Zeven, geen lucky number!!

Hallo allemaal,

Nu ik dit zo schrijf zit ik op een grote veranda en kijk uit over het kleine vissersplaatsje Pantai Bira.

Gisteren kwam ik hier, na een dodemansrit te hebben ondergaan, behoorlijk brak aan. Vanuit Rantepao nam ik een luxe nachtbus. Had goede verhalen daarover gehoord, dus ik keek er al naar uit om lekker in de bus te relaxen. Met de airco vol aan, een deken tegen de kou en een kussen was het zeer comfortabel. Dit keer mooie muziek op de achtergrond i.p.v. op de voorgrond. Zeer vroeg kwam ik aan en brommertje bracht me naar een andere terminal. Daar stond een jeep klaar om me dus hier naar toe te brengen. Alle luxe was ineens verdwenen. Ik zat nog wel voorin, maar nadat achter mij alle plaatsen dubbel bezet waren, moest ik er ook aan geloven. Met z’n tweeën op één stoel is geen pretje. Daar de chauffeur vanwege mijn benen niet meer kon schakelen moest ik wijdbeens gaan zitten en één been bij hem plaatsen en de andere op de oude plaats houden. De versnellingspook zat dus tussen mijn benen. Kan je vertellen dat schakelen naar zijn vier geen pretje was, maar de tweede versnelling moest er hard ingeduwd worden, pijnlijk, dus ik was blij met de lange snelle stukken. Hij reed echt als een maniak. Bijna twee keer een ongeluk. Om de gaten in de weg reed hij zo goed als het kon langsheen maar wanneer we er door heen gingen schuurde de onderkant van de jeep over de grond vanwege het teveel aan gewicht. De deuren wilden ook niet meer sluiten, zodat we die maar moesten vasthouden.

Apart om weer in grotendeels moslimgebied te zijn. In Rantepao, het dorpje in het gebied Tana Toraja, is het grotendeels protestant. Vele kerken dus, aparte gewaarwording om wakker te wakker in de nachtbus en dan is het gehele straatbeeld veranderd. De meiden lopen weer met een hoofddoek en de gebeden schallen weer over de straten. Langs de grote weg word gecollecteerd voor de nog af te bouwen moskeeën, in grote tonnen kun je al rijdend je geld gooien. Dat de moskee nog niet af is, weerhoudt ze er niet van om de luidsprekers al aan te sluiten. Beetje kolderiek gezicht; vele luidsprekers op hoge palen op wat nog niet eens op een moskee lijkt.

De oudere westerse mannen krijgen hier echt de mooie meiden. Vandaag in een bar geweest en daar lang met de eigenaresse gesproken. Bloedmooi en leuk, maar er zit al weer zo’n oude knakker aan vast. Inderdaad ook nog eens een Nederlander :0) Haar zoontje hielp in de bediening. Lekker makkelijk allemaal, want het lege blikje cola ging zo over de schutting de zee in. Echt waar, ze maken er hier een zooitje van. Lijkt er op dat het haast niemand iets kan schelen in welke puinhoop ze leven. De natuur is nog steeds mooi, maar je moet hier wel leren om langs het vuil te kijken, want de boel versmeren, dat kunnen ze.

Ze bouwen hier op een nabijgelegen strand op traditionele wijze boten. Mooi om te zien hoor. Met een motorzaag waar een blad op zit die je alleen maar in commercials ziet waar die enorme bomen mee worden gekapt, worden de planken op dikte gezaagd. Het ruwwerk doen ze eerst op de wal, wanneer hij zeewaardig is doen ze de rest op zee. Heel handig want zo krijg je in ieder geval alles waterpas.

Laat ik eerst nog even een paar dagen terug gaan in de tijd.

Vanuit mijn lange eilandverblijf nam ik de lange bootrit terug, had mezelf neergevlijd op een matrasje onder het dek. Het voordeel was dat je lekker kon liggen, het nadeel was dat het echt knoepers warm was. Bij aankomst sprak een vrouw mij aan die een ‘homestay’ had. Ben met haar mee gegaan. Het was gewoon een leeg huis waar een matras op de grond lag, acht ja dat ligt ook wel. Met twee meiden uit Maastricht, met overigens een fantastisch zuidelijk accent, gingen we de markt op. Nou ik overdrijf niet dat de markt bijna ontplofte. De mensen wisten niet hoe gek ze moesten doen om maar op te vallen. Was erg komisch allemaal.

Helaas gingen de meiden de andere kant op, zodat ik ze niet beter leerde kennen. Heb hier trouwens wel een beetje pech met de mensen die ik hier heb ontmoet. Iedereen die ik ontmoet gaat van zuid naar noord, ik doe het net in omgekeerde richting. Zo heb ik al twee leuke Spanjaarden ontmoet, een erg leuke Ozzie girl en een fantastische kerel uit Canada. Helaas was het samenzijn maar kort. Dat dit een gebied is waar niet zo heel veel mensen naar toe gaan en vooral omdat het nu laagseizoen is maakt de kans op mensen ontmoeten natuurlijk niet groter.

De vrouw van de ‘homestay’ nam me mee naar haar vrienden. Beetje rondhangen, sigaretjes roken en een fles lokaal gedestilleerd lieten ze rondgaan. Zo gaat het dus elke avond. Daarna moest er getankt worden. Gedurende de dag is het bij de pomp veel te druk, daarom gaan velen midden in de nacht op pad om benzine te tanken. Laat in de avond staan er wel twintig brommers in de rij te wachten op een paar liter. Mensen die aan huis benzine verkopen komen langs met grote jerrycans om ze vol te pompen. Niet denken dat de auto afgetankt wordt, misschien max tien liter, meer gooien ze er echt niet in, want dat is te duur.?? Daarna maakten we een korte stop bij de karaoke bar. Er was één dikkere meneer die de microfoon net als Sjakie niet meer los liet, gelukkig had hij wel een gouden strotje anders wordt zo’n avond al snel een kwelling, al denken ze daar hier wel anders over. Maakt niet uit of je stem vals of zuiver is, ze genieten er wel van. Ik moest naar het toilet. Zoals altijd hier is het toilet hier in de keuken. Ik vroeg het nog speciaal, dus ik moest op de juiste plek zijn. Ik zag nog wel een grote ton waar het spoelwater in zat, wat ik mistte was een gat in de grond. Waar ik het dan moest laten was mij een groot raadsel. Ben onverrichte zaken maar naar buiten gesneld. Bij navraag later bleek dat je het gewoon maar op de grond moest doen en dan een beetje naspoelen, via de kieren lekt het dan wel naar buiten. Maar hoe het dan moet als je moet poepen, daar kwam ik niet achter, haha

Met een busje naar Tentena. Daar ontmoette ik dus die aardige Canadees. Hij reist elk jaar 3 maanden ergens rond en dat al voor 18 jaar lang. Goed bezig. Met hem de avond doorgebracht en vele verhalen gewisseld. Die avond keken we ook naar de finale van het voetbal van de SEA games (SouthEastAsia, en niet zoals ik eerst dacht de ’zee’) Indonesië was zwaar favoriet en ook een stuk beter dan Maleisië, ze verloren op het laatst tijdens het penalty schieten. Waar Wim Rijsbergen is gebleven weet ik niet, in ieder geval zat hij niet meer op de bank. De mensen hier fanatiek hoor. Ook al stellen ze vergeleken met de wereldtop nog niet zo veel voor, zijn ze toch in Azië één van de betere.

In de ochtend ging ik er met een brommertje op uit om een waterval te bekijken en er natuurlijk een duik in te nemen. In het weekend is het stampensvol met lokalen en zij versmeren de boel totaal, echt overal ligt afval. Gelukkig was ik er op een doordeweekse dag en had het hele park voor mij alleen, helaas nog wel samen met het afval van voorgaande weekenden. Met lelijke betonnen trappen werd de waterval iets toegankelijker gemaakt. Gelukkig kon je ook nog een stuk hoger klimmen en daar werd de hoeveelheid afval ook zienderogen minder. Daar dus de verkoelende duik genomen.

Hier weer vele kerken. Ze zijn hier wel erg gelovig want zelfs in de taxi’s jengelt nog de Halleluja’s uit de boxen. Een paar jaar geleden kregen de moslims en de christenen het nog met elkaar aan de stok, met vele doden als gevolg. Dat gedonder is schijnbaar nu weer voorbij, toch zie je wel dat ze hier zo veel mogelijk kerken aan het bouwen zijn en de ene nog grotere dan de andere. In plaats van de klokken te luiden op zondagochtend, hebben ze ook luidsprekers op het dak gezet en al om vijf uur in de ochtend hoor je ze zingen over Jezus en wat er allemaal bij hoort. Komt allen naar de kerk!

Een meisje van het toeristencentrum liet me nog een gedeelte van de omgeving zien en bracht me later naar de weg waar de bus langs zou komen. Aangezien niemand weet hoe laat die precies komt moet je er maar gaan staan vanaf drie uur, wetende dat hij vaak pas na zessen langs rijdt. Zo ook deze keer. Kreeg het laatste plaatsje achterin de bus. Dat is op een verhoging met als resultaat dat ik er niet echt in paste. Met die starre houding viel nog wel te leven, maar het leek wel of de gassen uit de knalpot (Indonesisch woord overigens) rechtsreeks in de bus uitkwamen. Zo’n vieze diesellucht, gatver. Het werd een lange nacht. De wegen waren slecht, vele hobbels en gaten, soms ging ik ‘airborne’ en dat is geen pretje wanneer je net bent ingedommeld. Vijftien uur later kwam ik zo brak als het maar kan aan Rantepao in de streek Tana Toraja.

Gidsen genoeg en eentje sprak me er wel aan en hij wilde me wel een dagje rondleiden. Met de brommer zou hij mij de volgende dag oppikken. Dit gebied staat namelijk bekend om de mensen en hun geloof; ze zijn nu protestant (met dank aan de Hollanders) en ze hebben ook hun oude gebruiken nog steeds. De meeste gebruiken zijn lang geleden al verboden, toch bij vooral begrafenissen en trouwerijen zit er nog wel een vleugje nostalgie aan. Die traditie wilde ik graag bekijken.

In onze zomermaanden is het hier druk hoor. Een begrafenis wordt soms wel bezocht door een paar honderd toeristen. Nu is het dorp nagenoeg leeg. Ik verwachtte dus ook niet zoveel toeschouwers bij de begrafenis.

Al vroeg in de ochtend stond mijn gids klaar met z’n brommertje. Ik kon van hem een zwart shirt lenen om er zo nog enigszins gepast er bij te lopen. Hij had ook al een slof sigaretten gekocht die ik als geschenk kon overhandigen. Stukkie rijden en bij aankomst viel ik meteen met mijn neus in de boter. Ze waren net begonnen met het offeren van de buffels. Zeven gingen er deze dag plat. Ze hebben best wel een goede tactiek; met een stuk touw maken ze een lus en doen ze hem om één van de achterpoten. Het touw is verbonden aan een paal in de grond. Dan lokken ze de buffel naar voren zodat het touw strak komt te staan. Dit doen ze om zo te zorgen dat de buffel niet ineens naar voren kan schieten en zo de ‘buffeldoder’ te verwonden. Dan aait hij zijn kop zodat hij rustig wordt, dan trekt hij heel kalm zijn snuit omhoog, het beest vindt het allemaal prima. Met zijn vrije hand pakt hij zijn mes en snijd in één beweging zijn keel door. De buffel spartelt dan wel behoorlijk en soms rolt het ook behoorlijk. Omdat zo’n buffel veel bloed heeft kleurt de aarde zich al snel van het rood. Bij sommige werd er niet direct te diep gesneden waardoor het best wel lang duurde voordat hij uiteindelijk neerviel. Dan loopt die kerel er weer naar toe en aait hem weer een paar keer over zijn neus en hij wordt weer helemaal rustig, dat is toch apart?! Dan herhaalt hij zijn handeling weer en snijdt nogmaals door zijn keel. Dan gaat het gelukkig wel snel. Het geluid van een rochelende doorgesneden keel is nou niet het mooiste geluid wat je kunt voorstellen.

Het is trouwens ook echt een beroep. Die buffeldoders worden geboekt voor de begrafenissen, ze krijgen een behoorlijk duit voor het doden van een buffel. Dat er soms wel meer dan 24 worden gedood, levert dus aardig wat op.

Tijdens deze begrafenis werden er zeven buffels gedood. Denk niet dat nummer zeven nog dacht ‘’lucky’’ te zijn. Volgens mij hebben de buffels niet echt in de gaten wat er met ze gaat gebeuren, want ze staan dus tussen de andere dode buffels en lijken ogenschijnlijk heel erg rustig. Toch had eentje het wel een beetje door. Elke keer dat de buffeldoder zijn mes greep, ging de buffel snel door de knieën. Dit tot grote hilariteit van de omstanders.
De buffels worden door familieleden gebracht en ook van families in omliggende dorpen. Ligt een beetje aan de grote van de familie en hoe belangrijk je bent geweest hoeveel buffels dus worden geofferd.

Heb nog met andere toeristen gesproken, zij vonden het allemaal erg zielig. Ikzelf vond het nog wel meevallen want het ging allemaal heel netjes en natuurlijk is een kogel door de kop beter. Toch is dit dan enig alternatief om het ‘normaal’ t doden.

Dan liggen er dus zeven buffels op een rijtje, de aarde is doorweekt en rood van het bloed. Niet denken dat ze dan meteen aan het slachten gaan. Nee, eerst is er koffie en eten. Die buffels liggen dus onder de hete zon te bakken. De ceremoniemeester maakte aan de maaltijd een einde en kondigde via de microfoon aan dat ze aan de slag moesten om te gaan slachten.

Mooi om te zien hoor. Met een mannetje of twintig als een malle aan het werk en ze beginnen natuurlijk met het villen. Behoorlijk zwaar zo’n huid, met twee man zijn ze bezig om het weg te trekken. Dan met hakbijlen rammen ze door de grote stukken. Ikzelf was het meest onder de indruk van de maag, god zeg, wat een maaginhoud heeft deze. Het gras/stront kieperen ze er uit en de maag zelf wordt natuurlijk ook in stukken gesneden. Raar dat ze de inhoud van de maag niet verderop leeg maken. En een vliegen dat er op af komen, zag er zwart van. Ze waren inmiddels wel zo verstandig om er een groot zeil boven te hangen zodat het nog een beetje uit de brandende zon bleef.

Een paar mannen waren bezig om van een groot blad allemaal kleine ‘touwtjes’ te snijden. Hier werd later het vlees aan geregen. Hoe belangrijker je bent, des te beter vlees je krijgt. De koppen worden ook weggegeven, een paar dagen later moeten de hoorns worden terug gebracht want deze worden op een grote paal geplaatst om te laten zien hoeveel rijkdom ze hebben.

Ondertussen komen grote groepen langs om hun respect te betuigen. Ze zijn van soms ver gekomen en allen komen aan in een grote laadbak achter op de truck. Naast kleine geschenken, suiker, drank, sigaretten, komen ze netjes in een rij aangelopen. Voorop lopen twee kleinkinderen van de overledene die traditioneel zijn gekleed. Ze worden naar een ruimte gebracht waar ze de geschenken neerleggen. De meegebrachte varkens worden meestal met vier dragers het binnenplein binnen gebracht. Deze gaan de ruimte niet binnen. Als iedereen zit, komt de familie aangelopen. Allen zijn gekleed in het zwart. Zij gaan dezelfde ruimte binnen en men betuigt de familie respect. Na ongeveer tien minuten verlaat de familie de ruimte en gaan weer netjes in de rij naar buiten naar hun eigen ruimte. Nadat de gasten in die ruimte zijn voorzien van koffie en eten, maken zij ook weer plaats voor de volgende groep, dit gaat nog vele malen zo door.

Als de gasten uit de eerste ruimte zijn gekomen dan gaan ze naar de ruimtes die speciaal voor hen zijn toegewezen. Die tijdelijke ruimtes zijn gemaakt van bamboe en ze zijn er al weken vooraf druk mee. Ze moeten dan ook een paar honderd man herbergen.

Ik sprak met de neef van de overledene, hij was al 82 jaar en had zestig jaar geleden Nederlands geleerd. Hij was de enige de het nog kon, de rest was al dood. Erg veel schik met elkaar gehad. Met de woorden; ‘de groeten aan je moeder’ nam hij afscheid. Dus Fennie bij deze.

De varkens werden naar achteren gebracht waar ze gedood en schoongebrand werden. Dit vanwege de stank van verbrand haar.

Achterin waren ze ook aan het koken. In de holtes van de bamboe werd vlees en groenten gestopt, boven een vuurtje werd alles gegaard. Ziet er raar uit, maar smaakt goed.

Ik had die dag wel geluk doordat ik de enige toerist was, ik werd dan ook uitgenodigd om samen met de familie te eten en te drinken. Gastvrij zijn ze zeker. Ze vinden het ook heel normaal dat je langskomt en dat je foto’s maakt vinden ze alleen nog maar mooier.

De overledene, had de leeftijd van 100 gehaald, hier helemaal een prestatie natuurlijk. Maar hij was al een tijdje dood. Ze balsemen zijn lichaam en hij blijft gewoon in de kamer liggen. Iedereen doet ook net alsof hij nog leeft en praat ook gewoon met hem. Het is ook heel normaal om hem te groeten als je binnen komt. Ze gebruiken dus deze maanden ook om de begrafenis te regelen, alles op te bouwen en iedereen de gelegenheid te geven om te komen (ze komen soms echt van ver). Niet komen is geen optie, iedereen van de naaste familie moet er zijn.

Nog even naar een andere begrafenis geweest. Daar hadden ze net een buffel de lus om de poot geknoopt. De buffeldoder stond al klaar met zijn mes, maar het sein om te doden kreeg hij nog niet. Er was een discussie gaande tussen de familie en de groep die de buffel hadden geschonken. Zij vertelden dat er te weinig vertegenwoordigers waren om al het vlees mee te nemen. Na tien minuten van gebabbel, werd besloten dat ze de buffel mee mochten nemen naar hun dorp en dat hij daar dan werd geslacht. Vanzelfsprekend worden de hoorns terug gebracht. Ben benieuw of de buffel realiseerde hoe dicht hij bij de dood was. Nou ja, de volgende dag zou hij er alsnog aan gaan. Dus echt ‘lucky’ is hij nou ook weer niet.

Er lagen daar wel 30 varkens, de poten vastgebonden tussen de bamboestokken. Zolang ze rustig liggen zijn ze meestal wel stil. Eentje lag echt tussen het al in pakketjes soortgenoten te krijsen. Vanwege het overschot aan varkens werd ook hier besloten deze de volgende dag te slachten. De touwen werden losgesneden, hij ging weer op zijn pootjes staan en net alsof er niets was gebeurd ging hij verder met wroeten in de rode aarde, zeer bizar.

De mensen betalen wel belasting om een varken of buffel te slachten, aan de poort van het dorp staat iemand om deze belasting te innen.

Het hele gebied staat vol met die traditionele huisjes, de kleine huisjes hebben een bovenverdieping voor de rijst en de begane grond is als ontmoetingsplaats. Het grote huis heeft dezelfde vorm. Het dak heeft de vorm van een hoorn van een buffel of volgens sommigen de vorm van een schip.

We reden nog even langs een boom waar ze overleden baby’s instoppen. Ze hakken een gat in de boom. De baby gaat er rechtopstaand in en er gaat een luikje voor. Het idee is dan dat de boom doorgroeit en dus de baby ook groter wordt. De boom omsluit vanzelf het gat weer zodat de baby ingekapseld wordt.

Daarna kwamen we langs een grote klif waar ze ook mensen instoppen. Je mag er alleen maar liggen als je belangrijk bent en dat er minimaal 24 buffels zijn geslacht. Van de dode wordt een replica gemaakt en die is ook te zien op een plekje dichtbij de uitgehakte grot. Beetje Madam Tussauds maar dan van lokalen en op hoogte. Ze worden nog wel eens gepikt om later bij westerse verzamelaar terecht te belanden. Op de weg naar de grot wordt een grote draagbaar gemaakt, wederom in dezelfde vorm als de originele huisjes. Omdat de mensen hier geen gebruik mogen maken van gebruikte materialen laten ze alles achter en is het daar een mooie puinhoop geworden.

Terug naar het eerste dorp want daar zou nog een buffelgevecht gehouden worden. Met zijn allen om een droog rijstveld en iedereen wachtte maar af. De eigenaar van de ene buffel wilde eigenlijk het gevecht niet aan gaan omdat zijn buffel een stukje kleiner was dan die andere. Die andere had ook al vier overwinningen achter zijn naam staan. Nu wilde de eigenaar van de grote buffel 20 miljoen op zijn eigen zetten (twee duizend euro), maar die andere wilde maar tot 500 euro gaan. Nadat zijn broer er nog tien miljoen bij deed, kon het gevecht beginnen. De wedverhouding was dus 2:1,5. Iemand zette 200.000 op de grote, ik wilde wel 150.000 op de kleine zetten. Hoon was mijn deel en iedereen maar lachen dat de ‘toerist’ ook mee deed met gokken. Toch had ik nog wel vertrouwen in die iets kleinere. Trouwens een albino buffej is hier het populairst en kan wel 8000 euro opleveren.

Mooi begin hoor van het gevecht. Ze snuffelen dan eerst even aan elkaar en dan maken ze de afstand weer groter. Ze gaan op een meter of vier van elkaar staan en het lijkt wel een impasse. De één kijkt naar rechts en de andere naar links, een soort omgekeerd spiegelbeeld en ze verroeren zich niet. Dan vanuit het niets neemt de één een aanloop en beukt vol op de ander zijn hoorns. Moet je niet tussenstaan hoor. Vond het nog wel een eerlijk gevecht, het lijkt een beetje op hoe ze het ook in de natuur zouden doen. Soms zwakte het iets af, maar uiteindelijk had die kleine er genoeg van en nam een super aanloop en knalde er vol op, zo hard dat ze beide een rijstetage lager belanden. De grote vond het wel welletjes en smeerde hem. Al hard hollend ging de kleine er achteraan, oftewel hij was winnaar en ik dus ook :0) Met een extraatje in de zak stapte ik weer op de brommer. Van de andere kant kwam nog een brommer aanrijden met een buffelkop achterop zijn drager. Was een super dag!!

Voor ( soms bloedige) foto’s, check de link:
https://picasaweb.google.com/111499209145498123229/ZevenLuckyNumber#

Tot zover,
Groetjes, Free Willie