Happy Lao New Year!!!

Hallo allemaal,

We zitten in een eco-lodge. Nu zit ik in een zithangmat en geniet van de jungle om mij heen. Heb weer eens tijd om te tikken wat we de afgelopen tijd weer hebben gedaan.

Mijn laatste berichtje was nog vanuit Thailand. De grensoversteek was vrij makkelijk, doch ook wel een beetje chaotisch; een stempeltje halen bij de douane aan de Thaise kant van de rivier dat je het land uitgaat. Vervolgens koop je een kaartje voor de boot en steek je de rivier over. Je vult wat formulieren in en die lever je samen met een pasfoto en paspoort in. Dat is op zich wel te doen, ware het niet dat er wel een mannetje of vijftig tegelijkertijd hetzelfde doen. Door hetzelfde luikje waar je alles afgeeft, daar komt het ook weer terug. Ze drukken het paspoort tegen de ruit en als je je hoofd herkent dan ga je er naar toe, geeft ze een stapeltje dollarbiljetten en je bent binnen. Welkom in Laos.

Meteen een enorme verandering valt op; ze rijden hier rechts, verkopen baguettes en spelen petanque. Dit is natuurlijk niet zo raar aangezien dit lange tijd een Franse kolonie is geweest. Nu hebben ze hier ook geen haast meer. Op de weg rijden ze rustig. P.D.R Laos; People’s Democratic Republic is in de volksmond omgedoopt in; Please Don’t Rush.

Met de zogenaamde slow boot gingen we de Mekong rivier op. Voor vele backpackers een highlight voor ons een domper. De tocht duurt twee dagen en we verwachten onderweg mooie natuur. Nou die natuur is er haast niet meer want houtkappers vinden dit de ideale plek om naast de rivier alles weg te kappen. Het hout kan zo gemakkelijk worden verscheept. Oorspronkelijk gingen de eerste reizigers zittend op een zak met rijst met de vervoersboot mee. Daar zagen sommige schippers wel brood in en de passagiersboot was geboren. Beetje hangen op het dek en je zoekt een plaatsje om te liggen en te zitten. Nu is het de laatste jaren behoorlijk veranderd; het vrije dek is niet meer. Bij de plaatselijke sloop hebben ze busstoelen op de kop getikt en je zit dus net als in een bus achter elkaar. Teveel stoelen in één ruimte, dus voor je benen hebben géén plek.

Nu verkopen ze zelfs teveel tickets, hierdoor hebben sommigen helemaal geen plek om te zitten. Nu is het ook gebruikelijk om deze twee dagen laveloos door te brengen. Dus om negen uur in de ochtend komen de whisky flessen voor de dag en zuipen maar. De boot maakt ook al een pokkeherrie en de dronken medepassagiers worden ook gedurende de dag steeds luidruchtiger. Was dus niet echt wat we hadden voorgesteld en gehoopt. Wat wel een grappig gezicht was dat ze vooraf kussentjes verkochten om op te zitten. Ze doen nog steeds voorkomen dat je op een vrij dek komt te liggen. Dus stel je voor; honderd man bijeengepakt, dronken en met een overbodig kussentje met een afdruk van Mickey Mouse en Beertje Paddington erop, die dus nutteloos zijn want je zit toch al op een stoel. Verbaas me sowieso wel over het aantal jongeren dat hier rondloopt en behalve het zuipen interesseert het ze eigenlijk weinig.

Na twee dagen herrie kwamen we aan in Luang Prabang. Prachtig dorp gelegen aan de Mekong. We vonden een prachtplek om te overnachten. De familie die het hotel beheren waren super aardig. ‘Mama’ gaf ons in de ochtend wat fruit en thee om de dag te starten. Hier probeerden we ook weer een paar ‘Wats’ (tempels) te bezoeken. Maar dit is echt niet ons ding. Mooi dat ze er zijn en ze kleuren het landschap mooi in, maar het bezoeken ervan laten we aan ons voorbij gaan.

We huren een krakkemikkige brommer en die bracht ons naar de Houang Si waterval. Het leek eerst niets te worden, want bij aankomst stonden zoveel stalletjes met eten en prullaria. ‘’Daar gaat de rust’’, dachten we nog, maar dat viel gelukkig wel mee. De waterval bestaat uit zoveel plateaus dat je de mensen niet meer terug ziet. Het water is turquoise van kleur. Op sommige plekken mag je alleen maar kijken, op andere plekken mag je er een plons in maken. Op één plek hing er ook een touw en kon je Tarzan na doen (zie filmpjes op deze pagina). Op andere plekken liet je het water op je hoofd kletteren of sprong je van een rots het verkoelende water in. De waterval was zestig meter hoog en je kon deze ook beklimmen. Op driekwart zagen we ineens een klein paadje dat ons leidde naar de waterval. Het leek dood te lopen, maar door een klein stukje over de rotsen te klimmen waar een beetje water overheen stroomde, kwamen we aan in het paradijs. Een fantastisch uitzicht, veertig meter vallend water onder je en twintig meter dat vanaf boven op verschillende plekken naar beneden kletterde. Het mooiste was dat hier dus helemaal niemand was behalve wij tweeën.

Het Laos' Nieuwjaar was in aantocht. Dat uit zich hier in enorme watergevechten. Net zoals wij in Nederland al een weekje eerder beginnen met het vuurwerk knallen, zo beginnen zij al een week eerder met het gooien en spuiten van water. De meeste dagen kom je dus thuis met een nat pak, helemaal niet erg trouwens met deze hete temperaturen.

Om zes uur ’s ochtends zijn de straten oranje gekleurd. De monniken lopen in groepen en zoals altijd blootsvoets over straat en de mensen staan langs de straat om ze eten te geven. Bijzonder gezicht; achter elkaar lopen ze langs de mensen die met een bak eten staan opgesteld. De monniken dragen een grote kom bij zich waar het eten in wordt gedaan. De mensen zijn blij om deze offers te geven en dit geeft ze ook een beter leven, voor nu en later. De monniken deden aan het eind een gezamenlijk gebed om hun dankbaarheid te tonen en de mensen te zegenen. Monniken mogen geen land verbouwen of dieren houden om aan voedsel te komen, dus zijn afhankelijk van giften. Het is dan dan wel een grappig gezicht om dezelfde monniken weer terug te zien op de kermis, al schietend voor een beertje.

De avonden vulden we met bezoekjes aan een theehuis, waar je al liggend de nieuwste illegale films kon kijken. Of we struinden de enorme grote avondmarkt af. Je kon daar rijstwijn kopen waar een schorpioen in was gestopt of zelfs een cobra. Ik ging meer voor de bbq. Vis, kip en ribbetjes kwamen mijn kant op. Erg lekker allemaal! Maar nadat één vis wel erg naar ‘grond’ smaakte en de ribben de geur meedroegen van een ongecastreerde beer, had ik het wel eventjes gehad. De fruit shakes gaan er nu makkelijk in met die hitte. Trouwens de ramboetang smaken hier overheerlijk.

Op de lokale markt zagen we levende kikkers met de poten aan elkaar gebonden, kippenpoten op de bbq (dan bedoel ik dus echt de poten), flubberachtige toetjes, varkenskoppen, soort cavia’s met lange poten die aan een hek waren vastgeknoopt, allemaal bestemd voor de hongerige maag, maar niet die van mij.

Met de bus reden we door prachtige heuvels met vele bochten. Niet goed voor de misselijkheid, toch de groene (ver)gezichten vergoeden veel. Aangekomen in Vang Vieng was het ons al snel duidelijk, dit is het backpacker paradijs bij uitstek. Vele barretjes die er hetzelfde uitzien en vele draaien oneindig de herhalingen van de tv-serie ‘Friends’, hoe origineel kun je zijn. De meute komt hier maar voor één ding en dat is tubing (met de binnenband van een tractor). Onderweg doe je verschillende barretjes aan en het is het ene ‘free shot’ na het andere. FEEST!

Bier en sterke drank drink je uit emmers. Je kunt bij elke bar verschillende glijbanen af, jumpen van hoge duikplanken of je suist naar beneden via een kabelbaan. Bij de barretjes spuiten ze autolak op je lichaam en binden sjaaltjes om je lichaamsdelen om te laten zien dat je daar gedronken hebt. Aan het eind loopt/drijft iedereen straalbezopenl naar huis. Wij hadden verwacht dat het tuben nog wel een beetje spectaculair zou zijn, nou niet dus. Omdat het nu de droge tijd is, dobberden we maar een beetje. We vonden het maar niets en zijn al snel uitgestapt. Kan wel begrijpen dat je het leuk kunt vinden. We hoorden later jochies en meiden praten die vijf dagen ‘getubed’ hadden. Ze wisten precies de juiste strategie; bij de eerste bar, maar één emmer. Na tien shotjes er toch een paar weigeren en niet meer in het donker van de kabelbaan af..... Ouders, mochten uw kinderen ooit naar Laos gaan om te backpacken..... Verbieden!!! :) We hoorden pas later in de bus zaten naar het volgende dorp dat er die week drie backpackers waren overleden door alcohol/drugs in combinatie met tubing. Geen goede week dus.

We vonden in Vang Vieng een prachtig hotel; alles was van oud hout en het geheel werd aangekleed met allerlei exotische planten. We voelden ons er meteen thuis. De eigenaar was super aardig. Dat hij nog gekker was met z’n drie honden dan met zijn eigen vrouw, was een grappig gezicht. Liggend in een hangmat van bamboe of zittend in zijn exotische tuin, zo vulden wij menig uurtje tijdens de warme middagen.

In de ochtend moesten we er vroeg uit. We werden opgepikt voor een ballonvaart. Bij aankomst lag de ballon al klaar. Met z’n vieren en de piloot namen we plaats in het mandje. De gaskraan nog een beetje verder open en ‘Houston, we have a lift of’. Het eerste gedeelte ging over het dorp, daarna kwamen we boven de rijstvelden. Het hoogste dat we gingen was 710 meter. In deze tijd van het jaar is het behoorlijk heiig, ook vanwege het vele branden van de boeren om hun land weer kaal te krijgen. Het laatste gedeelte vond ik het leukste. We voeren over het buitengebied en de mensen zwaaiden enthousiast naar die malloten in dat mandje onder die enorme ballon. De zevenman koppige crew stond ons al op te wachten. De landing was net zo zacht als onze 'lift of'.

Met een brommer reden we naar de ‘blue lagoon’, de festiviteiten van het nieuwe jaar waren al begonnen, hierdoor lag de lagoon vol met feestvierende locals. De lokale bekende artiest trad op en de menigte danste er lustig op los. We aanschouwden die vanuit een hoge boom. Het was erg druk en hierdoor moest je wel even goed uitkijken wanneer je kon springen. Ze doken ook vanaf een tak lager en vanuit een schommel in het water. Bij mijn laatste sprong kwam ik scheef neer, dan is het water toch wel behoorlijk hard.

We liepen naar een grot met een liggende Boeddha. De meesten namen een offer mee, meestal in de vorm van een drankje en goten het over de Boeddha heen. De wandeling door de donkere grot was erg glibberig. Wij namen een alternatieve weg, maar verdwaalden een beetje. Met de benen en broek vol modder, vanwege het glijden over de rotsen, vonden we alsnog de uitgang. Was een leuke tocht.

In Vientiane, de hoofdstad van Laos, vierden we de laatste dag van het nieuwe jaar. Kinderen met grote waterpistolen of zakjes gevuld met water om keihard te kunnen smijten. Sommigen hebben het water gekleurd. Na een tijdje zag mijn T-shirt er uit als de hele bonte was bij elkaar. Wij deden natuurlijk ook mee aan het spenktakel. Je voegt je gewoon bij een groep mensen die aan de kant van de weg staat en je schept het water uit een zwembadje en je gooit naar de voorbijgangers. De mensen hebben bijna allemaal een gek gekleurde Hawaï blouse aan. Muziek en drank erbij, maakte dat het erg gezellig werd. Sommigen gooien met ijswater. Ook al is het knoepers heet, dat komt aan hoor. Het maakt je alleen maar nog fanatieker om terug te gaan gooien. Vooral die onverwachte emmers water zijn het meest grappig als deze in z’n geheel over iemand heen gaan. De auto’s zijn er hier ook voor gemaakt, want bijna iedereen rijdt die dag met zijn pick-up. Gevuld met een enorme bak water en mensen toeren zij de gehele dag rond. Ze hebben allemaal wel een vaste route want de tempels worden aangedaan. Bakken met water gevuld met bloemetjes worden binnengebracht. Langs de Boeddha’s lopend en biddend, sprenkelen en gooien ze het water over de beelden. Sommigen vangen het water weer op want dit is nu natuurlijk extra heilig. Ze planten nog een vlaggetje op een grote hoop zand alvorens ze weer de auto inspringen om weer te worden bekogeld met water.

Ik zie dat het stuk tekst weer te lang is geworden. Komt vast door de relaxte hangmat en het vele niets doen. De volgende keer maar meer.

Happy New Year en de groetjes,

De twee video’s staan dus op deze site en de foto’s zie je door op de deze link te klikken:

https://picasaweb.google.com/freewillieafrika/HappyLaoNewYear#

Wilfred