Rijst, bonen en veel ui!!

Hallo dan maar weer,

nu eindelijk dan in Manaus; een joekel van een stad midden in de Amazone.

De afgelopen dagen waren bijzonder, niet vanwege super spectaculaire dingen maar meer vanwege het gevoel van zoveel dagen op een rivier te varen en eigenlijk niets te doen te hebben dan lezen, luieren en naar het landschap te kijken.
De boottrip boeken was leuk, de meneer die ons de tickets verkocht vertelde ons dat we gelukkig waren omdat we de beste van de slechtste boot hadden. Hij adviseerde veel snacks mee te nemen omdat het eten elke dag (zowel lunch als diner) rijst, bonen en vlees was, de volgende dag was het vlees, rijst en bonen dat was het enige dat afwisselde. Er werd water geserveerd tijdens de maaltijden maar zo verzekerde hij dat je dat niet moest drinken omdat de kapitein extra geld wilde verdienen en zodoende ongezuiverd water serveerde. We waren dus gewaarschuwd!!!

In de ochtend moesten we inchecken. Er liep een vrouw rond die een beetje de leiding had. Ze was ongeveer hoe ik denk dat de Nazi’s vroeger waren. Ze kafferde van haar af, en gaf hier en daar een snauw. De eerste Brazilianen waren al een dagje eerder op de boot gekomen om een zo’n goed mogelijk plaatsje met de hangmat te krijgen.
De boot was onzichtbaar verdeeld in drie secties; de mannen, vrouwen en families. Wij hingen natuurlijk de hangmatten van onze groep naast elkaar, maar daar was ‘Nazi’ niet van gediend, met een grote waffel werden de door ons net opgehangen hangmatten weer ruw door haar verwijderd. De boot zou pas om zes uur vertrekken dus we hadden nog even de tijd om de stad in te gaan. We gokten erop dat alles zou blijven hangen.

Ruim voordat we zouden vertrekken stonden we alweer aan dek. Maar de boot vervoer niet alleen mensen, nee ook vervoerde hij een behoorlijke lading van alles. Één daarvan was twee vrachtwagens vol uien. Alles werd met de hand ingeladen, dus de vertrektijd werd natuurlijk bij lange na niet gehaald.

De boot was precies hoe ik het me had voorgesteld; lawaaierig door de mensen(dronken mannen en kinderen) en de motor die vierentwintig uur per dag ronkte en bonkte, geuren die soms minder waren en vooral erg heet. Hangmatten overal en het was nog erger dan kop staart, De hangmatten waren zo dicht bij elkaar opgehangen dat als je je omdraaide je buurman sowieso wakker schudde. En dan hingen ze ook nog eens dicht bij elkaar in de lengte richting; ongeveer halverwege je voeteneind lag alweer een hoofd van een ander persoon. Gelukkig had deze meneer de beschikking over een (zeer kleine) kamer. Ha, ha

De mensen sleepten van alles mee aan boord, zo zag ik een box vol kippen en hadden de mensen hier en daar een oud tv’tje aangesloten.

Halverwege de trip moesten we van schip wisselen. Niet alleen de mensen maar dus ook de lading. Het schip lag nog niet vast aan de andere of de mensen sprongen al over om een goed plaatsje te krijgen. Wij lagen op het ‘party’ dek, wel veel lawaai van de bar, maar wel een koele bries. Een dekje lager lagen de families, maar dat was geheel afgesloten en precies naast de keuken zodat het daar bijna een sauna was.

Al die uien die in het begin waren ingeladen moesten er weer uit en in het andere schip. Nu moest er dus echt getild worden. Ze beloofden een stop van twaalf uur, maar dat dat veel langer ging duren dat had ik meteen al wel gezien. Respect voor die mannen die zakken van twintig kilo over liepen te gooien in een gigantische hitte. Al met zijn ze vierentwintig uur bezig geweest. De kapitein wilde ze eerst tussendoor geen eten geven, maar door tussenkomst van de andere kapitein kregen ze gelukkig alsnog te eten. Met een vertraging van anderhalve dag konden we weer verder.

De tijd daar nog wel gebruikt om naar een mooi strandje te gaan aan het zoete water.

Het eten onderweg, tja wat moet ik daar van zeggen….. De eerste paar dagen is het nog wel lekker doch eentonig, maar als je zes dagen achter elkaar zowel lunch als diner rijst bonen en een stuk vlees krijgt van minimale kwaliteit dan word je er wel een beetje simpel van. Gelukkig kregen we nog een keertje een stuk kip i.p.v. vlees en waren de laatste maaltijden soep, dit meer omdat door de vertraging het voedsel bijna op was. Zo aardig de Brazilianen zijn zo zelfzuchtig zijn ze als het op het eten aan komt. Met grote containers stonden ze in de rij. Als het buffet geopend werd, dan drongen ze naar binnen, binnen ‘no time’ was alle voedsel van de tafel en lag op hun bord en de rest hadden ze in hun container gepropt. Om eten te krijgen moest je dus wel een beetje je normale tafel manieren laten varen.

Gelukkig waren we vooraf gewaarschuwd en hadden we veel snacks en fruit meegenomen. De eerste dag kwamen nog lokale vissers aan boord om garnalen te verkopen. Ze wachten dan met hun kano totdat wij langskomen, gooien een grote haak om de banden die langs het schip hangen en trekken zich daar aan op, als een echte piraat komen ze met hun handelswaar het schip op.

Sommige uit onze groep hadden een beetje pech doordat sommige lokalen gedurende de nacht door hun eet/drink tas snuffelden. We hadden een paar dronken locals op het party dek en wanneer de bar gesloten was hadden ze toch nog behoefte aan een beetje rum, die vonden ze dus bij ons. Daar hoort natuurlijk ook een hapje bij en ook die vonden ze in onze tassen. Eikels. Had ze nog een hak willen zetten doordat ik nog een lege rum fles vol had gepiest en die naast ons neer had gezet. De kapitein had ze die dag helaas net bevolen niet meer te drinken. Wel jammer, had graag hun reacties gehoord als ze een slok namen.

Tijdens één drinknachtje mochten we een kijkje nemen in de loodsruimte. Bleek dat er ook nog een lading drugs gesmokkeld werd. Wie het naar Venezuela zou brengen zou vijftien duizend dollar krijgen, we hebben maar vriendelijk bedankt.

Waren er dan nog highlights? Natuurlijk!! Zo zagen we op één dag rivierdolfijnen die ook nog een pirouette maakten in de lucht en vierde ik mijn verjaardag. Kreeg een verrassingsontbijt en dat was lekker en leuk, de rest van de dag gekeken naar het niet veranderende uitzicht. Trouwens nog wel bedankt voor alle gelukswensen op mijn site en via mail die ik van verschillende mensen kreeg.

Gelukkig hebben we onze jungle trip een dagje kunnen uitstellen, dus dat gaat morgen gebeuren. Ik verwacht er een hoop van, ga natuurlijk niet op een boot zitten voor zes dagen voor een ‘shittie’ amazone trip. Hopelijk zien we nog een paar anaconda’s.

Bijna 11de van de 11de, ben benieuwd……. Zijn er nog digitale prins raad formuliertjes??

Vanuit de warme amazone groet ik iedereen.

Prins Free Willie 1,
alias de globetrotter.