Pluijmpjes in Canada

Hallo allemaal,

We zijn weer onderweg, ditmaal tijdelijk met ons vijven. Henk en Fennie zijn nu ook voor een kleine maand mee op pad.

Nog duf van een fantastistisch weekend Keunefeest werden we door Theo naar de luchthaven gebracht. Weinig gedoe en Vosje kon snel worden ingecheckt.

Bij aankomst in Calgary stond de ouderenbrigade incluis cowboyhoed ons welkom te heten en loodsten ons richting de goede weg.

De douanebeambte hield eerst voor een klootzak te zijn, maar na vele vragen bleek alles wel oké te zijn en ontdooide hij wel een beetje door flauwe grapjes te maken. Vosje stond al te wachten bij de lopende band. De papieren moesten van haar nog worden gecontroleerd en een gestressde beambte schreeuwde waar we naar toe moesten. Op de goede plek waren ze erg aardig en na het nodige papierwerk ingevuld en betaald te hebben mochten we dan echt gaan. Ze vergaten helemaal naar mijn papiertje te kijken dat ik had ingevuld. Ik had genoeg eten bij me voor een heel weeshuis. Wist niet zeker of ik alles wel mee mocht nemen. Heb het haar dus ook maar niet gevraagd en nog net voordat de snuffelhond bij onze tassen kon komen de benen genomen.

"Theone" stond in Vancouver dus we moesten met de huurauto nog een behoorlijk stuk afleggen. Dit in één ruk gedaan want dan waren we er maar meteen van af. Hij was in die stilstaande weken behoorlijk scheefgezakt door de moerassige grond. Hij stond met zijn assen in de grond gezakt. Klein beetje graven, beetje duwen, genoeg gas en voldoende mazzel kregen we hem er zowaar uit. Nu konden we eindelijk gaan pitten, de vakantie kon de volgende dag beginnen.

Met de veerboot naar Vancouver eiland. Daar de vele boodschappen gedaan en de noodzakelijke dingen om weer helemaal operationeel te zijn. Om maar meteen een beetje aan het simpele camping leven te wennen bleven we overnachten op de parkeerplaats van de Wallmart. Mijn ouders slaagden met gemak voor deze test.

We reden door kleine straatjes naar het noorden. Echter het weer dat was voorspeld was nog niet zo denderend. De plannen om helemaal naar het topje te rijden laten schieten. Onderweg zagen we vele groentestalletjes. Zak vullen en geld in een potje achterlaten; fantastisch systeem! "Fresh eggs for sale"; dit bordje zagen we staan en daar dus gestopt. Bleek het zo'n hele aardige bioboer te zijn. Ietwat verlegen, beetje puinhoop om het huis maar sfeer dat had het. Hele kippen uit zijn eigen ren verkocht hij ook. De vriezer was meteen vol. Butcher Henken zou deze later nog vakkundig in stukken snijden.

Al op eerste avond zaten we op het strand, kampvuur aan en het bleef zowel door het vuur als door de omgevingstemperatuur lang warm.

Onderweg werd er een 'farmers' markt georganiseerd. Daar stopten we natuurlijk. Het was bij een buitenmuseum en de kraampjes stonden op het binnenplein. We aten heerlijke pizza's uit de houtgestookte oven. Speelde een zanger op zijn gitaar en kocht het gehele dorp zich suf aan duffige dahlia's. Met die oude huisjes er om heen maakte het sfeertje nog beter.

Op het strand ligt ongelooflijk veel wrakhout en oude bomen. Hoe lang ze er al liggen en waar ze vandaan komen is mij een raadsel. Feit is wel dat hier ook nog wel een verloop in zit, want de enorme stammen die we nu gezien hebben die lagen er een paar maanden geleden nog niet.

Onderweg naar Port Renfrew zagen we veel reeën aan de kant van de weg. Daar was het echt baggerweer en het regende daar bijna onophoudelijk. Nu ik dit zit te tikken en terugdenkend is dit eigenlijk maar de enige echte bui geweest. Voor de rest hebben we meer dan prima nazomer weer gehad. De zee was woest, dus veel hout op de kust en gek genoeg maakten die donkere wolken het ook wel weer bijzonder. Dat je zo met je camper regelrecht het strand op rijdt en daar overnacht geeft het wel een beetje extra.

In Chemainus maakten we een rondje door het dorp. De muurschilderingen die het dorp zo bekend maken deden hun naam eer aan. Elk jaar wordt er een atiest uitgenodigd en die mag dan zijn of haar invulling er aan geven. We reden het dorpje uit en we zagen een bordje aan een paal geplakt dat er een 'garage' sale werd gehouden. Dit typische tafereeltje wilden we mijn ouders natuurlijk niet onthouden. Bij aankomst zaten de twee bewoners buiten op een hopelijk nog te verkopen bank rustig af te wachten op wie zou komen. Typische produkten als halflege haarspuitbussen en nagellak waar nog een bodempje in zit is hier heel normaal om het te proberen te verkopen. Wat bleek, de vrouw des huizes was van origine een Nederlandse (als baby op de boot en daarna nooit meer terug geweest). Helaas had ze net haar 'wooden shoes' verkocht. Ik kocht nog wel een mooie houten honkbalknuppel.

Op naar Victoria. Prachtige oud Victoriaanse stad. Met de fiets crossden we er door heen. We wisten een super plek te vinden waar ze verse hamburgers maakten. Nou ze waren weer fantastisch! Voedzaam waren ze ook want Fennie en Henk krakten door het achterwiel van hun fiets; dubbelgeslagen, fietsen verder onmogelijk. We sliepen in een oude wijk met vele oude prachtige houten huisjes. Hier geen vinex-wijk. Met die mooie bomen ervoor, zou bijna in een huis willen wonen. Jurassic world in IMAX en 3D, dat wilden we zien. Pakten de oudjes weer ff mee☺

We ontbeten vaak aan de zee. "Theone" draaiden we de pier op en of het nu een ontbijt was of diner het zonnetje kwam prachtig op of ging weer rood onder. Zo nu en dan zwom er een zeeleeuw voorbij. Inmiddels was het weer prachtig geworden en nu terugkijkend op de gehele tijd hebben we stralend najaarsweer gehouden.

We wilden graag nog proberen orca's te zien. Gekleed in een warm drijvend pak stapten we de zodiac op. Al stuiterend over het water kwamen we aan in Amerikaans territorium. Daar zwommen ze. Een familie van een stuk of 12 en daarbij ook nog een kleintje. Dit waren de orca's die hier altijd blijven en eten dus alleen maar zalm, 250 kg per dag. van een afstandje zagen we ze ook nog de sprong boven het water maken. Gaaf!

Het werd tijd om het eiland te verlaten. Via een mooie strandweg kwamen we aan bij de veerboot. Als kleine kers op de taart zagen we, ook al was het van ver nog een walvis met zijn adempluim.

In de Okanagan vallei was het weer stralend dus daar maar heen gekard. Deze vallei staat in de zomer vol met fruit en groente. Nu hingen er miljoenen appels nog aan de boom, gereed om geplukt te worden. Een zak vol gekocht, verser dan dat krijg je het niet.

Via een hobbelweg de heuvels in en kwamen we aan bij een meer. Koeien en stieren liepen om ons heen. Stiller dan stil! In de avond natuurlijk een vet kampvuur en een potje pesten.

Niet alleen maar natuurschoon. In Kelowna zochten we de drukte weer op en liepen we over de pier te kijken naar de schone straatjes en de mooie haven. Bij vertrek deed "Theone" het niet meer. Accuklem kapot. Met houtje touwtje en een tang werd alles weer verholpen.

We reden die dagen een strak schema want we wilden naar de rodeo verderop. Eerst sliepen we nog wel aan het Okanagan meer. De zon ging prachtig onder en aan het water hadden we een kampvuur om ons warm te houden, wie doet je wat?

Falkland, dit was de plek voor de rodeo. We mochten in het nabijgelegen weiland slapen, de verse koeienvlaaien om ons heen.

Rodeo was weer zo ontzettend gaaf! De welbekende afsluiter met de grote stieren was natuurlijk het hoogtepunt. Vooral die ene kerel die gelanceerd werd en een volledige salto boven de stier maakte voordat hij met een smak op de grond terecht kwam.

Ze hadden ook een categorie waarbij de semi-professionals zittend op een bokkend paard proberen zolang mogelijk te blijven zitten. Als extra gemak hebben ze dan wel een halster en zadel met beugels. Zeg maar de gewone cowboy die dagelijks met een bokkend paard te maken krijgt. Dit is eigenlijk nog spectaculairder want doordat ze niet geheel los op het paard zitten, worden ze er veel minder snel af gesodemieterd. Na acht seconden van zitten blijven hebben ze het volbracht en springen ze van hun paard op een ander paard die een andere cowboy er zeer bekwaam naast rijdt. Soms bleven ze hangen in de beugels. Ziet er dan ineens best wel heftig uit en gevaarlijk ook. Die kerels kunnen wat. Er waren niet alleen maar mannen in de weer. Één meisje deed mee met de kleine stiertjes. Doe het haar niet na (maar stiekem zou ik graag willen).

Andere categorie was bv.: laat een stier los, ga er met je paard erachteraan, spring van je paard en hou je vast aan zijn horens, leg de stier op zijn zij en bind zo snel mogelijk zijn vier poten aan elkaar.

Alles werd gade geslagen door een enkele toerist, maar het gros was toch echt rodeovolk. Te herkennen aan stoere cowboy boots en een hoed op de kop. Kinderen lagen op hun paard en aanschouwden het hele schouwspel.

In de ochtend werden we wakker met ijs op het dak. Mooie dagen en heldere nachten zorgen nu in deze tijd dus ook voor koude nachten. Kruik maar mee naar bed.

De nieuwe honkbalknuppel vaak gebruikt. Ik dacht een home-run te slaan en Henk dacht hem te vangen. Resultaat: een blauw oog.
Door nu niet de normale campings te kiezen komen we soms op prachtplekjes. Via een app zien we soms een plekje staan waar je mag overnachten. Wat je kunt verwachten staat er dan niet bij. "Mystery lake", is dan natuurlijk wel een mooie naam die een iets heel moois of iets totaal het tegenovergestelde kan opleveren. De gok gewaagd en tien kilometer hobbelen en aan het eind rijden over flinke stenen. Het bracht ons wel ergens. Simpel gezegd, prachtig meer, helemaal alleen en stiller behalve de beginnende vallende blaadjes kan het niet worden. We werden beloond.

Waar we ook reden, de "Indian Summer" was begonnen; herfstkleuren veelal knal fel geel en hier en daar een klein beetje rood. Mazzeltje om nu hier te zijn.

In Jasper fietsten we naar de bioscoop en op de terugweg zagen we nog een wapiti hert zo naast onze fiets. Overdag hadden we al een mannetje gezien met enorm gewei. Aan zijn zijde wel tien vrouwtjes. Dat ze behoorlijk gewillig waren kon je ook zien aan de jaarlingen en de moeders hadden alweer littekens op haar vacht net boven haar schouders ten teken dat het mannetje ze al vaak had besprongen en een hoef is nu eenmaal niet zo zacht.

Iedereen had het over "lake Maligne" nou zo mooi was het niet. De weg er naar toe wel en zelfs op de weg liepen "bighorn sheep". We vonden nog een mooi plekje aan een rivier om te lunchen. Kan een minder mooi meer toch nog mooie momenten opleveren.

"Valley of the five lakes, met de beerbel en beerspray lopen langs de vijf blauwe meren. Het water blauwer dan blauw en groener dan groen. Maar waar blijven de beren dan?

We reden naar het zuiden over de "ice field parkway. Bij de Athabasca kloof zagen we het water naar beneden knallen. Mafkezen van chinezen zijn er overal. Volgens mij hebben ze massaal vakantie genomen en zijn met z'n allen hier naar toe gekomen. De helft heeft Vosje op de foto gezet en de andere helft schrikt en is panisch van angst.

Bovenop bij de Ice fields sliepen we onder zo'n strakke lucht dat alle sterren fonkelden van plezier. Later gaf de maan licht op de reflecterende gletsjer. Daarvoor waren we al getrakteerd op een kudde sneeuwgeiten die boven op de berg hun klimcapriolen showden.

In de frisse ochtendkou liepen we naar de gletsjer. Deze levert aan miljoenen huishoudens water en het water van deze gletsjer komt uit in drie verschillende zeeen.

In "Yoho np" zagen we natuurschoon ten top; "Emerald lake", zo blauw door het zilt van het gletsjersmeltwater. We liepen er om heen en gelukkig lopen de Chinezen maar een klein stukje. In de rust en het meer zo blauw omgeven door de besneeuwde bergtoppen. Voor mij het Hoogtepunt!

Letterlijk een ander hoogtepunt was de Takakkaw waterval, 380 meter hoog, met een enorm kabaal dondert het water dat gevoed door de gletsjer naar beneden. In de lente is de waterval een paar keer zo breed door al het smeltwater. Wederom liepen veel rare rare Chinezen.


Om er te komen dat viel nog niet mee, in de weg zaten een paar haarspeldbochten die je niet normaal kon nemen. Om verder te rijden moest Marylou de camper eerst in de hoek steken en dan achterwaarts verder om bij de volgende bocht weer te steken zodat je weer in de normale rijrichting staat. Vele zien het niet zitten en keren maar om.

Op het spoor zie je bijna allemaal goederentreinen, ze gaan traag maar hebben een enorme lengte. 200 wagons is heel normaal. Drie diesel locomotieven om het geheel voor te bewegen; 1 voor, 1 middenin en 1 achter. We stonden op een berg en hadden mooi uitzicht op de berg voor ons. Daar hadden ze wel een heel aparte constructie bedacht om hogerop te komen. De trein komt aanrijden, gaat een tunnel in en in die tunnel maakt hij een ruime bocht zonder de berg uit te gaan. Dan komt hij 15 meter hoger de tunnel uit, iets verder dan waar hij er in ging. Als de eerste locomotief weer uit de tunnel komt dan rijdt hij als het waren over zijn eigen achterkant. Mooi gezicht.

In het nabijgelegen Field, waan je je in een kunstenaarsdorp dit komt vooral door de verschillende huizen, meeste van hout en vooral erg divers. Het leukste daar is dat de beren door de straten lopen.

Bij Moraine lake was het koud en alles was in de ochtenvries. De kleur van het meer bij een opkomende zon was zo helder blauw waar je de reflectie van de bergen zeer scherp kon zien. Wat liep er nog meer? Rare Chinezen. We namen nog wel een mooi verkeersbord mee, hangt weer mooi in de camper.

Met de kabelbaan gingen we omhoog om als 1 van de laatste poging om beren te zien. de zon scheen volop en onze gezichten verbrandden. Helaas, behalve opgezette beren en andere wilde dieren zagen we ze niet in het echte wild. het wandelen was daar veilig want de top was omgeven door een hek waar stroom op stond.

Onze knalpijp knalde eraf, nou ja eraf, hij zat er nog wel maar de pijp was stuk. Met touwtjes de pijp proberen vast te maken, dat ging natuurlijk niet want door de warmte smolten die touwtjes meteen. Met een fietsketting ging het een stuk beter. Omdat we in de Rockies zaten was er natuurlijk geen plek om het te repareren. Met het geluid als van een legertank reden we de laatste paar 100 kilometer. Inmiddels is alles weer netjes aan elkaar gelast.

Met de kano gingen we een stuk de rivier op. Vosje wist niet zo goed bij wie ze het liefst in wou zitten dus die switschte van boot naar boot. Sterke tegenwind en we kanoden eerst stroomopwaarts. Nadat we omkeerden waren we binnen no-time weer terug op de beginplek. Wat was het uitzicht mooi.

Fennie en ik fietsten die dag nog van Banff naar Canmore, 26 km. Het mooiste was, het was alleen maar naar beneden, zo zou ik elke dag wel willen fietsen. Onderweg kwamen we nog een mooie beverdam tegen waar een gezin woonde van vijf bevers. Ook zagen we nog een mama met kleintje. Zonder een centje pijn en vele uitzichten verder kwamen we aan in Canmore.

Gisteren ons laatste kampvuur en het zonnetje blijft maar schijnen. Misschien wel de beste tijd om hier nu te zijn. De zomerdrukte is voorbij (op een aantal maffe Chinezen na), de temperatuur is heerlijk en de bomen staan in de herfstkleuren.
Over een paar dagen vliegen Henk en Fennie weer naar het mooie Holten. We hebben een mooie maand gehad. Nu weer verder met ons drieen, op naar Amerika!!

Tot zover,
Geniet,
Henk, Fennie, Vos, Marylou en Free Willie

Als je nog beelden wilt zien:

http://youtu.be/9Lg8fnMS3Lo

De video is ook gelukt.

http://youtu.be/aleHYd8ejvE