Blaren op de handen

Hallo dan maar weer,

ik ben nu weer even in Accra. We hadden gehoopt om onze visa (die nodig hebben om Nigeria binnen te komen) vandaag te krijgen, niet dus. Het is teveel werk om binnen vijf werkdagen een stempel in een paspoort te zetten. Maandag weer proberen dus. Is niet zo'n grote ramp want we gaan morgen alweer naar het strand om onze tijd lekker relaxed te besteden.

Het is nog steeds een graadje of dertig soms wel een beetje bewolkt wat het nog extra benauwder maakt dan het al is. Het gevaar schuilt dan ook in het teveel naar binnen klokken van koude cola'tjes.

Tweederde van de bevolking is officieel werkloos, wat eigenlijk inhoudt dan om de paar meter op straat iemand staat die iets wil verkopen of iets voor je wilt doen. Grappig is als je met de truck op het drukke verkeer in de stad moet wachten er dan allemaal mensen naast je lopen die je iets willen verkopen. Soms zijn het echte volhouders en lopen wel tien minuten naast de rijdende truck

Vanochtend met een vissersboot meegeweest. De nacht ervoor al om drie uur opgestaan om mee te gaan. Maar bepakt en gezakt aangekomen was er de boot geen plaats voor mij. Vannacht dus meer geluk. Om half vijf moest ik klaar staan. Op de boot gingen vijftien man, merendeel zeer jong. de jongste was tien! Eerst op de boot een gebed voor een behouden vaart, na een uurtje varen waren we op de plaats van de visbestemming gekomen. Er werd nog niets gedaan. Een jochie van twaalf was de enige die een beetje 'small small' engels kon en hij wist mij uit te leggen dat we moesten wachten op meer licht zodat we konden zien waar de visjes zich bevonden.
Tussentijds nog een knokpartij gezien tussen twee boten die elkaars beste plekje wilden afpakken. Zo'n vijftig bootjes bevonden zich ongeveer op dezelfde plek.
Uit het niets was het sein daar, de motor werd gestart en we gingen er als een speer vandoor. Op een plek waar ik natuurlijk geen vissen zag, werd het net uitgegooid en dan bleven we varen totdat we een cirkel hadden gemaakt. Het net is ongeveer zo groot als een half voetbalveld.
En dan kan het werk beginnen. Onder gezang en handgeklap wordt het net binnengehaald. Gigantisch zwaar werk. Elke keer dat het net wordt uitgegooid waren we ongeveer drie kwartier bezig om het binnen te halen. We gingen voor drie vangsten en ik heb dus behoorlijke blaren op mijn handen. De vangst was voor mij teleurstellend; sardientjes. Maar dat bleek dus eigenlijk ook wel de bedoeling.
Grappig om te zien hoe het werk verdeeld was;de kleinste sloeg de trom, de sterksten deden het echte zware werk en ik zat er ergens tussen. Bij terugkomst, bleek iemand een touw niet goed te hebben vastgemaakt, zodat we nog bijna in de golven ondergingen. De vrouwen stonden al met hun manden te wachten op onze vis. Een drukte van jewelste, Reinaardus zou trots zijn.

Gisteren had ik kookdienst en het leek ons een leuk idee om een visbbq te houden. Eerst een gigantische barracuda uitgezocht, maar die was iets te hoog geprijsd. Uitgekomen op acht kleintjes, maar nog steeds enorme joekels. Van het kopen van de vis, stonk ik al lekker, daarna de rook van de bbq er nog bij, vanmorgen dus vissen en ik zou daarna een verkoelende duik nemen in de zee. kwam ik een meisje tegen waarmee ik een taxi kon delen. Ze had me al gezien zei ze, dus die lucht was geen probleem.

Zo meteen naar de pub. Ben benieuwd want Accra staat bekend om zijn live muziek op de vrijdagavond. De Ghanezen houden wel van een pilsje, dus dat belooft nog wat

Volgende keer hopelijk in Togo!!

Allemaal een fijn weekend en de groetjes.