'Russies' is best lastig.

Hallo allemaal,

Nu dus al een paar dagen in Moskou, heb hier een stopover voor vijf nachten voordat ik naar India vlieg.

Henk en Fennie brachten me afgelopen zaterdag weg naar het vliegveld. Daar stond ook BasK met een kater. Gelukkig ging Belle goed om met deze kater. Zoals een afscheid nooit leuk is, was deze ook niet leuk. Helaas hoort dit nu eenmaal bij het reizen.

Vlucht ging prima, had mij nog voorgenomen om mij een beetje in te lezen voor Moskou, maar verder dan wat te doen bij de aankomst ben ik niet gekomen.

Aangekomen op de mooie en schone luchthaven in Rusland viel het mij meteen al op; totaal geen toeristen en iemand die Engels spreekt is moeilijk te vinden. Had door dat ik een trein moest nemen richting het centrum. Daar sta je dan bij het kaartjesloket en er hangt een briefje aan het glas, maar geen enkel idee wat er op staat. Gelukkig kwam ik in gesprek met een Française die hier op ouderlijk bezoek ging, zij nam me op sleeptouw. Kaartje gekocht en met een zeer luxe trein naar het centrum gedenderd. Daar moesten we overstappen op de metro, meteen al gezien dat die metro een hel op aarde kan zijn. Niet dat de drukte je parten speelt, want er gaat bijna elke anderhalve minuut een trein, maar meer de taal. Je hebt geen flauw idee wat er staat. Nu heb ik wel een boek bij me, maar die is Engels en daar heb je hier dus zo weinig aan. Mensen aanspreken en aanwijzen dus. Aangezien ik ze dus niet kan verstaan moet het dus met handgebaren. Dit gaat nogal eens mis, dus voordat je een paar haltes verder bent, heb je al tientallen mensen aangesproken. De metro is dieper dan diep. Blijkbaar zo diep aangelegd vanwege de vroegere oorlogsdreiging. Met zeer steile lange roltrappen word je naar beneden gebracht, gadegeslagen door een persoon in een hokje die de boel in de gaten houdt. Sommige metro’s hebben drie verdiepingen. En het wordt dus al snel een doolhof. Natuurlijk kom je er uiteindelijk wel. Nu had ik een kleine tekening voor mezelf gemaakt waar mijn hostel zich moest bevinden. Ik dacht thuis nog: "als ik daar ben dan zoek ik het wel op in mijn boek of op de informatieborden". Mooi pech dus, de straat stond niet in mijn boek en infoborden daar snap ik al helemaal niets van. Wederom vragen, vragen en nog eens vragen. Bij sommige antwoorden ben je hoopvol gestemd, maar als je bij de volgende persoon weer iets vraagt en die stuurt je zo weer in de richting waarvan je vandaan kwam, dan zakt de moed je soms wel in de schoenen. Een kerel waar ik de weg aan vroeg nam me mee in zijn rammelbak. Ook al konden we niet zo veel babbelen, vond hem wel aardig en in ieder geval zeer behulpzaam. We kwamen in de buurt maar het verkeer stond er vast zodat ik weer met een paar handgebaren de weg werd gewezen, "dat moet nu toch echt lukken" dacht ik nog. Gelukkig de straat gevonden maar geen spoor vond het hostel te bekennen. Beetje vragen hier en daar en ook maar niemand had ervan gehoord. Aanbellen bij willekeurige huizen, niemand wist iets. Maar er was weer hoop: een verkoper wist mij te vertellen dat hij wel eens van een hostel gehoord had en die moest zich in een steegje bevinden ergens in het midden van de straat. Ik er naar toe en weer kijken. Daar nog met vier verschillende mensen gesproken, maar wederom niemand wist het. Ik liet nog wel een telefoonnummer zien, maar daar ontbrak schijnbaar één nummer dus ik kon ook niet bellen. Heb ik dat weer!!! Ik had tijdens mijn lange looptocht een internetcafé gezien, daar dus maar heen en het maar eens opzoeken. Zat een jongen naast me die wel Engels sprak en mij ook wel wilde helpen. Nummer opgezocht en hij dus bellen. Bleek het dus wel in dat steegje te zitten, maar dan nog veel meer achteraf. Waarom die lui het dus niet wisten is mij een groot raadsel. Die jongen wilde me wel ernaar toe brengen en dit heb ik dankbaar aanvaard. Na twee uur sjouwen met al mijn spullen en bijna radeloos te zijn geworden, kwam alles zoals altijd wederom goed!!!

Had de eerste dag plannen om naar een wedstrijd van CSKA Moskou te gaan, laten we het er maar op houden dat ik er weer niet ben gekomen. Mensen willen je best wel helpen, maar het is soms een beetje moeizaam allemaal. Ze hebben gelukkig met 0-0 gelijk gespeeld, dat is voor mij dan nog een schrale troost.

Heb een super leuk tentje ontdekt dichtbij mijn hostel, ze koken naar mijn mening behoorlijk traditioneel. Geen haute cuisine maar dat hoeft ook niet. Meestal een soep (de paddenstoelensoep is zeer goed) vooraf en als hoofd een stuk vlees. Daarbij krijg je altijd standaard een beetje sla en dan kies je er nog je aardappelen of rijst bij. Beetje zoals Nederland, maar dan iets zwaarder. Nog een paar vage drankjes erbij; vooral het drankje waar allerlei vruchtjes (gedroogde peer, pitten van van alles en vele rozijnen) inzitten met de smaak van kaneel is zeer bijzonder.

De straten zijn hier zeer breed, van de kruispunten hebben ze grotendeels een chaotische parkeerplek van gemaakt. Overal politie die vooral niets loopt te doen, maar misschien het feit dat er zo velen zijn, hoeven ze juist niets te doen. Sowieso een erg veilig gevoel hier in hartje Moskou. Hoe het in de achterbuurten aan toe gaat dat weet ik niet.

Hamer en sikkel zijn in hartje Moskou volgens mij allang verdwenen. Je ziet nog wel de traditionele jas met bontmuts met af en toe nog een bondsspeld opgespeld, maar hier zie je meer dure auto’s rijden, veel BMW en Mercedes met hier en daar een Bentley. Bug zal hier goede zaken kunnen doen. De prijzen variëren gigantisch. Zo betaal voor een pakje peuken maar vijftig cent, maar kost een boeket rozen wel veertig euro en betaal je voor een beetje digitaal spul wel een paar keer de prijs wat wij gewend zijn. Hoe ze hier allemaal aan het geld komen is mij een raadsel, maar vele rijken bepalen hier het straatbeeld evenals de vele mooie vrouwen die hier rondlopen, echt niet meer normaal!

Natuurlijk een paar keer een kijkje wezen nemen op het Rode Plein. Zoals alle gebouwen hier is dat plein ook weer mega groot. De gebouwen er omheen dat zijn allemaal joekels! De wachtwisseling van twee wachters die staan bij het monument van de vrede was erg indrukwekkend. Sta je daar een uur in de kou en moet je ook nog een paar leuke pasjes laten zien met je stijve spiertjes. Helaas moet ik tijdens deze reis jullie onthouden van veel video materiaal want mijn kleine laptop ondersteunt mijn video niet.

Tijdens één van mijn omzwervingen (lees: verdwalingen) kwam ik langs een joekel van een kerk. Zoals alle hier Orthodox. Het bleek "iets russies" te zijn, oftewel "Cathedral of Christ the saviour". Ik mocht naar binnen, wel even door de detectiepoorten voor het geval je een bom meeneemt. Binnengekomen, adembenemend, foto’s maken verboden. Binnen weinig tierelantijntjes, maar vele muurschilderingen, zo ontiegelijk groot, niet normaal! Dacht dat een trap mij naar beneden leidde naar de wc, kwam ik in nog een groot gedeelte terecht. Net voordat ik weg wilde gaan begon een priester met zijn gebed. Dit deed hij uit volle borst en hij maakte er een zangspektakel van, dit ondersteund door twintig mensen die als achtergrond koor dienden. Dit duurde wel een half uur. De Korkhanen kunnen daar nog een puntje aan zuigen. Ondertussen ging die priester door en zegende het biddende publiek en met zo’n rokend ding aan zo’n ketting. Die mensen toch een potje fanatiek bidden, zeg. Mooi om te zien.

Ik had gelukkig nog één keer aanspraak: een meisje uit Vladivostok kwam met mij aan de praat. Zij sprak redelijk Engels en het werd een leuk gesprek (klein detail: ik vlieg drie uur om hier te komen, zij negen, kun je zien hoe groot Rusland is). We besloten om de volgende dag op pad te gaan. Afgesproken bij een metrostation en als eerste naar een gedeelte van de stad gegaan waar de oudste kerken van Moskou staan. De meeste zijn nog van hout. Voor de avond hadden we tickets bemachtigd voor het ballet. Zonder haar had ik ten eerste nooit tickets kunnen kopen i.v.m. de taal en ten tweede was ik er nooit gekomen. Het ballet was mooi zoals ik het me ook een beetje had voorgesteld, helaas geen volle bak, maar vele bravo’s klonken uit de zaal.

Nu is mijn avontuurtje in Moskou alweer bijna voorbij. Wel een aparte ervaring. Begin nu zelfs al een heel klein beetje sommige symbolen te begrijpen (uitgang) en verdwaal ook steeds minder. Morgen de boel een beetje bij elkaar pakken en in de avond vlieg ik naar Delhi (India), kan mijn warme schoenen hier wel achter laten, ook beter voor zweetvoeten.

BasK: het deel van Frans is in goede handen.
VJ: steripen werkt fantastisch!

Is een beetje een lang bericht, volgende keer zal ik het korter houden.

Volgend bericht uit het warme India.
Tot zover.

Groeten,
Free Willie

Voor FOTO's klik op de link:
http://www.freewillieafrika.mijnalbums.nl/