Wilde stieren

Hallo allemaal,

was al een paar dagen van plan om mijn voorlopig laatste verhaaltje te tikken, natuurlijk kwam het er niet van zodat ik nu zo nu ongeveer boven Groenland aan het typen ben.

In grote lijnen;
Vanaf Whitehorse reden we over de mooiste weg van de afgelopen maanden zuidoost Alaska binnen. Prachtig glooiend landschap en alles in bloei. Kluane N.P. was dichtbij en koele bergmeren om er in te duiken.

Met Vosje fietsend de dag begonnen, Marylou ruimt dan de laatste dingen op en komt ons achterna rijden en pikt ons dan op. Fiets weer op het rek en iets verder stond een lifter langs de kant van de weg. Nu vinden we het altijd erg leuk om lifters mee te nemen dus stopen we ook voor hem. Liep hij zo langs ons heen en kwam niet eens naar ons toe. De deur open gegooid en gevraagd of hij nog wilde instappen. Dacht hij dat we waren gestopt voor de zwarte beer die hem al een tijdje voor de voeten liep. Net voordat wij stopten had hem in de bosjes gejaagd. Jammer dat hij deze net iets te enthousiast verjaagd had, maar snap hem ook wel weer. Overigens leuke jongen met dito avonturen. Wellicht bracht hij ons geluk, want daar was hij dan waar we al zo lang naar hadden uitgekeken: de bruine beer. Deze bruine, ook wel grizzly genoemd stond langs de kant van de weg zich tegoed te doen aan het sappige gras, struikjes en paardenbloemen. Hij had alle tijd van de wereld en we konden er een half uur naar kijken terwijl hij rustig zijn ding deed. Tijdens zijn wandeling strandde hij nog op een vogelnest. Deze bonus at hij op de koop toe. Als je zo'n grizzly ziet en deze was nog niet eens de grootste dan wil je deze echt niet kwaad zien en daarbij in de buurt zijn.

De grensovergang naar Alaska toe was eindelijk weer een leuke en daarom ook een gemakkelijke. Deze beambte hield wel van grapjes.

In Haines werden we verwelkomt door tientallen zeearenden die op paaltjes langs de rivier aan het chillen waren. In de wintermaanden komen er wel duizenden in dat plaatsje om te overwinteren. Leuk plaatsje waar de oude huizen nog steeds uit kijken over de zee. De mooiste huizen zijn gebouwd door het leger nog voor de Eerste Wereld oorlog. De huizen samen met het grote oefenveld ervoor waan je je zo weer 100 jaar terug.
Zoals je op vele plaatsjes Alaska wordt afgebeeld, zo zagen we het daar; een ondiepe rivier, vissers staand in het water vissend naar zalm. Maar waar is de beer in dat plaatje? Bij onze camping naast dat prachtriviertje werden de zalmen geteld die elk jaar terug gaan om te paren. Een soort dijkje houdt ze tegen en dag en nacht staat er een ranger te tellen hoeveel er langs komen. Ook wordt er onderzoek gedaan hoe hun gesteldheid is en hoe lang ze bijvoorbeeld zijn weggebleven. Meestal leven ze zo'n twee jaar in zoet water en twee jaar op zee voordat ze dezelfde rivier weer opzwemmen om te paren en te sterven. De ranger vertelden ons dat een paar beren nu om de paar dagen checkten of er al genoeg zalm op de weg terug was om ze er dan makkelijk uit te vissen. De dagen dat wij er waren zwommen zo'n 200 zalmen de rivier op, schijnbaar niet genoeg voor de beer want ze komen pas in grote getale van de berg af als dat aantal zo'n 2000 zalmen per dag bedraagt. Dat zou nog zo'n tien dagen duren schatte de ranger in, zo lang bleven we niet, had het zeer graag willen zien. Het schijnt dan ook een gekkenhuis te zijn met de hoeveelheid toeristen die komen kijkenen het aantal vissers die in het water staan. Dus we vonden het prima zo. De bomen stroomopwaarts langs de rivier zijn ook beduidend groter dan op andere plekken. Is ook niet zo gek want elk jaar sterft daar op die plekken een half miljoen zalmen, ideaal compost om goed te groeien.

Met de boot voeren we van Haines naar de hoofdstad Juneau. Vosje verkleed als "service dog" mocht met ons mee het dek op. Altijd beter dan verplicht de gehele tijd benedendeks in de camper te moeten zitten. We zagen onderweg bultruggen, orka's en zeeleeuwen voorbij zwemmen.

Apart geinig stadje dat Juneau. Ook zeer populair bij de cruiseschepen. Iedere dag meren er wel vier aan. Dat betekent dat elke dag wel 10.000 toeristen het stadje overspoelen. Winkels verkopen meuk, shirtjes en dure sieraden. Een paar uur later lopen ze weer terug richting cruise schip met in beide handen plastic tasjes met daarin al het aangeschafte. Omdat wij wat langer bleven zagen we zo mooi het verschil tussen de rust en de gekte wanneer de cruise schepen in de haven lagen. Een jongen die toertjes op provisie basis verkocht aan de cruise toeristen nodigde ons uit voor een bbq. Standjes die in een rij op de promenade staan opgesteld worden allemaal bemand en ze staan klaar om de toeristen te lokken en te grijpen. Denk dat wij toch niet echt er als een toerist uitzien want we hadden dus nergens last van.

Terug naar die bbq, we hadden afgesproken bij "sandy beach", dat er zoveel zand op het voor de rest zo rotserig gebied lag bevreemde me al. Dat bleek ook te kloppen want het zand kwam van de goudzoekers die de rotsen 100 jaar geleden allemaal vermalen tot zandkorrels om het goud er uit te halen. Hebben we er nu dus toch nog iets moois aan over gehouden. Natuurlijk zalm op de bbq en langs ons voerden de cruiseschepen weer richting volgende aanmeerplek. Leuk om verschillende mensen met ook zeer verschillende verhalen te spreken.

Daar onze banden ook vervangen. Ze bleken ineens toch wel heel erg te zijn versleten. Wij waren daar ook wel gedeeltelijk debet aan (zonder overigens er iets aan te kunnen doen). De afgelopen maanden bij garages verschillende mannetjes gesproken en ze vertelden ons steeds vaker dat wij zo zwaar waren de banden ook meer spanning moesten hebben. Wij maar pompen tot we barretjes bereikten die ons gezegd werd dat het beste was. Ze waren nu zo hard als kanonskogels en al stuiterend over de wegen lieten we heel wat rubber achter. Inmiddels hebben we nu weer vol profiel en laten we de bandjes lekker zacht (en op de spanning waar we ook mee zijn begonnen).

De grote boot bracht ons naar Petersburg. je mag als je wilt je tentje op het dek neerzetten, wij bliezen onze luchtbed op en lagen onder de sterrenhemel en warmtelampen rustig op het dek naar het water te kijken wat er allemaal voorbij kwam zetten.

De nazaten van families uit Noorwegen wonen hier nog steeds in Petersburg. Hun voorouders streken hier neer om te gaan vissen. Vis zat en bij een gletsjer meer haalde je het ijs om ze koel te houden. Heel erg leuk sfeertje heerst er in dat kleine plaatsje.
Inmiddels was het ook 4 juli, Onafhankelijkheidsdag geworden. Dat is hier de grootste feestdag van het jaar. Gekeken hoe het ging. Vooral leuk om zijn kneuterigheid en oude spelletjes. Zoals wij tijdens Koningsdag in het oranje gaan, gaan ze hier deze dag gekleed in de kleuren van de Amerikaanse vlag. De hoofdstraat was afgezet en kinderen deden de bekende leuke spelletjes; wie kan het verst een waterballon gooien en vangen, (oudere kinderen deden dit met een ei), stepraces en ringgooien. Natuurlijk hoorde er ook een parade bij. Hele simpel versierde karren, maar dat maakte het juist zo leuk en de mensen hadden allemaal plezier. Het leukste vonden wij de "cakedans": het lijkt op een stoelendans maar dan waren de stoelen cijfers van 1 t/m 10. Nu moesten de jonge kinderen al dansend een nummertje verder en als het muziekje stopt blijf je op je nummer staan. Daarna wordt er uit de hoed een getal getrokken en als je op het goede getal staat mag je een taart uitzoeken. De ogen van de winnaars was kostelijk om te zien. De andere negen winnaars kregen allemaal een klein cadeautje. Mooi door zijn eenvoud.

Wat we echt het leukste vonden was de eendenrace. Vanaf de bovenaan een steile straat werden een paar brandslangen op de grond gelegd en werd de kraan volop open gezet. Dan werd er een bak gevuld met eendjes omgekieperd en de eendjes dreven met het water redelijk snel naar beneden, ondertussen holden de kinderen mee en riepen dat hun uitgekozen eendje sneller naar beneden moest "zwemmen". Beneden aangekomen holden de kinderen weer naar boven want de volgende bak werd alweer in het water gekieperd. Het was heerlijk warm (Alaska)weer en kinderen gingen in het water zitten terwijl de eendjes langs kwamen. Soms werd er eentje tegen gehouden of speelde er eent(d)je vals en werd deze snel naar voren gegooid. Wij vonden het erg vermakelijk, sommige ouderen dachten daar anders over, bleek dat er echt op gegokt werd en zij grepen de in hun ogen valsspelers hardhandig aan. In de haven waren de wereldbekende spelen; "gooi een haring door een reddingsboei" aan de gang. Viel nog niet mee. De gelukkige van de die dag was vooral een zeeleeuw van wel 1000 kg die ineens boven water kwam en die vele haringtjes zodoende makkelijk kon opeten. nadat we nog het spelletje "logrolling" (op een drijvende boomstam moet je langer blijven staan dan je opponent) hadden gezien was het voor ons mooi tijd om te gaan. Het traditionele afsluitende vuurwerk geloofden we wel.

De omgeving waar we sliepen was fantastisch. Kleine Bambi's graasden in de berm en op vele plekken groeiden geen bomen, beetje als een steppe. Mooie afwisseling tussen al die naaldbomen. Leuke wandelingen kon je daar maken en eentje bracht ons naar een meer waar we een roeiboot lag waar je gebruik van mocht maken. Het water was voor de verandering niets eens koud en het was heerlijk om er in te zwemmen.

We kwamen langs een viskwekerij en er zijn er overal zo veel. Deels betaald door de regering en deels door de visserij. Op deze manier door extra veel vis uit te zetten kunnen ze er ook weer extra vangen. Eigenlijk dus gewoon een centenkwestie. Maar zo is het denk ik beter dan dat ze de hele zee leegvissen. Op deze kwekerij werden elk jaar twee miljoen vissen de rivier in gegooid. Als ik dan bedenk hoeveel kwekerijen we onderweg wel niet gezien hebben dan kan ik me goed voorstellen dat er dus miljarden zalmen worden uitgezet. Natuurlijk zal maar een klein deel over een jaar of vier weer terugkeren in dezelfde rivier.

Het riviertje ernaast waar de zalmen worden uitgezet waren de eerste zalmen bezig om terug te komen. Had helaas geen tijd meer om mijn snorkelspullen te halen, Het waterniveau was max tot knie hoogte. Als je er dus in ging staan zwommen de grote zalmen dan zo langs je benen. Een vissersman haalde er nog eentje uit en fileerde hem meteen op de oever. Hij liet de resten liggen voor de vele zeearenden die op hem zaten te wachten. Dat mag helemaal niet omdat dit weer beren aantrekt. We hebben hem ook aangegeven, haha. Had daar nog uren willen blijven om te wachten op de beren, echter de boot liet niet op zich wachten.
Wij stapten ook weer op de boot om naar Ketchikan te varen. Ik zag een paar folders liggen om te gaan snorkelen in de koude zee. Dat leek me ook wel wat alleen de tijd kwam me niet uit. Dacht dat ik dat ook wel zelf kon regelen. Met een tour krijg je dus wel helemaal een duikpak aan, ik moest het dus doen zonder pak en handschoenen. Ach het water was koud maar het was net te doen. Een stuk verder kwamen de Cruiseschepen weer aanvaren, ik keek naar de onderwaterwereld onder me. Veel aparte krabben en zeesterren op de bodem. Zag een soort zeeslang en kleine visjes voorbij zwemmen.
In de baaien doken de mensen ook in de zee, voor Alaska begrippen was het nu zo warm dat zij het ook niet meer wisten en dus maar eens een duikje namen in de koele zee.
Nog een bootritje en we waren weer in Canada. We wisten dat er een rodeo aan de gang was, wel 1000 kilometer verderop maar het lag wel op onze route. Marylou ging vol gas en na een dag van vele uren rijden waren we aardig in de buurt.
's Ochtends nog een klein stukje rijden en we haalden precies het begin van de rodeo.
Nou, nou wat is dat iets aparts zeg. Stoere cowboys en cowgirls. Jong en oud, maar vooral stoere laarzen incluis sporen, spijkerbroek met daarop een riem met een dikke grote gesp en natuurlijk een harde cowboyhoed (veelal zwart of wit).
De rodeo bestond uit verschillende disciplines. Ik vond vooral het leukst als ze met twee cowboys al paardrijdend een kalf achterna gingen en dan sloten ze het kalf in en dan moest één cowboy al rijdend van zijn paard af laten glijden op de nek van het kalf. Daarna moest hij het kalf op zijn rug krijgen en de poten moesten dan worden gebonden. Natuurlijk kwamen de mensen vooral voor de rodeo. Zelfs kleine jongens en meiden waagden zich aan dit spektakel ook al deden zij dit nog op een koe. De mannen gingen op een bokkend paard en op dikke vette stieren. Op die laatste gingen ze dan wel met een helm. Visueel stuk minder mooi, des te verstandiger natuurlijk.

Omdat het zo kleinschalig was kon je gewoon overal rondlopen en kon je ook achter de coulissen een kijkje nemen. Daar vond ik het nog mooier want daar kon je dan precies zien hoe alles in zijn werking ging en proefde je de spanning van de boys net voordat ze op een paard of stier gingen zitten. Zag er ook nog genoeg met opgelopen blessures. Alleen al als zo'n stier komt aanlopen tussen die smalle hekken en zijn horens beukt tegen de spijlen zal mij al doen besluiten om toch maar niet op zijn rug te gaan zitten. De stoere cowboys blijven rustig bovenop het hek zitten en hopen volgens mij stiekem dat de stier op dat plekje nou niet zijn horens omhoog steekt.

Met een stang halen ze een touw om zijn middel en daarvan maak je een lus, die moet je dus met één hand vasthouden. verlies je de greep op die lus dan wordt je handvat dus steeds losser en dan blijf je natuurlijk nooit meer zitten. Acht seconden moet je volhouden dan mag je er af. Velen vallen er natuurlijk al af voordat deze lange acht seconden zijn verstreken. Als je er dan wordt afgesmeten dan moet je maar hopen dat je niet meteen een trap in de lucht krijgt of dat hij zo is opgefokt dat hij je op de horens wil nemen. Gelukkig zijn er dan een paar andere mafketels in de arena die de stier proberen af te leiden en zodoende hem een andere kant op laten lopen.

Door Jasper en Banff nationaal park reden we behoorlijk vlot door, ook al was het daar schitterend, we hadden een klein beetje haast omdat we Mark en Minouk wilden ophalen van het vliegveld in Calgary. Die parken doen we later nog wel.

De afgelopen paar dagen een klein stukje samen gereden en in een schitterend deel van de Rockies gestaan. Gisteren namen we afscheid en vlogen we naar huis. Vosje in het ruim. Het was een kort vluchtje en het maar gedaan zonder te slapen.

Mark en Minouk gaan nu een stuk rijden met "Theone'', veel plezier gewenst! Wij gaan weer verder rijden na de keunefeesten, nu al zin!

Tot zover,

We hebben er nog een paar fotootjes bij gedaan:

http://youtu.be/owXrkjmcAK4

Free Willie, Marylou en Vosje