Rust!!!

Hallo allemaal,

Nu zit ik heerlijk in een ligstoel dit verhaaltje te tikken. Ben nu in Bardia Nationaal Park: RUST!!!

Klein weekje geleden aangekomen en de dagen een beetje volgemaakt met eigenlijk vooral niets. Dat dat ook leuk kan zijn heb ik ondervonden.
Foto’s kun je zien op: http://www.freewillieafrika.mijnalbums.nl

Vanuit Butwal heb ik een lokale bus naar het park genomen. Het was wederom zo’n kleine bus en helaas ook beperkt in beenruimte, ik pas er simpelweg niet in. Je stoot je kop, daar kun je nog wel rekening mee houden, maar je benen zitten echt opgevouwen en je knieën zijn beurs na zo’n tocht. De bustocht was heel simpel: aangekomen bij het busstation laat je je gewoon meevoeren door allemaal jongens die nadat ze je gevraagd hebben waar je naar toe moet, je leiden naar de goede bus. Kaartje kopen bij het loket, tas op het dak en zitten maar. Natuurlijk eerst nog wel een paar keer gevraagd of hij echt de goede kant op zou gaan en daarbij de plaats ook nog een paar keer aangewezen. Had geen zin om op een andere plaats uit te komen, die toevallig dezelfde naam heeft.

Onderweg een lokale lunch gegeten en mijn tijd een beetje gedood met muziek luisteren en een beetje kletsen met de buurman. De walkman moet luid, want die Hindi muziek in de bus staat hard, daarbij komt die toeter er ook nog eens overheen. Op enkele plekken verkocht de jeugd water en nootjes. Negen uur later en meerdere politiestops later kwamen we aan bij het park. De weg gaat door een bufferzone van het park en daar mag je schijnbaar geen rommel op straat gooien, de hele weg ging door bos, met de bergen de hele tijd aan onze rechterzij. Ook al is de natuur nog zo mooi, de rommel gaat op straat. Bij het park werden enkele tassen nog doorzocht op wapens o.i.d. om stroperij tegen te gaan.

Ik werd opgepikt door een jongen van de lodge. Met een brommer (model Kreidler) mocht ik achterop plaatsnemen. Hij nam één tas voorop z’n buik en mocht de rest dragen. Zit je dan, nog zo stijf als een plank van de krappe busreis met volle bepakking over een zandweg vol met keien. Vond het prachtig. De zon ging net onder en met de lucht vol avondrood reed ik door de jungle. Mooi man.

Sorry, moet ff stoppen met typen, loopt net een muis mijn kamer in. Zo, die is eruit, ha, ha!

Door de mensen van de lodge werd ik vriendelijk ontvangen met een kop melkthee. Er zijn ook nog eens toeristen hier, die heb ik al een tijdje niet meer gezien. De atmosfeer is geweldig. Zo’n acht huisjes hier in de lodge, leuke tuin ertussen en de keuken is goed genoeg. Maar vooral de rust is hier zo fijn: geen auto’s die langs denderen en geen druk doende mensen die van alles van je willen.

De eerste dag een wandeling gemaakt door de jungle. We waren met z’n vijven en drie gidsen. Het wildleven zie je hier het beste te voet. Je ziet alles wel van veraf. Verschillende soorten herten, wilde zwijnen, een paar papagaaien en parkieten en groepen apen zagen we aan ons voorbij gaan. We zagen in de verte nog een neushoorn en dat was het eigenlijk wel. Ik ging voor de tijger en al wetende dat de kans om hem te zien zeer klein was besloot ik er toch voor te gaan. Verder dan een pootafdruk en een paar keer gegil van apen en angstig geroep van de reeën, omdat zij wel een tijger zagen, kwam ik dus niet. Je loopt zo’n dag een kilometer of vijftien en op verschillende plekken ga je zitten en al wachtend speur je de omgeving af en hopelijk komt hij langs. Soms zit je wel twee uur naar niets te kijken. Wel een beetje saai, maar je moet er wat voor over hebben. Op sommige plekken klommen we hoog in de bomen om een nog beter zicht te hebben. Twee van onze gidsen geloofden het allemaal wel en ze sliepen bijna de gehele dag. Zelfs in de bomen vond eentje nog wel een plekkie om te pitten.

Heb net besloten om morgen nog een poging te wagen. Ik word door een gids naar het park gebracht, hij zal me ergens in het park brengen en daar dan ook achterlaten. De bedoeling is dat ik daar de hele dag blijf zitten en met een beetje geluk…… Nu maar hopen dat hij niet van achteren komt.

De afgelopen dagen was er een Hindoe festival aan de gang. ’De Tihaar’ zoals deze wordt genoemd, duurt vijf dagen en heeft te maken met de god van de doden. Op elke dag gebeurt er wel iets anders, maar eigenlijk elke dag komen kinderen langs om te zingen en te dansen. In ruil daarvoor geef je dan een donatie. Belangrijke traditie hier en iedereen is dan blij. Op één avond kwam er weer een groep langs en ik dacht lekker te kunnen kijken, maar helaas, ik werd uitgenodigd om mee te doen. Weet ook wel dat ik geen Johnny uit Dirty Dancing ben, maar dat maakte hen niets uit. Het publiek was dolenthousiast. Door iets te jonge dames werd ik aan de hand gehouden en de dans ging maar door. Deze man met het ritme als één van een houten klaas, voelde zich een beetje als ”de broer van” tijdens de Donnies show. Alleen ik kon niet ongezien wegkomen. Duurt zo’n liedje wel een kwartier. Kan je vertellen dat dat lang is. Ik had het na een paar minuten wel gezien, de menigte om mij heen nog lang niet. Aan het eind kregen ze een schaal vol lekkernijen mee, aangevuld met de donaties. Zo gaan ze hele buurt door.

De laatste dag werden we uitgenodigd om de laatste traditie met hen mee te vieren. ’De Bhaai Tika’. De oudere zuster zorgt die dag voor hun jongere broertjes. Mensen komen van ver weg weer naar huis om deze op één na belangrijkste dag samen te vieren met hun familie. Omdat wij als reizigers natuurlijk niet de zusters bij ons hebben, mochten we aanschuiven. Als er geen zuster is dan benoemen ze een ander vrouwelijk lid van de familie als de zuster voor die dag. Je zit met z’n allen in een kring en als eerste wordt de plaats volgens verschillende rituelen gezuiverd. Dan wordt er op je voorhoofd een symbolisch iets geschilderd (tika) en als laatste krijg je een bloemenkrans om. Het geheel wordt afgemaakt met een bord vol eten. Als dank terug geef je haar wat geld. Dit gebeurt allemaal in grote dank en nederigheid. Vond dit super om mee te mogen maken.
De gehele dag waren we één grote familie en in de avond werd ons een ‘Daal bhaat takari’ aangeboden, dit is een traditioneel Nepalees gerecht; linzensoep, witte rijst met groente en aardappelen, smaakt altijd goed.

De andere dagen ook een beetje gevuld met een beetje slenteren door het dorpje. Dit dorpje is enorm lang gerekt en overal waar je komt roepen de kinderen naar je: ’bye bye’, wat eigenlijk ’hallo’ betekent. Je ziet hier nog de os de ploeg voorttrekken en vele hopen stro worden opgestapeld. Natuurlijk komt het stro van al het rijst dat ze hier verbouwen. Ze zijn eigenlijk allemaal erg vriendelijk. Degenen die Engels spreken willen je altijd wel helpen of rondleiden door de omgeving. De kinderen willen allemaal dat je een foto van hen maakt. Als je er aan begint is er vaak geen stoppen meer aan, toch blijft het leuk. De mensen groeten je met ’Namaste’, wat zoiets betekent als ’zeer welkom’, daarbij de handen gevouwen en een kleine knik met het hoofd. Mooi om zo’n gebaar steeds te krijgen en terug te geven.

Je ontmoet zo veel bijzondere mensen, de afgelopen dagen met een paar jongens opgetrokken en de zeer intellectuele diepe gesprekken op hoog niveau zullen me bijblijven. Net getafeld met twee Noorse mannen, eentje ervan heeft met tussenpozen in totaal al elf jaar op verschillende werelddelen gefietst. Is toch wel apart. Die avond verder gekletst met de jongens die helpen bij de lodge. Is toch wel apart om hun verhalen te horen hoe zij over bepaalde dingen denken (bv. door ouders geregelde huwelijken), hoe ze tegen hun land aankijken en hoe ze aan geld willen komen. Zeker geen domme jongens, maar wel de pech om financieel gezien hier geboren te worden.

Voor het verhaal nu toch weer te lang wordt, stop ik er nu maar mee. Mocht ik morgen nu toch nog die tijger zien, dan schrijf ik daar zeker over. Even kijken of ik overmorgen of die dag erna vertrek. Het is een dag bussen om terug te komen. Dan ga ik dit verhaal plaatsen en de volgende dag wil ik dan naar Pokhara, daar wil ik een grote wandeling maken. Kan nog net voor de winter volgens mij.

Trouwens die tijger wederom niet gezien en dus gelukkig ook niet vanachter aangevallen. Nog wel zijn pies geroken, dus hij was er wel. Wel mocht ik die dag nog verschillende bloedzuigers van mijn benen trekken, klote dingen. Behalve twee jungle-kippen zagen we nog wel een neushoorn van redelijke afstand, dat deed de lange wandeling wel goed.

Tot zover.

Vanuit de luie stoel, met een heerlijk temperatuurtje en met de geluiden van krekels en vogels, groet ik u allen.

Veel carnavalplezier!
Free Willie

http://www.freewillieafrika.mijnalbums.nl