Het Vervolg

Hallo allemaal,

Ik had nog beloofd om het verhaal af te maken. Nou, waar waren we gebleven?
De pas had ik gehaald en na de foto’s moesten we als de sodemieter afdalen. Zo’n 1600 meter moest er worden gedaald. Hoe koud het op de top was, hoe heet het aan de andere kant was. Eén probleem en dat was dat ik totaal geen water meer had (ook was ik door de voorraad koekjes heen die ik had voor Slinkie). Geen zuchtje wind en die zon brandde volop. Op die hoogte tik ik minimaal zo’n zeven liter weg op een dag, ik had gehoopt het op de top bij te kunnen vullen, maar helaas, al het water was bevroren. Geen pretje om dan te dalen. Gelukkig kwamen we na een uurtje of drie een teahouse tegen en daar al heel snel een paar liter naar binnen geklokt. Ook al zaten er een paar beestjes in, vond het heerlijk. Volgens mij de meeste er wel uitgehaald, hoor.

Aan de andere kant was het landschap geheel anders. We kwamen weer een beetje in een menselijke omgeving en hebben daar goed gebruik van gemaakt. Pizza als ontbijt en appeltaarten als toetjes. Op deze hoogte zijn de appels erg populair bij de boeren, dus die zie je overal. Vlak voor aankomst bij het teahouse vergat ik mijn bamboestok. Nog wel terug gegaan, maar helaas geen stok meer te bekennen. Balen, hoe snel kun je gehecht raken aan een simpele stok. Tot overmaat van ramp was Slinkie ook verdwenen. We hadden nog wel eten voor hem verzameld, maar hij was al pleite voordat we het hem konden geven.

Na een vorstelijke afscheidsmaaltijd voor Ben konden we de volgende dag weer beginnen met het lopen. We lieten de ’Yak Donald’s’ maar even schieten, want we hadden even genoeg van de jak (zeg maar: wilde behaarde koe). We kochten daar verschillende sjaals gemaakt van jakwol, bij navraag bleek het gewoon schaap te zijn.

Inmiddels had een andere Duitser zich bij ons aangesloten. Deze zag op de kaart een leuke alternatieve route: deze zou gaan over de rivierbedding. Het was bekend dat elke dag tussen elf en vijf uur de wind in de vallei zou aanwakkeren en dat je dan volledige tegenwind zou hebben. Je kon de klok er bijna op gelijk zetten, want om precies elf uur ging het toch een potje waaien. De rivier had zich iets verplaatst zodat we vast kwamen te zitten tussen de rivier en de steile bergwand. André (de nieuwe Duitser), Jaycie en ik besloten te gaan klimmen. De andere twee Duitsers besloten om dat niet te doen en liepen terug. We hadden geluk dat er een Sherpa in de buurt was die met zijn geitjes aan de wandel was en hij loodste ons over de moeilijke klimpassages. Valt nog niet mee om met je zware backpack te klimmen, maar geinig was het wel. De Sherpa hartelijk bedankt en zodoende waren we ruimschoots in Jomsom. Dit is de plaats waar de meeste mensen het vliegtuig nemen naar Pokhara. Wij hadden nog steeds goede moraal en gingen door. Na de lunch zagen we ineens een bekende viervoeter: Slinkie was er weer!!! Die mafkees is dus vijf dagen aan het lopen geweest om daar te komen.

Tegenwoordig loopt er een stoffige hobbelweg naar Jomsom. Dit is mooi voor de bewoners, want alles is nu veel goedkoper geworden. Geen dragers of ezels meer nodig. Toeristen nemen nu vaak de bus, want het is geen pretje om die weg te lopen: volle tegenwind en maar stof happen bij een passerende bus. Wij namen dus ook de bus. Onderweg passeerden we vele lege teahouses die dus geen klap meer hebben te doen, omdat niemand daar dus meer loopt. De rit bracht ons dertig kilometer verder. Lag genoeg kots in de bus, want het gaat er best wel heftig aan toe. In het begin voelde ik me ook niet zo top, maar nadat ik meer voorin kon zitten, genoot ik met volle teugen. Rijden echt als gekken en de banden hebben nog maar een paar centimeter speling, want daar is het ravijn alweer.
Het landschap verandert van gruis, naar dor, naar groenige appelgaarden. Nog iets lager komen de bananenbomen weer, met vlinders en parkietjes.

Aangekomen bij Tatopani (tata =heet, pani = water) oftewel hotsprings!! Ook al was het een betonnen bak waar warm aardwater in stroomt, natuurlijk hier meteen naar toe gegaan. Zal wel niet al te schoon zijn met alle vieze wandelaars die al een tijdje niet hebben gedoucht. Toch was het een lekkere verschoning. Het hotel waar we sliepen werd gerund door een familie bestaande uit vele kinderen. De bediening werd gedaan door een elfjarig jochie en meisje. Broer van zestien stond in de keuken. Het eten was ook nog eens fantastisch. Echt mooi om te zien wat zij in hun mars hadden.

We waren nu best wel diep in het dal en het klimmen was weer aangebroken: echt waar, duizenden treden mochten we nemen. Komt geen eind aan. Door mooie boerendorpjes bracht het pad ons. Inmiddels waren de bomen grotendeels vervangen door rododendrons, geen struiken, maar knoeperds van bomen. Die dag was ik best wel moe, toch kon ik nog erg genieten van deze mooie omgeving. Als extra klim beklommen we Poon Hill; een toeristische heuvel met wel een mooi uitzicht. We deden dat gelukkig niet met zonsopgang, want dan staan er soms wel een paar honderd mensen op een rijtje te kijken naar de opkomende zon. Had het die dag echt wel gehad. Tot overmaat van ramp viel er in het restaurant waar onze tas stond, een kan diesel over mijn schoen. Die lucht, niet normaal meer. Wetende dat die stank sowieso lang duurt voordat het een beetje dragelijk wordt, baalde ik als een stekker. Een Dhal Baat voor lunch (ook al duurde dat wel een uur) bracht me er weer helemaal bovenop en ik was weer klaar voor de resterende middagklim.

Aan deze kant van de pas is het allemaal iets welvarender en het is ook meer groen. Je ziet ook geen ezels meer die de boel moeten sjouwen, dat doen de dragers nu zelf. De Tibetaanse invloed is ook bijna geheel verdwenen. Hier leven de Gurungs (schijnbaar lijkt Jaycie ook op een Gurung, zodat ze steeds denken dat hij een gids is en spreken hem dus ook aan in een voor hem onvoorstelbare taal).

Aangezien we vanwege die late lunch pas laat op gang kwamen, wisten we al dat we in het donker zouden aankomen. Die verandering van licht naar schemerdonker in de jungle is fantastisch. Met een beetje fantasie leek het een beetje op ’Lord of the Rings’. Met je zaklantaarn is het natuurlijk helemaal geen probleem. Vond dit een super stukje bos. Door twee zussen van het teahouse werden we opgewacht. Probeerde tijdens het wachten op het avondeten mijn schoen nog een beetje te fiksen, maar dat werd niets. Het water bevroor al bijna tijdens het poetsen. Binnen was het wel behaaglijk warm: een grote pot gloeiende kooltjes zetten ze onder je tafel. Dekens zijn vastgemaakt aan de tafel, zodat de warmte eronder blijft. Top uitvinding.

Het bestellen van het eten gaat altijd wel bijzonder, je schrijft op wat je wilt hebben en in de ochtend moet je de getallen zelf bij elkaar optellen, want daar zijn ze niet zo goed in. Alles gaat dus in goed vertrouwen.

Hoe hoger je komt des te gekker worden de dromen weer en hoe minder ik slaap. Wel een apart fenomeen. Je wilt niet weten welke bizarre dromen ik allemaal heb gehad en ze lijken zo echt.

De dagen daarop was het alleen maar klimmen richting Annapurna Base camp. Nooit geweten dat er zoveel treden kunnen bestaan die je kunt nemen. Om een beetje moraal te krijgen een super lunch besteld. Ook betaal je je in verhouding scheel, kon me niet zoveel schelen. Nu was ik weer helemaal klaar voor de klim. Had inmiddels ook een remedie gevonden tegen de dieselstank: elke dag een scheut bleekmiddel erover en een lokaal plantje dat hier groeit erover heen helpt ook behoorlijk.

Ook al is het Base camp maar op 4200 meter, toch was het een behoorlijk zware klim. Boven aangekomen was het steenkoud. Alle kleren die ik mee had aangetrokken. Als een gek lopen schransen in de Dhal Baat. Zonsondergang was mooi. Maar eigenlijk te koud om te lang buiten te staan. Toch lijken die bergen nooit zo heel hoog als je er tussen staat. Zijn allemaal puisten van 8000 meter of hoger, toch lijkt het heel normaal. Die nacht helemaal niet geslapen. Kwam natuurlijk ook doordat we die dag 1000 meter klommen en we dus niet echt geacclimatiseerd waren. Wanneer ik wel kon slapen, waren de dromen te bizar voor woorden. Gelukkig konden we er op tijd uit voor de zonsopkomst. Mijn V.V. Holten-vlag naast de Tibetaanse vlaggen gehangen en als een malle gaan dalen op weg naar zuurstof. Die treden belopen naar beneden gaat toch veel makkelijker. Als beloning namen we in een dorpje een chocoladetaart. Deze staat zelfs in de boeken als verrukkelijk, die passeren zou natuurlijk zonde zijn.

Om het geheel een beetje op te leuken besloten we iets van de begaande paden af te gaan. Ook al hadden we die dag al veel te veel treden geklommen en gedaald, besloten we alsnog om er nog 800 meter klimmen tegenaan te gooien. Halverwege kwamen we aan in een klein boerendorpje. Omdat we liepen waar anderen normaal gesproken niet komen, waren er geen teahouses die ons konden ontvangen. Een boer sprak ons aan en vertelde dat hij ons wel wilde helpen met onderdak. Hij zei meteen erbij dat het erg simpel was, maar daar waren wij juist naar op zoek.

Aangekomen bij zijn huis werden we opgewacht door zijn zes kinderen en trots liep hij ons voor in zijn huis. Overal stonden manden met graan en rijst. Ons bed stond in een ruimte met een haardvuur in het midden. Wel bukken, want de mensen hier zijn zo klein en dus de huisjes ook, je stoot gegarandeerd je kop. Boven ons bed hingen de maïskolven te drogen en onder het bed lagen de groenten. De werktuigen hingen aan de wand. Vanuit de keuken kwam een dikke zwarte rook onze kamer binnen. De boerin kan dan wel lekker koken, maar een schoorsteen kennen ze niet. Heel slim zit zij zelf in de hoek en laat ons bij de deuropening zitten. Kun je echt maar een paar minuten volhouden, zoveel rook krijg je in je ogen en om in te ademen. Gelukkig werd het vuur in onze kamer niet gebruikt. Voor ons werden speciaal nog nieuwe lakens uitgerukt om de boel iets op te frissen. De oudste zoon kwam net thuis van school. Hij mag elke dag twee uur lopen naar school en natuurlijk ook weer twee uur terug. Om iedereen op tijd te laten komen begint de school pas om tien uur ’s ochtends. De kinderen lagen bij ons in de kamer, vier stuks, later kroop de pa er ook nog bij. Vijf man in een tweepersoons bed dat moet makkelijk kunnen. Moeder sliep met de twee andere kinderen in een andere ruimte.

De volgende dag, de rug een beetje stijf van het dunne matrasje, ging de boer ons voor om de dingen in zijn huis te laten zien; zonnecollectoren, opvangbak voor het toilet, zijn bijen en hij liet zien hoe ze van melk een soort boter maken. Heb van hem nog een handploegje gekocht en een zeisje dat ze gebruiken om rijst mee te snijden.

Bij afscheid mijn overbodige kleding achtergelaten en ik had ook wel weer een beetje extra ruimte nodig, want wij wilden alle rommel die we zouden maken weer mee terug nemen. De laatste dagen verzamelden we nog rommel dat we zagen liggen op de paden. Had zelfs zoveel dat een paar kleine kinderen mij de ’plastic man’ noemden. Ons opgemaakt voor het laatste stuk. We zetten er de vaart in, want zo langzamerhand wilden we wel weer eens echt eten en eventjes niets meer doen. Uurtje of acht lopen verder bracht ons naar de bus die ons in een paar uurtjes naar Pokhara bracht. Was een lange tocht van zo’n 250 kilometer, maar ook zeker weten een super wandeling.

Tot zover.

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.com/lh/sredir?uname=freewillieafrika&target=ALBUM&id=5548983318288975937&authkey=Gv1sRgCPXd1YzfhZ-WWQ&feat=email

O ja, mijn mobiele nummer bestaat na overmorgen (tijdelijk) niet meer. Vanaf dan gebruik ik een Nepalees nummer. Maar die weet ik nu eventjes niet uit mijn hoofd.

Groeten,
Free Willie