Eskimo

Hallo allemaal,

Nu eigenlijk alweer in Pokhara, gebruik volgens mij dit stadje als een soort uitvalsbasis. Morgen ga ik weer het water op. Maar zal eerst vertellen wat ik de afgelopen dagen gedaan heb.

Nadat we terug waren gekomen van de wandeling was het eerste dat we deden een goede lange douche nemen. Daarna was het tijd voor veel en lekker eten. Die dag nam ik zo’n zes maaltijden. Erg smakelijk allemaal. Helaas hadden we ook pech, bij het laatste restaurant van die dag, ‘The laughing Buddha’ genaamd, die nam het dus niet zo nauw met de hygiëne. Jaycie en ik moesten het met hard gelach bekopen want de volgende dag voelden we ons beide niet zo goed. Pech dus. Gelukkig waren we in Pokhara en hadden de luxe om het lekker rustig aan te doen. Vier dagen duurde het ongeveer om er (ook met hulp van een paar pillen) bovenop te komen. Daarna weer helemaal het mannetje.

In Pokhara zijn nog de oude barbiers aanwezig. Moest daar natuurlijk wel een keertje naar toe. Had het al een tijdje beloofd om me te laten scheren want elke keer dat ik langs de barbiershop liep vroegen ze erom. Waarschijnlijk had ik het ook nodig. Het is eigenlijk gewoon een open ruimte op straat. Bij aankomst bleek die man er niet te zijn. Wel was er een erg jonge jongen aanwezig die mij meteen liet plaatsnemen in de stoel. Hij begon me al meteen vakkundig in te zepen. Had verwacht dat hij zo’n ‘Spier nekheure’ zou zijn, maar na het inzepen begon hij zijn scheermes gereed te maken. ’’Hij zou het toch wel niet doen’’, dacht ik nog, maar hij begon zonder enig aarzelen. De eerste scheerbeurt haalt hij het meeste eraf. De haren gaan van het mes, naar zijn hand en met een krantpapiertje wordt het één grote verzameling. Daarna begint het inzepen opnieuw en met een precisie waar de oude Wander trots op zou zijn geweest werd ik super glad gemaakt. Met zo’n ouderwetse aluinsteen werd mijn huid opgefrist. Daarna kreeg ik nog een hoofdmassage waar zelfs de oogkassen een beurt kregen. Moest wel iets lager gaan zitten want anders kon hij er niet bij. Al met al een zeer bijzondere ervaring.

We wilden graag een paar dagen gaan raften. De winter is al begonnen, dat betekent; minder toeristen, kouder water en ook minder water door de rivieren. We maakten verschillende plannen voor verschillende rivieren. Elke keer dat het puntje bij paaltje kwam, ging het weer niet door bij gebrek aan belangstelling. Eigenlijk zijn er hier teveel kleine bureautjes die niet samenwerken. Ze hebben allemaal wel een paar deelnemers maar dus niet genoeg om het door te laten gaan. Verslagen gingen we maar naar ons kippenrestaurant.
Trouwens wel mooi daar, ze hebben een grote houtgestookte oven waar aan de bovenkant een groot rond gat zit. De binnenkant is ook rond. Daarin stoppen ze grote spiezen waar een kip in stukjes zit opgeprikt. Gigantisch heet en gaat ook lekker snel. Tegen de binnenwand drukken ze met een natte doek deeg dat van tevoren is uitgerold. Door de hitte wordt dit snel bruin en krokant gebakken. Lekker dat dat is!! Hoe dan ook, daar zat een jongen die we bij een raftbureautje ook hadden gezien. Hij kon dus ook geen mensen bij elkaar krijgen. We vroegen of hij met ons wilde raften. Toevallig wist hij nog een bureautje dat nog om drie mensen verlegen zat. Hadden wij even geluk. De trip ging dus voor 100 procent door. De avond voor vertrek kregen we een voorlichting. Bleek dat een koppel zich had terug getrokken en de trip dus weer niet kon door gaan. Kloten. Kwamen we dezelfde avond nog een paar oude bekenden tegen en zij zeiden dat ze nog wel iets anders wisten, namelijk kajakken. Was eigenlijk niet het plan, toch wilden we iets leuks doen. Tegen sluitingstijd een kajaktrip geboekt. Één dagje oefenen op het meer en daarna drie dagen een rivier af. Nou daar had ik eigenlijk ook wel zin in.

In de ochtend een beetje uitleg gekregen en ook al het spul aangepast dat je allemaal nodig bent om te gaan kajakken. Best wel veel eigenlijk. Was nog zo naïef om mij armen in te smeren met zonnebrandolie, die zien de zon niet eens, want je draagt natuurlijk een wetsuit. Eerst dus een wetsuit, dan je eigen shirt, dan een soort regenjas dat het water ook buiten houdt, het rubber zit strak om je polsen en nek zodat je lekdicht bent. Dan trek je een zeiltje om je middel die je later om je kajakopening spant en natuurlijk je reddingsvest. Het nadeel van dit alles is dat je alles weer uit moet doen als je even moet gaan plassen. Dit heb ik in het begin nog wel gedaan, haha.

Valt nog niet mee om een kajak recht te houden. Je gaat eigenlijk alle kanten op. Beetje oefenen met het sturen en er op een handige manier uitkomen mocht je omkieperen. Dat dit vaak zou gebeuren was mij al snel duidelijk. De groep was leuk. Twee uit Enschede, eentje uit België en eentje uit Engeland. Vroeg in de ochtend werden we zo’n drie uur verder weggebracht naar de rivier.

Een meisje uit Lemelerveld zou eerst gaan raften maar werd verleid om mee te gaan kajakken. Dat ze niet had geoefend was volgens onze gids géén probleem. We hadden nu dus wel één kajakker minder die ons zou kunnen redden mocht het mis gaan. Gelukkig staat deze rivier niet als zodanig bekend. We hadden nu twee gidsen bij ons en een bagageraft die ook een oogje in het zeil hield. De hoofdgids peddelde er altijd vrolijk op los en wij moesten zijn lijn proberen te volgen. Dat ik hier en daar veelvuldig nog alle kanten op ging maakte schijnbaar niet veel uit. De andere gids fiedelde er een beetje tussendoor. Met zijn twintig jaren jong was hij nog wel een beetje speels en mocht graag de welbekende kunstjes vertonen. Toch was hij wel alert wanneer het moest.
In het begin zagen we nog wel dorpjes aan de voet van de bergen, later werd het toch wel echt een stuk rustiger. Ook kajakten we nog langs een plaats waar de doden worden gecremeerd. Groot vuur eronder en het as wordt meteen daarna de rivier in gekieperd. Vond de mensen eromheen aanzienlijk rustig.

Toch is dat kajakken wel gaaf. Ook al zijn de ‘rapids’ natuurlijk minder heftig dan tijdens het raften, maar hier doe je nu alles zelf. Als je omgaat dan doe je dat zelf en als je er mooi doorheen stuitert dan heb je het ook aan jezelf te danken. Dat geeft dan wel een mooi gevoel. Toch heb je niet altijd controle hoor. Soms heb je mooie plannen maar dan neemt het water je mee waar jij helemaal niet wil zijn. Per dag donderde ik er ongeveer drie keer uit. Snel proberen je peddel te bemachtigen en dan maar hopen dat je niet teveel harde rotsen tegen komt. Je kajak die zoek je later wel weer op. Met een beetje geluk heeft de gids die al te pakken en is hij hem aan het leegmaken. Ze gooien de kajak op de kop en kantelen deze een paar keer heen en weer boven hun eigen kajak. Kost behoorlijk veel kracht dus meestal leggen ze je je kajak aan de kant en je moet er maar heen zwemmen en dan kun je hem zelf leegscheppen.

Een helm hadden we niet voor niets op onze kop; één keer viel ik met mijn hoofd op een andere kajak terwijl ik omkieperde, de andere keer wilde ik een ‘Eskimo’ rol oefenen en had niet in de gaten dat het eigenlijk heel ondiep was. Met een knal knalde ik op de bodem. Gelukkig was daar mijn helmpie weer.

De ‘Eskimo’ rol is wanneer je omslaat jezelf weer rechtop kunt krijgen. Het moeilijkste was vond ik altijd dat na een rapid het water heel raar ging draaien. Je krijgt dan als ware een kleine zwieperd. Dan heb ik het moeilijkste gehad en ik sla dan alsnog om. Je moet dan proberen om zelf weer recht op te komen, de zogenaamde ‘Eskimo’ rol, maar die is nog verdomde lastig. Probeer het dan wel, toch kom dan niet verder dan halverwege. Je laat dan je peddel los en geeft een signaal dat je gered wilt worden. Aangezien je dus onder water zit en je dus niets ziet moet je maar hopen dat ze je zien en dat ze er op tijd zijn. Vaak geef je het op want onder water lijkt de tijd wel heel langzaam te gaan en ook zit je natuurlijk niet te wachten op een paar rotsen die gevaarlijk dichtbij komen terwijl je als een ondergedompelde eend ronddobbert. De ‘Eskimo’ rol is mij de laatste dag in kalm water gelukt. Niet helemaal zoals het eigenlijk hoorde, maar was er wel erg blij mee. Nu nog in volle vaart.

Het eten was super verzorgd, tijdens het avondeten was er zoveel. Dat had ik ook wel nodig want dat kajakken kost plenty veel energie. De eerste avond sliepen we op een rivierbedding. Van een zeil maakten we een overkapping. Wel handig mocht het gaan regenen. Nu was er in de nacht zoveel dauw dat het leek of het eronder regende. In de buurt was een klein boeren bergdorpje. Daar aangekomen moest iedereen natuurlijk aan de rijstwijn. Kwam erop neer dat bijna iedereen ‘dikke’ naar het kamp kon waggelen. Daar aangekomen stond het eten op ons te wachten. In de ochtend pannenkoeken of eieren. Ik vond het allemaal meer dan prima. Heb in dat dorp toch een mooie rijstsikkel incluis houder gekocht. Ben er erg blij mee. Een boerin kwam met haar geiten de berg aflopen en ze droeg een grote bos takken met bladeren op haar rug. Vers gekapt. Om haar middel zat die rijstsikkel gebonden. Die heb ik nu. Echt super!

De avonden waren gevuld met kampvuren. De tweede avond kwam de plaatselijke christelijke club langs om liedjes te zingen. Om als Nepalees christen te zijn valt niet mee. Behoorlijk agressief kunnen ze dan tegen je zijn. Die liedjes, dat was niets. Maar we moesten toch een beetje enthousiast doen. Maar kan je vertellen dat na een uur de lol er echt wel vanaf is. De donatie die natuurlijk moet worden voldaan maar tijdens het zingen gegeven met het idee dat ze dan wel op zouden houden. Leek wel dat ze daarvan een extra prikkel kregen want ze gooiden er nog een extra repertoire tegen aan. Uiteindelijk na twee uur konden we ze uitzwaaien.

Drie dagen op de rivier vond het super, vooral tijdens sommige ‘rapids’ wanneer je denkt dat je wordt gelanceerd en je toch blijft zitten, geeft echt wel een kick.

Het is mij eigenlijk zo goed bevallen en moet ook zeggen dat ik ook wel de tijd heb, dat we besloten hebben om er nog een extra cursus achteraan te doen. Samen met de twee uit Enschede en het Belgisch meisje gaan we morgen zeven dagen de rivier op. De bedoeling is dan nog iets meer te leren en hopelijk zullen de rapids dan ook weer iets heftiger zijn. Het zal wel koud worden want het water van de afgelopen keer was lekker qua temperatuur, deze rivier waar we nu onze kunsten gaan vertonen is echt veel kouder. Hopelijk is er nog voldoende water zodat we onze kop niet hoeven te stoten als we omkieperen.

Om een beetje tot rust te komen hebben we de bus gepakt naar Bandipur, dit is een klein bergdorpje op 1100 meter. Het lijkt dat hier de tijd heeft stil gestaan. Hier is maar één hoofdstraatje waar dan wel hotels en restaurant het straatbeeld sieren, maar van drukte en gezeur geen sprake. Auto’s en motoren verboden dus ook geen last van stof en dat irritante getoeter. De kinderen spelen op straat badminton of ouwehoeren een beetje met een ‘hockeysack’ (een klein balletje gevuld met zand of eentje van rubber). De restaurants hebben eigenlijk weinig maar dat heeft juist zijn charme. Om een uurtje of zes is het één levende gezelligheid op straat. Twee uur later zijn alle luiken voor de ramen en zijn de poorten gesloten. Behalve het geluid van rochelende, neusophalende en spugende mensen hoor je niets meer. Dit is trouwens wel een fenomeen waar je weer even aan moet wennen. Als je bijvoorbeeld in een restaurant wordt bediend, kijk dan niet vreemd op dat nadat de ober het eten heeft neergezet bij het weglopen een vreemd rochelend geluid maakt en met een mooie fluim zijn kwakje op de grond kwakt.

Daar nog twee kleine wandelingen gemaakt; eentje naar een vleermuizengrot. Het pad er naar toe was zo glad dat je bij elke stap maar moest hopen dat je niet op de grond knalde. De andere leidde naar een topje vanwaar we een leuk uitzicht hadden over Bandipur. Toch de meeste tijd maar gevuld met het op straat zitten en het absorberen van de rust en het beleven van het authentieke gevoel.

Om daar te komen moet je het laatste stuk met een jeep. Deze is echt zo vol gepakt, je lacht je rot. Heb ze proberen te tellen; er gaan er ongeveer een stuk of twintig in het normale gedeelte van de jeep. Veertien incluis mezelf op het dak en er hingen er zes achter. Dan ook nog te vermelden de zakken rijst en dozen die er ook nog worden ingegooid. Soms heb je helemaal geen houvast en moet je maar een beetje mee leunen in de bochten om niet in het ravijn te kieperen. Er is er altijd eentje die het geld moet collecteren en als een volleerd circusaapje klautert hij over en alles heen om zijn geld te krijgen, gekkenhuis.

Een paar uur rijden van Bandipur kun je een Hindoe tempel bezoeken in Manakanama. Voor vele Nepalezen een must om een keer gezien te hebben. Deze tempel ligt op een behoorlijke klim van het dal. Nu heeft Doppelmayr uit Oostenrijk hier een kabelbaan neergelegd. Dus in plaats van uren te klimmen ben je nu in tien minuten boven.

Wanneer je boven bent moet je eerst een weg banen door de vele kraampjes met echt zooi. Schijnbaar kopen de mensen deze prullararia na afloop van het bezoek. Bij aankomst van de tempel het eerste dat opvalt, is de puinhoop dat op de grond ligt. Het is er zo druk en mensen offeren zoveel; bloemen, fruit, rijst etc.. Alles ligt dus op de grond, gelukkig komen op verschillende tijden wel een paar mensen langs die de bezem hanteren. Wij gingen voor het grotere werk; duiven, kippen en geiten worden achter de tempel geofferd. Voordat we kabelbaan betraden zagen we al een mannetje lopen en aan touw had hij een geitje dat vrolijk met hem mee huppelde, geen flauw idee wat hem in een uurtje te wachten stond. Wel grappig dat je ook een kaartje nodig hebt voor de geit om boven te komen. Voor hem trouwens geen retourtje. Wij betalen overigens wel drie keer de prijs als dat de Nepalezen betalen om boven te komen.

We hadden de pech dat meeste offers al waren geweest. We zagen nog wel bloed genoeg op de plaats waar het allemaal gebeurde, ook lagen er nog een paar dode duiven en een geitenkop. Na afloop nemen ze het gedode dier trouwens wel mee om later op te eten. In de hoek zitten de 'saddhus', je kunt je door hen een tika (rode stip op je voorhoofd) laten zetten, heb bedankt voor de eer. We zagen nog wel een man lopen met een kip, wij hem achterna, hij was ons helaas te snel. De bijl was al gevallen voordat wij op de ‘crimescene’ ter plekke waren. Bij het naar beneden gaan met de kabelbaan zagen we het mannetje van eerder nog wel lopen, deze keer geen touw, maar zijn geit in een plastic zak.

We hebben zelfs nog iets goeds gedaan voor de gemeenschap in Bandipur. We hoorden dat ze in de ochtend met schoolkinderen het dorpje zouden gaan bevrijden van de rommel op straat. Wij konden natuurlijk niet achterblijven. De mensen kijken je wel raar aan als je rommel opraapt van de straat, maar laten we hopen dat goed voorbeeld doet goed volgen.

Morgen het water op, dus met kerst ergens op het water, ik ben benieuwd…..

Veel plezier met de kerst, hoop voor jullie op een witte en voor de mensen die de sporthal ingaan, veel bingoletti pleasure.

O ja, niet vergeten; ook tweede 'kerstdag is er gelegenheid om weer deel te nemen aan de Midwinterhoornwandeling in Holten. Start vanaf Meermanskamp. Gezelligheid gegarandeerd!!!

Voor liefhebbers van mijn foto's, check de link: http://picasaweb.google.com/freewillieafrika/Eskimo#

Tot zover,
Groetjes Free Wille