, op de bonte avond werden wij uitgenodigd om dit samen met hen te vieren. Een hoop ‘Halleluja’ en ‘Jesus saves me’, toch was het echt leuk mede omdat de begeleiders ook zo leuk waren. Minder was wel dat wij nog drie keer naar voren moesten komen om ons voor te stellen en later nog gekke dansen te moeten doen.

In Kuching maakten we van één hotel een beetje onze basisplaats. Vanuit daar gingen we naar omliggende parken. Voordeel was dat we in het oude rechtsgebouw een heel leuk restaurant vonden. Goede sfeer en goed eten, kan voor mij niet beter.

Een klein uurtje rijden met de bus bracht ons naar Bako np. Daar nog een half uurtje met de boot. De vissersmannen verdienen wat bij door als veerboot te fungeren. De plaatselijke chinezen doen het beter; de lokalen maar lange dagen maken en vissen zich de rug krom, de Chinezen verhandelen het. Bij aankomst was het echt even schrikken want wat een puinhoop was dat zeg. Vervallen stinkbende. Zwemmen leek ons niet wat in dat bruine zeewater, ook al omdat we een paar foto’s zagen van mensen die in de bek van een krokodil vast zaten en werden opgegeten.

Genoeg te wandelen in het park, maar om de huisjes heen was genoeg te zien. Zo liepen vele kleine wrattenzwijnen langs ons huisje en stinken dat ze doen! Brutaal zijn ze hier ook al hoor, komt ook doordat sommige ze gewoon voeden, dit voor zogenaamd een schattige foto. Zitten wij lekker wat op het strand te eten en te genieten van de zonsondergang komt er eentje met een noodvaart op ons afgerend. Met de geur van verse cake in zijn neus wilde hij nergens voor stoppen. We moesten hem echt wegduwen want hij leek wel een waas voor de ogen te hebben. De neusaap springt hier ook van tak tot tak, zoals die zwijnen kunnen stinken zo hebben die neusapen ook een speciale geur om zich heen. Vaak ruik je hem eerder dan dat je hem ziet. Zo vloog er ook nog een vliegende eekhoorn in de boom naast ons. We hadden nog een paar slangen in de bomen om ons huisje. Die slangen blijven soms wel een week op dezelfde plek wachten op een prooi. Ik altijd die rangers maar prijzen dat ze zo’n slang in volledige schutkleur zo goed hebben gespot, maar ja als hij er al een week ligt dan heeft hij dat al eens van iemand anders gehoord. Die rangers zijn hier helemaal niet leuk. Om het voor de toerist ‘leuker’ te maken, rammen ze op bomen om de apen op te laten kijken, peuren ze met stokjes in de slangen, nare lui. Wat ook erg was, waren de makaken. Met een dikke bek willen ze het eten van je afpakken en als je boos op hen wordt dat maakt ze helemaal niets uit. Enige manier is (denkbeeldig) een steen pakken of zogenaamd met een katapult op hen schieten dan kiezen ze het hazenpad. Ikzelf zoek altijd de grootste steen en probeer ze te raken, helaas zijn altijd te snel. Die klootzakjes braken ook nog even op onze kamer in. Wij zaten in het restaurant en die klojo’s die loeren er gewoon op. Ze sloopten de horren van onze ramen eraf en binnen deden ze zich tegoed aan al het eten dat we hadden meegenomen. Los verpakte Mentosjes werden vakkundig losgepeuterd en het chocola werd helemaal opgegeten. De aspirientjes die hebben ze nog wel geproefd maar die vonden ze schijnbaar niet lekker. Met een volle buik vertrokken ze uit onze kamer en een enorme puinhoop achterlatend, echt de hele vloer lag bezaaid met rommel, smerige apenvoetenvegen op ons bed en zelfs nog een paar vlooien als dank. Eikels!

In Damai np hingen we onze hangmat in de boom. We lagen bijna te maffen, kregen we de eerste druppels op onze knar. Gelukkig vonden we een afdak waar we onder konden hangen. In de ochtend wandelden we een leuke route die ons bracht bij een leuke waterval. Daar sprongen mooie kikkers rond. Deze waren geel met groen en hun ogen waren geel. Op de verticale wand hadden ze gewoon houvast en sprongen net zoals op een normale ondergrond. Nog leuker was dat er kleine zoetwaterschildpadden ronddobberden. Met hun lange nek en lange spitse snuit komen ze naar boven om adem te halen. Omdat het water zo helder is kun je echt alles zien.
Bij terugkomst namen we een koele duik in een natuurlijk zwembad gevuld met koel water uit een beekje. De lokalen zwemmen ook wel maar toch durven ze eigenlijk niet dichterbij te komen. Als je het water uitgaat en wegloopt dan durven ze je wel aan te spreken en bevolken ze wel het hele gedeelte van het bad. Dan weten ze echt niet hoe gek ze moeten doen om maar aandacht van je te krijgen. Grappig en voorspelbaar tegelijkertijd.

In Semengoh worden orang-oetangs gehouden die gestroopt zijn en als huisdier hun jonge leven moesten slijten. Vooral de nu voortgebrachte baby’s worden een paar jaar later vrijgelaten in de echte jungle. Bij aankomst zagen we al meteen een stuk of acht die in de bomen aan het slingeren waren. Sommige knoeperts kennen geen pardon en gooien afgebroken takken van hoog naar benee.

Ze werden al een beetje gevoed en met groot gemak vangen ze met die grote handen grote kokosnoten of ananassen op.

Het was een beetje een miezerige dag, later hoorden we dat dat ideaal is omdat ze dan eerder naar het voederplatform komen dan wanneer het snikheet is.

Die communicatie over en weer onderling en het gemak hoe makkelijk ze van boom tot boom gaan is uniek. Soms hangen ze nog net aan het uiteinde van een dun takje om zo alsnog bij de verse blaadjes te komen. Ze houden zich altijd wel met twee van de vier handen/voeten vast.

We werden door een ranger bij elkaar geroepen en wij dachten dat dit het einde was, hij ging een algemeen praatje houden en we kwamen erachter dat we nog naar de voederplek zouden gaan. We mochten nog verder de jungle in, wauw! Daar waren er ook nog een stuk of zes.

Hoe handig ze zijn met het pellen van de bananen en hele kokosnoten kraken ze ook met gemak; eerst trekken ze met hun tanden de bast eraf. Dan alsof het niets is beukt hij de noot tegen de boom en deze kraakt meteen. Soms zijn ze handig en doen het zo netjes dat ze de melk er uit kunnen drinken de andere keer maken ze er een puinhoopje van en spat de melk overal overheen.

Omdat we in het begin ook al orang-oetangs zagen, hadden de andere mensen het al snel gezien, gevolg was dat we nog bijna een half uur samen met nog twee anderen het hele platform voor ons alleen hadden. Maakt het toch allemaal nog weer extra bijzonder.

De weg uit het park zagen we ineens de struiken heen en weer bewegen en daar zagen we een moeder die een kleine baby vast hield. Zo vertederend. Ze hingen aan elektriciteitsdraden, voor breken hoeven ze niet bang te zijn want ze hebben er hier een dikke stalen draad tussen getrokken. Dat kleintje deed nog een paar klungelige acrobatische toeren en kon zich maar net grijpen aan de kabel. De moeder had er genoeg van en klauterde naar beneden. Daar op de weg liep ze naar ons toe, eerst leek het nog wel schattig, toch naar een paar meter veranderde haar houding en mimiek en ze leek erg boos. Wij dus maar weer verder naar achteren, toch moesten we naar voren want we moesten de laatste bus nog halen. Toch op de manier waarop ze nu keek was er geen enkele moment van twijfel bij ons om langs haar heen te lopen. Er kwam hulp uit onverwachte hoek en een ranger was op zijn scooter op thuisreis. Hij bedacht zich geen moment en greep een paar stenen. De moeder had het meteen al gezien en keek al rond of ze er vandoor kon gaan. Hij hield nog wel heel slim zijn helm op toen hij haar naderde. Gelukkig gebeurde er niets en gingen ze beide het bos weer in. De ranger vertelde ons later dat dit een ‘angry mama’ was die geregeld mensen bijt als ze geen zin in poespas heeft. We mistten de bus, gelukkig lukt liften hier vrij gemakkelijk want velen willen wel een buitenlander in de auto voor een proatie.

In Kubah np namen we een huisje, het is een mooi park ook al is er weinig groot wild. Ze hebben geen restaurant en dus dien je je eten zelf mee te nemen. Het water moet je ook zelf koken voordat je het kunt drinken. Dat schrikt behoorlijk veel mensen af en er is dus haast ook niemand die een kijkje in het park komt nemen. We hadden een heel huis voor onszelf en het is ook wel weer eens fijn om iets uit je eigen koelkast te pakken.

Een wandeling bracht ons naar een kikkervijver, daar zaten in het donker kikkers met mega grote ogen. Ze bleven rustig zitten zodat we ze goed konden bekijken.

Omdat we de orang-oetangs zo leuk vonden, gingen we nogmaals terug. Het was die dag knetterheet zodat er een stuk minder te zien waren. Het was ook behoorlijk druk en dan zijn de mensen dan toch wel iets luidruchtiger. Ze hebben daar ook drie krokodillen in een kooi. In een kooi daar hou ik niet zo van, toch was dit een ideale mogelijkheid om dit bakbeest eens van dichtbij te zien. Weet wel als je daar mee moet zwemmen dan verlies je het wel.

Bij het platform hoorden we in de verte een hevig kabaal. Bleek dat de grootste man van het bos een beetje boos was en besloot het toiletgebouw maar te gaan slopen. Niemand mocht er nog in de buurt komen. Na een tijdje kalmeerden ze hem met wat fruit en we mochten hem bekijken. Nou, zo’n langharige bult met grote wangen heb ik nog nooit gezien. Vond het maar gek dat we er zo dichtbij mochten komen want die klauwen van hem zijn zo groot, die vermorzelen je met gemak. Raar was het ook weer te zien dan mensen met kinderen hun kind er zo dichtbij lieten lopen. Je kreeg er een beetje Bokito gevoelens van, ook al is dat natuurlijk een gorilla. Een heleboel lokalen en Indiërs konden hun klep niet houden en een lawaai dat ze maakten. Je zag hem ook alweer boos worden en met een grote plank begon hij het gebouw weer te vernielen. Gelukkig stuurden de rangers iedereen nu weg voordat er echt ongelukken zouden gebeuren.

De deelstaat Sarawak deden we toch iets sneller dan gedacht, daarom boekten we nog een vlucht naar de Perhentian eilanden. Een beetje strandvakantie daar is natuurlijk niets mis mee.

Borneo is nu ten einde, had het wel iets avontuurlijker verwacht, het meeste is hier nu toch wel behoorlijk gecultiveerd en ze zijn ook welvarender dan gedacht. Toch als je in de parken komt dan zie je wel hoe Borneo er in het verleden heeft uitgezien, jammer dat het nu nog maar kleine stukken zijn.

We komen nu bijna aan ons eind van de vakantie. Nog een weekje in de Perhentians en dan nog een weekje in Singapore voordat we weer thuiskomen. Tot gauw dus maar.

Tot zover,

Voor foto’s; check de link:
https://picasaweb.google.com/102544176456217944751/Inbraak#

Groetjes,
FW & MH