Groen, groen, groen

Hallo allemaal dan maar weer,

Gisteren en kort berichtje achtergelaten, nu een klein beetje meer tijd voor een iets langer verhaal.

Nu zijn we weer in Cartagena; vanmorgen de wekker weer erg vroeg gezet, busrit van zo’n vijf uur en we zijn terug in het warme stadje.

De afgelopen dagen waren erg gaaf;
In alle vroegte de bus gepakt samen met Nat en met Jenna (oud passagier van Nat) uit Australië, ze nam de nacht ervoor nog afscheid van een jongen uit Noorwegen en ze pakten nogal goed uit, zodat we haar nog dronken in de bus konden leggen. De bus is er één met airconditioning en die gebruiken ze ook goed, je kunt er met een muts op in gaan zitten.
Aangekomen in Santa Marta meteen een tour geboekt naar Ciudad Perdidad, oftewel de verloren stad. Met een lokaal busje naar het nationale park Tayrona; grappig om weer in zo’n busje te zitten en de georganiseerde chaos om je heen voorbij te laten komen.
Moet wel zeggen dat ik er allemaal nog weinig van begrijp allemaal, want als je geen Spaans spreekt en kunt verstaan dan voel je je al snel een beetje dom. Mijn eerste woordjes zijn Gracias en por favor en balsa d’aqua (zakje met water), die zijn trouwens weer niet te pruimen, dus je wordt gedwongen om voor de lekkere jus d’orange te gaan of de coke, ook niets mis mee.

Met een wagen volgeladen met passagiers en tassen werden we naar het begin van het wandelpad gereden. Het was een uurtje lopen naar de eerste camping, aangezien we veel eten, water en tent etc. hadden meegenomen was de wandeling niet echt één van mijn favorieten, alles veel te zwaar bepakt, maar al kreunend en steunend toch verder gekomen, wel lullig dat als je bezig bent met een pittige klim dat je voorbij wordt gesneld door ezels met daarop toeristen die wel iets meer willen betalen.Haha
De Camping zag er fantastisch uit; palmbomen, hangmatten, hier en daar een tentje en een bar/restaurant. Besloten om daar dus maar te blijven, niet dat ik ook maar de puf had om naar de volgende camping te lopen. Één nadeel was aan deze plek was dat je niet echt een super plek had om te zwemmen aangezien er elk jaar een paar toeristen om het leven komen doordat de stroming behoorlijk sterk is. Maakte ons niet zo veel uit, we gebruikten de zee hier om ’s morgens de eerste duik te nemen en daarna een wandeling door de jungle te maken richting het volgende strandje.

Op de andere camping heerste een totaal andere sfeer; er waren zo’n zestig Israëlisch neergeslagen als een zwerm bijen op een pot honing, beetje te druk. De omstandigheden verder waren wel ideaal; liggend onder een palmboom; natuurlijk uitkijkend voor vallende kokosnoten, want soms ploft er dichtbij er eentje op de grond en die wil je niet op je kop krijgen. Helder water perfect om te snorkelen, dit vele malen gedaan. Nemo niet gezien maar voor de biologen onder u, wel o.a. de lactophrys triqueter en de pomacanthus paru gezien. Ook al doe je zo’n dag eigenlijk niets, uiteindelijk word je er nog moe van ook, zal wel door dat ademen door het pijpje komen. Gelukkig stond er elke avond een super verse vis op het menu en daar is echt niets mis mee!!

Tussen het snorkelen door een klein beetje wandelen door de jungle; vooral de geluiden van ‘cicada’ (weet de Nederlandse naam niet). en de krekels waren oorverdovend, elke keer zie je een lange lijn van ‘leafcutter’ mieren die onafgebroken de vers afgehakte bladeren naar hun nest ver weg in het woud brengen.
Alles moest daar met een muilezel gebracht worden vandaar dat ook alles best wel prijzig is, gelukkig hadden we een zak vol eten meegenomen zodat we redelijk de dag konden doorkomen.

Na vijf nachten was het gedaan met de pret, we gingen een ‘hike’ maken naar ‘Ciudad Peridad’. Om tien uur moesten we startklaar staan bij de poort van het park. Natuurlijk nog niemand te bekennen, dus daar maar weer een verse jus bestelt en een kip. Aan onze tafel schoof nog een Amerikaan aan en hij was erg grappig; bij alles wat hij vertelde waar hij was geweest kwam zijn onderwerp uit op de plaatselijke vrouwen van plezier. Maar hij had geen flauw idee wat nu zo’n vrouw moest kosten en waar het allemaal moest gebeuren. Haha

Gelukkig kwam de jeep ons alsnog ophalen ook al kwam hij twee uur later dan gezegd. Ook de groepsgrootte was iets anders dan gezegd, ons was verteld dat er zeven mensen in de groep zouden zitten, niet dus. Ik telde 22 koppen. Eerst beloofde de gids nog dat de groep gesplitst zou worden, maar dat gebeurde later ook niet meer. Niet dat het erg was, want eigenlijk waren het allemaal aardige mensen; een bont gezelschap van Amerikanen, Ozzie’s, Kiwi’s, Engelsen, Israëlisch, Duitsers, Japanner en natuurlijk een paar Nederlanders. Grappig om die mix van culturen en de tongval en spraak in het Engels te horen.
Kan wel allemaal gaan vertellen wat de ciudad precies inhoudt, maar ik denk dat Bask het prima heeft verwoord in zijn onlangs geplaatste berichtje. Dank daarvoor.

We konden nog een cocaïne fabriekje bezoeken die ergens in de jungle stond, maar we zijn maar niet geweest, aangezien we al gehoord hadden dat ze idd één ingrediënt niet toevoegden, vond ik het meer een openlucht museum. Ook waren er overal militairen in de buurt, dus de kans dat het gewoon een nepding was vond ik behoorlijk groot.

De wandeling bestond uit zes dagen, we hadden al de meest verschrikkelijke verhalen gehoord hoe afschuwelijk zwaar het zou zijn. De eerste dag viel erg mee; binnen vier uur waren we al in het basiskamp. Wel super heet en de klim erg steil, maar wat ze ons allemaal verteld hadden was het een grote meevaller. Slapen in hangmatten, die iets te dicht bij elkaar zijn gehangen, dus bij elke draai van je buurman, krijg je een por mee, toch nog erg goed geslapen. Het eten was de eerste dag ook redelijk. Als lunch een stokbrood met beleg op z’n bakker Bart. De tweede dag was een wandeling van vijf uur, we zagen onderweg veel opgedroogd modder liggen en we realiseerden ons wel dat we erg gelukkig waren met het weer; het had tot dan nog geen druppel geregend.

De tweede dag was het eten ook nog te doen. Tot kamp twee werd alles met muilezels getransporteerd. Maar naar kamp drie was te steil en de doorgangen te smal voor de muilezels, zodat de dragers alles mee moesten nemen, dat was tijdens het eten ook wel te merken; erg weinig en zeer slecht, wel een beetje vervelend als je lichaam schreeuwt om energie. Op dag drie moesten we acht keer dezelfde rivier oversteken.

Uiteindelijk uit het niets zie je vanuit de rivier ineens een trap gemaakt van gehakte stenen. 2000 treden!! omhoog en daar was ie dan; de verloren stad. De huizen die erop gebouwd waren zijn inmiddels verdwenen, maar de platforms zijn nog steeds intact. Alles bewaakt door militairen om ons te bewaken want een paar jaar geleden zijn er nog mensen ontvoerd. Doordat de jungle alles weer terug wil grijpen heeft alles een mystieke sfeer. Tijdens de klim omhoog kwam er nog een groepje omlaag, eentje lette niet goed op en verstapte zich. Hij ging net als in een filmstrip; achterover, beentjes zwiepend in de lucht en zijn handen grijpend naar wat hij kon vinden, helaas voor hem was dat alleen maar lucht. Hij kwam dus echt met een super smak op de stenen terecht. Gelukkig voor hem mankeerde hij niets. Maar er gaan nog wel veel meer ongelukken gebeuren want iedereen valt wel een paar keer tijdens de afdaling en dan moet je maar net het geluk of de pech hebben.

Bij elk kamp stroomde een rivier\watervalletje waar je lekker in kon zwemmen of je laten meeglijden met het stromende water. Voelde goed na een dagje zweet, je moest altijd wel op tijd gaan, want altijd in de namiddag begint het te regenen.

Wie zien we daar op de top; de hond die ons bij kamp één al vergezelde was er ook al. En wij maar denken dat we iets bijzonders gedaan hadden. Sowieso mochten wij niet klagen, want we hadden in onze groep nog twee Duitse vrouwen, super aardig en al dicht tegen de zeventig. Ook zij volbrachten de wandeling. Super knap. Net aangekomen in het kamp begon het te regenen. Denk je lekker te luieren op je matrasje; niet dus; de groep te groot, moest iedereen een dun matrasje en één (paarden)deken delen, niet echt comfortabel dus. Veel te weinig eten en iedereen at de
kruimels van het bord. Grappig gezicht.

Dag vier een rondleiding door de stad gekregen, er is al veel goud geroofd uit de graven en ook is veel naar musea gebracht, maar nog steeds zijn er veel intacte graven, deze zijn te herkennen doordat er meestal een boom op groeit en de graven die zijn geroofd, zijn de bomen van gekapt. Er is nog een andere stad, maar dat is vier uur lopen van deze stad vandaan. Ook weer met allemaal aangelegde treden, onvoorstelbaar dat ze zo iets konden maken. Met de inheemse bevolking is afgesproken om deze plaats te laten zoals het is. Voor hoe lang nog?

De weg naar kamp twee was redelijk zwaar des te meer ook omdat het begon te regenen en alles behoorlijk glibberig werd en je loopt vaak op kleigrond. Langs een indianen dorpje gekomen en toevallig had ik een beertje aan mijn dagrugzak hangen, de kinderen waren er helemaal wild van, moeder er omheen om te kijken of er ook geluid uit kon komen. Erg leuk. Trouwens het is sowieso erg leuk om daar nu te mogen rondlopen; de inheemse bevolking doet gewoon haar ding, wij laten hun met rust en zij ons, prettig gevoel daarbij. Nu is het nog steeds erg rustig met het aantal mensen dat zo’n tocht doet elke dag, misschien tien á twintig personen per dag, maar dit gaat denk ik helaas snel veranderen.
Het eten tijdens de tocht begint me echt de keel uit te komen; elke keer hetzelfde en weer weinig smaak, gelukkig hebben we nog wat snacks in onze zak.

Dag vijf kreeg ik last van mijn maag, niet gek aangezien de hygiëne niet echt super was, handen was bij hetzelfde kraantje waar wordt afgewassen en het voedsel wordt gewassen. Lunch en avondeten dus maar overgeslagen.
Wat ik wel erg mooi vond was dat net voordat we aankwamen bij het kamp een jochie stond met een klein stalletje; chocola, cola en bier. Gretig aftrek natuurlijk!!! De gehele nacht ervoor had het geregend zodat alles in één grote modderpoel was veranderd. Maakte alles super zwaar. Natuurlijk had de hond er geen moeite mee, ik des te meer.

Nog steeds was het genieten, maar moet wel eerlijk toegeven dat het die dag meer een uitdaging werd dan ontspannend tochtje. Bij aankomst meteen in mijn hangmat gaan liggen en behalve af en toe een ren naar het toilet er tot de volgende dag er niet meer uitgekomen.

De zesde dag werd ik bijna weer volledig fit wakker en kon er weer voor gaan. De wandelaars die ons in het tegen kwamen vertellen de meest verschrikkelijke verhalen hoe zwaar het eerste stuk was geweest, maar toen wij daar liepen viel het allemaal erg mee vergeleken met de dag ervoor. Dus die wandelaars kregen nog iets voor hun kiezen.haha.

Onze gids had nog een beetje pech doordat hij heel stoer onderweg een paar bananen wilde plukken, is hem ook wel gelukt, maar hij werd geprikt door een boze schorpioen, gelukkig was het geen dodelijke. Als je kijkt hoe zij over die berg hen crossen vergeleken met ons gestuntel, niet normaal meer.

Al met al een super ervaring; vermoeide voeten, zere kuiten, de geur van oud zweet, verschraald insecten spray, honger, weinig slaap, zere buik, veel muggenbulten, zandvliegen steken maar bovenal een fantastische inkijk in de jungle, mooie uitzichten en een fantastisch bouwwerk, had dit niet willen missen!!

Op de terugweg werden we nog aangehouden door militairen, erg vriendelijk allemaal, iemand vroeg of hij op de foto mocht met een mitrailleur en een granaatwerper, allemaal geen probleem.

Daarna zagen we nog twee auto’s andersom in de greppel liggen, één van hen was een ambulance, dus het zal wel dubbel mis zijn gegaan. Sowieso rijden ze hier behoorlijk stevig in de bergen, maar gelukkig gaat het meestal goed.

Nu dus in Cartagena, we gaan zo alle eetkraampjes op straat langs en we gaan we voor; meatsticks, pannenkoeken, verse jus, ,maiskolf, pizza, vers fruit,ijs en wat we nog meer kunnen vinden.

Vanavond voor de laatste keer hier aan de kust een vis en dan wacht Ecuador op ons. We vliegen er morgen naar toe, hebben dan twee dagen om de truck gereed te maken en dan gaan we zondag rijden.

Van de Tour maak ik hier eigenlijk niets mee, had dat meer verwacht van Columbia, maar het is hier eigenlijk meer voetbal wat populair is.

Misschien was dit een beetje en te lang verhaal, maar vond het gewoon een fantastisch avontuur!

Geniet van de vakantie en tot horens!!!!
Groetjes