"I'm in a New York state of mind"

Hallo allemaal,

"Some folks like to get away, take a holiday from the neighborhood
Hop a flight to Miami Beach or to Hollywood
But I'm taking a Greyhound on the Hudson River line
I'm in a New York state of mind"

Dat was het dan, nu al tikkend in het vliegtuig schrijf ik dit laatste verhaal van het Amerika avontuur.

Eigenlijk wilden we een paar maanden later terugkomen maar "Theone" hield toch een beetje kuren waar we niet zo blij mee waren. Nadat we er een nieuwe motor in gezet hadden pruttelde hij soms alsof hij nog steeds niet goed was. Met minder vertrouwen rijden is toch iets minder. "Theone" stond op internet te koop en genoeg mensen waren geïnteresseerd in zo'n buitenkansje. Nieuwe motor, nieuw accu's, nieuwe versnellingsbak voor een fractie van de normale prijs. Twee keer kregen we bezoekers. Hem van binnen en buiten weer netjes gekit en geverfd en alles glom als nooit te voren. De eerste vond hem geweldig maar had uiteindelijk te weinig geld. De tweede knakker vond hem ook mooi, maar hij was niet goed wijs. Voordat de deal beklonken was waren we 65 emails en 10 belletjes verder. Hij wilde ons een beetje bedonderen door zogenaamd de financiën niet rond te kunnen krijgen, hij gaf aan dat hij wel alles in cash had als we genoegen namen met wat minder, nou niet dus. Uiteindelijk er maar naar toe gereden en het papierwerk in orde gemaakt. Tot op het laatste moment dachten we nog dat hij de deal wou afblazen. De nummerplaten waren er inmiddels al afgeschroefd dus een extra testrit kon niet meer. Deal beklonken en met een stapel bankbiljetten in de tas werden we afgezet bij het vliegveld. Onze terugreis stond twee weken later gepland, dus huurden we voor die tijd een auto.

Plannen genoeg om te gaan kamperen (alle spullen hadden we bij ons). Toch bij het inpakken van de auto de eerste spullen achter gelaten en de eerste dagen erna lieten we een spoor na van achtergelaten spullen. We sliepen er ook in, dus elke avond het bedje opmaken en de overige spullen naar de voorbank. Naar mate we steeds meer weggooiden kwam er ook steeds meer ruimte om te liggen. Echt passen deed het nu ook weer niet met Vosje er ook nog tussen. Koud werd het gelukkig nooit.

Vlak voordat we de camper van de hand deden, stopten we in Philadelphia. Prachtig oud stadje met veel historie.

De "Declaration of independence" werd hier getekend en het stadhuis waar dat gebeurde ook van binnen bekeken. Ander hoogtepunt was het zien van de "liberty bell". Met een grote scheur erin, dus luiden kan niet meer. We keken op dat moment ook de film "National treasure", zo leuk om al die plekken in de film te herkennen.

Philadelphia staat ook bekend om haar "cheese steak sandwiches", wij kochten het bij zo'n typische straatkar. Bijzondere combinatie.

Natuurlijk konden we de stad niet verlaten voordat we trappen van het kunstmuseum op renden net zoals Rocky het in zijn films deed. Onderaan de trappen staat ook nog een bronzen beeld van hem. Echter, die lijkt niet echt.

Apart om te zien dat je tijdens het rijden zoveel rommel op straat ziet liggen, soms is het een complete vuilnisbelt waar je langs rijdt en de gaten in de weg zijn meermalen wel meer dan een halve meter diep. Behoorlijk achtergesteld allemaal.

De eerste nacht in de auto sliepen we bijna recht onder JFK Airport, elke 1,5 minuut kwam er een vliegtuig met veel kabaal over ons heen. Super!

Op naar Manhattan, de plek waar toch het meest gebeurt in New York. Dwars door het centrum en vooral het rijden onder de oude (in slechte staat verkerende) metrolijnen maakte dat het een speciaal gevoel kreeg. De "Washington Bridge" (goed voor 2 miljoen aan tol opbrengst per dag) bracht ons naar de overkant. We sliepen op de parkeerplaats van het nationale park aan de overkant van de rivier de Hudson. Met het pontje vaar je in een paar minuten naar de drukke overkant. In de avond verdwenen alle auto's en we waren al snel alleen. Alleen en met een fantastisch uitzicht over de skyline van Manhattan. Mooier kon echt niet. Dat het niet helemaal de bedoeling was om daar te overnachten daar kwamen we later nog achter.

Eigenlijk deden we die dagen de bekende dingen. Ze zijn niet voor niets zo bekend want het is een genot om er door heen te gaan. Het "financial district" met natuurlijk "Wallstreet". De lokalen halen op straat een bagel of donut.
Ze waren er ook nog een film aan het opnemen. De kans dat je dat ziet is ook behoorlijk groot want er worden gigantisch veel films in de stad opgenomen. Natuurlijk naar het monument ter nagedachtenis van 9/11. De Freedom Tower is klaar en is hoog. De twee monumenten waar de twee gebouwen van het WTC hebben gestaan zijn werkelijk schitterend en imponerend. Een soort reflection pool waar het water optisch gezien naar het binnenste van de aarde stroomt. Daar omheen alle namen van de 2996 gestorven personen. De rest van de omgeving is aangelegd met bomen. Zo bijzonder.

In het "Battery" park zagen we monumenten met Nederlandse opschriften over de tijd dat New York nog gewoon Nieuw Amsterdam was.

Op één van de eerste mooie zaterdagen van het jaar gingen we naar "Central Park". Mega druk en ook zeer gezellig met alle straatartiesten die ook voor de dag kwamen. Natuurlijk nog even langs het John Lennon Memorial waar een man op zijn gitaar de oude hits voorbij liet komen. Goede sfeer daar.

Het leukste is eigenlijk van de ene plek naar de andere lopen en dat je dan vanzelf weer in een nieuw buurtje terecht komt. New York is trouwens de enige stad waar de voetgangers door het rode licht lopen bij het oversteken. In heel Amerika wachten ze netjes en is het echt onbeleefd (of je krijgt een bon) als je toch oversteekt bij rood licht. Skaters zigzaggen met een forse snelheid langs het stilstaande verkeer, dat doen ze beter dan de brandweerwagens; met veel sirene kabaal staan ze bijna stil in de drukke straten.

Omdat we New York niet in één keer wilden zien, reden we weg voor eerst nog een paar andere dingen.

Met de benzineprijs erg laag ($1,75 voor 3,8 liter) en een zuinige auto rij je ineens wel heel goedkoop door het land. We hadden de tijd en namen de landelijke weggetjes.

Na een dag of twee rijden kwamen we aan bij Niagara Falls. De watervallen zijn aan de Canadese kant een stuk mooier dus de grens over gestoken. Wat een tegenvaller was dat zeg. Het plaatsje zelf is helemaal vol gestouwd met hotels en restaurants. Het Merendeel is vervallen en op straat is het een jungle van gokpaleizen, spookkastelen en andere rommel. De beleidsmakers van vroeger mogen alsnog met terugwerkende kracht worden ontslagen. Meestal heb je bij zo'n wereldwonder er een mooi park omheen of ten minste een leuk paadje dat er naar toe leidt. Bij deze niet. De grote weg ligt er gewoon langs en de rest wordt opgefleurd met parkeerplaatsen en hele hoge hotels. De Niagara watervallen zijn niet eens zo hoog (zitten niet eens in de top 500 van de wereld), het is echter de hoeveelheid water dat deze zo uniek maakt. Elke seconde dondert er zo'n miljoen badkuipen water naar beneden. In de zomer kun je met de boot er dichtbij komen en jezelf zeiknat laten sproeien, nu nog niet want aan de zijkanten lag nog ijs. De boten voeren dus nog niet uit. We hadden grote moeite om de overkant te zien, want het was nogal bewolkt en met het opspattende water dat voor een enorme mist zorgde maakte het ver weg kijken onmogelijk.

Dat was dus een domper en we zijn maar snel weg gereden. Over de kleine weggetjes van de kleine staten van onder andere Massachusetts, Vermont en Rhodes Island reden we naar Boston. Onderweg kom je in dit heuvelachtig gebied veel loofbomen tegen. Een zeer populaire route voor velen om in de herfst de kleurenpracht van de bladeren te bekijken. Zeker nog iets om voor terug te komen. De dieren lopen er ook weer rond, zo schijnen de elanden, wolven en beren er te zijn. We zagen als bonus nog wel de coyote lopen. Prachtig.

Boston is een leuk klein stadje. Mooie huizen en parkjes en met echt zo'n centrum dat vol zit met leuke restaurantjes en barretjes. Op de weg zijn ze behoorlijk gehaast en het liefst snijden ze je de pas en als je voor een stoplicht staat en je trekt niet snel genoeg op dan krijg je meteen een toeter in je nek.

Ondertussen hadden we nog geen camping gezien die al open was, dus de tent bleef in de zak en maakten we elke nacht ons bed op in de auto.

De laatste dagen weer naar New York. Meteen weer naar onze favoriete slaapplek aan de overkant van de rivier. Uitzicht bekeken en in alle stilte om ons heen gaan liggen. Werd er na een half uur ruw aangeklopt door een politieman met een attitude dat dit toch niet de bedoeling was en dat het park gesloten was. Nu snapten we ook de stilte en het alleen mogen zijn. Jammer dat we moesten gaan. Twee dagen later liepen we in het park om het Vrijheidsbeeld te bekijken, kwamen we hem weer tegen, inmiddels was hij ook weer normaal geworden en hadden we een leuk gesprek met hem. Ze zijn in de nacht gewoon iets meer op hun hoede en met hun kogelvrije vest en bijna getrokken pistool zijn ze een beetje gespannen.

Overigens een lekker baantje als politie agent daar, na 20 dienstjaren mag je van je pensioen genieten. Dat kost Obama een heleboel dollars elk jaar. Als je dan ziet hoeveel zichtbaar en undercover politie op straat loopt, dat is echt niet normaal meer. Op een snelweg zie je ze echt overal en als ze iemand aanhouden dan gaat dat met een hoop machtsvertoon. Heel normaal dat bv een bioscoop permanent een politieman in de lobby heeft staan. Bij wegwerkzaamheden moet het bedrijf zowel voor als achter een politieauto regelen.

In New York wandelden we over de "High Line". Bijna twee kilometer van een oude metrolijn omgebouwd tot wandelpark op zo'n 10 meter boven de grond. Echt prachtig aangelegd. Dan wisselt een stukje gras weer af met bomen, dan weer struiken en planten. De bankjes en andere zitjes zijn zo mooi in het landschap weg gewerkt. Soms kijk je bij de buurman op drie hoog naar binnen, dan kijk je weer uit over de drukke straten. Nu was bijna alles nog in winterkleuren, wat zou het straks over een paar weken mooi zijn. Zou er wel willen wonen, hoorde dat het duurste appartement 96 miljoen dollar kost, maar dan heb je ook wel een mooi uitzicht.

Om de stad echt goed te zien namen we een helikopter. Ze willen deze lawaaimakers aan banden leggen en dat kan ik goed begrijpen. Omdat het nog kon dus maar snel ingestapt. 22 minuten van lower Manhattan tot aan upper Manhattan en weer terug. De bruggen kon je zo goed zien en het Central Park ook al was het nog niet zo groen zag je zo mooi liggen tussen de gebouwen. Marylou was spekkoper en zat naast de pilote voor optimaal zicht. Terwijl wij in de lucht vlogen, liep Vosje met een hondenoppasser door de stad. Trouwens dit is eigenlijk de enige stad waar ze veel verschillende honden hebben, de meeste Amerikanen lopen met een pitbull en de asiels zitten er ook vol mee.

De laatste nacht in de stad boekten we een hotel midden in Times Square. Ongelooflijk hoe druk het daar is. Schijnbaar één van de drukst bezochte plekken ter wereld en met 360.000 bezoekers per dag kan ik me dit goed voorstellen. De grote schreeuwende billboards om je heen en toch is het qua lawaai best wel rustig. Lekker om weer eens in een echt bed te liggen en vooral om weer eens te douchen. Want dat schoot er met dat auto slapen nog wel eens bij in. De dag ervoor wilde een vrouw mij nog een paar kwartjes geven toen ik met Vosje op straat op Marylou stond te wachten (ook al was ze volgens mij niet helemaal honderd). Klein beetje gelijk had ze misschien wel.

Bijna geheel benzineloos hadden we de auto in de parkeerplaats achter gelaten. De tankstations die we intikten in de navigatie waren allemaal gesloten. Op internet maar goed gekeken waar we het beste naar toe konden rijden. Bij het starten gaf hij aan dat we nog 15 kilometer konden rijden. We waren de garage nog niet uit of de teller stond op 10 kilometer. Viel niet mee om zuinig te rijden met zo'n drukte om je heen. Marylou liet hem zo veel mogelijk in zijn vrij uitvieren en zo zachtjes als het maar kon reden we door de drukke straten. Uiteindelijk zoals altijd kwam het weer goed, met nog 2 mijl op te teller maximaal te rijden, vonden we een pompstation.

Naar de gastvrije Paul en Mindy gereden we om onze spullen op te halen en alles te herpakken. Daar stonden de magnolia's in volle bloei, Prachtig gezicht.We hadden hen al eerder onderweg ontmoet en daar hebben we ook nog gestaan tijdens de verkoop van "Theone". Paul is hovenier en heb hem nog een paar dagen geholpen, dat was leuk. Een volle auto aan spullen brachten we naar het goede doel en asiel en met veel koffers gingen we richting het vliegveld.

Na een dik jaar van rijden door Amerika, Canada en Alaska komt ook aan dit avontuur weer een einde.
Meer dan 40.000 kilometer en 34 staten te hebben doorkruist zit het er op.

We vliegen nu naar Parijs waar Theo ons ophaalt en we richting Holten gaan. Daar wacht het mooie leven weer op ons. Zondag eieren eten en in de avond hangen bij het paasvuur.

Het was een super avontuur met ons drietjes, het was mooi!!!!

Maar voor nu: Oost West, Thuis Best!!

Tot zover,
Geniet,
Little Fox, Marylou en Free Wilie

Als je nog iets wil zien, check de link:
http://youtu.be/Xrv9_S1TMlk