''Houston, we have a lift of!!''

Hallo allemaal,

Mc Donalds, Wendy’s, Denny’s, Starbucks, KFC, Burger King, Pizza Hut, 7/11, IHOP, Dairy Queen, Taco bell, Sizzlers, etc., etc., etc.

Waar je ook kijkt je ziet het en het is overal!!!

Nu dus in een ander continent; Noord-Amerika. Om precies te zijn in Miami, Florida. Het zonnetje schijnt hier heerlijk en zelfs in de avond blijft het een graadje of vierentwintig.

Daarvoor waren we nog een paar dagen in Zuid-Amerika, daarover eerst iets meer voordat ik vertel over het mooie Miami.

In de Galapagos hadden we dus een boottochtje geboekt. Mark ging al uitrekenen wat we per uur hiervoor moesten betalen en hij kwam op een schandalig hoog bedrag uit. Ondanks dat was het zeer de moeite waard.

Het dagprogramma zag er ongeveer als volgt uit; ontbijt op een zeer vroeg tijdstip. Ervoor zorgend dat we op tijd waren want ondanks de prijs was het eten niet erg veel. Daarna naar een eiland om daar de vogels en andere dieren te bekijken. Een paar eilanden hadden de landiguanen.

Mooie beesten en totaal niet schuw. Toch wel heel erg bijzonder om zo dicht bij de vogels te komen. Ik zelf vond de blue footed booby’s de mooiste. De albatros was natuurlijk super groot, maar won het bij lange na niet van de elegantie van de booby. Daarna hadden we lunch op boot, wederom zorgen dat je de eerste was. In de middag gingen we snorkelen. Hoogtepunt was toch echt wel dat tijdens het snorkelen de zeeleeuwen ons kwamen opzoeken en om ons heen cirkelden. Hoe klungelig ze op het land zijn hoe handig ze zijn in het water. Super snel en lenig. Soms imiteerden ze ons en vooral als ze op je af komen met wijd open gesperde ogen was echt onvoorstelbaar. Misschien wel het leukste wat ik op snorkelgebied gedaan of gezien heb. Daarna was er weer een diner waarna het schip haar anker lichte en gedurende de nacht weer naar een ander eiland voer. Soms werden we ’s nachts wakker geschud door de hoge golven, gelukkig voelde ik me vrij goed.

In het Darwin centrum worden landschildpadden gefokt om ze later weer vrij te laten op de eilanden waar ze vandaan komen. Schijnbaar is dit project zeer succesvol, al duurt het natuurlijk wel lang voordat ze van een baby naar volwassen schildpad zijn geworden. Één schildpad heeft een beetje pech; hij is op één eiland gevonden en hij was de laatste. Ze noemen hem ‘lonely George’, want hij is dus de enige die nog leeft van zijn soort. Hij is nu over de negentig en ze hebben nog een jaar of dertig om een vrouwtje voor hem te vinden anders komen er geen baby’tjes meer van zijn soort. Er is een beloning van $10.000 dollar als je voor hem een geschikt vrouwtje kunt vinden. Hopelijk lukt dat in de nabije toekomst?

Laatste activiteit met Mark was dat we een duiktochtje boekten. We hadden twee tanks en gingen op twee verschillende plaatsen het water in. De plaatsen die onze duikinstructeur koos waren op ruige zee, was blij dat ik snel onder water kon. De tweede duik waren de golven voor mij te heftig en bedacht me dat de vissen misschien wel hongerig waren dus ik heb ze maar bediend op een gratis maal. Mark en Natalie lachten om mijn schijnbare groene kop. We zagen onder water een joekel van een zeeschildpad, een mooie murray, stingray en een endemische oranje vis.

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Mark, na vier maanden gaat hij het normale leven weer in. We zouden hem nog zien op het vliegveld van Quito, maar helaas werd zijn vlucht vervroegd zodat we hem niet meer zagen, dat was jammer.

De laatste dag op de Galapagos nog een snorkeltrip geboekt. Wederom vele vissen en zeeleeuwen die de hele tijd om onze boot zaten te klooien, vooral het ankertouw vonden ze leuk om mee te spelen. Wederom snorkelden we er tussen en het maakte ze niets uit.

Vanuit de Galapagos vlogen we weer terug naar Quito waar we een klein feestje hadden met een paar oud-collega’s van Natalie. Poolen in het café, werden we toch een potje ingemaakt door een paar lokale. Ha, ha.

Vroeg in de ochtend moest ons wekkertje gaan, waarschijnlijk rinkelde hij ook wel, maar we reageerden er niet op, gevolg was dat we toen we eindelijk wakker waren als een gek naar het vliegveld moesten racen om nog op tijd te zijn. Gelukkig ging het inchecken snel zodat we nog net op tijd in het vliegtuig konden springen.

In Miami aangekomen moesten we door de douane, alles wat ik hierover gehoord had bleek ook waarheid. Oogscan, vingerafdrukken van alle tien vingers werden genomen door een zeer serieuze man, de look-a-like van Michael Jordan controleerde nogmaals onze documenten. De toiletten ruiken hier naar kaneel, erg vreemd.

Beetje later dan gehoopt stonden we de dan eindelijk buiten. De warmte kwam net als de familie van Natalie ons tegemoet. We werden naar een mooi huis in de buitenwijk van Miami gebracht. Daar geen daklozen, maar grote villa’s en zeer dure grote auto’s. Geen rommel op straat en de mensen zijn Amerikaans vriendelijk en beleefd.

Het beeld van de grote dikke Amerikaan dat ik had dat blijkt echt waar te zijn. Overal vette Amerikanen waar sommige kroegtijgers uit Holten met een zoepbuik jaloers op zouden zijn.

Natuurlijk even het winkelcentrum in. Je kunt de meest gekke dingen kopen; star wars zwaarden, parabolische vluchten om gewichtloos te zijn, massagestoelen en nog veel meer rotzooi dat je eigenlijk toch niet nodig hebt.

Een auto huurden we om een beetje mobiel te zijn. De buurt waar wij verbleven, daar komen eigenlijk geen bussen. Ha, ha.

De eerste dag reden we naar het meest zuidelijkste puntje van Amerika; Key West, de weg bracht ons langs een schitterende kust met blauw water. Om daar te komen moesten we over vele eilandjes die aan elkaar zijn verbonden met vele bruggen.

Key West is zelf een behoorlijke toeristische plaats waar het ook behoorlijk druk is. Vele barretjes en prullarlaria. Maar dat maakt de mensen hier niets uit, ze proppen zich wel vol en kopen de meest stomme dingen. Één ding moet ik ze echt nageven, ze zijn allemaal super aardig.

De dag erna wederom vroeg uit bed want we gingen naar Orlando! Universal studio’s stond op het programma. Netjes op tijd stonden we voor de ingang en het was al behoorlijk druk. Voor $85 dollar mag je naar binnen en voor bijna het dubbele krijg je een express pas zodat je niet in de lange wachtrij hoeft te staan.

Ondanks de gigantische mensenmassa hoefden we eigenlijk nooit lang te wachten. We gingen o.a. in de Mummy; zeer snelle rit in het halfdonker. Geen wachtrij dus snel nog maar een keer. The Simpsons; dit was in een IMAX Omniversum theater. De beelden om je heen bewegen en het karretje waarin je zit beweegt ook maar blijft op zijn plaats. Het lijkt dus net alsof je echt in de cartoon zit. Had dit nog nooit gedaan en vond dit super gaaf. De Terminator was ook super gaaf; een 3-D simulatie en voor het beeldscherm speelden echte acteurs het ook nog eens. Een speciale combinatie dus. De eerste keer dat er iets op mij af kwam, deed ik mijn 3-D-brilletje snel af, kon het eigenlijk niet geloven. Natuurlijk konden de klassiekers Jaws en ET niet ontbreken.

We hadden nog wat tijd over en besloten om nog naar een ander park te gaan. ‘Island of Adventure’ lag vlak om de hoek, een park met vooral snelle en aparte ritjes. Hadden we nog eens geluk dat net twee dames vertrokken en zij gaven hun express pas aan ons. Dus geen wachtende mensen meer, je kon gewoon doorlopen. Als eerste gingen we in de Hulk; een achtbaan die over de kop gaat, kurkentrekkers en weet ik veel hoe het allemaal heet. In ieder geval ging het super snel en aan het einde leek ik bijna op de Hulk, was blij eruit te kunnen, maar wel gaaf!

Het tweede apparaat waar we ingingen was zo’n ding waar je inzit en dan word je ineens omhoog geschoten, ballen hangen op je enkels. Dit was erg lachen. Ook nog een paar ritjes in Jurassic Park gedaan, in eentje leken de dinosauriërs zeer werkelijk en het was geinig en nog eens informatief ook. Als laatste gingen we nog een paar ritjes maken in en over het water, zeiknat als resultaat, maar met dit weertje hier is dat geen probleem.

Moe in bed gerold. Een paar uur later ging het wekkertje alweer want we gingen naar Kennedy Space Centre. Daar zagen we een 3-D film over de astronauten in de ruimte. Grotendeels gefilmd door de astronauten zelf. Is toch wel heel apart om het op die manier te zien.
We zagen een documentaire over hoe vroeger de Apollo werd gelanceerd. Dit lieten ze zien op drie schermen maar daaronder zag je het originele controleruimte, dat daar opnieuw opgebouwd was. Apart dat ze in die tijd mensen op de maan konden zetten met eigenlijk zo goed als geen computers.

De Apollo stond ook nog opgesteld in de hal, zo’n ontzettend joekel van een ding. We raakten nog een stuk rots aan van de maan, maar dat deed me eigenlijk weinig.

Om te voelen hoe het is om een astronaut te zijn, hadden ze een ruimte gebouwd waar je in gegespt kon zitten. Dan gaat het hele ding achterover en je kon wachten op de lancering. Geluid en getril oorverdovend en overdonderend. Daarna kwamen we de dampkring uit en dat ding werd gekanteld zodat we ondersteboven hingen. Het leek dus eventjes op gewichtloosheid. Het dak ging eraf en je kon de aarde en de sterren bewonderen. Erg knap gedaan.

In ‘the hall of Fame’ nog even Wubbo Ockels bewondert.

Al die dingen waren erg mooi, maar daar kwamen we eigenlijk niet eens voor. Die dag stond er namelijk een lancering van de space shuttle Discovery gepland. Met bussen werden we onder begeleiding van de beveiliging naar een plek gebracht waar we het konden zien. We stonden op een plek waar je het er het dichts bij kon komen. Ook al sta je er nog steeds op tien kilometer vanaf. Alleen echte VIPS en familie staan een paar kilometer dichterbij. Dichterbij wil je ook niet komen want op vierhonderd meter afstand ga je dood door de hitte en nog op achthonderd meter afstand is het geluid zo luid, dat je meteen permanent doof wordt.

Zo’n vijfduizend man staat daar dus te wachten. Waaronder ik er dus ook eentje was. Toch leek het niet erg druk omdat het een enorm grote strook is waar de mensen kunnen kijken. Wachten op het aftellen. De voortekens leken gunstig. Het weer zag er goed uit en er was weinig kans op onweer. Bij onweer blazen ze het geheel meteen af. De lancering was al weken op goede koers en er waren bijna geen problemen. De kleine problemen die er waren, werden snel verholpen. Alles leek dus zeer gunstig. Het wachten viel voor ons nog mee. Een paar uurtjes in de warme zon. De astronauten zaten vier uur in een zeer kleine ruimte. En dat te bedenken dat ze bovenop de grootste brandstoftank van de wereld hun tijd uit moeten zitten.

Op grote afstand is het controle centrum. Verderop staat het qua volume het grootste gebouw ter wereld; het NASA gebouw. Hier worden de raketten gebouwd en nagekeken.

Twee over vijf zou hij de lucht ingaan en vlak voor die tijd begon het beroemde aftellen. Zou het dan toch gaan gebeuren? ‘10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, ignition.. and we have a lift of!!’

Eerst zie je alleen maar rook en de Spaceshuttle is onzichtbaar, maar even later komt hij boven de rook uit en hij blijft maar stijgen.

Hoger, hoger en hoger, lijkt geen einde aan te komen. Na een tijdje bereikt het geluid van de lancering ons ook. (Een beetje natuurkundige, of logisch nadenkende kan uitrekenen hoe lang het duurde voordat het geluid ons bereikte). De omvang van dit geluid had ik niet verwacht, leek wel alsof er tien tractors op een tractor pulling tegelijkertijd het gas open trokken. Fantastisch!! Beetje pech hadden we wel doordat er een beetje een overdreven viswijf als een gek de hele tijd tot onvrede van menigeen er doorheen liep te krijsen. Na een paar minuten scheden de twee booster er mee uit en er was dus ook geen rook meer te zien. De twee boosters gaan met de parachute naar beneden. Dit kun je niet zien want die dingen zijn dan al zo’n tachtig kilometer verder.

De Discovery ging op weg naar het internationale ruimtestation ISS, aan boord hebben ze een Japans ruimtelab dat 1,6 miljard euro heeft gekost!! Ook hebben ze een pomp aan boord dat de pomp in het toilet moet vervangen. Doortrekken was er de laatste weken niet bij. Denk dat ze die als eerste hebben geïnstalleerd. Ha, ha

Met de bus in de file, de film Apollo 13 op het scherm en al nadenkend over de schitterende ervaring. Dag om nooit te vergeten!!

Nu genoeg geschreven.

Geniet nog van het lekkere weer.

Ps. Hoorde dat het sterrenteam wederom geen kampioen is geworden op D.R.A.P. wederom teleurstellend. Met die grote namen had het een eitje moeten zijn. Volgend jaar?

Groetjes Astronaut Wilfred