De Alaska highway

Hallo allemaal,

We hebben de lente weer ingehaald! Door een enorme afstand af te leggen door de province Yukon van Canada en onderste van Alaska kwamen we ineens weer in de nawinter. De "Alaska Highway" namen we naar boven. Deze begint in het plaatsje Dawson Creek en gaat dan door naar het noorden door Yukon en een deel van Alaska. Deze weg werd in 1942 aangelegd door wel 11.000 militairen. De Amerikanen wilden deze weg snel aanleggen omdat ze bang waren dat de Japanners ze anders van boven zouden aanvallen. Door deze weg aan te leggen zouden ze indien nodig snel troepen naar Alaska kunnen sturen. De weg heeft een afstand van wel meer dan 2250 km en werd in acht maanden tijd neergelegd. De afspraak was dat de Amerikanen zouden betalen en dat de Canadezen de weg mochten houden na afloop van de oorlog, goede deal voor de Canadezen lijkt mij. De aan te leggen weg ging dus door gebieden die alleen bekend stonden bij indianen, goudzoekers en stropers. Er was dus vooraf helemaal niets. Om die we er zo maar even neer te kwakken was dus een prestatie van formaat. Dit was volgens mij ook één van de duurste projecten uit de Tweede Wereldoorlog. Nou over die weg reden we dus. Natuurlijk even een foto gemaakt van "mile 0", het begin van de Alaska Highway. Dat we onderweg op deze weg waren ingesneeuwd had ik al geschreven. Het weerbeeld bleef vele miles nog wel hetzelfde. Gelukkig waren de voorspellingen wel dusdanig goed dat we positief gestemd verder naar boven reden.

Desolaat is het. Zowel op fm als op am geen zender meer te bekennen. Op de "garage sales" hebben we een paar oude cassette bandjes op de kop weten te tikken. Zodoende horen we onderweg o.a. Ricky Nelson met "The garden party" en "Hello Marylou" en hebben we audio fragmenten van de film "Good morning Vietnam". We kunnen de liedjes nu bijna inmiddels al dromen, maar dat maakt het juist wel grappig.

Onderweg passeren we mooie plaatsnamen; Whitehorse, Destruction bay, 100 mile, 150 mile.

Het heeft eventjes geduurd, we hebben hem gezien; de beer! De zogenaamde "zwarte". Al rijdend speurend naar wat er eventueel langs de weg kan komen zagen we ineens een grote band langs de kant van de liggen, maar deze band bewoog en draaide zijn kop ineens om en daar was hij dan; De Beer! Wakker geworden na een lange winterslaap stond hij nu langs de kant van de weg om het verse eerste lentegras te eten. Ook al was hij schijnbaar een stukje dunner geworden tijdens deze lange slaap, nog steeds een massaal beest hoor!

We waren die dag spekkoper want we zagen nog veel meer. De verkeersborden gaven het al aan; "pas op voor de bizons". Genoeg poepjes langs de kant van de weg, maar nog geen bizons. Zie daar! Een hele kudde. De camper zet je er zo naast en ze blijven lekker hun eigen ding doen. Wel bleven we veilig binnen zitten. Nou dit is me toch een mega beest! Echt niet normaal meer. Hun poten en achterkant dat valt nog wel mee, de hoogte en hun voorkant zijn immens! Later zagen we nog een groep bestaande uit merendeel stieren. Ze gingen even een kijkje nemen in een grote open opslag voor zand en strooigrind. Zij bepaalden zelf wel waar ze naar toe gingen.

Die dag zagen we nog twee andere zwarte beren, eentje was wel heel erg dun geworden, dus die mag nog aardig aan de slag om weer vet bij te kweken. Deze beer liep wel gemakkelijk over omgevallen bomen. Een ballerina is er niets bij hoe gemakkelijk hij over deze boompjes balanceerde.

In Watson lake stopten we om de hier bekende "sign post forest" te bekijken. Tijdens de aanleg van de highway in 1942 had een achtienjarige jongen heimwee naar zijn ouderlijk huis en maakte een bordje van zijn plaatsnaam en hing deze aan een boom. Sindsdien zijn er vele bordjes opgehangen. De meeste hopelijk niet uit heimwee maar meer voor de fun. Meer dan 80.000 hangen er nu. Velen hebben originele plaatsnamen thuis uit de grond gerukt en deze hier naar toe genomen. Kan je wel vertellen, sommige zijn geen kleintje, die zijn met 'oversized luggage' in het vliegtuig gegaan. Zeer grappig gezicht en ook leuk om te zien hoe creatief velen zijn geweest. Natuurlijk hangt er nu ook een creatie van ons.

Rijdend door de staat Yukon is immens, naaldbomen, naaldbomen en nog eens naaldbomen. Thuis heb ik een hekel aan deze bomen, vind ze gewoon niet mooi. Toch is het hier anders: hier zijn ze kleiner van stuk, hebben ze in tegenstelling tot thuis over de gehele stam takken en hebben ze in de top een grote tros denneappels. Waar je ook kijkt en hoe ver het uitzicht ook reikt. Je ziet naaldbomen, naaldbomen en nog eens naaldbomen. Indrukwekkend!

Onze eerste 'karibou' ook gezien, wij kennen ze als de rendieren van de Kerstman. De geweien nog klein omdat ze net uit de winter komen. Om deze geweien zit een bepaalde stof die het gewei er erg zacht laat uit zien.

'Karibous' zijn erg mooi, maar nog mooier zijn de 'mooses', deze eland kan mega, echt mega groot worden. Wij hebben nu één glimp van hem opgevangen en deze was nog een kleintje en liep kreupel. Nu maar hopen dat we er nog een paar zullen zien. Met mega gewei zal niet voor ons lukken want deze stoot hij in in het najaar weer af, dus nu zien we hopelijk het eventuele begin. Schofthoogte van één van de grootste ooit gezien is 2,20 meter, dan komt de kop er nog bij op en dan nog eens zijn mega gewei. Nou die wil je dus echt niet tegenover je hebben. Mocht je ze trouwens ooit van dichtbij tegen komen dan moet je je zo stil mogelijk naar achteren gaan. Bij een aanval ga dan achter een boom staan, want jij kunt sneller om de boom dan dat zij dat kunnen. Bij een beer doe je dat trouwens net andersom; je maakt je zo groot mogelijk en praat met luide stem. Ook al valt hij aan, je blijft staan, want vaak houdt hij net een meter voor je op met rennen en dan stopt de aanval (hopelijk). De kans dat ik blijf staan totdat hij op een meter van me af is, lijkt me nihil. Een andere tip die ik las is om in een boom te klimmen, maar dan wel één waar je minimaal vijf meter in kunt klimmen, anders klimt hij je achterna. Wie klimt er nu zo eventjes snel in een vijf meter hoge boom??

Yukon, "greater than life" is hun slogan. Nou dat kan ik nu wel beamen. We kwamen een bord tegen waarop stond; "end 911-service". Vaak genoeg hebben we geen bereik meer op de telefoon, dat is vrij normaal maar een gebied waar de hulpdienst niet meer komt is toch wel heel apart.

De wegen waren daar echt slecht. Soms werd het nog wel aangegeven dat een gedeelte niet geasfalteerd was, later werd die moeite niet eens meer gedaan en reden we uren over een baggerweg. Trucks zijn de enige die er hier echt voor zijn gebouwd, zij knallen er hard over heen. Om je voorruit en grill heel te houden moet je proberen om te zorgen dat je de truck achter je een beetje ophoudt, in de bocht ga je dan steeds langzamer rijden en dan laat je hem na de bocht er langs en als hij dan langs komt suizen dan trap je behoorlijk op de rem zodat de enorme hoeveelheid stenen met een zo'n kleine mogelijke vaart op je af komt. Tot nu toe gaat het nog prima en hebben alles nog heel, dit kun je wel aan Marylou over laten. Om de grill nog extra te beschermen hebben we er nog een stuk gaas voor gezet. We zullen zien.

Ook op de geasfalteerde wegen kun je niet snel ook al zou je willen, er zitten mega hobbels in die je ongecontroleert naar beneden laat stuiteren en de gaten in het asfalt die laten je banden knappen, gelukkig worden ze vaak aangekondigd d.m.v. een vlaggetje.

De achterkant van de camper zag er na de vele kilometers door nat gravel echt uit als een groot modderbad. Onze fietsen die achterop staan hadden ooit nog een kleurtje, nu was alles zwart.

Grondeekhoorns houden wel van deze gravel want ze staan ons langs de kant van de weg aan te staren of liggen lekker in het zonnetje te genieten. Grappige beestjes trouwens, ze lijken een beetje op die hamsters met hun streken van de AH-reclame.

Ik was me al aan het voorbereiden om door het ijswater te lopen. Twee zwanen waren aan komen vliegen en leken een mooie landing te kunnen maken op het water. Dit water bleek smeltend ijs te zijn en één zwaan kwam vast te zitten in een soort slush puppie. Bij elke beweging die de zwaan voorwaarts zette brak hij meteen weer door het ijs. We keken het een tijdje aan en we maakten al plannen om met een touw het water in te gaan. Gelukkig gaf de zwaan niet op en onder luide gekwaakte aanwijzingen van zijn maatje ging hij steeds al brekend door het ijs de goede kant op. De andere zwaan ging zo ver hij kon al brekend door het ijs richting zijn vriend. Uiteindelijk kwam hij er door. Zij blij en ik bespaarde me een nat pak van het koude water.

Onderweg stopten we langs de weg om te overnachten. Het was een prachtplek, zo naast een beekje waar gelukkig het grootste gedeelte van het ijs al was gesmolten. De ondergaande zon liet het water schitteren. Een kampvuur moesten we wel maken omdat we geen hout over de grens mochten meenemen. Nou ook geen probleem, want kampvuurtjes zijn leuk. Tijdens het fikkie kwam Meneer Bever langs zwemmen. Bleek hij zijn nest vlak naast ons te hebben. Niet normaal meer hoe groot zo'n nest is. Behoorlijke takken sleept hij naar het nest en daarop heeft hij een laag modder gesmeerd. Bovenop liggen behoorlijke keien die kleine kinderen niet eens kunnen tillen al zouden ze dat willen. Hij had lak aan ons en deed ongestoord zijn ding. Vlak voordat hij aankwam bij zijn nest nam hij een duik en dook hij onder en uit het zicht zwom hij naar de ingang. Later hebben we op andere plekken nog meer nesten gezien en ik was vooral onder de indruk van de dammen die ze bouwen. Je leest er altijd wel over en ziet wel eens plaatjes, maar als je dan met eigen ogen ziet wat voor enorme dammen ze er neer zetten, indrukwekkend. De dikte van de bomen die ze omknagen en daarna naar hun dam slepen daar kan De P.A.P nog een puntje aan zuigen.

We waren gewaarschuwd voor de "robocops" aan de grens, gelukkig troffen we een aardig vrouwtje die helemaal niet moeilijk deed. "Welcome in Alaska"

Als bonus zagen we de volgende dag tijdens de rit één stekelvarken, een heel ander exemplaar dan dat we thuis hebben. Helaas ging deze er snel vandoor dus geen foto van kunnen maken.

We hadden een nachtelijk stopje bij Muncho lake, een meer dat normaal echt een diepblauwe kleur heeft, nu nog niet want er lag dus nog een dikke laag ijs op. Toch zag je aan de zijkanten waar het ijs al was gesmolten wel die diepblauwe kleur en het was zo ongelooflijk helder. Als je een steen aan de zijkant van het ijs gooide brak dit, omdat het water nog zo ongelooflijk koud was bevroor het weer meteen en kwamen er allemaal ijspegels boven drijven die normaal gesproken onder het ijsoppervlak naar beneden groeien. Prachtig gezicht.

Het landschap werd desolater, de paar huizen die we tegen kwamen waren verlaten. Sommige gaan in de zomer weer open, toch de meeste die stonden op instorten, daar komt niets meer in. Snap het ook wel dat er niemand woont. Gemiddelde temperatuur van min 30 in de winter en met een paar uur zonlicht lijkt het me ook geen pretje om hier te zijn.

Bij gebrek aan campings stoppen we dus gewoon op plekken die we leuk vinden. Echter bij heel veel plekken staan borden van "No trespassing!" Vaak ook nog een paar handgeschilderde borden erbij met teksten erop die duidelijk maken dat je echt niet welkom bent. Vooral in indianengebied rijden we dan maar wijselijk door.

De auto's zien er ook typisch uit. Allemaal hebben ze sowieso een paar barsten in de voorruit van al het opspattende grind, vervangen heeft geen zin. Velen hebben aan de achterkant een soort borstel die de opspatende stenen moeten verminderen. Nu zien we we zien niet meer, maar in de winter hebben vele voertuigen spikes. Wat grappig was dat wij eerst dachten dat ze hier zo goed bezig waren met het milieu en dat ze allemaal electrische auto's hadden. Alle auto's hebben een stekker aan de voorkant. Helemaal niet voor de aandrijving, deze stroom wordt gebruikt om een electrisch dekentje te verwarmen die om de accu en olie is gewikkeld om te zorgen dat hij in de kou ook kan starten. Bovenal zijn alle auto's ongelooflijk smerig. Een dikke laag modder op het dak is geen uitzondering.

Na 1422 mijlen was de Alaska Highway ten einde. Het was een mooie lange weg vol met hobbels, sneeuw, stof, regen, uitzichten, bijzondere dieren, naaldbomen, ijs, niets, gravel, gaten. Al met al GENIETEN!

Hieronder een link om te laten zien hoe wij de Alaska highway onderweg zagen. (Kopieer en plak)

https://youtu.be/fihhUOyrUtE


Andere twee linkjes zie je andere mooie beelden. (Kopieer en plak)

https://youtu.be/LhFLL7zJGds

https://youtu.be/TPvsBZ2yExE

Tot zover,

Geniet,
Marylou, Vos en Free Willie

N.B. HVC1 zet hem op!