"I HAVE A DREAM"

Hallo allemaal,

Vandaag stonden we in het fantastische huis van "The one and only, the King of Rock & Roll", ELVIS PRESLEY! We zitten nu dus in Memphis, Tennessee.

De afgelopen tijd veel mijlen op de teller voorbij zien komen. Dit had een aantal redenen; de middenstaten zijn niet zo heel indrukwekkend qua echte hoogtepunten en we willen graag lekker weer en dat is hier nu in het zuiden.

Eigenlijk hebben we al een maand heerlijk weer. Graadje of 20, soms er iets onder, vaker er boven. Doordat we nu zo snel naar het zuiden rijden, halen we de herfst weer in. Bomen staan weer vol in de herfstkleur en hier en daar zien we ze al weer helemaal groen.

Een tijdje geleden en nog een stuk noordelijker reden we door Wyoming en zagen we 'Devil's Tower national monument'. Dat ding is wel een geval apart; het is een oude vulkaan waar tijdens een uitbarsting de lava al in de krater gestold is. Later is door erosie de vulkaan zelf verdwenen maar de gestolde lava staat nog steeds fier overeind. Omdat de rest van het landschap vlak/heuvelachtig is en dit ding dus ineens als een rechte berg uit het niets opdoemt maakt het zo bijzonder. Ook zijn kleur maakt het apart, een groen-achtige gloed heeft hij over zich. Echte cracks beklimmen deze 400 meter steile berg, wij bewonderden hem rustig vanaf onze camping. De dagen daar waren nog echt warm, korte broek en we bbq'den er lustig op los.

We waren daar niet de enige. Duizenden 'prairie dogs' staken hun kopjes uit hun holletje. Ze piepen als een malle en maken van het landschap één grote gatenkaas.

In South Dakota begonnen bij het 'Crazy Horse Memorial', dat is een berg waar ze het hoofd van een indiaan hebben uitgehakt, die als het straks helemaal klaar is een indiaan moet afbeelden die op een paard zit. Het totale plaatje is zo'n 150 meter in hoogte. Nu is alleen zijn hoofd nog maar klaar. Vlak na de oorlog zijn ze er mee begonnen. Eerst één persoon, later hielp zijn familie. Hij is nu dood, maar zijn kinderen zetten zijn werk voort. Ben benieuwd of het ooit nog afkomt. De verhalen hoe ze berg stukje bij beetje opbliezen met dynamiet en daarna de blokken naar beneden buldozerden fascineerde mij wel. Helaas mochten we er niet zo dichtbij komen, dus we zagen zijn hoofd op een afstandje.

Om je als Kevin Costner te wanen zoals in de film "Dances with wolves" moet je in Custer state park zijn. Daar lopen op een relatief kleine oppervlakte enorm veel bizons. Zo'n 1500 van deze bullebakken lopen er. Eind november is het helemaal een spektakel. Omdat ze overbegrazing willen tegen gaan worden ze allemaal naar andere een plek gedreven waar nog niet gegraasd is. Dit drijven doen de echte cowboys en het schijnt een fantastisch gezicht te zijn als zo'n hele kudde komt aanstuiven. De grond trilt onder je. 10% wordt geveild en deze worden geslacht of krijgen een ander plek om te grazen. Goed systeem, beter in ieder geval dan vroeger waar ze gewoon voor de fun honderduizenden bizons afschoten vanuit de rijdende trein en ze dan gewoon lieten liggen. Behalve de bizons zagen we ook nog honderden 'pronghorns' en wat we vooral heel erg leuk vonden; wilde ezels. Ooit achtergelaten na hun werk als pakezel, nu lopen ze vrij rond. Ze redden zich prima met al dat verse gras (en helaas de toerist die het natuurlijk weer niet kan laten om ze te voeren).

Via zeer steile wegen en smalle tunnels dwars door de rotsen staken we de bergketen over. De tunnels waren zo smal dat je moest wachten op een tegenligger en zelfs in je eentje had je nog maar een paar centimeter over aan beide kanten. Gelukkig reed Marylou. De wegen zijn daar zo ingenieus aangelegd dat om door de steile bergen te komen, hebben ze achter de tunnels een houten brug aangelegd. Dus eigenlijk komt de tunnel uit in het niets, door deze brug er achter te plaatsen kom je zo'n 40 meter verder weer op de berg terecht en met een bocht die je dan maakt rij je weer onder die brug door. Snap je het nog? Heb dat nog nooit zo gezien.

We wilden zo graag aan die andere kant van de berg komen omdat daar de uitgehakte hoofden van vier oud-presidenten te zien zijn; George Washington, Thomas Jefferson, Abraham Lincoln en Theodore Roosevelt. Beter bekend als "Mount Rushmore".

Zo'n 20 meter hoog zijn ze. De bedoeling was dat ze vanaf de schouder zouden worden uitgehakt, door geldgebrek hebben ze het bij de hoofden gelaten.

Wat ik op plaatjes eigenlijk nooit zo goed had gezien is dat de vier hoofden helemaal niet zo naast elkaar staan. De middelste twee staan veel verder naar achteren en voor Theo (de derde) staat nog verder naar achteren. Echt een uniek project. Met zo veel mensen jaren en jaren bezig zijn en dit als resultaat neerzetten, prachtig. Je kon er van een afstandje naar kijken. Ook leuk was het om via een paadje er onder langs te lopen. Elke 100 meter veranderde het perspectief en soms verdwenen sommige hoofden uit het zicht.

Het rondje eindigden we in Rapid City. Daar stonden op elke straathoek een bronzen beeld van een oud president. Leuk idee en aardig mooi gemaakt. We hebben ze niet alle 42 bekeken hoor.

Op naar 'Badlands'. Bruce Springsteen heeft er ook nog een liedje over geschreven, maar dit is volgens mij eerder een toevalligheidje. Geen bomen, alleen maar gras. En het is er droog. Het landschap lijkt wel op een droge oceaanbodem. Helemaal niet vlak hoor, rare rotspartijen overal. Honderden kilometers aan dit landschap. Heel af en toe staat ergens nog een boerderij, maar waarom?

Tijdens de Koude Oorlog stonden hier de kernwapens in de grond, 450 stuks! Begin jaren '90 hebben ze met een verdrag met de Russen deze gelukkig weggehaald (in North Dakota staan er nu nog genoeg en worden ook net als toen 24 uur per dag bemand). Bij dit verdrag stond ook beschreven dat er één ontmantelde lanceringsbunker en kernwapen silo in beide landen bewaard moest worden. Om herinnerd te worden aan deze waanzin. (Die andere staat trouwens in de Oekraïne).

Elke dag worden een paar kaartjes weggegeven om de bunker binnen te mogen gaan. Op tijd er naar toe en een kaartje bemachtigd. De weg er naar toe zag er net zo droog uit als de rest van het landschap. Het enige wat verschillend was, was een enorm hek met een gepantserde jeep ervoor. Met z'n zessen kregen we een rondleiding. Alles was nog in de originele staat gelaten sinds de sluiting. Eerst het bovengedeelte bekeken, maar daar kwamen de mensen die de knoppen bedienden nooit, zij gingen meteen met de lift naar beneden. Bij een kernaanval zou alles wat boven de grond uitstak meteen weg geblazen worden. Het bovengedeelte bestond o.a. een zitkamer voor de bewakers, keuken voor de kok (vier maaltijden per dag) en slaapgelegenheid voor het personeel. Waar het om draaide, dat gebeurde dus tien meter onder de grond. Met de lift ging je naar beneden en door mega dikke deur kwam je in de controle kamer. 24 uur duurde je dienst. Daarna had je weer twee dagen vrij. Nou heb dus in die kleine ruimte gestaan, na 24 uur heb je het vast wel gezien. Vooral omdat je dus in principe dus de hele tijd niets doet.

Het verhaal van onze gids was super, als een echte Bond waande je al snel in de spionage tijd. Zoveel veiligheidsmaatregelen hadden ze genomen om te voorkomen dat iemand iets kon doen wat eigenlijk niet de bedoeling zou zijn. Bijzonder om te horen.

Per controle kamer konden ze tien kernrakketten bedienen, dus er waren 45 van deze kamers onder grond verspreid door de hele staat. 30 jaar lang werden ze dus 24 uur per dag bewaakt door steeds twee personen. Gedurende die tijd vloog er ook steeds 24 per dag een vliegtuig boven deze staat die constant in contact stond met de controlekamers. Als het moest kon het vliegtuig zelf er voor zorgen dat de rakketten tegelijkertijd af werden gevuurd. 30 minuten duurt het voordat een raket van Rusland of Amerika de andere kant bereikt. In geval van nood moet er dus snel worden gehandeld. Schijnbaar hadden ze minder dan vijf minuten nodig, van waarneming, toestemming van de President en het verkrijgen van de codes. waar de rakketten op gericht stonden (was al voorgeprogrammeerd) wisten deze mensen niet. Later hebben ze van de Russen gehoord dat er ten minste één raket gericht stond op hun complex.

Door de staat Nebraska gingen we snel, zoals deze staat hier heet; "The great plains'', de grote vlakte. Nou het is er groot en er is inderdaad zeer weinig te zien. Het is er heuvelachtig en alles is gemaakt voor de akkerbouw. De bezine is er zelfs goedkoper want een groot gedeelte van de gewassen wordt gebruikt voor de bio-brandstof. Honderden wasberen en stinkdieren zien we langs de kant van de weg, helaas wel bijna allemaal dode. Massaal worden ze in de donkere uren kapot gereden. Overdag zie je ze niet zoveel, gaat de zon onder dan kun je beter stoppen met rijden, dat doen we dan dus ook maar. Gelukkig hebben we geen haast. De landerijen zijn hier zo groot dat een dode koe gewoon op het land blijft liggen, er lopen er toch genoeg en ik denk dat de boer niet eens weet hoeveel hij er precies heeft. Hier trouwens nog geen verplichte oormerk of ander administratie.

Op het gehakselde maisland lopen de koeien en paarden vrij rond om de restjes stengel op te eten. Mooi gezicht. Kleine ouderwetse windmolentjes draaien al jaren hetzelfde rondje en pompen het water uit een bron naar boven voor het vee.

Bij elk dorp zit hier sowieso een "John Deer'' die hier de bouwmachines aan de boer brengt. "nothing runs like a deer'' is hun slogan en je ziet hier dus alleen maar deze groene machines over het land tuffen.

Had Nebraska dan helemaal niets te bieden? Gelukkig achteraf wel. Het plaatsje Omaha klonk nog wel oké. Nou het was meer dan oké. Fantastiche oude fabriekspanden waar de opschriften van weleer nog op de gevels prijken, deze vaak nu omgetoverd tot restaurant of winkel. Verbaasd vroegen inwoners ons steeds hoe we daar toch verzeild zijn geraakt. Volgens mij onderschatten ze hun mooie stadje. Een paar plekken waren omgetoverd tot een soort beeldentuin. Beelden van koper die één en een kwart keer van de ware grootte beelden de ontstaan geschiedenis uit van de staat. Overal parkjes, muurschilderingen en geen rommel. Pareltje van een stad.

Het was inmiddels 31 oktober geworden: tijd om ''Halloween'' te vieren. Vele huizen zijn versierd met de meest kitscherige spinnewebben en sommige hebben goed uitgepakt en hebben doodskisten en kruizen in hun tuin staan. Natuurlijk ook veel stro en uitgeholde pompoenen. Niet alleen de kinderen gaan verkleed, genoeg jongelui gaan ook verkleed op pad, maar zij gaan dan meer verkleed de kroeg in. Schijnbaar is de traditie van ''trick or treat'' de laatste jaren verloren gegaan. De jeugd vraagt nooit meer om een truckje of lied, ze gaan meteen voor het snoep. Er zijn zelfs snoeppleinen waar auto's naast elkaar opgesteld staan en dan kunnen de kinderen ze één voor één langs, is wel zo makkelijk. Overdag hoorden we spotjes op de radio over spelregels voor de kinderen. Zoals niet bij vreemden aanbellen en altijd in een groepje op pad. Helaas dus ook vreemde taferelen bij zo'n verkleedspel.

We gingen door en in de staat Missouri gingen we Kansas city binnen. Dat viel nog niet mee want de "Royals" hadden sinds 1985 weer eens de "World Series" gewonnen. We hebben het dus over honkbal, de sport numero uno hier in The U.S.A. Die dag kregen zij een parade door de stad aangeboden. de stad zelf telt zo'n 400 000 inwoners. Nu stond er langs de kant van de weg 800 000 mensen te zwaaien en te feesten. Er was geen plekje meer vrij om te parkeren, iedereen zette zijn auto simpelweg midden op de weg neer of plantte hem midden in een plantsoen. 800.000 mensen in het blauw, minus twee, want zoveel gekte hadden we niet verwacht. Het was er zo druk dat we besloten ons niet eens meer naar voren te wurmen en we geloofden het wel. Later de foto's gezien en het zag er toch wel behoorlijk gaaf uit. Uitgerekte stad trouwens, maar had zeker een goede vibe.

We waren lekker bezig en en er kon nog wel een staat bij; Arkansas. Ons plan leek zeer goed te werken, overal waar we kwamen bleven we in het najaarszonnetje. De heuvels werden wat steiler en de bomen steeds mooier. Het "Ozark" gebied is hier letterlijk een bos vol eikenbomen. Een bos van honderden kilometers aan nu rood gekleurd blad. Het hoogtepunt aan kleur was een paar weken geleden, nu is het nog steeds prachtig om te zien.

Een klein oud dorpje "Eureka springs" midden in de vallei is nu uitgegroeid tot toeristen trekpleister. De huizen zijn allemaal begin 1900. Zo mooi om al die verschillende huizen (meestal hout, met vaak een stenen schoorsteen) te zien. Daar in een zeer oud hotel vanaf de bovenverdieping de zon onder zien gaan.

Na een paar dagen van rijden hielden de eikenbomen weer op en het maakte weer plaats voor vlakkere heuvels en kerken. We waren beland in de 'bible belt' die zich door het midden van het land bevindt. Kerken, kerken en nog eens kerken. Dat het één en ander niet erg gunstig heeft uitgepakt op de kleine dorpjes daar kwamen we na een gesprek met een automonteur al snel achter. Er schijnt in deze omgeving een enorm drugsprobleem gaande te zijn. Ook weinig werk, dus er wordt nu gejat bij het leven. wij vonden het al apart dat elk klein dorpje zoveel vlooienmarktwinkels had. De gejatte spullen komen daar schijnbaar terecht. Vele dorpen heten je met een bord bij de ingang altijd van harte welkom, hier hebben ze er ook nog een bord bij gezet met de boodschap dat abortus het slechtste is wat je kunt doen. Welkom bij de kerk.

Hoe verder naar het zuiden hoe donkerder de bevolking wordt, je ziet steeds meer zwarten op straat. In Mempis was ik in de Wal-Mart, en dat is geen kleintje. Heb de 28 kassa's geteld en ik overdrijf niet ,ik was de enige blanke. Vond dat wel geinig. Ook hoe verder naar het zuiden komen des te meer zien we de Amerikaanse vlag wapperen. Bij bedrijven hangen soms wel exemplaren van 10 bij 7 meter. Ook de ''union flag'' zie je hier veel, dacht dat deze behoorlijk omstreden was de laatste tijd.

Memphis helaas ook de stad waar Dr. Martin Luther King werd vermoord. Zijn laatste speech refereerde hij zelfs aan zijn aanstaande dood;

"Well, I don't know what will happen now. We've got some difficult days ahead. But it really doesn't matter with me now, because I've been to the mountaintop. And I don't mind. Like anybody, I would like to live - a long life; longevity has its place. But I'm not concerned about that now. I just want to do God's will. And He's allowed me to go up to the mountain. And I've looked over. And I've seen the Promised Land. I may not get there with you. But I want you to know tonight, that we, as a people, will get to the Promised Land. So I'm happy, tonight. I'm not worried about anything. I'm not fearing any man. Mine eyes have seen the glory of the coming of the Lord."

We zijn bij het "Lorraine" motel geweest waar hij op zijn balkon werd neer geschoten. De krans hangt nog steeds aan de balustrade van het inmiddels gesloten motel. Op het plein ervoor zijn herinneringsborden te zien over deze bijzondere man en vele komen nog steeds kijken. "I AM A MAN", toen een veel gehoorde slogan, nu prijken er nog steeds veel mensen met deze slogan. "I HAVE A DREAM", toch als je hier zo om je heen kijkt, zijn we er nog niet.

"Graceland", het landgoed van Elvis was prachtig. Zo mooi om al het kitscherige te zien en te zien hoe hij geleefd heeft en gekkigheid maar ook in liefde. De tour door zijn huis is bijzonder.

We sloten Memphis af met een bezoek naar "Peabody" hotel, dit oude stijlvolle hotel heeft vanaf 1930 een leuke traditie. Om exact 11:00 uur wordt de rode loper uitgerold en komen uit de lift vijf eenden gestapt die onder begeleiding parmantig stappen richting de binnenvijver. Elke dag komen velen naar dit schouwspel kijken en wij dus ook. Om 5 uur in de middag gaan ze weer terug naar hun 5-sterren verblijf, het enorme dak terras van het hotel. Hier hebben ze hun eigen eendenhuisje en zwemvijver. Iedere eend is hier voor 3 maand en gaat dan weer terug om gewoon een wilde eend te zijn.

Hoe verder naar het zuiden des te meer bbq's er zijn. Verschillende staten, verschillende stijlen. In Memphis de eerste geproefd en die was top, daarover en over andere bbq's de volgdende keer meer.

We genieten en ook wij hebben de droom nog steeds,

Tot zover,

Marylou, Wilfred en Vosje.

Wil je beelden zien klik dan op de volgende link:

http://youtu.be/unW7uDsJhh4