kaaimannen en piranha´s

Hallo allemaal,

we zitten nu op een ranch een siësta te houden, ontzettend warm, ik denk zo’n graadje of dertig plus.

Om me heen is het een kakofonisch geluid van verschillende tropische vogels. Iedereen ligt nu een beetje in z’n hangmatje te lezen of te luieren. Sommigen maken nu sieraden van verschillende zaden. Duidelijk siësta tijd dus.

Vanmorgen een wandeling gemaakt door het gebied. We zitten nu middenin de Pantanal, een groot moerassig gebied. Normaal gesproken is het hier erg nat, maar we zitten nu in de droge tijd, een goede periode dus om veel wildleven en vogels te zien.

We hadden in het begin van de wandeling al snel het geluk om twee ‘macaws’ te zien. Kaaimannen genoeg en helemaal niet schuw. Verder veel roofvogels, parkieten, ‘jaburu’ ooievaars, papagaaien en nog veel meer vogels waar ik de naam niet van ken.

Straks gaan we paardrijden, ditmaal is ons veel galopperen beloofd, dus ik ben benieuwd.

We hebben hier ook op Piranha gevist, gisteren al de soep ervan gegeten, erg lekker. Alles gaat in de soep, dus aan het eind nog even een oogje gegeten, maar niet gekauwd, dat leek me niet smakelijk.
Bamboehengel een sterke lijn en een ijzeren onderlijntje, stuk vlees eraan en ingooien maar. Het aas heeft haast geen tijd om naar de bodem te zakken, er wordt meteen al van gegeten, het vlees wordt er letterlijk afgerukt. We hadden al snel genoeg om voor die avond genoeg vis te eten.
Toch wel raar om in een plas te vissen waar de kaaimannen letterlijk vijf meter van je af liggen, soms komt er eentje dichtbij om te kijken of hij het aas er af kan eten. Om dichterbij de piranha te komen was het beter om in hete water te staan. Daar sta je dan tot je middel in het water en de kaaimannen op een paar meter afstand. Grappig. Nadat we ons maaltje op het vaste land hadden liggen, kwam er een kaaiman in beweging en met een vaart kwam hij op ons afrennen om de vis te stelen. Mijn reactie was om een stapje opzij te doen, maar onze chauffeur wist hoe te handelen; je moet ze overbluffen door nog sneller naar ze toe te rennen en nog meer geluid te maken. Dat weet ik dan nu ook weer. Wel een apart gevoel als z’n ding op je afstormt en dan pas op een paar meter van je af zich bedenkt en stopt.

Gisteren gingen al varend over een rivier door de Pantanal, de meeste kaaimannen duiken al snel in het water als je ze nadert, maar enkele blijven rustig van het zonnetje genieten. Nog een otterfamilie gezien, deze zijn tegenwoordig erg zeldzaam doordat de vissermannen ze doden omdat ze vinden dat als een otter drie kilo vis op één dag eet ze de rivier leegeten. Nu ook gezien waarom ze zo snel en sterk zijn, twee otters gingen op het land hun hol in, klauwen waar je u tegen zegt. Ze doden hun vis door simpelweg hun kop er af te rukken.

Halverwege de tocht nog de rivier ingedoken, de meesten durfden eerst niet vanwege de vele kaaimannen, maar nadat de gids hun vertelde dat er echt niets kon gebeuren en wij ze met modder hadden bekogeld hadden ze uiteindelijk geen keus meer.

Ook kwamen we nog veel Capibara’s tegen, je kunt deze een beetje vergelijken me een hamster maar dan de opgeblazen versie.

Een paar dagen geleden een excursie gemaakt naar een meertje die zich onderin een grot bevond.
De avond ervoor moesten we naar het kantoor om een papiertje voor je leven te tekenen en om te oefenen hoe je moet afdalen en klimmen. Het meertje bevond zich op vijfenzeventig meter diepte, dat afdalen leek me dus niet zo moeilijk maar het klimmen kon nog wel eens zwaar worden.

De oefenklim was er één van negen meter, dat was een eitje. Je hebt een speciale techniek om te klimmen; je duwt jezelf omhoog aan een touw onder je voeten, tegelijkertijd duw je een ander touw met je handen omhoog. De clou is dat je je kracht uit je benen haalt en dus niet uit je armen. Als je uitgestrekt bent dan ga je zitten in je zitje en dan herhaalt je hetzelfde patroon weer.
De grot is pas drie jaar geleden ontdekt. Nu mogen er elke dag zestien mensen de grot afdalen om het meertje te bekijken. Werkelijk waar een wonder van moeder aarde, de grot is vol stalagtieten en stalagmieten. Als je geluk hebt en tijdens een goede periode van het jaar afdaalt, schijnt de zon mooi in het water. Wij hadden dat geluk niet, maar er scheen nog genoeg zonlicht naar binnen om genoeg te zien

Het afdalen deden we in tweetallen, toch wel raar hoor om zo’n afstand af te dalen. Er zat wel een soort rem aan je harnasje, maar toen ik die uitprobeerde, gebeurde er weinig. Dus stoppen was er niet bij, gelukkig gingen we met een rustig tempo’tje naar beneden. Onderin de grot hadden ze een vlonder gebouwd zodat je daar op kon staan. Het afdalen duurde denk ik een minuutje of vijf.
Om het water schoon te houden (er zit veel calcium in het water dat zorgt voor de kalkafzetting) mocht je geen insectwerend middel op doen en ook geen zonnebrandcrème. Ze hadden zelf een chemisch toiletje onderin gebouwd zodat niemand in het water hoefde te plassen. Nadat we met z’n zessen onderin waren beland kregen we een kleine rondleiding over het meertje met een rubberbootje. Jammer genoeg was het te donker om echt mooie foto’s te maken, maar er was nog genoeg licht om er volledig van te genieten. Het werd tijd om ons duikpakje aan te trekken, het water was 17 graden, niet echt super warm dus. Een pak dat hielp ons warm te houden en je bleef er nog mee drijven ook. Met je kop onder water en je zag heel veel vissen, helaas geen grote, want in dit water zit ook haast geen voedsel voor hen. Totaal niet schuw. Het water was super helder, het zicht was op zijn minst twintig meter. Wat het vooral zo mooi maakte waren de stalagtieten die overal in het water groeiden. Als je op een bepaalde plek in het water keek, scheen het water prachtig door die rotsen. Het leek net een groot bos. Als je dan bedenkt dat deze rotsen één millimeter per jaar groeit en dat sommige meer dan negentig meter hoog zijn, kun je wel nagaan hoe lang deze grot al bestaat.

We mochten een klein uurtje snorkelen en ik vond het erg bijzonder, ook zo bijzonder omdat niemand verder aanwezig was.

Nu werd het tijd om de tocht naar boven te maken. Wederom met z’n tweeën. Dit was toch wel even andere koek, de dag ervoor een klein stukje voor de techniek, maar nu een lang stuk achtereen naar boven, dat was toch wel even zwaarder. Het is moeilijk om je techniek goed te houden en alleen maar te klimmen met je benen. Je gaat automatisch met je handen klimmen en dan ga je dus behoorlijk kapot. Het kostte ons ongeveer twintig minuten. Met kramphanden en al puffend werden we uit ons harnasje bevrijd.
Al met al een super ochtend, rustgevend is misschien wel het juiste woord.

Bij terugkomst op onze camping was er nog genoeg tijd over om daar ook te snorkelen. Het zoetwater is daar zo helder dat je de vissen overal kunt zien zwemmen. Hier geen kleintjes maar afmetingen zoals oude Avezaath ze zou afbeelden. Een klein watervalletje maakte het water compleet.

Tot nu toe is Brazilië een mooi land en de mensen zijn erg aardig. Helaas zijn er ook weer meer muggen dus langzamerhand is er weer jeuk genoeg.

Hoorde dat HVC 1 nog weinig punten pakt, hoe zit dat?? Op de SGH loopt alles schijnbaar lekker door, hiervoor dus geen reden om eerder huiswaarts te keren.

Allemaal veel plezier met hopelijk een lekker nazomer zonnetje!!!!

Groetjes Wilfred