Aurora Borealis, Halleluja!

Hallo allemaal,

ik zit dit verhaaltje nu te tikken uitkijkend over een schitterend meer en het zonnetje schijnt subliem. Het water is koel en heeft een blauw/groene kleur. Eromheen groeien naald- en berkenbomen. De zwarte beren en de elanden lopen er doorheen. O, ja ik vergeet er nog bij te zeggen dat we zijn beland in een bijbel kamp. Voordat we hier aankwamen hebben we nog veel dingen gezien en gedaan, hiervan mijn relaas.

Kan me het nu niet eens meer voorstellen, maar het eerste gedeelte van dit verhaal lag er overal nog sneeuw en waren de bomen nog kaal, inmiddels heeft de zon haar slag gewonnen en zijn de bomen fris groen geworden. Het is lente!

In het plaatsje North Pole, daar waar de kerstman woont, ademt het één en al kerst uit. De straten zijn versierd alsof het één grote kerstboom is; straatlantaarns rood en wit gekleurd als een zuurstok en rendieren lopen rondjes. Het huis van Santa is een grote speel- en souvenierwinkel tezamen. Elk jaar krijgen ze hier honderden brieven geadresseerd aan de kerstman met een verlanglijstje erbij. Om de brief bezorgd te krijgen volstaat "Santa Claus, North Pole''.

De mooie weg door de bergen bracht ons in Denali Nationaal Park. De heide en de bosjes waren nog niet in de kleuren van de lente, toch was het nu ook al prachtig. Hoge bergen met op de toppen nog veel sneeuw en riviertjes die al bijna geheel ijsvrij waren. Rendieren liepen vrolijk vrij rond. De besjes groeiden nog niet aan de struiken zodat de kans op een beer nog niet zo heel groot was. Toch liepen ze er wel want we zagen berenpoepjes genoeg. Waarom weet ik ook niet altijd..maar heb er nog even aan geroken. Je wilt niet weten hoe smerig dat ruikt. Na bavianenpoep de smerigste die ik ooit geroken heb.

De bevers maakten weer grote damwerken in het park en sneeuwhoenen (soort fazant) liepen in paartjes rond mooi te wezen. Deze noemen ze hier de ptarmigan en is het staatssymbool voor Alaska.

Had eerst nog plannen om net zoals Alexander Supertramp naar de "Magic bus'' te hiken. De mensen die het boek of de film ''Into the wild'' gelezen of gezien hebben, zullen hem wel kennen. Een jongen die de samenleving en al zijn bezittingen achter zich liet om in de wildernis van Alaska te verblijven. Hij vond tijdens zijn hike een bus, die hij omdoopte tot de ''Magic bus''. Drie maanden ging het goed. De kleine rivier die hij op de heenweg overgestoken was zag er helaas op de terugweg anders uit. Een woest kolkende rivier, onmogelijk om over te steken op dat moment. Hij moest dus terug. Uit honger is hij planten en besjes gaan eten. Per ongeluk heeft hij verkeerde bessen gegeten waardoor hij ziek werd. Hij is in de bus overleden. Twee weken later maakten jagers gebruik van de bus en vonden zijn lichaam. Het is nu een beetje een mythische plaats geworden en wil je er slapen dan moet je er vier dagen lopen voor over hebben. Vier dagen had ik wel, alleen moet je op kompas lopen waar ik niet zo veel ervaring mee heb en de rivier die zich vult met smeltwater zou deze tijd van het jaar ook behoorlijk ruig zijn. Had geen zin om net zoals Supertramp vast komen te zitten. Door gewoon in Denali te lopen en te fietsen kreeg ik wel een idee hoe Alexander zich gevoeld moet hebben en de dingen die hij zag hebben we zodoende toch nog een beetje gedeeld. De film geeft je ook een idee hoe prachtig en desolaat het hier is. ''Into the wild'', kijken dus!

Omdat we nog in het voorseizoen zaten was de eerste 30 kilometer van het park open gesteld. We pakten één fiets en Vosje kon haar energie mooi kwijt, we fietsten alleen maar bergafwaarst, zodra het weer bergop ging laadden we de fiets weer in, moet wel leuk blijven natuurlijk. We namen een kijkje bij de kennel voor de husky honden. In de winter gebruiken rangers ze als slede honden, nu bij gebrek aan sneeuw worden ze uitgelaten door vrijwilligers en is er iedere dag een demonstratie. Er waren ongeveer 30 honden. Mooie houten hokken waar ze graag bovenop lagen. Sommige goedgemanierde en vriendelijke mochten een knuffel of een aai krijgen. Erg groot en sterke honden, enorme poten ook. Het is een niet erkend ras, een mix van verschillende soorten poolhonden. Uitgekozen op vooral uithoudingsvermogen, snelheid en trekkracht en niet op uiterlijke kenmerken. Daarom dus ook een sterk ras, heel anders dan de husky's die wij thuis kennen. Bij de belangrijkste race van Alaska, de Iditarod, leggen de winnende hondenteams 1700 kilometer af in negen dagen!

Heel apart hoe het landschap kan veranderen, we reden naar de hoofdstad Anchorage en een uur voor aankomst werden de bomen ineens groen. Anchorage ligt aan de zee en heeft zodoende een iets milder klimaat. Fijn om groene bomen te zien. De gehele stad is omgeven met bergen (behalve aan de kant van de zee) met daarop nog een laag sneeuw, ziet er fantastisch uit.

Hoe verder we omhoog rijden hoe meer we opvallen met onze Californische nummerplaten. De Alaskanen mogen als ze willen hun eigen combinatie kiezen. Dit doen ze vaak in een poging om grappig te zijn, maar om je grap in zeven letters te vertalen dat valt nog niet mee. De combinaties die onstaan zijn dus vaak erg flauw. Ze hebben hier een Bakker of een Bert nodig.

Anchorage, de hoofdstad van deze staat heeft 300.000 inwoners, een joekel vergeleken met alle andere dorpen die vaak een maximum hebben van 4000, maar de meeste dorpjes waar we door rijden bestaan uit een dorpspomp, café en een paar kerkjes. Ook al is Anchorage behoorlijk groot, het voelt aan als een groot dorp. De paar hoofdstraten door het centrum zijn rustig en je kunt gemakkelijk oversteken zonder echt te wachten voor een passerende auto.

De weg vinden is ook erg makkelijk; de wegen richting zee zijn genummerd van 1 t/m zeg maar 100 en de wegen haaks erop zijn geletterd A t/m Z, De onstaande blokken zijn allemaal vierkantjes. De hoofdstraat is omgedoopt tot ''Hotdog avenue'', elke 50 meter staat er een hotdog verkoper achter zijn grill, geen gewone broodjes worst, nee, de worst bestaat uit rendier. Reindeer sausage! Niet dat je het nou echt goed kunt proeven, het idee vind ik wel geinig. Genoeg broodjes gehad natuurlijk en deze op het gras in een inmiddels gearriveerd lente zonnetje heerlijk opgegeten. We lagen samen met vele indianen. Geen reindeer sausage in hun handen, zij doezelden hun roes uit, in slaap vallen is niet toegestaan, hier steken de fietsende polities een stokje voor. Indiaan verhaal hier ook een groot probleem.

Kijkje genomen in het toeristen informatiecentrum en we zagen een pamflet over het noorderlicht, deze zou de aankomende nacht behoorlijk actief zijn. Raar want zo veel dat we er over gelezen hadden, overal werd geschreven dat je het alleen maar kon zien in de winter. We hadden dit fenomeen eigenlijk al afgeschreven op ons lijstje, toch er maar eens kansje aan wagen. De kans op een goede Aurora Borealis was niet al te groot omdat inmiddels het daglicht behoorlijk lang aan houdt. Om een uurtje of twaalf wordt het pas een beetje donker en een paar uur later wordt het alweer licht. Inmiddels hadden we al een app gedownload en die voorspelde dat de achtiviteit opgeschaald was naar 6,5 en dat op een schaal van 1 t/m 9, dat voorspelde dus veel goeds.

Anchorage, de grote stad met dus veel lichtvervuiling is niet de beste plek om het noorderlicht te zien dus de camper gestart en gereden naar ''Flattops'' een hoog uitzichtpunt over Anchorage in de bergen. Om half twaalf gingen we rijden en we waren de stad nog niet eens uit en we zagen het eerste licht al uit de bergen komen. Een groene pluim licht leek uit een bergtop te komen alsof het een vulkaanuitbarsting betrof. De avond was voor ons nu al meer dan geslaagd. Snel door rijden naar boven en hoe hoe hoger we kwamen en de stad meer achter ons lieten hoe donkerder het ook werd. Aangekomen op ''Flattops'' snel de camper neergezet, warme kleren aan en gelopen naar de donkerste plek die we konden vinden. Vooral het eerste uur was zeer apart; als je naar de stad terug keek zag je daarachter in het water de zon in een rode gloed ondergaan en als je dan naar noordoosten keek zag je de aurora borealis haar ding doen. Had me er alles van voorgesteld maar dat het zo mooi was had ik nooit durven dromen. Ondanks dat het niet helemaal donker meer werd zagen we zittende op ons kleedje het groene licht de gehele tijd dansen door de lucht. Dan werd het weer even minder en dan ineens was de hemel weer groen gekleurd, tot zelfs recht boven ons. We kregen nog een extra bonus doordat we één klein stukje in de lucht nog roze/paars gekleurd zagen, dit is zeldzamer dan het groene. Na een paar uur werd de activiteit minder en vonden we dat het tijd werd om naar beneden te gaan. Nog steeds was de zon bezig met ondergaan, duurt allemaal wat langer hier zo op het noordelijk halfrond.

Vanuit Anchorage reden we naar het zuiden, de ''Kenai Peninsula'', eerst richting Seward. prachtige kronkelige wegen, dan weer vlak langs de kust dan weer door de bergen. Eerst richting het kleine plaatsje ''Hope''. Het plaatsje zelf stelde niets voor, de rit er naar toe des te meer. Als extraatje zagen we nog een klein baby zwarte beer de boom in klimmen. Helaas was knuffelen niet toegestaan.

Seward, een plaatsje aan de Golf van Alaska; Grote cruise schepen meren hier aan om vanaf hier excursies te maken of het plaatsje te bekijken. Vanaf onze slaapplaats zagen we zeeotters voorbij dobberen en doken zeehonden in groepjes voorbij op zoek naar een visje. Leuke gekleurde huizen en winkelpandjes met daarnaast mooie muurschilderingen maken het straatbeeld compleet.

We wilden ook het water op en boekten een toertje om met de boot de zee op te gaan. Warm aangekleed en Vosje haar stoere houthakkersbloes met kraag omgeslagen. We waren er helemaal klaar voor. Papegaaiduikers, schuw en klein dat zijn ze, maar wat zijn ze mooi. We zagen de gehoornde en de kuif papegaaiduiker. Ze worden door hun uiterlijk ook wel de "clown der zeevogels" genoemd, anderen noemen hen eerbiediger "de priester".

Bultrug walvissen zwommen voorbij. De klassieke staart en de condenswolk boven hun spuitgat, beide gezien. De orca's kwamen ook weer voorbij en ook al waren ze een klein beetje ver weg, ze deden wel hun kunstje en vlogen het water uit voor een salto. Hans van Zetten zou er een tien voor hebben gegeven.

Terwijl we op volle snelheid voeren, zwommen bruinvissen met speels gemak met ons mee.

Het verste punt van die dag was een gletsjer die uitmondde in de zee. Ik hoopte op grote ijsbergen drijvend in de zee. Dit was niet het geval, de monding lag wel vol met kleine brokken ijs. Na 24 uur zijn al die blokken weer gesmolten, maar nieuwe blijven komen doordat het afbrokkelen steeds doorgaat. We hoorden nog een paar keer het ijs met een luide krak naar beneden komen, soms donderde het in het water, soms was het verder de gletser in zodat je wel die luide krak kon horen maar niets kon zien. Vanaf de steile rotswand liepen berggeiten alsof het niets was tegen wanden van bijna 80 procent op.

Op de terugweg voeren we nog langs een groep zeeleeuwen en het hoogtepunt kwam letterlijk die dag vanaf daar; een groot mannetje van een dikke duizend kilo kroop de rots zo'n zes meter omhoog en liet zich vanaf daar in het water vallen. Een bommetje in het water waar vroeger Van Lemel je het zwembad Twenhaarsveldzonder pardon had uitgestuurd. Vlak daarna zagen we nog een mama zeehond met haar pas geboren pup zonnen op de rotsen.

We sliepen aan de overkant van de baai. Zodoende mooi uitzicht over Seward en lekker rustig want officieel was het geen slaapplaats. Daar moest ik natuurlijk nog wel een duik nemen in de Golf van Alaska. Nou een duik is een groot woord hoor, het was er in en er uit. Vooral de harde wind maakte het extra koud. Ook al is de golf door het diepe water altijd ijsvrij, toch was het water voor je gevoel echt bokkoud mede door de gletsjes die een paar kilometer verderop in de zee uitmonden. Nu heb ik in het water gelegen van het onderste stukje van Zuid-Amerika tot aan bijna het bovenste stukje van Noord-Amerika, vind dat wel leuk.

Vanaf Seward reden we weer landinwaarts om een soort omgekeerde 'U' te rijden en daar kwamen we aan in ''Homer''. Dit vissersplaatsje staat vooral bekend vanwege een zes kilometer lange pier. Het is een beetje een chaos; auto's staan overal geparkeerd, vele eettentjes, afgewisseld met visafslagen, dan weer een haventje en iets verderop weer een camping. Het doet wel gezellig aan. Wat de pier zo mooi maakte voor ons was dat er een zeearend op een klein huisje zat te totdat hij een visje kon stelen, we stonden er praktisch naast en op dat moment kon je pas zien hoe ongelofelijk groot hij is. Vooral toen hij weg vloog en je zijn vleugels zag en hoorde uitslaan, dat was gaaf.

Honderden zeeotters dreven dicht langs de pier op hun rug, elke keer doken ze weer even naar de bodem om een mosseltje op te duiken en al rugzwemmend braken ze die met een steen open. Ze aten de gehele dag door en aan het aantal zeeotters te zien groeien er ook genoeg schelpen op de bodem. Hoe ze al dobberend aan het eten waren, dat zag er best wel relaxt uit.

Zo midden in het centrum zagen we nog een zeearend nest met de moeder al zittend erop. Het is een groot ruw nest met vele dikke takken, hoop dat de binnenkant een beetje zacht is.

Nog geen 100 meter vanaf de pier zagen we twee elanden rustig grazen aan de kant van de weg, zo zonder enig bosje om hun heen kon je pas echt zien hoe hoog deze beesten zijn. Inmiddels hebben we al zoveel geluk gehad met het zien van elanden. Zo zagen we o.a. al een net geboren kalfje samen met haar moeder door een weiland lopen, fietsten we langs een grazende eland op nog geen meter afstand. (Best wel eng). Liep een moeder met kalf naast onze camper en konden we er zo een half uur rustig naar kijken, zagen we een tweeling samen met moeder aan de kant van het water en nu net vandaag nog zagen we een eland zwemmend door het water.

In Ninilchik leven nog veel orthodox gelovigen uit Rusland, gevlucht uit Rusland en uiteindelijk in deze streek aangekomen kunnen ze hier hun geloof in rust uitoefenen. "Old believers" worden ze genoemd. De mannen mogen hun hele leven lang hun baard niet afscheren of bijknippen en de vrouwen gaan nog typisch gekleed in zo'n lange jurk met een kapje op hun hoofd, daaronder ook nog eens lang haar. Ze trouwen op zeer jonge leeftijd en gedragen zich dan als konijnen. Zelfs de nieuwe generatie houdt zich redelijk aan de regels, vele meiden lopen nog in klederdracht, jongens scheren zich inmiddels wel vaker. De meesten verstaan wel engels, maar ze spreken russisch. Je krijgt hierdoor een soort Rusland gevoel in Alaska.

Onderweg waar de rivier uitmondt in de zee staan vele mensen opgesteld tot hun middel in het koude water. Met grote schepnetten maken ze trage repeterende bewegingen door het water. Na elke veeg over de bodem halen ze het net even boven water en kijken of er wat in zit, zo niet dan vegen ze nog een keer over de bodem. Net zo lang tot er wel een vis in zit. Dit doen ze op bepaalde momenten in het jaar en op dat moment zwom de "hooligan" terug richtig zee. Soms heb je binnen een uur een hele koelbox vol "ge-net". Overigens schijnen ze helemaal niet zo heel lekker te zijn, olieachtig werden ze omschreven dus om nu blij te zijn met een koelbox vol olieachtige vis, ik weet het niet.

De weg naar Palmer was schitterend, omdat het nu zo lang licht is maakt het niet zoveel uit wanneer je vertrekt. Zo hebben we het gevoel een constante jetlag te hebben. Vooral omdat het zo lang duurt voordat de zon echt zakt, raak je echt in de war qua tijd. Zo beginnen we meestal pas met koken om een uurtje of tien, gelukkig hebben we 's morgens weinig verplichtingen dus kunnen we ook langer blijven liggen. Omdat het zo lang duurt voordat de zon echt zakt, blijven de kleuren van de zonsondergang ook enorm lang mooi. De weg naar Palmer reden we door een vallei en de groene bomen leken wel in brand te staan zo'n aparte kleur hadden ze. Foto's die we maakten konden niet tippen aan wat we echt zagen. Palmer is begin van de vorige eeuw gesticht om te kijken of ze daar groenten konden verbouwen, de tijd erna gebeurde er eigenlijk weinig. Daar kwam verandering in toen President Franklin Roosevelt tijdens de "New deal" een sociaal experiment begon; 200 families werden uit twee andere staten gekozen waar het boerenleven mislukt was en zij konden zich in Palmer vestigen. Er was dus helemaal niets, elke familie kreeg door een loting een bepaald stuk land, deze moest nog helemaal landbouwgrond rijp worden gemaakt. De mannen werden een paar dagen vooruit gestuurd om tenten op te zetten, de vrouwen en kinderen kwamen er al snel achteraan. Omdat alles zo snel werd beslist ging er ook een heleboel mis. Alles ging op krediet en ze konden lenen en kopen wat ze maar wilden. Uiteindelijk heeft 1/3 van de eerste aangekomen families alles doorstaan en de nazaten en zelfs de eerste kolonisten wonen nog steeds in Palmer. Degene die geluk hadden door een stuk land te kijgen dat al boomvrij was kon meteen beginnen met groente verbouwen, zij werden ook het rijkst. Schijnbaar was er maar een vraag aan groente in de omgeving voor ongeveer 60 bedrijven, ware het niet dat er dus 200 waren. De tweede wereld oorlog brak uit en daardoor was er ineens veel meer behoefte aan eten, de redding voor Palmer.

Wij waren nog te vroeg in het seizoen maar als je in de nazomer komt dan weet je niet wat je ziet. Doordat de gletsjers vruchtbare grond hebben gebracht, er water is zoveel je wilt met alle rivieren om je heen, maar vooral de lange dagen met zonlicht; 20 uur per dag wordt het land beschenen en dat geeft een absurde opbrengst. Wat dacht je van een radijsje van vijf kilogram, een wortel van negen kilogram en een bietje van 21 kilogram. We hebben naast de maquettes op werkelijke grootte gestaan en je kunt zo echt niet beseffen hoe groot dat spul hier wordt.

In Canada kwamen we een stelletje tegen dat ons hadden uitgenodigd op hun complex. Het was een bijbel kamp voor jongeren die er in de zomer een weekje tussen uit gaan. Ongelooflijk mooi gelegen tussen de bergen en de lodges bevonden zich precies tussen twee meren. Wij waren de enige met een camper en we stonden dus aan het meertje. Het was bijna een zomerweertje geworden, dus vooral doen wat je kunt doen met mooi weer, vrijwel niets dus. Met een kano gingen we het water nog op en Vosje had daar ook wel schik van, het water was zelfs zo lekker dat het gewoon fijn was om er in te duiken zonder een hartverzakking te krijgen als bij vorige keren.

Met de vrijwilligers van het kamp gingen we naar een gletsjer. Het leukste vond ik daar het zand dat vooraan de gletsjer lag, als je er gewoon over heen liep was er niets aan de hand, maar als je een beetje ging wiebelen of stampen dat werd het zand steeds beweeglijker en begon het op drijfzand te lijken, zie video! Wel op tijd stoppen met stampen anders verdwijn je echt in het niets.

We liepen zonder ijzers, kon prima want we bleven op de redelijk vlakke stukken. Apart om te zien dat één kant van de gletsjer bedolven lag onder het puin terwijl de andere kant bijna geheel schoon was en alleen uit ijs bestond. Vos heeft nog wat gletsjerijs geschraapt en gegeten en had koude pootjes maar ook zij genoot van deze bijzondere wandeling.

Tijdens één van onze luierdagen landde er een klein vliegtuigje, na een uurtje wilde hij er weer vandoor gaan en hij manoeuvreerde zich naar het uiteinde van het meer om zodoende genoeg startmeters te krijgen. Hij gaf een dot gas, maar in plaats van een keer hoogte te maken gebeurde er qua hoogte helemaal niets. Ineens liet hij zijn motor uit gaan en als een skeeleraar die al slalommend probeert af te remmen ging hij richting de kant. Het slalommen had wel wat effect maar hij ging toch wel met een aardige vaart richting kant. Met een knal kwam hij tot stilstand. Gelukkig was de oever behoorlijk zacht en gleed hij min of meer de kant op. Het duurde niet lang voordat hij te voorschijn kwam. Hij was gelukkig ongedeerd. Met de vrijwilligers van de vorige avond probeerden we het vliegtuigje weer in het water te krijgen. Met schoppen een kanaaltje graven en met een hefboom en vele spierballen lukte het ons om planken onder de twee drijvers te krijgen. Daarna met z'n allen pushen om het ding richting water te krijgen. Bij elke push werd aan De Here gevraagd of hij ons wou helpen. Na een heleboel van: "with Gods will" lukte het ons om hem in het water te krijgen. "Jesus thank you" en "halleluja" werd er nog achteraan gezegd. Maar waarom Jezus en God hem in de eerste plaats liete stranden werd niet gevraagd. Vond het een leuke ervaring en ook mooi om met z'n allen dat ding weer in het water te krijgen. Fotootje maken mocht niet van de piloot want het was hem in 35 jaar nog nooit gebeurd en hij schaamde zich een beetje en was ook bang voor de verzekerings gezeur.

Na een paar dagen luieren was het tijd om "Theone" weer te starten op zoek naar nieuwe avontuurtjes.

Tot zover,

Als je het leuk vindt kun je nog wat beelden bekijken, zie onderstaande linkjes;

http://youtu.be/NBw2VWzsvbM

http://youtu.be/-48PgUx0SuU


Deze hadden jullie nog tegoed, hoort bij het vorige verhaal:

http://youtu.be/LPM2YysU8Ls


Geniet,
Marylou, Vos en Free Willie