Pingpongen...

Hallo allemaal,

Nu inmiddels met z’n vijven in Zuid-Thailand, we hoppen een beetje van eiland naar eiland en ook al is het regenseizoen nu schijnbaar volop aanwezig, is het nog heet genoeg en laat de zon zichzelf nog vaak zien.

Voordat we naar Bangkok vlogen gingen we met de boot de Chinese zee op en bewonderden we Halong Bay. Duizenden rotspartijen die uit het zeewater schieten. Op zich een fantastisch fenomeen, ware het niet dat de organisatie het dusdanig verpestte.

Wij hadden drie dagen zonnebadend op het dek van onze boot voorgesteld. Het regende van tijd tot tijd dus echt in de zon liggen was er niet bij. Maar in plaats van relaxen werden we van de boot een busje ingedreven om iets op een eiland te zien. Daar was het weer wachten op niets en van het busje weer naar een onbeduidende maaltijd en van daar weer naar de boot. Daar bleven we ook niet lang, want één van de vijf reisleiders die we die dagen hebben versleten vertelde dat we uit moesten checken en dat we op de kade op de volgende boot moesten wachten. Dat die boot op zich liet wachten was ons al wel duidelijk. We brachten een bezoek aan twee enorme grotten. Fantastisch gezicht, maar ook hier hadden de Vietnamezen er een handje van om van iets moois toch iets lelijks te maken: met verschillende gekleurde lampen werd alles opgelicht waardoor het geheel meer op een disco uit de jaren ‘80 leek dan op een pracht van een natuurverschijnsel. Dat ze er ook nog eens een fontein lieten spuiten was voor ons het sein om snel te vertrekken.

Op de laatste dag in Hanoi verkochten we Rack aan een leuk stel uit Engeland. Een dealer had wel belangstelling, deze gaf zo’n jodenbod en het was ook nog eens een eikel dat we Rack liever niet daar achter lieten. Omdat de tijd drong, ging ons geliefde wegmonster niet voor de hoofdprijs weg. Maar wetende dat hij nu in goede handen is, waren we er zeer content mee.

Kort vluchtje van Hanoi naar Bangkok en we konden zo op het vliegveld wachten waar Mark, Minouk en Tootie zonder vertraging aankwamen vanuit Nederland.

Met de Skytrain en Tuk-tuk waren we al weer snel in het voor ons bekende district Banglamphu met de bekende Kao San Road. Het was weer lekker klam en heet. De uitgehongerde gasten kennis laten maken met de bananeneipannenkoek, pad Thai en de lekkere sateetjes boven de houtskool.

Om te ontsnappen aan de enorme hitte, gingen we de enorme shopping mall in. Dure merkkleding en zoveel verschillende voedselketens dat je nooit meer honger hoeft te hebben vulden de etages. Wij gingen naar de bovenste om naar de film te gaan. Mark en Minouk gingen naar de nieuwste Harry om deze in 3d in IMAX te zien. Wij lieten ons fêteren in een luxe zaal. Er konden maar 20 mensen tegelijkertijd in, maar dan kreeg je ook een heerlijke stoel; met een druk op de knop maakte je er een bedje van en met bijgeleverde deken en kussen was het heerlijk toeven. Naar verluid is Bas als enige niet in slaap gevallen. Vooraf natuurlijk nog even opstaan voor de koning tijdens het volkslied, ook al bleven we liever liggen in ons bedje, toch maar ons respect betuigd.

Volksport nummer één moesten we zien en al wandelend richting de sportarena om daar Muay Thai Kickboxen te zien. De kaartjes waren duur. Nu zaten we eerste ring en je kon de klappen die ze mochten ontvangen goed zien. Toch hadden we achteraf liever tussen het echte publiek gezeten (lees: de lokalen), want die gingen helemaal uit hun plaat en gokten er driftig met allerlei rare handgebaren op los. De gevechten vielen een beetje tegen en het waren vooral de knietjes die zeer populair waren, dat kijkt niet zo leuk, ook al geloof ik wel dat die zeer doeltreffend zijn. Het kijken naar de begeleidingsstaf is vaak nog leuker dan naar de twee kemphanen zelf. Schreeuwend en met het hele lichaam meebewegend sturen ze hun lieveling aan. Het gevecht om de titel, dat was er wel eentje om op het puntje van je stoel te gaan zitten. Je moet toch echt wel maf zijn om je in de ring te wagen. Dat denkt de verliezer van dat gevecht nu ook denk ik wel, want die kreeg toch een potje heis. Met een K.O. werd hij van het matje geveegd.

De Pingpong-show kon natuurlijk niet op het programma ontbreken. Was een behoorlijk louche tent en met alleen maar blanken die turend en glurend de mooiste tijd van hun leven hadden. Waarom snap ik eigenlijk nog steeds niet. De beloofde door de tent vliegende ballen stuiterden maar nauwelijks één keer op de grond. Inspiratieloos en al gapend stonden de dames op de bühne. De banaan bleek van plastic. Toch waren ze wel behoorlijk handig met pijltjes om ballonnen lek te schieten en kon ze er toch een mooie tekening van maken. Er waren 25 handelingen, de meeste leken op elkaar. Al blijft het wel verbazingwekkend hoeveel vlaggetjes je er in kwijt kunt. De snorren uit India hadden het fantastisch naar hun zin, glimlachend van oor tot oor op hun glimmende gezicht. In hun thuisland mag je nog niet eens een handje vasthouden, vandaar. Na de 25 handelingen hadden we het wel gezien en we hadden genoeg cultuur opgesnoven voor die avond.

Opgepropt in een klein busje gingen we zuidwaarts. Daar in Hua Hin hoopten we al mooie witte stranden te vinden, die vonden we nog niet, wat we wel vonden was een mooie nachtmarkt waar we ons te goed deden aan een goed zeebanket, goedkope mangosteen (soort fruit, donders lekker) en bananenpannenkoeken. Op de markt liepen twee olifanten. Eentje echt nog een baby en de ander al iets groter. Voor een klein bedrag kon je een plastic zakje kopen met voedsel. Dit natuurlijk niet gedaan, toch was dit een gelegenheid om dichtbij te komen en hem aan te raken, bijzonder.

In de avond was vooral Bas erg populair in de uitgaansstraten. Vast ook vanwege zijn charme, maar ook vanwege het feit dat er nog geen meisje aan zijn arm mee liep. Elk barretje wordt daar namelijk bevolkt door talloze dames die schaars gekleed wachten op de mannen die, door de drank te betalen voor de vrouw, mogen genieten van hun aanwezigheid. De drankjes die zij drinken zijn behoorlijk prijzig, zodat het nogal een duur avondje uit kan worden. Het blijken ook een heleboel omgebouwde vrouwen te zijn dus oppassen dat je na een paar glaasjes te veel niet met een ‘verkeerde’ aan tafel komt te zitten. Ook al liepen er verschillende hongerige smerige opaatjes met mooie jonge dames rond, er heerste een prima sfeer. Het leukste was een eigenaar van zo’n tentje die al drinkend aan de bar met een microfoon de plaatjes zat te mixen. Dat hij de liedjes maar een seconde of twintig liet horen en onverstaanbaar mee liep te blèren maakte het publiek niet uit, deze tent was het populairst van allemaal. Dat hij met twee dicht getimmerde blauwe ogen aan de bar zat maakte het alleen nog maar grappiger, misschien dat iemand toch niet zo gecharmeerd was van zijn Bruce Springsteen act.

In de ochtend vonden we een Duitse bakker die de lekkerste bruine broden ooit verkocht. Leek wel een geschenk uit de hemel en met de gekregen salami uit Holten maakten we een koningsmaaltijd.

Met een grote normale bus weer een stukje verder richting het zuiden. Daar boekten we een plaatsje op een vrachtschip die ons in de nacht naar het eiland Koh Tao zou brengen. We wilden nog vragen hoe dat zou gaan met de kamerindeling aangezien we met zijn vijven waren. Bij het droppen van onze tas werd het al snel duidelijk: het was één grote zaal waar een mannetje of vijftig tegelijkertijd kon pitten. Met de airco op standje diepvries de nacht in gegaan. Toch nog heerlijk geslapen en in de vroege ochtend fris wakker geworden.

Marylou, Minouk en Bas hadden vooraf al een duikcursus geboekt, zodat we netjes werden opgewacht bij de haven om vervoerd te worden naar ons nieuwe logeeradres. Een bitch die werkelijk totaal nul benul had hoe je dingen regelt, beloofde van alles maar kwam eigenlijk niets na. Kort samenvattend duurde het vijf uur voordat we een kamer kregen en had ze ook nog eens verkeerd begrepen dat we diezelfde dag al wilden beginnen met de cursus. Eer ze het snapte was de cursus al begonnen zodat we een dagje konden wachten. Op zich geen probleem, het eiland is mooi genoeg.

Roelf-Jan en Sabrina kwamen we ook weer tegen, natuurlijk zaten ze op een brommer. Helaas ging hun boot al een paar dagen eerder zodat we weinig tijd samen hadden.

Terwijl het drietal in het water lag te spartelen, gingen Mark en ik met de brommer het eiland over. Behoorlijk steil allemaal en de situatie op weg naar beneden werd nog even penibel, want de voorrem deed het niet meer. Met de voetjes al slepend aan de grond kwamen we gelukkig wel tot stilstand. Laten maken dat ding dus, op weg naar huis kregen we ook nog eens een lekke band. Was te ver en te warm om te lopen, dus de band maar aan barrels gereden. Bij terugkomst een nieuwe binnenband betaalt en maar niets gezegd van de rem. Hopelijk merkt de nieuwe huurder het op tijd. Het eiland is mooi, toch is het jammer dat ze alle mooie plekjes volbouwen met de meest afzichtelijke betonnen bouwwerken. Het echte Crusoe-gevoel zal hier dus niet zo snel ontstaan. Wij gingen snorkelen terwijl de andere drie met perslucht de bodem van de oceaan opzochten.

De laatste twee duiken deden we gezamenlijk. Het zicht was niet top, omdat het nu toch steeds meer gaat waaien. Toch nog wel weer een paar leuke dingen gezien en het onderwater free-fighten was grappig om te zien en te doen. We deden nog een spelletje: mooie luchtbellen blazen onder water. Bas was koning. Dit alles werd gefilmd door een spetterende vrouw, natuurlijk al bezet, door wie anders dan de instructeur. De film helaas niet gezien, want we moesten ons haasten om met een snelle catamaran richting het volgende eiland te gaan.

Nu zitten we op Ko Pha-ngan. Hier vind ik het mooi, ook al zien we de zon nu haast niet meer, de temperatuur is aangenaam. We relaxen ons suf en chillen tot de max.

Tot zover,

Voor foto’s, zie:
https://picasaweb.google.com/116821458058879641080/Pingpongen#

Voor iets oudere foto’s check deze link:
https://picasaweb.google.com/lh/myphotos
https://picasaweb.google.com/home

Groeten Free Willie en de rest.