VAKANTIE!!!

Hallo allemaal,

We zitten inmiddels al op Lombok, uitzicht over een vallei en het water knalt vanuit een waterval naar benee. Ook van nog verder daarboven valt er genoeg water. Regenseizoen is een beetje begonnen, dus aan het einde van de dag hebben we de geplande frisse bui.

Om in Lombok uit te komen deden we eerst nog een paar andere eilanden aan. In Bajawa (nog steeds Flores) deden we een helmpie op onze kop en reden onder begeleiding van een gids de bergen in. Henk voelde zich weer zestien met een Kreidler onder zijn gat. Die gids sprak trouwens goed Nederlands inclusief grappig accent.

Het doel was om een paar traditionele bergdorpjes te bekijken. Onderweg zagen we ook nog genoeg leuke dingen. De gids zag onderweg een mango verkoper en i.p.v. er een paar te kopen, kwam hij met een volle zak aanzetten. De deal was denk ik zeer goed. Als eerste zagen we een fabriekje waar ze bakstenen bakten uit klei. Ze bouwen dus letterlijk een oven van stenen. Als ze klaar zijn ligt er alleen nog as van het verbrandde hout. Hij liet een bamboebos zien en vertelde dat het van zijn familie was. Bamboe jatten doen ze er ook. Word je betrapt dan komt er geen politie aan te pas. De familieraad bepaalt de straf en je koopt je straf af met een kip, geit of buffel naar gelang de ernst van het misdrijf.

We zagen nog een kerel rijden met zijn brommertje. Achterop had hij twee honden die met de poten vastgebonden zaten. In de avond zou het hachee worden. Ook katten gaan de pot in. Maar als een dier een naam heeft dan mag hij niet worden opgegeten. Dat omzeilen ze heel gemakkelijk om die naam door te geven aan een nieuwer exemplaar. Eet smakelijk. Dus de uitdrukking; ‘de hond in de pot vinden’ kan hier nog wel eens vandaan komen.

Een kerel klimt de palmolieboom in. Hakt een stuk blad af en elke dag stroomt er zeven liter palmwijn uit. Makkelijker kun je het toch niet hebben. Moet je nog wel drinken om het bij te houden zeg. Om Arak (gedestilleerd) te maken hebben ze eigen destilleerderijtjes gebouwd. Met lange bamboestokken wordt de alcoholdamp weer gekoeld. Om te laten zien dat je kwaliteit koopt steken ze het spul eerst in de fik. Fikt het dan heb je topclass.

Wel armoede in die dorpjes hoor. Kinderen zien er stoffig uit, maar ze hebben plezier. De doden begraven ze voor hun voordeur. De huizen hebben vijf stadia, van simpel tot aan groot rietbekapte daken met diep houtsnijwerk. Elk stadium duurt een jaartje of twintig. Na het vijfde stadium beginnen ze weer met de eerste. Mooi pech dat als je net in je familiehuis gaat wonen en ze zijn weer in het eerste stadium beland. Toch malen ze daar niet om.

De boeren waren druk bezig om zich op te maken voor het doopfeest. Ze zijn hier katholiek, dat hebben onze voorouders ooit nog meegebracht. Maar ze hebben ook nog hun oude gebruiken. Deze mix maakt hun geloof wel heel erg bijzonder. Zo eren ze hun voorouders wel heel erg. De man die is het belangrijkste. Heb je ooit iets goeds gedaan dan word je op het plein begraven en krijgt het huis zijn naam. De vrouwen die dood gaan die worden alweer snel vergeten.

De vrouwen kauwen weer betelnoot alsof ze alles willen vergeten. Ze willen echt wel vergeten hoe ze er dan uitzien. Want echt smaakvol ziet het er niet uit.

Een lange rit bracht ons naar Ruteng. Onderweg ging de vegetatie over in mooie groene valleien tot zeer dorre stukken waar echt haast niets kan groeien. Waarom er dan toch mensen blijven wonen is mij een raadsel. Op die plekken zijn de wegen ook erg slecht. Soms zie je nog net dat er ooit een laagje asfalt heeft gelegen.

We namen onze intrek in een creepy hotel. Het regende en wij waren de enige gasten in dit hotel ver weg van de stad. Nepbloemen en een kitsch kroonluchter waren het decor. Niet echt ‘the place to be’. Gelukkig hoefden we er de nacht alleen maar door te brengen.

Van Ruteng was het maar een korte rit naar Labuhanbajo dat aan de westkust ligt van Flores. Onderweg kochten we ananas bij de boertjes langs de kant van de weg. Fennie was in haar sas. De weg was nog wel een beetje link, want vanuit Labuhanbajo komen speciale pick-up trucks die beladen zijn met vis de binnenlanden inscheuren. Ze rijden zo hard ze kunnen met hun opgevoerde ‘scheurcar’ zodat ze hopelijk een extra ritje aan het eind van de dag hebben. Je hoort ze al van verte aankomen. Waad je dan maar, want ze wijken voor niemand.

We waren net op tijd voor de boot die ons naar een onbewoond eilandje bracht. We waren de haven nog niet uit of dolfijnen zwommen met ons mee.

Kanawa ligt op een uurtje varen. Droge bende hoor. De huisjes waren simpel, maar vanaf onze veranda was het heldere turkooise water schitterend. Een schildpad had nog een nest vol eieren gelegd. Deze kwamen gedurende de nacht uit, helaas lagen wij in dromenland. 175 schildpadjes kozen het ruime sop. Vijf hebben ze er bewaard en wij konden die in een aquarium bewonderen. Schitterend gezicht hoor!! Echt schattig. Als die vijf wat groter zijn dan laten ze die weer vrij. Ben benieuwd hoeveel er ooit weer terug komen om ook hun eitjes op het strand te leggen. Ik hoop veel.

Een lange steiger bracht je verder de zee in, dat mocht ook wel want bij eb was het water zo laag dat je nauwelijks over het koraal kon komen. Die steiger gaf ons meteen al een mooi voorproefje op wat zou gaan komen. Want het water was wel donders helder! Zo zag je Nemo al vanaf boven en ook wist je dat je moest oppassen voor de vele ‘stekels’ (die zwarte bollen omgeven met tien centimeter lange stekels) mooi gezicht trouwens als deze zich over de grond verplaatsen. Met de langste stekels bewegen ze zich over de bodem net alsof het hun benen zijn. Heb nog even zo’n kapotte stekel gevoeld die op de bodem lag. Voelde net als weerhaakjes maar dan ontelbaar veel en onzichtbaar. Ze gaven ook een bruine kleur aan je vingers. Enorm klote gevoel mocht je de pech hebben om er in te stappen. Aan het einde van de steiger zag ik wel vijf ‘lion fishes’. Ik had ze nog nooit gezien en zo zag ik er ineens vijf bij elkaar. Onder de steiger en onder de aangemeerde boten verscholen ontelbaar veel vissen. Het was er echt zwart van. Mooi om er zo doorheen te zwemmen en dat de school zich dan in tweeën breekt.

Er was één geluksvogel die met z’n kajak een beetje aan het peddelen was. Komt er ineens vlak voor hem een walvis boven water. Hoe mooi moet dat zijn geweest. Hij kon hem ook horen ademen. Wat een mazzelaar!

De dagen vulden wij met snorkelen en een beetje lezen. Henk en Fennie kregen nu echt mee wat ik al een tijdje langer doe, haha.

Na drie nachten werden we opgehaald door de boot die ons naar de Komodo eilanden zou brengen. Drie man personeel en wij met z’n drieën. Een mooi gemiddelde dus. Het was een mooie boot en gelukkig was de golfslag ook minimaal zodat het gevoel van zeeziekte uitbleef. Meteen bij aankomst kregen we een cocktail voor onze neus. Vele zouden nog volgen. Na het zwemmen stonden ze al klaar met hun handdoek en slippers. Erg gedienstig allemaal. In Rinca, het grotere eiland naast Komodo gingen we aan land. Op zoek naar de varaan. We vonden hem al snel. Waar denk je? Bij de keuken natuurlijk. Met hun lange tong ruiken ze het bloed uit de keuken. Dat ze stiekem wel een beetje gevoederd worden vertelt de gids er niet bij. Dat doen ze vooral om de bezoekers in ieder geval een Varaan te kunnen laten zien. Tijdens de wandeling zagen we nog een paar wilde buffels, apen door de bomen zwieren en kroop er snel een Cobra de boom in. Onze gids was bewapend met een lange stok waar het uiteinde de vorm heeft van een katapult. Mocht de varaan te dicht in de buurt komen dan drukt hij met die stok in zijn nek. We hebben het gelukkig niet gezien, maar zo’n stok boezemt wel angst in bij die lelijke beesten. Ze kunnen wel zo’n drie meter lang worden. Ze leggen eitjes en nadat deze uitkomen, gaan de kleintjes meteen voor een jaartje of drie de bomen in. Ze houden zich schuil voor de grote varanen, want die vreten ze anders op. De middelgrote exemplaren jagen op hun prooi (buffels, herten) en bijten ze. Door de bacteriën (en sinds kort bekend: ook met hun gif) verzwakken ze het dier zo dat hij na een week of drie verzwakt neer valt. Met hun tong om te ruiken waar de prooi is hoeven ze er dus alleen maar achteraan te lopen. Eventjes wachten maar dan heb je ook wat. De oudjes zijn niet zo snel meer en wachten in de bosjes op een voorbijkomende prooi. Ze hebben wel een schutkleur, want tijdens het lopen zagen we ze haast niet liggen. Goed dat onze gids er beter in is getraind.

Bij het strandje ‘Pink Beach’ was het koraal echt van wonderbaarlijke schoonheid. En weer zoveel vissen. De stroming was sterk en we moesten nog aardig aanpoten om weer bij het bootje terug te komen. Het strandje had ook daadwerkelijk een roze kleur. Later zagen we nog scholen vissen het water uit vliegen. Roofvissen waren ze aan het achtervolgen. Later zagen we ook weer dolfijnen dus misschien waren zij het wel.

Het avondeten was weer overdadig. Zo rond als een balletje de kajuit in gedoken. De deining maakte het dat we snel sliepen. Te vroeg wakker geworden (tja je bent toch met Fennie op vakantie). Meteen koers gezet naar het Komodo eiland. Daar wederom een wandeling gemaakt met een gids en zijn stok. Veel herten gezien. Totaal niet schuw en je kon ze benaderen tot op een paar meter. Ook daar de varaan gezien en dat moest natuurlijk ook wel, want ze heten niet voor niets de Komodo Varaan.

Op de terugweg doken we nog een keer het water in om de Manta Ray (een Rog) te zien. Fennie neemt het duiken altijd zeer letterlijk want als een echte Daphne Jongejans duikt ze steeds vanaf de boot het water in. Sterke stroming en bijna onmogelijk om er tegen in te zwemmen. Met een reddingsboei werden we daarom voortgetrokken door de boot. Al na tien minuten zagen we ze al zwemmen. Sommige wel vier meter in doorsnee. Helaas bleven ze op grote diepte zodat we ze van een afstandje moesten bekijken.

In Labuhanbajo hadden we een prachtig uitzicht over de haven en dito zonsondergang. Één nadeel was dat al die moskeeën het zo nodig vinden om wel heel erg luid hun gebeden te laten horen uit de vele luidsprekers. Je hoort op sommige plekken wel vijf moskeeën tegelijkertijd en het begint al om vier uur in de ochtend. Fennie had het over de kogel, later bleek ze de luidspreker te bedoelen, haha

Vroeg uit de veren, want we wilden de veerboot nemen naar het eiland ten westen van Flores. Bajawa genaamd. Allemaal onduidelijke redenen, hoe dan ook. De boot ging die dag niet. Met de bagage stonden we al weer snel voor de poort van het hotel waar we een uurtje eerder hadden uitgecheckt. Die dag weinig gedaan, om helemaal te ontspannen namen we een massage. Geen foute bende, nee een echt sfeervol gebouw met dito dames. Je kent het wel: voetenbad/was. Omkleden in discretie, na afloop een douche. Er was eerst nog wel eerst onduidelijkheid of we nu een haarnetje of een onderbokse kregen, maar dat kwam uiteindelijk ook wel goed. Een gemberthee na voor een nog betere bloedsomloop, haha. In ieder geval totaal ontspannen het pand verlaten.

De volgende ochtend was het gelukkig wel raak. De boot vertrok redelijk op tijd. De plaatselijke mafkees wilde ons nog havenbelasting aansmeren, maar dat is hem niet gelukt.

Nou hoe verliep die reis??? Eerst zes uur op de boot, dan vliegensvlug op een klein busje. Inderdaad op want we zaten op het dak. Ideaal om het zo vanaf die hoogte te bekijken. Dat die chauffeur het gaspedaal wist te vinden, en de mensen allemaal vriendelijk zwaaiden en ‘’Hello Mister’’ riepen maakte het spektakel alleen nog maar mooier. Daarna ff wachten, snel even eten en met de grote bus verder. Daar konden we nog net inspringen want hij reed al weg toen wij aan kwamen lopen. De bagage lag al onderin, dus maar goed dat we geen 30 seconden later kwamen. Hele nacht in de bus. Het eiland Sumbawa dus in één ruk overgestoken. Nog een paar uurtjes met de boot naar Lombok. Vervolgens afgezet aan de kant van de weg. Daar zagen de jongens van de brommertaxi’s ons al staan. Daar nog een half uurtje achterop gehobbeld en uiteindelijk kwamen we aan in een mooi hotel midden tussen de rijstvelden. Al met al 28 uur onderweg en geen centje pijn. Pijn kwam een ogenblik later want Henk zijn Arak (gedestilleerd) bleek van eigenaar te zijn verwisseld.

In Teta Batu (Lombok zijn we nu) gingen we met een gids het veld in. Over en door rijstvelden. Hij sprak een redelijk woordje Nederlands dus dat was wel fijn. Mooie dingen gezien hoor. Fennie heeft de dames nog even geholpen met het ‘hakken’ van onkruid. In het bos zagen we nog zwarte apen. Mooie beesten. Eentje verkeek zich op een tak en donderde van zeer hoog uit de boom. Gaf toch een klap zeg. Dat hij toch weer opstond was voor mij echt een raadsel. Had nog nooit een vallende aap gezien. Knøsje

De lunch namen we bij de gids thuis. Nou dan kom je wel even in een andere wereld terecht hoor. Geen verharding om het huis, het huisje is van hout en naast een klein keukentje heeft het een slaapkamer wat eigenlijk alleen maar bestaat uit een matras op een verhoging. Hij heeft een mooie vrouw maar hij vond haar zelf maar niets. Rare gewaarwording, zij hing er maar een beetje bij. Andere cultuur en andere gewoontes. We liepen de jungle in om uit te komen bij een waterval. Zo koud, maar ook zo leuk. Onder één gedeelte van de straal kun je echt niet staan hoor, want dit gaat zo donders hard.

Fennie en ik waren die dag ook nog jarig, met de slingers van Elsbeth mijn balkon versiert. (overigens een schitterend uitzicht). Nog een cadeau van Marylou, theetje genomen en het verjaardagsgevoel was aanwezig. Nog bedankt voor alle felicitaties overigens. In de avond namen we een verjaardagsfruitsalade met kaarsjes om het compleet te maken. We bestelden ook nog een paar tosti’s, daar bleek er toch echt wel een taalbarrière te zijn want we kregen er acht en we waren al zo vol :)

Het gaat nu snel, gelukkig hebben we nog even. Met ons drieën hebben we veel pret, haha

Tot zover.
De foto’s druppelen langzaam binnen dus over een paar dagen staan ze er denk ik wel allemaal op.

Check de link: https://picasaweb.google.com/103188880632009890193/VAKANTIE#

We genieten!!

Groeten,
De Pluijmpjes.